Καλησπέρα Michael! Πώς είσαι;
Είμαι μια χαρά! Εσύ;
Όλα καλά! Λοιπόν, η επερχόμενη επίσκεψή σας θα είναι η 4η συνολικά στην Ελλάδα και η πρώτη μετά από 13 χρόνια. Δεν νομίζεις ότι πέρασε αρκετός καιρός;
Ισχύει! Αλλά τελικά ερχόμαστε στην Ελλάδα! Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι και χαρούμενοι και απολογούμαστε σε όλους τους οπαδούς μας εκεί, που μας πήρε τόσο πολύ…
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από τις προηγούμενες επισκέψεις στη χώρα μας;
Οι Έλληνες είναι από τους πιο ενθουσιώδεις οπαδούς παγκοσμίως. Είχα εκπλαγεί την πρώτη φορά που είχαμε έρθει, βλέποντας όλον αυτόν τον κόσμο να τραγουδάει κάθε λέξη των στίχων. Τραγουδούσαν ακόμα και τις μελωδίες των σόλο! Ήταν απίστευτο…
Απολογούμαι προκαταρκτικά, αλλά έχω μια μακροσκελή ερώτηση…
Κανένα πρόβλημα!
Την τελευταία φορά που ήρθατε (2006), προωθούσατε το Operation: Mindcrime II και παίξατε την πλειονότητα των κομματιών και των δύο Operation: Mindcrime. Είχατε μάλιστα μαζί σας και την Pamela Moore, οπότε είχα τρομερές προσδοκίες από τη συναυλία. Μετά το τέλος της, όμως, κάτι έλειπε. Ένιωθα ότι ήταν κάπως διεκπεραιωτική, μιας και δεν υπήρχε πολύς ενθουσιασμός κατά τη διάρκειά της. Μετά δε τα γεγονότα του 2012 –που είχαν σαν αποτέλεσμα να δει την πόρτα της εξόδου ο Geoff Tate– σκέφτηκα ότι ίσως να έφταιξε αυτό το κακό κλίμα μέσα στη μπάντα, για το τι είχα εισπράξει τότε. Ελπίζω λοιπόν ότι ερχόσαστε σε καλύτερη φόρμα…
(γέλια) Πίστεψέ με, αυτήν τη φορά θα δείτε ένα εντελώς διαφορετικό ζώο! (σ.σ.: «This is a new animal», είπε…). Η μπάντα βρίσκεται σε τέτοια φόρμα, που θα σας πέφτουν τα σάλια! (γέλια) Θα διαπιστώσετε και οι ίδιοι τον ενθουσιασμό και την ενέργεια που βγάζουμε πάνω στη σκηνή. Θα δείτε επιτέλους, μετά από χρόνια, όλα τα μέλη να παίζουν τα τραγούδια χαμογελώντας και διασκεδάζοντας. Δεν θα θυμίζουμε σε τίποτα ότι έχετε δει στο παρελθόν από εμάς.
Έχω δει κάποια video από την τελευταία σας ευρωπαϊκή περιοδεία, το περασμένο καλοκαίρι, στα οποία μέχρι κι ο Eddie Jackson φαίνεται να είναι πιο κινητικός και εκδηλωτικός…
Ακριβώς! Είμαστε ένα μάτσο άνθρωποι γεμάτοι ενέργεια. Άσχετα λοιπόν με το πόσο μεγάλη θα είναι η σκηνή ή το πόσοι άνθρωποι θα βρίσκονται στο κοινό, θα ανέβουμε στο σανίδι και θα δώσουμε το 100%.
Έχουν περάσει σχεδόν 7 χρόνια από τότε που ο Todd La Torre έγινε μέλος των Queensrÿche. Ποια στοιχεία πιστεύεις πως έφερε στη μπάντα; Και τι κίνητρο έδωσε στα υπόλοιπα μέλη το να δουλεύουν με έναν τόσο ταλαντούχο και πολυδιάστατο μουσικό;
Όπως είπες, έχουν περάσει 7 χρόνια απ' όταν ο Todd βρέθηκε στη μπάντα και η χημεία είναι καταπληκτική. Όλο αυτό το πράγμα, έχει γίνει πολύ στιβαρό. Όλοι μέσα στη μπάντα είναι άνετοι με τους υπόλοιπους και διαθέτουν το ταλέντο τους προς όφελος του συνόλου. Ακόμα και σε διαπροσωπικό επίπεδο είμαστε πολύ καλά· τόσο, ώστε μπορώ να μιλάω για φιλία μεταξύ όλων.
Στο τελευταίο μας άλμπουμ The Verdict βρεθήκαμε βέβαια σε μια απαίσια κατάσταση: χρειαζόμασταν ντράμερ, επειδή ο Scott Rockenfield έγινε πατέρας, οπότε αποφάσισε να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένειά του, μη μπορώντας να συνεισφέρει στις ηχογραφήσεις. Εκεί, λοιπόν, μπήκε ο πολυτάλαντος Todd La Torre, αναλαμβάνοντας –εκτός από το να τραγουδήσει– να γράψει και να παίξει τα ντραμς. Και το έκανε τόσο καλά, ώστε πραγματικά μας άφησε με ανοιχτό το στόμα. Είναι ένα πολύτιμο «περιουσιακό στοιχείο» για τους Queensrÿche αυτήν τη στιγμή, μιας και εκτός από καταπληκτικός τραγουδιστής αποδείχθηκε και πολύ καλός ντράμερ. Μη σου πω ότι μπορεί να παίξει ακόμα και κιθάρα! (γέλια)
Καταπληκτικός! Έβλεπα στο ίντερνετ βίντεο από τις ηχογραφήσεις του The Verdict και ήταν απίστευτο που σηκωνόταν από τα ντραμς, πήγαινε στο μικρόφωνο, μετά πίσω στην κονσόλα και μετά πάλι πίσω στα ντραμς. Επίσης ήταν πολύ βολικό να έχετε κάποιον εκ των έσω τη δεδομένη στιγμή, ώστε να μην καθυστερήσει ο δίσκος...
Ακριβώς! Στις μέρες μας οι παραγωγοί έχουν πολύ σφιχτά προγράμματα, οι δισκογραφικές εταιρείες το ίδιο και επιπρόσθετα είναι πολύ αυστηρές με τις καταληκτικές ημερομηνίες. Οπότε δεν θες για κανένα λόγο να πάει κάτι στραβά και να μπλεχτούν τα πράγματα. Στην περίπτωσή μας, αν θέλαμε να προσλάβουμε κάποιον για να ηχογραφήσει τα ντραμς, θα έπρεπε να σταματήσουμε ό,τι κάναμε στο στούντιο μέχρι εκείνη τη στιγμή, με αποτέλεσμα να πάει πίσω όλη η διαδικασία για πάνω από έναν χρόνο. Καλώς ή κακώς, έτσι έχουν τα πράγματα στις μέρες μας. Αν πρέπει να παραδόσεις έναν δίσκο μέσα σε μια προθεσμία, τότε πρέπει να τηρήσεις αυτήν την προθεσμία.
Ποια είναι η κατάσταση με τον Scott Rockenfield, αυτήν τη στιγμή;
Όπως θα ξέρεις, ο Scott περίμενε να γίνει πατέρας και εύλογα λοιπόν ήθελε ένα διάλειμμα για να επικεντρωθεί στην οικογένειά του. Το απολαμβάνει πάρα πολύ. Δυστυχώς, αυτό είναι το μόνο που είμαι σε θέση να πω, μιας και δεν ξέρω τίποτα παραπάνω. Δεν έχω δηλαδή καμία επιβεβαίωση από τον ίδιο αν θέλει να επιστρέψει στην ενεργό δράση με τη μπάντα ή όχι. Ασχολείται με την οικογένειά του και εμείς σεβόμαστε και την επιθυμία του, αλλά και την ιδιωτικότητά του. Το αφήνουμε λοιπόν ως έχει.
O Casey Grillo περιοδεύει εντωμεταξύ μαζί σας εδώ και πάνω από 2,5 χρόνια, αντικαθιστώντας τον πίσω από τα ντραμς. Υπάρχει περίπτωση να τον δούμε και σαν κανονικό μέλος;
Ξέρεις, προς το παρόν ο Casey είναι χαρούμενος με την «ανεξαρτησία» του. Είναι μαζί μας στις περιοδείες σχεδόν 3 χρόνια και ηχογράφησε τα ντραμς στα b-sides που βάλαμε στη deluxe έκδοση του The Verdict. Τώρα, για το ενδεχόμενο στο μέλλον να έχει πιο ενεργή συμμετοχή στις ηχογραφήσεις, είναι κάτι που θα το δούμε εν καιρώ…
Προσωπικά θεωρώ το Τhe Verdict σαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της τρέχουσας χρονιάς –αναμφισβήτητα το καλύτερο των Queensrÿche από τότε που ήρθε ο Todd La Torre. Σχεδόν ένα εξάμηνο από την κυκλοφορία του, εσύ πώς νιώθεις γι' αυτό; Πώς έχουν δεχτεί οι οπαδοί το καινούργιο υλικό;
Ο δίσκος βρήκε καταπληκτική υποδοχή σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο από τους οπαδούς, όσο και από τον Τύπο. Μάλιστα το The Verdict κατόρθωσε να μπει και σε charts χωρών στις οποίες δεν τα είχαμε καταφέρει με κανένα προηγούμενο άλμπουμ. Για παράδειγμα στη Γερμανία, όπου βρεθήκαμε στο top-10 (#6). Είναι λοιπόν πολύ σημαντικός για τη μπάντα, σημαίνει πολλά για εμάς. Αυτό πρωτοφάνηκε μάλιστα πριν τις ηχογραφήσεις, όταν αρχίσαμε να μαζεύουμε το υλικό. Δεν ήμασταν δηλαδή τόσο οργανωμένοι. Ξεκινήσαμε σαν ένα σύνολο 5 ατόμων, να βάζουμε ιδέες πάνω στο τραπέζι εντελώς αυθόρμητα, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο. Και όταν τελειώσαμε με τις ιδέες, χτίσαμε τον δίσκο όλοι μαζί, σαν μπάντα. Είναι κάτι που έχει τη σημασία του και είναι αυτό που κάνει το The Verdict τόσο ιδιαίτερο…
Βασικά μόλις πρόλαβες επόμενη ερώτησή μου. Σε όλους τους τελευταίους σας δίσκους, κρίνοντας κι από τα credits, η μπάντα δουλεύει περισσότερο σαν ομάδα, όπως κάνατε και στα πρώτα σας άλμπουμ. Πόσο σημαντική είναι για το τελικό αποτέλεσμα αυτή η ομαδική δουλειά;
Για το γκρουπ, την παρούσα στιγμή, αποτελεί παράγοντα αποφασιστικής σημασίας το να είναι όλοι μέρος της συνθετικής διαδικασίας και όλοι να νιώθουν θετικά και καλά με το τι κάνουν και το τι συνεισφέρουν. Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο, πρέπει η μπάντα να είναι πραγματικά μπάντα και να υπάρχει δέσιμο μεταξύ όλων. Δεν γίνεται δηλαδή ένας να γράφει τους στίχους και ένας άλλος τα riffs. Δεν θέλουμε να δουλεύουμε έτσι, γιατί νιώθουμε ότι δεν αποδίδει. Θέλουμε όλοι να επενδύουν τη δημιουργικότητά τους στους Queensrÿche. Και αυτό το ανακάτεμα των διαφορετικών ιδεών είναι εν τέλει εκείνο που κάνει τόσο ιδιαίτερη τη διαδικασία της σύνθεσης.
Και όπως σωστά είπες, είναι πράγματι σαν τις παλιές μέρες του συγκροτήματος, πριν ακόμα η τεχνολογία μπει στο παιχνίδι. Όπως πριν το Rage For Order (1986), για παράδειγμα, όταν καθίσαμε όλοι σε ένα δωμάτιο, ο Chris DeGarmo έφερε τα riffs του, ο Scott Rockenfield έφερε τις ιδέες του στα ντραμς, ο Geoff Tate ήρθε με τις δικές του συνεισφορές και καθίσαμε όλοι μαζί και δουλέψαμε συλλογικά, με βάση το τι είχαμε μπροστά μας. Αυτή ακριβώς είναι και η φιλοσοφία που έχουμε τη δεδομένη στιγμή. Και νομίζω ότι δουλεύει ιδανικά.
Ανά διαστήματα, εντωμεταξύ, το υλικό του The Verdict παραπέμπει σε διαφορετικές σας εποχές. Υπάρχουν δηλαδή σημεία που φέρνουν στο Operation: Mindcrime (1988), κάποια άλλα θυμίζουν το Rage For Order (1986) ή ακόμα και το Promised Land (1994). Έγινε συνειδητά; Σε στυλ ας συνθέσουμε κομμάτια που να θυμίζουν τους Queensrÿche στα καλύτερά τους;
Βασικά είμαστε μπάντα που περιοδεύουμε συνεχώς και απολαμβάνουμε πραγματικά να παίζουμε κομμάτια από όλες τις περιόδους μας. Πολλές από τις ιδέες γράφτηκαν όσο βρισκόμασταν σε τουρνέ και ενδεχομένως αυτό να επηρέασε και το πώς ηχεί το νέο υλικό: ακριβώς επειδή περιοδεύουμε πολύ, προσπαθούμε να γράφουμε τραγούδια που να μας κάνουν να διασκεδάζουμε όταν τα αποδίδουμε πάνω στη σκηνή. Το μόνο λοιπόν που είπαμε πριν το The Verdict ήταν «είμαστε οι Queensrÿche και πρέπει να δημιουργήσουμε μουσική που να είναι ενδιαφέρουσα πρώτα για εμάς».
Αν δούμε δηλαδή ότι μας φαίνεται ενδιαφέρουσα μια ιδέα που είναι progressive, θα τη δουλέψουμε και θα δούμε τι θα βγει. Το ίδιο θα κάνουμε όμως κι αν έχουμε μια πιο εύπεπτη μελωδία: αν είναι ενδιαφέρουσα, θα τη δουλέψουμε. Αυτό ήταν κάτι που πάντα μας χαρακτήριζε σαν μπάντα. Ένα στοιχείο που έδινε βάθος στη μουσική μας και την έκανε ιδιαίτερη, πρώτα απ’ όλους για εμάς.
Έχω ένα φιλαράκι που πίνει νερό στο όνομα των Dream Theater. Για να τον τσιγκλήσω, λοιπόν, κάθε φορά που λέει ότι μετά τα δικά τους άλμπουμ δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον χάρτη του progressive metal, του απαντάω με το Operation: Mindcrime και το Rage For Order. Οι Queensrÿche είναι ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του progressive metal, αλλά όχι με την έννοια που έχουμε συνήθως στο μυαλό μας –με τις δαιδαλώδεις συνθέσεις ή το ιδιαίτερα τεχνικό και περίπλοκο παίξιμο. Πάντα ήσασταν progressive, δηλαδή, περισσότερο με την έννοια ότι εξερευνείτε καινούργια πράγματα και εξελίσσετε τον ήχο σας, ενώ ταυτόχρονα παραμένατε προσιτοί και ουσιαστικοί μουσικά...
Κοίτα, δεν θα γράψουμε μουσική για να πούμε ότι ανήκουμε σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Είναι αλήθεια ότι έχουμε αρκετά progressive στοιχεία, αλλά έχουμε και πολλά metal, καθώς και στοιχεία hard rock ή επιρροές από τα 1970s μέχρι και τα 1990s. Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε τον εαυτό μας να γράψει μόνο progressive rock ή progressive metal ή hard rock. Είναι η συγχώνευση όλων αυτών που χαρακτηρίζει τη μουσική μας και γι' αυτό μπορούμε π.χ. σε φεστιβάλ να ταιριάζουμε στο billing το ίδιο εύκολα με σούπερ heavy μπάντες, όπως και με μπάντες πιο rock. Και προσωπικά μου αρέσει πολύ αυτό, ότι κολλάμε και εδώ και εκεί. Έχει τύχει πολλές φορές να κάνω συνεντεύξεις με αυστηρά progressive έντυπα ή μέσα, και με «γαργαλάει» που μας θεωρούν μια progressive μπάντα…
Δεν θεωρείστε όμως απλά μια progressive metal μπάντα, αλλά μία από τις «τρεις μεγάλες» του συγκεκριμένου ήχου…
Οπωσδήποτε! Προσωπικά μου αρέσει πολύ η progressive μουσική, μιας και μεγάλωσα με τέτοια ακούσματα, με τους King Crimson π.χ. ή τους Yes. Δεν μένουμε όμως μόνο στο progressive στοιχείο. Για τους Queensrÿche το ίδιο το τραγούδι είναι το στοιχείο-κλειδί και αυτό που εξουσιάζει τη νοοτροπία μας.
Υπάρχει κάτι που να σου λείπει πολύ από τις πρώτες μέρες της μπάντας; Αντίστοιχα, υπάρχει κάτι από την πιο πρόσφατη περίοδο που δεν θα το άλλαζες με τίποτα;
Το μόνο που μου λείπει από τις πρώτες μέρες, είναι το γεγονός ότι τότε ο κόσμος πήγαινε στα δισκοπωλεία και αγόραζε μουσική. Τώρα είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα: το κοινό χρησιμοποιεί το streaming ή κατεβάζει δωρεάν τη μουσική που θέλει να ακούσει. Μου λείπουν λοιπόν οι μέρες που δεν υπήρχε ίντερνετ! (γέλια) Κατά τα άλλα, μέχρι σήμερα όλο αυτό που έχω ζήσει με τη μπάντα είναι ένα μεγάλο και όμορφο ταξίδι, το οποίο με κάνει χαρούμενο. Περιοδεύουμε όλο και περισσότερο κι αυτό απαιτεί χρόνο και αφοσίωση. Ευτυχώς έχουμε τα σωστά άτομα στο συγκρότημα, ώστε να το κάνουμε όπως πρέπει. Και είμαι ευγνώμων που ο κόσμος αγαπάει τους Queensrÿche. Αυτό κι αν είναι κάτι που δεν το αλλάζω με τίποτα.
Πώς ήταν αλήθεια να περιοδεύεις με τους συμπατριώτες μας τους Firewind;
Είμαι καιρό φίλος με τον Gus G. και τα λέμε από τότε που περιόδευε με τον Ozzy Osbourne. Βλεπόμασταν επίσης εδώ κι εκεί σε διάφορα φεστιβάλ ή ακόμα και όταν είχε έρθει στο Σιάτλ. Ήταν καταπληκτικό που τους είχαμε μαζί μας στην περιοδεία. Πραγματικά απολαμβάνω τους Firewind όταν τους ακούω και πιστεύω πως όλοι τους είναι καταπληκτικοί, τόσο σαν μουσικοί, όσο και σαν άνθρωποι. Οι Firewind ταιριάζουν επίσης μουσικά με τους Queensrÿche, οπότε το να περιοδεύουμε μαζί ήταν ταυτόχρονα διασκεδαστικό και σπουδαίο.
Τι περιλαμβάνουν τα μελλοντικά πλάνα των Queensrÿche;
Μπροστά μας έχουμε μια σειρά συναυλιών στην Ευρώπη και μετά έρχονται οι γιορτές. Θα ξεκουραστούμε λίγο και τον Ιανουάριο ξεκινάμε μια καινούργια περιοδεία στις Η.Π.Α. Έχουμε κάποια σόου με τους Scorpions, θα συμμετέχουμε στην “The Kiss Kruize”, γενικά έχουν κανονιστεί κάποια όμορφα πράγματα για το 2020.
Είναι πολύ νωρίς, επομένως, να ρωτήσω για τον επόμενο δίσκο;
Βασικά, υπάρχουν κάποια σχέδια. Κάλεσα τα παιδιά να συναντηθούμε και να δούμε τι ιδέες έχουμε και σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες συναντήσεις, πριν ξεκινήσουμε σιγά-σιγά να αναπτύσσουμε αυτές τις ιδέες και να αρχίσουν τα καινούργια κομμάτια να παίρνουν μορφή. Σαφώς αυτή η διαδικασία θα πρέπει να γίνει μεταξύ των σόου που θα δώσουμε μέσα στην ερχόμενη χρονιά και αυτό συνιστά πρόκληση, αν θες να μείνεις συγκεντρωμένος. Θέλω να πιστεύω, πάντως, ότι το 2021 θα είμαστε έτοιμοι για να μιλάμε για έναν νέο δίσκο.
Τελευταία ερώτηση Michael! Τι να περιμένουμε στα επερχόμενα σόου της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας;
Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ότι ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το καινούργιο μας υλικό και του αρέσει να ακούει αυτά τα κομμάτια, σε συνδυασμό με τα παλιά μας. Και αυτό ακριβώς κάνουμε! Είναι συνδυασμός που δουλεύει καλά, με αποτέλεσμα οι οπαδοί να το διασκεδάζουν στις συναυλίες. Το ίδιο θα γίνει λοιπόν και στην Ελλάδα και πιστεύω ότι θα περάσουμε όλοι καλά. Ανυπομονούμε να εμφανιστούμε στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Θα σας ξετινάξουμε!
{youtube}rZNa1BONdu4{/youtube}
