Θα έλεγε κανείς πως η σχέση μου με τους Belle And Sebastian είναι μία οικογενειακή υπόθεση. Όλα ξεκίνησαν από τον Σκωτσέζο, συντοπίτη του γκρουπ, συνάδελφο του πατέρα μου που του έβαλε να ακούσει το “Sleep The Clock Around” και μετά από λίγο καιρό το The Boy With Arap Strap άρχισε να παίζει στο αμάξι σε πολλές από τις κυριακάτικες εκδρομές μας, γενόμενο το soundtrack των ευτυχισμένων, παιδικών μου αναμνήσεων (ευτυχώς δεν πολυκαταλάβαινα και τους στίχους τότε). Fast forward στο σήμερα: μου φαίνεται κάπως ταιριαστό πως τις μέρες του πιο πρόσφατου επεισοδίου αυτού του family saga, αυτό που συζήτησα στο τηλέφωνο με τη Sarah Martin, βιολίστρια και όχι μόνο του γκρουπ est 1998, το τρίτο, πιο πετυχημένο και αγαπημένο μου άλμπουμ των Σκωτσέζων, έκλεινε 24 χρόνια ζωής ( κυκλοφόρησε 7 Σεπτεμβρίου του 1998).
«Ταιριάζει με τις μέρες εκείνες, ήταν πιο αθώες και για εμάς», σχολιάζει η μουσικός και ερμηνεύτρια, όταν της αφηγούμαι την προσωπική μου ιστορία, ενθυμούμενη την εποχή εκείνη. Η ίδια δεν βρίσκεται στο γκρουπ από την απαρχή του, αλλά εντάχθηκε στο ρόστερ λίγο πριν την ηχογράφηση του δεύτερου τους άλμπουμ If You Are Feeling Sinister (1996), που είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό του γλυκόπικρου συναισθήματος που αφήνει σχεδόν πάντα η μουσική τους. Ο Jack Black την είχε χαρακτηρίσει “old, sad bastard music” ως Barry Judd στο θρυλικό φιλμ “High Fidelity”, κάτι που για κάποιο λόγο ήθελα να μοιραστώ με την Sarah, η οποία γέλασε και εξέφρασε την ελπίδα της πως δε νιώθω έτσι πλέον. Μπορεί να έχω μεγαλώσει και ο κόσμος να μην φαντάζει πλέον αυτό το ασφαλές μέρος της παιδικής ηλικίας, αλλά όπως την διαβεβαίωσα, η μουσική των Belle And Sebastian, εξακολουθεί αυτό τον μαγικό, προστατευμένο τόπο. « Χαίρομαι, γιατί μέρος της μαγείας τις μουσικής είναι να μπορείς να μεταφέρεις ένα συναίσθημα που συλλήφθηκε μία δεδομένη στιγμή όσο πιο καθαρά μπορείς».
Στην υπόλοιπη, σύντομη συνομιλία μας, τα είπαμε για το νέο τους ενδέκατο δίσκο Α Bit Of Previous (τίτλος, όνομα και πράμα), τη δημιουργική ελευθερία και το μέλλον της οικογένειας που λέγεται Belle And Sebastian.
Τι σας κράτα τόσο διψασμένους για νέα μουσική μετά από τόσα χρόνια;
Μοιραζόμαστε μία κοινή αγάπη για τη μουσική που παραμένει ζωντανή - γι’ αυτό άλλωστε πέτυχε το γκρουπ εξ’ αρχής. Συνεχίζουμε να μαθαίνουμε νέα τραγούδια ο ένας από τον άλλον και έχουμε την ίδια όρεξη να παίζουμε μαζί. Μερικές φορές ξεχνάμε το πόσο όμορφα νιώθουμε όταν συμβαίνει αυτό, αλλά όταν επιστρέφουμε στο στούντιο ή στη σκηνή για κάποια συναυλία, όλα μοιάζουν πάλι το ίδιο συναρπαστικά.
Και ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχετε βιώσει μέσα σε αυτά τα χρόνια;
Φαντάζομαι πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι η ψηφιοποίηση της μουσικής είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχουμε ως ζήσει τόσο ως ακροατές όσο και ως δημιουργοί. Πλέον ακούω σχεδόν τα πάντα μέσα από πλατφόρμες, αλλά για να είμαι ειλικρινής η εικόνα του να μην περιτριγυρίζομαι από δίσκους μου φαίνεται ακόμη ανοίκεια.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη νέα σας κυκλοφορία A Bit Of Previous…
Πολλοί μιλάνε για ένα στοιχείο νοσταλγίας στον δίσκο, αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεση μας, τουλάχιστον συνειδητά. Δεν είχαμε κάποιο πλάνο όταν ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε τα τραγούδια, αλλά μόλις είχαμε ήδη αρκετό υλικό συνειδητοποιήσαμε οτι πηγαίνουμε για δίσκο. Ήμασταν ανοιχτοί σε νέες ιδέες και όποια νιώθαμε πως μας έκανε, δεν την αφήναμε να πάει αναξιοποίητη.
Πώς κρατάτε ακόμη ζωντανό το νεανικό πνεύμα στους δίσκους σας;
Δεν έχω ιδέα για να είμαι ειλικρινής. Ίσως απλώς αυτή είναι η ψυχή του γκρουπ, η οποία μένει αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια και μας δίνει ζωντάνια.
Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα πράγμα που θέλουν να μας πουν οι Belle And Sebastian όλα αυτά τα χρόνια, ποιο θα ήταν αυτό;
Πάντα μου άρεσε ο στίχος “Do something pretty while you can” (από το “We Rule The School”). Αυτό είναι το μανιφέστο μας κατά κάποιον τρόπο και είναι ένας όμορφος στόχος για να θέσει κανείς στη ζωή του.
Τι θεωρείτε ως μία επαναστατική πράξη στις μέρες μας;
Συμμετέχω σε μία επαναστατική πράξη αυτή τη στιγμή, είμαι σε ένα pop συγκρότημα γεμάτο μεσήλικες (γέλια). Σοβαρά τώρα, βοηθάω έναν φίλο να δημιουργήσει ένα τεράστιο γλυπτό από ξύλο, που το αποκαλούμε για πλάκα “Wall Of Death”. Είναι ουσιαστικά ένας ελεύθερος, καλλιτεχνικός χώρος στο λιμάνι της Γλασκώβης. Δεν έχουμε καμία χρηματοδότηση για όλο αυτό, το κάνουμε επειδή πιστεύουμε στη δύναμη του. Η περισσότερη τέχνη σήμερα γίνεται για εμπορικούς σκοπούς και δεν μπορείς καν να ξεκινήσεις να δουλεύεις μία ιδέα αν δεν έχεις το κεφάλαιο να το κάνεις. Αλλά αυτή είναι μία αγνή, καλλιτεχνική πράξη και θεωρώ πως το να κάνεις τέχνη σήμερα χωρίς να αποσκοπεί σε κάποιο οικονομικό όφελος, είναι μία επαναστατική πράξη. Είμαστε εντελώς ανεξάρτητοι και κανένας δεν μας ελέγχει. Δυστυχώς, στη μουσική σήμερα για να φτιάξεις ένα άλμπουμ, χρειάζεται να παρουσιάσεις κάποιο πειστικό, στρατηγικό πλάνο, πέρα από τις ίδιες σου τις ιδέες. Επομένως, είναι εντελώς απελευθερωτικό να μπορείς να δημιουργήσεις κάτι χωρίς αυτούς τους περιορισμούς.
Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες έχουν χάσει τον έλεγχο της δημιουργικότητας σήμερα;
Η δημιουργικότητα είναι ελεύθερη και πιστεύω δεν μπορεί να συναντήσει φραγμούς. Είναι αλήθεια πως εμείς σταθήκαμε πολύ τυχεροί καθώς βρισκόμαστε σε μία δισκογραφική που μας έχει σεβαστεί καλλιτεχνικά και μας έχει αποδεχτεί ακριβώς γι’ αυτό που είμαστε. Δεν έχουν παρέμβει ποτέ στις ιδέες μας, ενώ μας έχουν στηρίξει όποτε τους έχουμε ζητήσει. Έχουμε υπάρξει εντελώς ελεύθεροι στη δημιουργικότητα μας και πραγματικά νιώθουμε πολύ τυχεροί, γιατί ξέρω πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα για όλους τους μουσικούς.
Τι φοβάστε και τι σας δίνει ελπίδα για το μέλλον;
Προσωπικά αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο πόνος και η βία κάθε μορφής. Πολλοί άνθρωποι στις κοινωνίες μας στερούνται τα βασικά στοιχεία μιας αξιοπρεπούς ζωής και οι κυβερνήσεις δεν βοηθούν με τις πολιτικές τους. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τους ανθρώπους να υποφέρουν, να μην ξέρουν πως θα βγει ο μήνας, η εβδομάδα, η μέρα και το σύστημα πρόνοιας των δυτικών κοινωνιών να είναι απών. Δεν μπορώ να σκεφτώ το μέλλον με θετικό πρόσημο, αν το παρόν που αντρικρίζω κάθε μέρα είναι τόσο ζοφερό.
Που βλέπετε τους Belle and Sebastian τα επόμενα χρόνια;
Ελπίζω να συνεχίσουμε να γράφουμε νέα κομμάτια και να παίζουμε μουσική με την ίδια αγάπη. Δεν έχω τεράστιες προσδοκίες, ούτε θεωρώ πως θα γίνουμε ξαφνικά η πιο εμπορικά επιτυχημένη μπάντα του κόσμου. Οι μικρές νίκες τις καθημερινότητας ενός γκρουπ είναι αυτές που έχουν τη μεγαλύτερη αξία, όπως η ανεπανάληπτη μαγεία του να συλλαμβάνεις ένα συναίσθημα ενώ παίζεις μουσική με τα μικρόφωνα ανοιχτά, το οποίο έπειτα μπορείς να το μεταφέρεις αυτούσιο στον κόσμο. Αν συνεχίσει να συμβαίνει αυτό τα επόμενα χρόνια, θα το νιώθω ως μεγάλη επιτυχία. Νομίζω σε αυτές τις μικρές στιγμές βρίσκεται η ουσία της μουσικής.
