Σε λίγες μέρες θα παίξετε στο Up The Hammers XIV. Πως αισθάνεσαι για την επίσκεψη στην Ελλάδα και τη συμμετοχή στο συγκεκριμένο φεστιβάλ; Και τι να περιμένουμε από το set σας, ειδικά όσον αφορά καινούριο υλικό;
Είμαστε ενθουσιασμένοι και νιώθουμε τιμή που ερχόμαστε στην Ελλάδα για να παίξουμε σε ένα από τα πιο σεβαστά φεστιβάλ, αφιερωμένο στο επικό heavy metal. Πουθενά σε ολόκληρη τη Γη δεν αγαπιέται το συγκεκριμένο είδος όσο στην Ελλάδα, οπότε τη νιώθουμε ως το «πνευματικό» μας σπίτι. Δεν θα παίξουμε ωστόσο καινούριο υλικό στο Up The Hammers, επειδή δεν θέλουμε να κάνουμε κοιλιά στο set με κομμάτια που δεν θα τα ξέρει το κοινό· θέλουμε μονάχα ένταση. Αντί αυτού, με το που βγει το νέο άλμπουμ, θα επιστρέψουμε για να παίξουμε ξανά!
Έχουν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από το The Armor Οf Ire (δείτε εδώ), δίσκο που δικαίως θεωρείται από τα καλύτερα δείγματα επικού metal στα πρόσφατα χρόνια. Από τότε κυκλοφορήσατε μονάχα ένα EP με 2 διασκευές. Πώς σου φαίνεται το ντεμπούτο, μετά από τόσο καιρό; Νιώθεις να σε τρομάζει η αγνή ποιότητά του, όσον αφορά τη δημιουργία νέας μουσικής; Και πότε να περιμένουμε το καινούριο άλμπουμ;
Ναι, περάσανε ήδη σχεδόν 3 χρόνια, ο χρόνος τρέχει. Ήμασταν τόσο απασχολημένοι όλο αυτό το διάστημα με τις δουλειές και τις άλλες μπάντες μας, ώστε μονάχα τώρα μας βγαίνει με φυσικότητα το να δουλέψουμε σε καινούριο υλικό των Eternal Champion. Δεν νιώθουμε καμία πίεση πάντως να βιάσουμε τις ηχογραφήσεις του νέου δίσκου –αν αγχωθούμε για αυτό, μόνο κακό θα κάνουμε στο υλικό. Έχουμε πλήρη εμπιστοσύνη στην ικανότητά μας να γράφουμε τραγούδια και δεν πρόκειται ποτέ να κυκλοφορήσουμε κάτι που δεν μας κάνει περήφανους. Αν λοιπόν ο καινούριος δίσκος είναι χάλια, θα τον πετάξουμε στα σκουπίδια και δεν θα τον ακούσει κανείς! Αλλά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί: το νέο άλμπουμ θα είναι σκληρό και κοφτερό. Ίσως κυκλοφορήσει στα τέλη του έτους ή στις αρχές του 2020· θα εξαρτηθεί από τη διαδικασία τύπωσης.
Έμαθα αρκετά πρόσφατα πως είσαι επαγγελματίας σιδεράς, και αμέσως το “I Αm Τhe Hammer” απέκτησε ένα επιπλέον νοηματικό στρώμα στο μυαλό μου. Πέρα από τους προφανείς επιφανειακούς συνειρμούς (όπως «υπάρχει άραγε μια πιο metal δουλειά από αυτήν;»), αναρωτιέμαι αν η σιδηρουργία έχει αλληλεπιδράσει σε οποιοδήποτε επίπεδο –υποσυνείδητο και μη– με τον τρόπο που τραγουδάς;
Ναι, το “I Αm Τhe Hammer” είναι άμεσα επηρεασμένο από τη δουλειά μου ως σιδεράς. Μάλιστα ο τίτλος προέρχεται από μια ρήση του Uri Hoffi, ενός διάσημου σιδηρουργού· δεν θυμάμαι ακριβώς το απόσπασμα, αλλά εκείνο που λέει στην ουσία είναι να «γίνεις το σφυρί» ή «το χέρι σου να γίνει το σφυρί», αναφερόμενος στις σιδηρουργικές τεχνικές. Διάβασα λοιπόν τη ρήση αυτή και σκέφτηκα, ω, «I AM the Hammer», αυτή είναι μια καλή γραμμή, ένας καλός τίτλος. Έτσι έγραψα τους στίχους σχετικά με τη δικιά μου δημιουργία, τον κόσμο του Arginor. Έβαλα βέβαια μέσα και κάποιες αναφορές σιδηρουργίας, επειδή ο βασικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι σιδεράς –αργότερα γίνεται διοικητής ενός στρατού. Το τραγούδι είναι βασικά μια προ μάχης λεκτική επίθεση προς την αντίπαλη πλευρά, όπως γίνεται πριν τους αγώνες πυγμαχίας.
Δύο από τα τραγούδια του The Armor Of Ire βασίζονται στον Arginor, στον δικό σου δηλαδή φανταστικό κόσμο. Πώς σου ήρθε η ιδέα; Σχεδιάζεις να κάνεις κάποιον concept δίσκο για να τον εξερευνήσεις περαιτέρω; Μήπως σκέφτεσαι να γράψεις κάποτε βιβλίο βασισμένο σε αυτόν;
Ναι, και το "I Αm Τhe Hammer", αλλά και το "The Armor Οf Ire", καθώς και ένα κομμάτι των Graven Rite (το "The Summoner's Pit"), είναι όλα βασισμένα στον Arginor. Βασικά μπορώ να ανιχνεύσω τις απαρχές σε μια παλιότερή μου μπάντα, τους Iron Age, με τους οποίους είχαμε το “The Saga Demos”. Εκεί και τα δύο τραγούδια ήταν θεματικά τοποθετημένα στον κόσμο αυτόν, όμως σε διαφορετική ήπειρο και χρονική περίοδο από αυτήν που καταπιάνομαι τώρα στους Eternal Champion.
Μετά τη διάλυση των Graven Rite –και καθώς σχηματίζονταν οι Eternal Champion– άρχισα να παίζω με την ιδέα να συστηματοποιήσω τη μυθολογία και ιστορία του Arginor, ώστε να μπορώ να γράψω τόσο στίχους όσο και λογοτεχνία, αλλά και για να μπορεί ο κόσμος να ακολουθήσει τη ροή και η μουσική να αποκτήσει μία επιπλέον διάσταση. Τότε περίπου συνάντησα τον Dave Ritzlin, που τρέχει τον εκδοτικό DMR Books. Ετοίμαζε μια σειρά ανθολογιών όπου heavy metal μουσικοί γράφανε sword & sorcery ιστορίες και μου πρόσφερε μια θέση εκεί. Σε λίγους λοιπόν μήνες έγραψα την πρώτη μου ιστορία "Vengeance of the Insane God", η οποία εκδόθηκε στο Swords of Steel Vol. 1. Τώρα ετοιμάζω τη συνέχεια εκείνου του διηγήματος, η οποία θα εκδοθεί αυτοτελώς την ίδια περίοδο που θα κυκλοφορήσει και το επόμενό μας άλμπουμ, ώστε να ολοκληρωθεί η ιστορία τόσο ηχητικά, όσο και γραπτά. Ο δίσκος πάντως δεν θα είναι concept: θα αφιερώσουμε στον κόσμο μου δύο με τρία τραγούδια.
Το επικό metal είχε πέσει σε παρακμή κατά τη δεκαετία του 2000 (με σημαντικές εξαιρέσεις βέβαια, όπως οι Solstice, οι Pagan Altar και οι Slough Feg), αλλά φαίνεται ότι έχει επιστρέψει δυναμικά, με πολλές ποιοτικές κυκλοφορίες. Τώρα που η δεκαετία είναι στα τελειώματα, πιστεύεις πως μπορούμε να μιλάμε για την εμφάνιση ενός νέου κύματος; Έχει αυτό να κάνει με τη γενικότερη άνοδο της νοσταλγίας; Και ποιοι είναι οι πρόσφατοι δίσκοι τους οποίους θεωρείς αριστουργήματα για το είδος;
Ναι, φαίνεται ότι στην τρέχουσα δεκαετία το επικό heavy metal βιώνει μια ειλικρινή αναζωπύρωση. Δεν νομίζω πάντως ότι έχει να κάνει με τη νοσταλγία, θεωρώ πως αυτού του είδους η μουσική μιλάει αληθινά στον κόσμο: εφάπτεται με κάποια από τα καλύτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και όσοι ασχολούνται με αυτήν την αραχνιασμένη γωνιά του heavy metal ζουν το είδος με όλο τους το είναι, φανατικά. Όπως είπες, υπήρξε μια ύφεση στα πρώιμα '00s, αλλά τώρα έχουμε δίσκους-μνημεία. Όπως λ.χ. το The White Goddess των Atlantean Kodex (2013), τα 2 άλμπουμ των Wrathblade, καθώς και αυτά των Visigoth, το Fortifications Οf Τhe Pale Architect των Realmbuilder (2011), το Grand Gesture Οf Defiance των Altar Οf Oblivion (2012), το The Reaper's Spiral των Terminus (2015). Μάλιστα, πριν κλείσει η δεκαετία μπορεί να έχουμε καινούρια άλμπουμ από Doomsword και Black Sword Thunder Attack!
Τι τρέχει με την Ευρώπη και το επικό metal; Eίναι προφανές πως εδώ στη Γηραιά Ήπειρο (και ειδικά στην Ελλάδα και τη Γερμανία), το είδος είναι κατά πολύ δημοφιλέστερο από ότι στις Η.Π.Α. Ποιοι νομίζεις ότι είναι οι λόγοι πίσω από αυτό;
Μου φαίνεται προφανές το γιατί η Ελλάδα αγαπάει το επικό metal, μιας και είναι η πατρίδα των Επών! Το έχετε στο πετσί σας το πνεύμα αυτό, από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια! Δεν ξέρω όμως γιατί συμβαίνει με τη Γερμανία, ίσως οφείλεται στο το ότι αυτή η χώρα φαίνεται να έχει μια ομάδα οπαδών για κάθε είδος μουσικής –οπότε αναπόφευκτα θα υπάρχει και μια φράξια φανατικών του επικού metal. Εσείς οι Έλληνες πάντως το έχετε στα κόκαλά σας: το τρόπαιο του επικού ήχου ανήκει στην Αθήνα.
Πέρυσι είχαμε τον θάνατο του Mark Shelton, ο οποίος υπήρξε (προφανώς) μεγάλη επιρροή για εσάς, τόσο μουσικά, όσο και φωνητικά. Έχετε παίξει στο παρελθόν με τους Manilla Road. Έχεις λοιπόιν κάποιες μνήμες ή λόγια για αυτόν τον γίγαντα της επικής μουσικής;
Ναι, ήταν η μεγαλύτερη επιρροή και το αρχέτυπό μου όσον αφορά τη φιγούρα του πολεμιστή-ποιητή. Δεν θα υπάρξει ποτέ ξανά άλλος σαν τον Mark Shelton: κάθε άτομο στην επική σκηνή του χρωστάει την ύπαρξή του. Η πρώτη ζωντανή μας εμφάνιση μας ήταν με τους Manilla Road! Ήμουν τρομερά αγχωμένος, εννοείται, αλλά παίξαμε καλά· και μετά είχα την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά την αγαπημένη μου μπάντα –ήταν σίγουρα μία από τις καλύτερες βραδιές της ζωής μου. Μετά παίξαμε ακόμα δύο φορές με τους Manilla Road, και κάθε φορά άραζα με τον Shelton· ήταν ένας ευγενικός, έξυπνος και αστείος άνθρωπος. Τέτοιος θρύλος, ώστε σχεδόν δεν το πιστεύω πως έχουμε συνυπάρξει στην ίδια περίπου χρονική περίοδο. Οι άνθρωποι θα τραγουδάνε κομμάτια των Manilla Road ακόμη και 500 χρόνια μετά.
Κρίνοντας από το όνομα της μπάντας, είναι προφανές πως λατρεύετε το πολυσύμπαν (multiverse) του Michael Moorcock. Ποια είναι η αγαπημένη σου έκφανση του Αιώνιου Προμάχου;
Χμ, θα ήθελα να πω κάποια από τις λιγότερο γνωστές εκφάνσεις, όπως ο Hawkmoon, ο Corum ή ο Erekose. Aλλά, ας είμαστε ειλικρινείς, ο Elric είναι ο καλύτερος. Έχει μια τρομερή σειρά ιστοριών, προέρχεται από έναν μοχθηρό πολιτισμό που λατρεύει το Χάος και ο ίδιος αψηφά τον λαό του, μα και τους Θεούς. Είναι αδύναμος, άρρωστος, γεμάτος πάθη αλλά αναπτύσσεται στα βιβλία μέχρι που καταλήγει ένας πραγματικός ήρωας, ένας μάρτυρας της Ισορροπίας. Απλά εξαιρετικός.
Ο Νόμος ενάντια στο Χάος είναι το πεμπτουσιακό θέμα που διατρέχει τις ιστορίες του Αιώνιου Προμάχου. Μπορεί να ιδωθεί ως μια αντανάκλαση της σύγκρουσης μεταξύ Πολιτισμού και Φύσης/Βαρβαρότητας, αλλά και της Σταθερότητας ενάντια στην Αλλαγή. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτή τη διχοτομία; Παίρνεις θέση;
Ναι, συμφωνώ πως ο Νόμος ενάντια στο Χάος μπορεί να ιδωθεί υπό πολλές οπτικές. Είναι το σημαντικότερο τμήμα της λογοτεχνίας του Moorcock. Και αυτή είναι και η κοσμοθεωρία μου, επίσης: μια διαρκής μάχη μεταξύ μιας στάσιμης, τυραννικής Τάξης και ενός άμορφου, καταστροφικού Χάους. Εγώ παίρνω την πλευρά της κοσμικής ισορροπίας. Όποτε θέλω να συμβουλεύω κάποιον σχετικά με τη ζωή του, του λέω να αφήσει τον Νόμο να έχει αρχικά το πάνω χέρι· γιατί, αν έχεις μια καλή βάση σταθερότητας, μπορείς να αφήσεις πιο εύκολα το Χάος να εισβάλλει.
Για παράδειγμα, μπορείς να φανταστείς τον Νόμο σαν ένα λευκό δωμάτιο με ένα στόμιο Χάους στον τοίχο. Όταν βαρεθείς λοιπόν όλη αυτή την ασπρίλα, μπορείς να ελέγξεις πόσο χάος να βάλεις στο δωμάτιο μέσω της βαλβίδας του στομίου –έχε το χέρι σου όμως σταθερά στη βαλβίδα, ώστε να την κλείσεις όποτε χρειαστεί. Πρέπει να περπατάς στη λεπτή γραμμή ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες για να έχεις νόημα στη ζωή σου.
Και τώρα πες μου τρεις αγαπημένες σου πεντάδες: μια για ταινίες φαντασίες, μια για βιβλία και μια για δίσκους επικού metal...
Πέντε κορυφαίες ταινίες: Κόναν ο Βάρβαρος (1982), The Beastmaster (1982), Ο Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών - Η Επιστροφή του Βασιλιά (2003), Labyrinth (1986), Masters of the Universe (1987)
Πέντε κορυφαία βιβλία, ή μάλλον ιστορίες: Robert E. Howard "Queen of the Black Coast", H.P. Lovecraft "Τα Βουνά της Τρέλας, Michael Moorcock "Καταιγίδα", Karl Edward Wagner "Dark Crusade", Robert E. Howard "Worms of the Earth".
Πέντε κορυφαίοι δίσκοι (πολύ δύσκολο!): Manilla Road "Mystification", Doomsword "Resound the Horn", Solitude Aeturnus "Beyond the Crimson Horizon", Candlemass "Nightfall" και Manowar "Hail to England"
Τα τελευταία λόγια, δικά σου!
Ough!
{youtube}ODNqxcRQGH4{/youtube}
