Είστε φημισμένα αποκαλυπτική στους στίχους σας, σε τέτοιο σημείο που δεν έχουν μείνει και πολλά να ερωτηθούν σε μία συνέντευξη. Πώς αντιμετωπίζετε αυτή τη δημόσια «διαφάνεια»; Υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός ειλικρινούς τραγουδιού και μιας αποκαλυπτικής συνέντευξης;
Υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά, για εμένα. Είναι πολύ πιο εύκολο να ανοιχτώ και να μιλήσω με ειλικρίνεια για τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου μέσα από ένα τραγούδι. Απεναντίας, δυσκολεύομαι γενικώς με τις συνεντεύξεις: τείνω να κλείνομαι και να δίνω αρκετά λακωνικές απαντήσεις.
Στον τελευταίο δίσκο Tell Me How You Really Feel (2018), μιλάτε για τις προσμονές του κοινού και τις απαιτήσεις που υπάρχουν από το υλικό σας. Βοήθησε αυτό να ανησυχείτε λιγότερο;
Στ' αλήθεια, δεν ξέρω τι περιμένει ο κόσμος από εμένα. Αυτό είναι βασικά και το όλο θέμα: δεν έχω ιδέα!
Πλέον, έχετε φτάσει σε αυτήν τη συνθήκη που, μόλις κυκλοφορείτε καινούριο υλικό, το ανατέμνουν και το κριτικάρουν χιλιάδες άτομα. Πώς έχει επηρεάσει αυτό τον τρόπο με τον οποίον σκέφτεστε όταν γράφετε;
Σίγουρα περνάει από το μυαλό μου συχνά. Το μόνο πάντως που μπορώ να κάνω, είναι να συνεχίσω να γράφω. Δεν υπάρχει χρόνος δηλαδή να αναλύσω τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας που νιώθει να τον αφορά η μουσική μου. Υπάρχουν εκατομμύρια άτομα εκεί έξω· και μπορεί να σκέφτονται εκατομμύρια πράγματα ο καθένας, είναι ένας φαύλος κύκλος. Οπότε δεν υπάρχει ιδιαίτερο νόημα στην περαιτέρω ανάλυση.
Ο τίτλος "Hopefulessness" στο τραγούδι με τον οποίον ανοίγει το Tell Me How You Really Feel αποτελεί ιδιότυπο μείγμα λέξεων: περπατά στη γραμμή μεταξύ της ελπίδας και της απόγνωσης. Τι προσπαθήσατε να περιγράψετε;
Προσπαθούσα να περιγράψω ακριβώς αυτήν τη γραμμή, καθώς την περπατώ κάθε μέρα. Η απόγνωση είναι μία πολύ καλή λέξη για να περιγραφεί το ένα μισό του όρου Hopefulessness. Η ουσία, βέβαια, βρίσκεται στην προσπάθεια να αρπαχτούμε από ψήγματα θετικότητας σε έναν βαθιά αρνητικό κόσμο. Και δεν είναι πάντα μαύρα τα πράγματα, εδώ που τα λέμε. Όμως πάντα περπατάμε σε αυτήν τη γραμμή.
Ο τελευταίος δίσκος άπτεται των θεμάτων του μισογυνισμού και της πατριαρχίας. Έχετε εντοπίσει κάποια σεξιστική συμπεριφορά από τον Τύπο; Π.χ. το να επιδιώκει να σας περιγράψει φθηνά ως κινούμενο στερεότυπο μιας θυμωμένης γυναίκας, που απλώς φωνάζει;
Πολλές από τις πρώτες συνεντεύξεις για το Tell Me How You Really Feel είχαν πράγματι κάτι το φάλτσο. Πολλοί άντρες, μα και κάποιες γυναίκες, με κατηγορούσαν –οργισμένα, μάλιστα– για ό,τι αντιλαμβάνονταν ως «αναίτιο θυμό». Με ρωτούσαν π.χ. πολύ συχνά: «γιατί είσαι τόσο οργισμένη;»· και ο τρόπος τους ήταν περισσότερο θυμωμένος από ό,τι έχω υπάρξει ποτέ στη μουσική μου!
Ήταν ένα περίεργο αλισβερίσι, κατά το οποίο προσπαθούσα να εξηγήσω ότι, γράφοντας τον δίσκο, συνδέθηκα με ένα άλλο είδους «δημιουργικού» θυμού. Ο οποίος προέρχεται από το γεγονός ότι, τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος γίνεται σταδιακά όλο και πιο σκατένιος. Παράλληλα, μεγαλώνοντας, παρατήρησα ότι και η ίδια καταπίεζα πολλά συναισθήματα θυμού. Δεν πιστεύω πάντως ότι είμαι και τόσο θυμωμένη.
Χρειάζεστε να είστε εν βρασμώ για να γράψετε μουσική; Ή σας βοηθάει να παίρνετε απόσταση από τα γεγονότα;
Γράφω κάθε μέρα. Το βρίσκω πιο χρήσιμο να γράφω με κάθε διάθεση: έτσι καταλήγεις με μία παλέτα από πολύχρωμα συναισθήματα και διαθέσεις –κι αυτό είναι στην ουσία η ζωή. Αυτό δεν είναι το ειλικρινές; Αισθανόμαστε όλα αυτά τα πράγματα, είναι απολύτως θεμιτό λοιπόν να καταγραφούν και να αναπαραχθούν μέσω της τέχνης.
Τι γράφετε λοιπόν τελευταία; Και τι είναι εκείνο που συνήθως σας εμπνέει;
Γράφω πολλή ποίηση, τελευταία. Διαβάζω επίσης πολλή ποίηση, ιδιαίτερα κάποια ποιήματα της Patti Smith, αλλά διαβάζω και εκθέσεις της Susan Sontag. Ζωγραφίζω επίσης πολύ τον τελευταίο καιρό. Δεν γράφω πολλά τραγούδια, από την άλλη. Δουλεύω όμως κάποια πράγματα, τα οποία μάλλον θα ανακοινωθούν στα επόμενα χρόνια. Νομίζω πως είναι πολύ αναζωογονητικό να προσπαθείς να βγεις από τις νόρμες και να σπας το καλούπι της μουσικής γραφής: όταν εν τέλει επιστρέφεις στη σύνθεση τραγουδιών, το κάνεις με την τέχνη σου πιο πλούσια και πιο ενημερωμένη.
Το 2017 κυκλοφορήσατε το Lotta Sea Lice, έναν δίσκο σε συνεργασία με τον Kurt Vile. Με ποιούς άλλους σύγχρονούς σας θεωρείτε ότι μοιράζεστε ένα είδος συγγένειας;
Υπάρχει τόση καλή μουσική εκεί έξω. Προφανώς και αγαπώ βαθιά τον Kurt. Πριν μερικά χρόνια έκανα επίσης συναυλίες με τις Chastity Belt, μία μπάντα από το Σιάτλ, η οποία παίζει εξαιρετική μουσική. Οι Vagabond, η Waxahatchee. Eίναι όλοι άνθρωποι με τους οποίους μοιράζομαι ένα κοινό όραμα. Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από το ίδιο πρίσμα και νιώθω τυχερή που έχω βρει τόσα άτομα να καταλαβαίνουν ακριβώς τη γλώσσα που προσπαθώ να μιλήσω.
Και τέλος, τι μπορούμε να αναμένουμε από την επικείμενη πρώτη εμφάνισή σας στην Αθήνα (Πέμπτη 16/5, Fuzz);
Θα είναι σίγουρα μια βραδιά γεμάτη ενέργεια και πάθος. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο ενθουσιασμένη νιώθω που θα έρθω για πρώτη φορά στην Ελλάδα, είμαι στ' αλήθεια πολύ χαρούμενη που κατάφερα να προσθέσω την Αθήνα στην περιοδεία.
{youtube}1NVOawOXxSA{/youtube}
