Ξεκινάει λοιπόν η περιοδεία για τον δίσκο του 2018 Prodigal Dreamer. Πώς αισθάνεστε;
Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε άλλες πρόβες, θέλουμε απλά να παίξουμε. Τώρα που το σκέφτομαι, μάλιστα, ποτέ δεν μας άρεσαν οι πρόβες: πάντα προτιμούσαμε το κομμάτι της ζωντανής εμφάνισης. Το θέμα με τις περιοδείες είναι ότι έχεις αυτές τις 2-3 ώρες πάνω στη σκηνή και όλο το υπόλοιπο είναι απλά μια αναμονή. Είναι μάλλον το χειρότερο κομμάτι. Θέλω απλά να βγω εκεί έξω, να συνδέσω την Telecaster μου, να δώσω ένταση και να τραγουδήσω. Γι' αυτό άλλωστε γίνονται όλα.
Ποια είναι η δική σας αίσθηση μέχρι τώρα από την κυκλοφορία του 8ου σας άλμπουμ;
Είμαι πολύ περήφανος για το Prodigal Dreamer. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο κοντινό στο πώς ακουγόμαστε. Και, κατά κάποιον τρόπο, είναι ένα άλμπουμ που δημιουργήθηκε όπως και το Pampered Menial πίσω στο 1975: οι τέσσερίς μας, να καθόμαστε στο ίδιο δωμάτιο, να παίζουμε όπως στις πρόβες. Και ξαφνικά όλοι αρχίσαμε να το νιώθουμε αυτό που γεννιόταν.
Συνήθως έτσι γράφουμε. Ξέρω ότι σχεδόν κανείς δεν το κάνει πια αυτό, αλλά νομίζω ότι για εμάς υπήρχε πάντα ένας τρόπος: απλά να παίζουμε. Αφιερώνουμε πολύ λίγο χρόνο σε overdubs, έπειτα. Νομίζω ότι τα περισσότερα από τα φωνητικά μου, ας πούμε, βγήκαν με την πρώτη ή τη δεύτερη το πολύ –και πάλι είναι λίγη η δουλειά μετά, πάνω στην αρχική ηχογράφηση. Ακόμα και τα σόλο της γυναίκας μου της Sara, βγήκαν με τον ίδιο τρόπο. Αν και τις περισσότερες φορές η πρώτη ηχογράφηση ήταν τέλεια, ούτως ή άλλως.
Υπήρχαν ωστόσο και προκλήσεις στη δημιουργία του δίσκου;
Υπήρχαν, ναι. Για την ακρίβεια, ξεχάσαμε να βάλουμε ένα σόλο στο τέλος του "Paris"! Δεν ξέρω πώς το καταφέραμε αυτό, αλλά το ακούγαμε ένα απόγευμα στο στούντιο και λέμε «τίποτα δεν συμβαίνει στο τέλος του τραγουδιού, το ξεχάσαμε εντελώς!». Τότε σηκώθηκα, έβαλα στην πρίζα την Telecaster μου και το ξαναέπαιξα επί τόπου. Κι αυτό είναι που μπήκε τελικά στο άλμπουμ. Πιθανότατα είναι ό,τι πιο φρέσκο και οργανικό θα μπορέσουμε ποτέ να καταφέρουμε.
Κατά τα άλλα, πιστεύω ότι κι εγώ άλλαξα κάπως σαν τραγουδοποιός, γιατί δεν με ένοιαζε πια να τα τραγουδήσω όλα μόνος μου. Για παράδειγμα, πραγματικά μου άρεσε πολύ το "Aria" όταν το έγραψα, αλλά ήξερα ότι δεν μπορούσα να το κάνω. Έτσι ζήτησα από τη Sara να πει τα κουπλέ κι εγώ τραγούδησα το ρεφρέν. Βγήκε πολύ καλύτερο από ό,τι θα μπορούσα να περιμένω. Πιστεύω ότι θα είναι το αγαπημένο όλων μας, για πολύ καιρό.
Προηγουμένως αναφερθήκατε στα κοινά σημεία του Prodigal Dreamer και του Pampered Menial. Σε αυτά οφείλεται και το κοινό θέμα των δύο εξώφυλλων;
Για μένα ήταν σαν να γίνεται μια επισκόπηση της ιστορίας μέχρι σήμερα. Στο Pampered Menial το σκυλί είναι στο έδαφος, ακουμπώντας στο τραπέζι ενός χασάπη. Δεν είναι όμως το σκυλί του, είναι αδέσποτο. Στο Prodigal Dreamer βρίσκεται πλέον πάνω στο τραπέζι του χασάπη, όπου βρίσκονται όλα τα καλά «κομμάτια» –και τώρα τα υπόλοιπα σκυλιά το ζηλεύουν. Ήταν μια καλή σκέψη, θεωρώ. Το σκυλί μου, ξέρεις, έχει γίνει πια 40 χρονών. Είναι πλέον μέρος της ζωής μου. Και πιστεύω ότι βλέπω κάτι ανάλογο και στον εαυτό μου. Όταν ξεκίνησα, ήμουν ένας νέος τραγουδοποιός με μερικές ντουζίνες τραγούδια, περίπου 40 με 50. Τώρα έχω εκατοντάδες τραγούδια. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω. Ποτέ δεν κατάφερα να αντισταθώ σε αυτό. Γράφω τραγούδια γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Υποθέτω, είμαι κι εγώ ένας «άσωτος ονειροπόλος» (prodigal dreamer).
Ακούμε κάποια από τα παλιότερα τραγούδια στο Prodigal Dreamer;
Το κακό με το να γράφεις τόσα πολλά τραγούδια, είναι ότι πολλά δεν φτάνουν τελικά στον κόσμο, ώστε να τα ακούσει. Κάποια λοιπόν από τα παλιότερα πράγματι ηχογραφήθηκαν πέρυσι και τα επέλεξα αντί για τα πιο πρόσφατα που είχαμε. Το "Paris", όμως, όπως και μερικά ακόμη, το έγραψα με τον Douglas Rayburn –το 1978 νομίζω. Και έκτοτε δεν χρησιμοποιήθηκε πουθενά, δεν το είχε ακούσει κανείς. Αισθάνομαι ότι πρέπει να κάνω κάτι με αυτά τα τραγούδια, διαφορετικά θα χαθούν για πάντα.
Παρ' όλα αυτά, κανένα από τα τραγούδια του άλμπουμ δεν έχει ξανακουστεί. Το "Thrill Of It All" είναι επίσης κομμάτι που έγραψα πριν πολύ καιρό. Πάντα πίστευα ότι είναι φανταστικό, αλλά ποτέ δεν το ηχογράφησα. Το δισκογράφησαν μερικές μπάντες από το Σιάτλ, των οποίων δεν θυμάμαι τα ονόματα, δυστυχώς. Έπειτα, το "Crying Forever" το έγραψα για τον Kim Simmonds των Savoy Brown –το έβαλε τότε στον δίσκο του Steel (2007). Και όντως, είχα τους Savoy Brown στο μυαλό μου, φτιάχνοντάς το. Κι αυτό μας φέρνει μπροστά σε έναν ακόμη αστείο κύκλο, αφού ο τωρινός μας κιθαρίστας είναι ο David Malachowski, ο οποίος ήταν κιθαρίστας των Savoy Brown όταν τον γνώρισα! Τελικά ήταν γραφτό του να παίξει τραγούδι των Savoy Brown μαζί μας…
Πώς καταλήξατε αλήθεια στον τίτλο του δίσκου;
Μιλούσαμε με τη γυναίκα μου, πετούσαμε λέξεις στον αέρα, όπως κάνουμε συχνά κι απλά μας ήρθε. Δεν θυμάμαι αν το σκέφτηκα εγώ ή η Sara ή αν ήταν ένας συνδυασμός.
Τι θα ακούσουμε λοιπόν στις δύο εμφανίσεις σας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;
Σίγουρα θα παίξουμε τραγούδια από το Prodigal Dreamer, αλλά θα παίξουμε σίγουρα και μερικά κλασικά, όπως το "Julia", βεβαίως. Υπόσχομαι να μην παίξω κάποια διασκευή σε Black Sabbath ή σε Led Zeppelin. Μπορεί όμως να παίξω Aphrodite’s Child, αυτό θα ήταν καλό! (τραγουδώντας το "The Four Horsemen") The leading horse is white, the second horse is red… Ναι, τώρα που το σκέφτομαι θα ήταν απίστευτο. Παίζουν ακόμα;
Δυστυχώς, όχι…
Κρίμα, τους έχασα. Αγαπούσα πραγματικά τη μουσική τους. Όπως και να 'χει, ανυπομονούμε για την Ελλάδα, θα είναι τέλεια!
{youtube}k3KSpeiRPTc{/youtube}
