Μετά από 4ετή παύση, επιστρέψατε ξανά με τους She Wants Revenge το 2012, με συναυλίες, δίσκους και (τώρα) μια ευρωπαϊκή περιοδεία. Θα συνεχίσετε να ακολουθείτε την ίδια «συνταγή»;
Σχεδιάζουμε, αλήθεια, να είμαστε πιο ενεργοί στη δημιουργική μας παραγωγή, είτε μιλάμε για δίσκους και βιντεοκλίπ, είτε παίζοντας στο εξωτερικό. Οπότε η απάντηση είναι «ναι». Aν και η ζωή μας είναι πολύ διαφορετική πλέον, 15 χρόνια μετά, οπότε και ο χρόνος που θα αφιερώνεται στη μπάντα, θα αλλάξει αναλόγως.
Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι βγάζουν singles για να προωθήσουν κάποιον δίσκο, εσείς επιλέγετε να κάνετε non-album singles όπως το "Never" (2016) και το "Big Love" (2018). Είναι μια συνειδητή επιλογή; Ή τυχαίνει, βάσει του υλικού που υπάρχει;
Εδώ στις Η.Π.Α. αρκετοί καλλιτέχνες κυκλοφορούν singles χωρίς να προετοιμάζουν κάποιο άλμπουμ, οπότε δεν είναι και τόσο ξένο προς εμάς. Αλλά στην περίπτωση του "Never", πήραμε το συγκρότημα και αποφασίσαμε να καθίσουμε και να γράψουμε ένα τραγούδι. Θέλαμε να δούμε δηλαδή αν μπορούσαμε να φτιάξουμε τον ήχο και το συναίσθημα των πρώτων ημερών –και ήταν ένα αρκετά επιτυχημένο εγχείρημα. Ήταν σαν να θέλαμε να το αφήσουμε να «διαρρεύσει» προς τα έξω, αντί να το προωθήσουμε· έτσι, όσοι άνθρωποι ήξεραν, κατάλαβαν. Απ' την άλλη το "Big Love" είναι μέρος μιας ιστορίας που θα πρέπει να διηγηθούμε σε μια μεταγενέστερη συνέντευξη...
Πολλές φορές, οι άνθρωποι που ακούν τη μουσική σας προσπαθούν να μαντέψουν αν τους θυμίζουν κάτι άλλο. Σας ενοχλεί αυτό;
Νομίζουμε ότι είναι φυσικό οι άνθρωποι να κατηγοριοποιούν ή να συγκρίνουν τα πράγματα, ώστε να κατανοήσουν και να αξιολογήσουν την τέχνη· οπότε δεν μας ενοχλεί πραγματικά. Συμβαίνει χρόνια, άλλωστε, σε πολλά πράγματα. Η ικανότητά μας να κρατήσουμε στον χρόνο και να υπάρχουν ακροατές που πραγματικά ενδιαφέρονται για ό,τι κάνουμε, υπερτερεί από το αν κάποιοι αναφέρουν μπάντες από τη δεκαετία του 1970 ή από τις αρχές του 2000 για να μας περιγράψουν. Αν και δεν πιστεύουμε ότι στην πραγματικότητα μπορούν να καταφέρουν να βρουν από πού προέρχονται οι επιρροές μας.
Το "Tear You Apart" (2006) ακούγεται στην ταινία The Number 23 (2007), αλλά και σε τηλεοπτικές σειρές όπως το American Horror Story και το Fringe. Θα σας ενδιέφερε να γράψετε ένα ολοκληρωμένο soundtrack; Ίσως της δικής σας ταινίας, αφού έχετε αναφέρει ότι σας αρέσει ο κινηματογράφος και έχετε ήδη σκηνοθετήσει βιντεοκλίπ;
Ο Adam ξέρω ότι θα λάτρευε να γράψει μουσική για ταινία, ακόμα και να σκηνοθετήσει μία ολοκληρωμένη δική του. Εγώ, πάλι, δεν έχω και καμία ιδιαίτερη επιθυμία να συνθέσω για την ταινία κάποιου άλλου. Παρ' όλο που στο παρελθόν έχω γράψει και συμμετάσχει στην παραγωγή ταινιών και σήριαλ της τηλεόρασης, αν και μόνο σε μικρά κομμάτια των φιλμ και σε μερικές μόνο τηλεοπτικές σαιζόν. Όσο για τη σκηνοθεσία, αυτό είναι κάτι το οποίο επεξεργάζομαι στο παρόν διάστημα.
Δίνετε την εντύπωση ότι, ενώ είστε υπερβολικά ενεργοί σε επίπεδο δημιουργίας και project, τα καταφέρνετε τέλεια με τον χρόνο και τις απαιτήσεις. Είναι και η συνεργασία σας έτσι;
Όταν πρωτοξεκινήσαμε, απλά φτιάχναμε μουσική μαζί και ήμασταν DJ σε clubs. Τώρα η ζωή μας είναι πολύ πιο γεμάτη, έτσι ο χρόνος που έχουμε για τη συνεργασία μας είναι κεντραρισμένος, δημιουργικός και με σκοπό. Χωρίς όμως να χάνει σε διασκέδαση και αυθορμητισμό.
Και πώς θα εξηγούσατε αλήθεια την επιλογή του ονόματος του συγκροτήματος;
Θα έλεγα πως πρόκειται για μια συνομιλία 30 δευτερολέπτων, που διήρκησε πάνω από μια δεκαετία! (γελάει)
Ο Adam Bravin έχει παίξει ως DJ για πολλά μεγάλα ονόματα. Πρόσφατα διάβασα ξανά και την ιστορία γνωριμίας σας με τον Prince –θα μπορούσε να είναι σκηνή από ταινία. Είναι εντυπωσιακό πώς τον γοητεύσατε με τις μουσικές σας επιλογές. Περιγραφικά, ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείτε στα DJ sets σας;
Όταν κάνω μια εμφάνιση για υψηλού προφίλ άτομο και δουλεύω πρώτη φορά για κάποιον, θα κάνω το καλύτερό μου και θα προετοιμάσω όσο το δυνατόν περισσότερη μουσική με βάση αυτό που γνωρίζω για εκείνον. Πέρα από αυτό, όλα τα άλλα βασίζονται ακριβώς στην ανάγνωση του χώρου στον οποίον βρίσκομαι.
“Love Ecstasy Terror”, η πορεία όλων των συναισθημάτων στη ζωή και την αγάπη, είναι το σόλο εγχείρημά σας, το οποίο βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη. Στα πλαίσιά του, ήταν η πρώτη φορά που τραγουδήσατε, έτσι δεν είναι; Πώς αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας;
Ήταν πράγματι η πρώτη φορά που τραγούδησα ποτέ στη ζωή μου. Έκανα ένα ολόκληρο άλμπουμ και ήταν μάλιστα ο Justin ο οποίος με ώθησε να δοκιμάσω κάτι καινούργιο, γνωρίζοντας ότι θα αποκομίσω κάτι πραγματικά ιδιαίτερο από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Ήταν πολύ δύσκολο στην αρχή να μάθω να τραγουδώ και να εκφράζομαι με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδοκιμάσει ποτέ. Αλλά στα λίγα χρόνια που μου πήρε για να φτιάξω το άλμπουμ, άρχισα να νιώθω όλο και πιο άνετα, αποδίδοντας όλο και καλύτερα κάθε φορά που έκανα ένα νέο τραγούδι. Έχω αρχίσει τώρα να δουλεύω σε μια νέα έκδοση του Love Ecstasy Terror πρότζεκτ, μαζί με τη μάνατζερ και στιχουργό μου Linda Perry.
Εσείς πάλι, Justin Warfield, έχετε συμμετάσχει σε διάφορες μπάντες, με εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τους She Wants Revenge: από το χιπ χοπ άλμπουμ My Field Trip Τo Planet 9 (1993) στο τρέχον συγκρότημα, Dream Club, εργάζεστε με μια ποικιλία ήχων. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Σας έχει δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα;
Είναι αρκετά εύκολο. Είμαι χαμαιλέοντας, με την καλή έννοια της λέξης, την οποία δεν βρίσκω πλέον παρεκκλίνουσα: έχω κατανοήσει ότι πρόκειται για δεξιότητα και πλεονέκτημα, όχι για ευθύνη ή ελάττωμα. Μπορώ να αναμειγνύω πολλά μουσικά στυλ (όχι όμως και οποιαδήποτε), εφόσον μιλάμε για κάτι που για μένα είναι αυθεντικό και αληθινό. Χιπ χοπ, εναλλακτικό ροκ, κλασικό ροκ, και σκοτεινούς ηλεκτρονικούς ήχους από τα 1970s και 1980s είναι τα είδη που έχω εξερευνήσει σε ηχογραφήσεις που έχουν δημοσιευτεί. Πιθανόν να υπάρχουν κάμποσα ακόμα, τα οποία κάθονται αυτή τη στιγμή σε παλιές κασέτες και σκληρούς δίσκους –και μπορεί να μείνουν στο περιθώριο– πάντως για μένα είναι πραγματικά φυσικό και διασκεδαστικό.
Το μόνο πρόβλημα προκύπτει με τους δημοσιογράφους και με όσους ανθρώπους θέλουν να βάλουν τα πράγματα σε ένα κουτί για να τα κατανοήσουν ή απλά τυχαίνει να τους αρέσει μόνο μία πλευρά της μουσικής μου παραγωγής. Ωστόσο, αν ακολουθήσετε όλα όσα έχω κάνει, υπάρχει μια γραμμή που τα συνδέει μεταξύ τους, δίνοντάς μου το κίνητρο να ακολουθώ πάντα ό,τι θέλω, ανεξάρτητα από το πώς θα γίνει δεκτό.
Έχω διαβάσει ότι είστε και οπαδός του skateboard. Πώς άρχισε αυτή η αγάπη και σε ποιο στάδιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή;
Πήρα το πρώτο μου skate όταν ήμουν 2 ετών και από τότε έκανα skateboard κατά περιστάσεις σε όλη τη διάρκεια της μέχρι τώρα ζωής μου. Έχω πάντα μαζί στο αυτοκίνητο τη σανίδα μου και πάντα ελπίζω ότι δεν θα χτυπήσω, κάθε φορά που επιβιβάζομαι πάνω της.
{youtube}ixw_bLVUL34{/youtube}
