Αν δεν απατώμαι, στο Up The Hammers XIV θα είναι η πρώτη φορά που θα παίξετε στην Ελλάδα. Τι προσδοκίες έχετε και τι να περιμένουμε εμείς από την εμφάνισή σας; Επίσης, θα παίξετε την ίδια μέρα με Solstice και Liege Lord. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που θα ήθελες να ακούσεις από τις θρυλικές αυτές μπάντες;
Ναι, αυτή θα είναι η πρώτη μας φορά στην Ελλάδα, αλλά και η πρώτη ουσιαστικά εκτός ηπειρωτικών συνόρων, αν εξαιρέσεις την περσινή μας εμφάνιση στο Keep It True. Έχουμε ετοιμάσει ένα πολύ ιδιαίτερο set για τους Έλληνες (και μη) οπαδούς μας που θα παρευρεθούν στο Up The Hammers, και ανυπομονούμε να το μοιραστούμε. Θα είναι σίγουρα μια εμφάνιση γεμάτη ενέργεια, πιστεύω πως ο κόσμος θα περάσει πολύ καλά.
Οι Solstice, τώρα, αποτελούν τεράστια έμπνευση για τη μουσική των Gatekeeper, οπότε είναι το συγκρότημα που ανυπομονώ να δω περισσότερο. Ελπίζω να παίξουν κάποια από τα παλιότερα κομμάτια τους, όπως το “Sleeping Tyrant”, το “Cromlech” ή το “Cimmerian Codex”, αλλά θα ήθελα επίσης να ακούσω και κάτι από το πολύ δυνατό υλικό των δύο τελευταίων κυκλοφοριών τους. Σίγουρα περιμένω και τους Liege Lord, τους οποίους είδα πριν λίγα χρόνια στο Σικάγο και ήταν απίστευτοι! Το “Master Control” είναι το αγαπημένο μου –τα σόλο είναι παρανοϊκά!
Εδώ στην Ελλάδα έχουμε το παράδοξο να υπάρχει φανατικό κοινό για το επικό metal, αλλά ελάχιστες ποιοτικές μπάντες του ήχου. Έχεις ξεχωρίσει αλήθεια ελληνικές μπάντες; Ποια είναι η κατάσταση της σκηνής αυτής στον Καναδά, τόσο από άποψη κοινού, όσο και καλλιτεχνών;
Στον Καναδά υπάρχει ένα διαφορετικού είδους πρόβλημα. Η χώρα είναι τεράστια αλλά, αναλογικά, υπάρχουν ελάχιστοι κάτοικοι! Οι μεγάλες πόλεις είναι έτσι πολύ μακριά η μία από την άλλη και, αν παίζεις heavy metal, γίνεται δύσκολο να αναγνωριστείς σε εθνικό επίπεδο. Υπάρχουν κάποιες πολύ αξιόλογες μπάντες, ελάχιστες όμως παίζουν επικό metal… Τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ. Ό,τι πλησιέστερο είναι μάλλον οι Cromlech και οι διαλυμένοι πλέον Funeral Circle. Σε λίγο πιο ευρύ ηχητικό φάσμα πολύ καλοί είναι οι καινούριοι Emblem, όπως και οι Striker, Traveler, Spell και Riot City, οι οποίοι βρίσκονται κοντά μας και ηλικιακά.
Όσον αφορά την Ελλάδα, υπάρχουν μερικά πραγματικά καλά σχήματα. Νομίζω οι αγαπημένοι μου είναι οι Wrathblade με τον εξαιρετικά βαρύ ήχο, την πλειάδα riffs και τη μοναδικότητα όσον αφορά το στυλ τους. Οι Litany είναι επίσης καλοί, ενώ μου άρεσαν και κάποια από τα άλμπουμ των Battleroar, όπως και το παλιό υλικό των Sarissa. Νομίζω όμως πως η αδυναμία μου όσον αφορά τον ελληνικό ήχο είναι το black metal σας, μιας και διαθέτει πολύ επικό πνεύμα και επιρροές από παλιούς Manowar και Mercyful Fate. Οι Rotting Christ φυσικά είναι σπουδαίοι καλλιτέχνες, όπως και οι Zemial, οι πρώιμοι Septic Flesh και οι Varathron.
Το East Of Sun (2018) είναι ένας φανταστικός δίσκος (δείτε εδώ), μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της δεκαετίας. Αυτό γίνεται ακόμη πιο θεαματικό, εάν αναλογιστούμε ότι αποτελείται από παλιά και νέα κομμάτια. Παρά το ετερόκλητο του μείγματος, η συνοχή του είναι μεγάλη, τουλάχιστον αναφορικά με το πνεύμα και την ατμόσφαιρα. Τώρα που έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την κυκλοφορία, πώς βλέπεις το άλμπουμ; Θα άλλαζες κάτι; Και αν έπρεπε να επιλέξεις ένα τραγούδι, ποιο θα ήταν;
Σε ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που ο δίσκος αντιμετωπίστηκε τόσο θετικά, μιας και τον δουλέψαμε πολύ –ολονύχτιες ηχογραφήσεις, πολύ άγχος με το χρονοδιάγραμμα και τις προθεσμίες. Πέρασα τόσο καιρό ακούγοντας τις ημιτελείς εκδοχές του και τα παλιά demo μας, ώστε πλέον μου είναι δύσκολο να ακούσω αντικειμενικά, αν και αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να κάνω σύντομα.
Γενικά είμαι ικανοποιημένος με την κυκλοφορία, αλλά υπάρχουν μικροπράγματα που με ενοχλούν (υποψιάζομαι βέβαια πως ο μέσος ακροατής δεν θα τα λάβει καν υπόψιν). Νομίζω πως το νέο μας EP είναι πολύ πιο κοντά στον ήχο και στην υλοποίηση που σχεδιάζαμε. Όπως και να έχει, χαίρομαι που εν τέλει κυκλοφορήσαμε κομμάτια σαν το “Oncoming Ice” (το οποίο είχαμε γράψει εδώ και χρόνια μα δεν ηχογραφήσαμε ποτέ), όπως και για το ότι αναβαθμίσαμε κάποια από τα παλιότερα τραγούδια, τα οποία είχαν πολύ φτωχή παραγωγή.
Όσο για αγαπημένη στιγμή, μου είναι δύσκολο να επιλέξω: τα νιώθω όλα πολύ κοντά μου. Θα έλεγα μάλλον το “Ninefold Muse” ή το ομώνυμο. Αυτά είναι δηλαδή που βγήκαν πιο κοντά στον ήχο τον οποίον είχα στο μυαλό μου. Ίσως και το “Oncoming Ice”.
Λατρεύω τη φωνή του Jean-Pierre "JP" Abboud, από τις μέρες των Borrowed Time μέχρι τους φετινούς Traveler. Στο East Οf Sun η απόδοσή του ήταν καταπληκτική. Γράψατε τα νέα κομμάτια με τη φωνή του κατά νου; Επηρεάστηκε η επανηχογράφηση των παλιότερων από αυτήν;
Το ίδιο κι εγώ, τον ακολουθώ από το πρώτο demo των Borrowed Time. Τα περισσότερα κομμάτια είχαν ήδη γραφτεί πριν τον καλέσω να τραγουδήσει σε εμάς, αλλά τα “Blade Οf Cimmeria” και “East Οf Sun” γράφτηκαν κατόπιν. Επίσης, ο JP κάθισε και ξαναέγραψε τους στίχους και τις φωνητικές γραμμές του “North Wolves”. Του στείλαμε τα demo του “Warrior Without Fear” και τα φωνητικά demo που μας επέστρεψε ήταν πολύ διαφορετικά από ό,τι περίμενα. Παρόλα αυτά οι ιδέες του μας άρεσαν πολύ, οπότε αναπροσαρμόσαμε αρκετά riffs ώστε να ταιριάξουν μαζί τους.
Σε άλλα παλιότερα τραγούδια όπως στο “Swan Road Saga” και στο “Bell Οf Tarantia” κρατήσαμε τη βασική δομή, αλλά κάναμε μικροαλλαγές στις μελωδίες για να ταιριάξουμε με το στυλ του –νομίζω πως το αποτέλεσμα αποζημίωσε. Όποτε κάποιος καινούριος έρχεται στο συγκρότημα (ασχέτως του οργάνου που παίζει) φέρνει πάντα κάτι φρέσκο στον τρόπο με τον οποίον αναπτύσσονται τα κομμάτια, και αυτό είναι κάτι το μαγικό. Το έχουμε προσέξει τόσο με κιθαρίστες, όσο και με ντράμερ. Κάτι τόσο απλό όσο ένα διαφορετικό γέμισμα του snare μπορεί να δημιουργήσει έναν νέο κόσμο ιδεών. Όταν συμβαίνει λοιπόν κάτι τέτοιο, είναι απολαυστικό να τις δοκιμάζουμε.
Εκτός των φωνητικών λάτρεψα πάντως και την κιθαριστική δουλειά στο ντεμπούτο σας. Ποιες θα έλεγες πως είναι οι κύριες επιρροές σου όσον αφορά τα riffs και τα σόλο;
Ευχαριστώ ξανά! Έπαιξα το 95% περίπου από τις κιθάρες του δίσκου, αλλά ο Kenny (Kroecher) έπαιξε σχεδόν όλα τα σόλο, συν κάποια από τα ρυθμικά μέρη –νομίζω πως εγώ παίζω μόνο δύο σόλο.
Για τα riffs μου αρέσει να νομίζω ότι αντλώ από μια πλειάδα πηγών, ξέρω όμως πως εκείνοι που έχουν διαμορφώσει το στυλ μου είναι κυρίως καλλιτέχνες όπως οι Solstice, οι Bathory, οι Manilla Road, οι Manowar, οι Twisted Tower Dire. Η μεγαλύτερή μου επιρροή αυτές τις μέρες είναι ο Chris DeGarmo των Queensrÿche. Το ταλέντο του στο χτίσιμο ενός τραγουδιού και τη διαμόρφωσή του ως κάτι μεγαλύτερο από το άθροισμα των τμημάτων του, είναι τεράστιας σημασίας.
Μου αρέσουν και κάποιοι βιρτουόζοι κιθαρίστες, αλλά στην ουσία δεν μπορώ να παίξω σε αυτό το επίπεδο, οπότε πρέπει να βρω διαφορετικούς τρόπους να εκφραστώ. Από lead κιθαρίστες θαυμάζω πάντως τους Al Di Meola, John McLaughlin, Yngwie Malmsteen, Uli Jon Roth, Vivian Campbell, Jake E. Lee. Παίρνω επίσης πολλές ιδέες από τον Rich Walker των Solstice και τον Alexander Urakoff των Gods Tower –αμφότεροι έχουν πολύ ιδιαίτερο στυλ.
Η μουσική σας είναι μια πολύ καλή αναπαράσταση του πνεύματος του Ευγενή Βάρβαρου (Noble Savage), έχοντας τόσο επιθετικά, όσο και λυρικά σημεία. Για παράδειγμα το “Blade Οf Cimmeria” είναι το αντίθετο του “Oncoming Ice” –το καθένα λάμπει με τον τρόπο του. Ποια είναι η προτίμησή σου, Λυρικότητα ή Αγριότητα, όσον αφορά την επίκληση του επικού πνεύματος; Και γιατί θεωρείς πως και τα δύο θα πρέπει να συνυπάρχουν σε έναν δίσκο τέτοιας μουσικής;
Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση. Οι περισσότεροι οπαδοί του heavy metal προτιμούν γρήγορα τραγούδια με πολλές αλλαγές, ένταση και δύναμη, νομίζω όμως ότι υπάρχουν και πολλά άλλα συναισθήματα που μπορούν να εξερευνηθούν· και δεν θέλω να είμαστε ένα μονοδιάστατο συγκρότημα. Λατρεύω βέβαια τα εξυψωτικά κομμάτια όπου τραγουδάμε για σπαθιά, βαρβαρικές ορδές και την επέλαση στη μάχη, αλλά προσωπικά ξοδεύω τον περισσότερο χρόνο στη σμίλευση των μεγάλων, μελαγχολικών επικών στιγμών.
Αυτές χρειάζονται πολύ δουλειά, με κάνουν όμως να νιώθω πραγματικά περήφανος. Οι καθαρές κιθάρες στο “Ninefold Muse” και τα αρμονικά leads στην έναρξη του “Oncoming Ice” βρίσκονται πιο κοντά στην καρδιά μου από οτιδήποτε άλλο στο East Of Sun. Οπότε υποθέτω ότι βρίσκομαι πιο κοντά στο «noble» από ότι στο «savage», αν και δε νομίζω πως αυτοί οι όροι είναι αμοιβαία αποκλειόμενοι. Οι άνθρωποι είναι αρκετά σύνθετα όντα, οπότε γίνεται λίγο άδικο να τους μετατρέπουμε/κατατάσσουμε σε δίπολα. Η ιδέα ενός άγριου πολεμιστή ο οποίος παλεύει με ιδέες που ξεπερνούν το άτομό του –με αποτέλεσμα να νιώθει υπαρξιακή θλίψη και λαχτάρα– μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα.
ακούστε το "Oncoming Ice", εδώ
Στο φετινό Grey Maiden EP συνεχίζεται το μοτίβο μίξης παλιών και νέων κομματιών, μιας και βρίσκουμε το “Tale Οf Τhe Twins” εν μέσω δυο καινούριων στιγμών, όπως και μία διασκευή. Να περιμένουμε στο μέλλον όλα τα κομμάτια των demos και των split να εμφανιστούν επανηχογραφημένα; Υπάρχουν ακυκλοφόρητα τραγούδια; Και πώς σας ήρθε αλήθεια η ιδέα για διασκευή στους Tredegar, μια αρκετά άγνωστη μπάντα;
Νομίζω ότι μας τελειώνουν τα παλιά κομμάτια! Στην παρούσα φάση είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε και να επικεντρωθούμε πλήρως σε νέες ιδέες, από τις οποίες έχουμε πολλές. Όλα τα μέλη συνεισφέρουν πλέον. Έχω βέβαια αρκετό υλικό που δεν έχει χρησιμοποιηθεί, όπως και ανολοκλήρωτα τραγούδια, οπότε σίγουρα κάτι από αυτά θα αναδυθεί σε επερχόμενες κυκλοφορίες.
Σχετικά με τους Tredegar, η Skol Records μας ζήτησε να συμμετάσχουμε με ένα κομμάτι στη συλλογή Granbretan Invasion (2018). Αυτή ήταν επικεντρωμένη στο NWOBHM, οπότε θεωρήσαμε καλό να διασκευάσουμε κάτι πραγματικά άγνωστο, μιας και υπάρχει πλήθος άσημων καλλιτεχνών από εκείνη την εποχή. Μετά από εβδομάδες ακροάσεων και περιήγησης στο YouTube (και μερικές διαφωνίες) καταλήξαμε στους Tredegar. Το τραγούδι τους ήταν αρκετά κοντά στο στυλ μας, οπότε το διασκεδάσαμε στην ηχογράφηση.
Πότε να περιμένουμε επομένως καινούριο δίσκο; Έχετε καμιά ιδέα όσον αφορά τα μονοπάτια του επικού ήχου στα οποία θα κινηθεί;
Ήδη δουλεύουμε σε νέο υλικό και έχουμε κάποια τραγούδια σε demo εκδοχές! Δεν νομίζω επομένως ότι θα περιμένετε πολύ για το δίσκο, αν και θέλουμε να είμαστε βέβαιοι ότι θα ανταποκρίνεται στα ποιοτικά μας επίπεδα. Το μόνο σίγουρο είναι πως θα πιεστούμε πολύ. Θα έχουμε μίξη γρήγορων και μεγαλύτερων, σκοτεινότερων κομματιών, ενώ κάποια θα κινούνται στα όρια του progressive. Όπως και να έχει, όμως, θα είναι Επικό Metal!
Παρόλο που το επικό metal είχε πέσει σε παρακμή κατά τη δεκαετία του 2000 (με σημαντικές εξαιρέσεις βέβαια, όπως οι Solstice, οι Pagan Altar και οι Slough Feg), φαίνεται ότι έχει επιστρέψει δυναμικά, με πολλές ποιοτικές κυκλοφορίες. Τώρα που η δεκαετία βρίσκεται στα τελειώματα, πιστεύεις πως μπορούμε να μιλάμε για την εμφάνιση ενός κανονικού νέου κύματος; Και αν ναι, μπορείς να το προσδιορίσεις γεωγραφικά; Επίσης, ποια συγκροτήματα έχεις ξεχωρίσει, εκτός από τα προφανή (Atlantean Kodex, Eternal Champion);
Δεν νομίζω πως τα γεωγραφικά σύνορα είναι ο κατάλληλος τρόπος για να δεις το επικό metal. Πρόκειται για ένα πολύ περιορισμένο είδος και οι άνθρωποι που ασχολούνται μαζί του είναι διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο. Μπάντες σαν κι εμάς ή όπως οι Visigoth, Chalice, Eternal Champion, Doomsword, Atlantean Kodex, Solstice, Ironsword, βρισκόμαστε πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον. Πρόκειται για μια μικρή ομάδα ατόμων, των οποίων ο πυρήνας της ύπαρξης έχει επηρεαστεί από παρόμοια πράγματα (παλιοί Manowar, τα έργα του Frank Frazetta, η pulp λογοτεχνία της Μεγάλης Ύφεσης, ξεπερασμένα ανθρωπολογικά κείμενα και αρχαίοι μύθοι) και αποφασίσαμε να γράψουμε δυνατό, πομπώδες metal για όλα αυτά. Εκτός από τις μπάντες που προανέφερα μου αρέσουν επίσης και οι Holy Martyr, των οποίων το “Hellenic Warrior Spirit” τα σπάει!
Πολλοί θεωρούν ότι το επικό metal έχει μια ιδεολογικά συντηρητική νοοτροπία, κυρίως λόγω της λατρείας του για το παρελθόν και της εμμονής του με αυτό. Όπως όμως και με το fantasy γενικότερα, νομίζω πως το είδος μπορεί να είναι ριζοσπαστικό και επαναστατικό, εφόσον το παρελθόν και η παράδοση χρησιμοποιηθούν δημιουργικά και κριτικά για να διαμορφώσουν το παρόν και το μέλλον –όπως γινόταν και στις προνεωτερικές εποχές με τους μύθους. Τι νομίζεις; Θεωρείς πως το επικό (και γενικότερα το heavy) metal είναι μια μυθολογία των ημερών μας;
Υπάρχει ξεκάθαρα μια πλειάδα συντηρητικών ιδεών στη μεταλλική σκηνή, ειδικά σε αυτήν του επικού metal, όπου η δράση, η περιπέτεια και μια εξιδανικευμένη οπτική της αρρενωπότητας είναι καθιερωμένα θέματα. Νομίζω ότι πολύς κόσμος τείνει προς τα εκεί επειδή προσφέρει μια βολική, εύκολη θέαση του κόσμου, ειδικά αν είσαι λευκός άνδρας. «Κάποιοι άνθρωποι ήταν καλύτεροι από τους άλλους και μόνο οι δυνατοί επιβίωσαν», κτλ. ή «Η ζωή ήταν απλή και ήξερες τι να πεις». Το ριζοσπαστικό και το επαναστατικό είναι κάτι Νέο, και το Νέο μπορεί να είναι τρομακτικό. Ειδικά αν εν αγνοία σου περνάς όλη σου τη ζωή κοντά στην κορυφή της κοινωνικής τροφικής αλυσίδας.
Μεγάλωσα με τέτοιου είδους τέχνη, αλλά ακόμη τείνω προς τα αριστερά όσον αφορά την πολιτική μου οπτική. Απολαμβάνω τον Robert E. Howard και τον Κόναν και όλα όσα σήμερα θεωρούνται προβληματικά, ωστόσο μπορώ να δω και να κατανοήσω το τι ακριβώς είναι αυτά τα δημιουργήματα. Νομίζω ότι η πρόοδος και η αλλαγή είναι ασταμάτητες δυνάμεις. Και συμφωνώ πως η φαντασία, οι μύθοι και θρύλοι μπορούν να είναι προοδευτικές δυνάμεις και να προσφέρουν νέα πρίσματα κοσμοθεώρησης. Εκτιμώ ιδιαίτερα συγγραφείς όπως η Ursula K. Le Guin και η Tanith Lee, ενώ και η βουτηγμένη στην παρωδία πένα του Terry Pratchet είχε τεράστια επίδραση στην ανατροφή μου.
Το heavy metal σίγουρα έχει τη δικιά του μυθολογία, η οποία θα αυξάνεται καθώς τα αρχέτυπα, οι ζωντανοί θρύλοι, μεγαλώνουν και πεθαίνουν. Οι ιστορίες από τις περιοδείες των Deep Purple θα γέμιζαν μια τριλογία βιβλίων, ίσως και περισσότερα. Κάποια από τα καλύτερα metal άλμπουμ όλων των εποχών γεννήθηκαν σε καταστάσεις μεγάλου θυμού και σύγχυσης. Θα είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε και να ακούσουμε το τι θα συμβαίνει στη σκηνή σε 20 χρόνια από τώρα, και το πως αυτά θα ερμηνεύονται τότε από μια κοινωνία που θα έχει αλλάξει.
Πες μου τρεις αγαπημένες σου πεντάδες: μία για ταινίες φαντασίες, μία για βιβλία και μία για δίσκους επικού metal.
Ταινίες: 13ος Πολεμιστής, Κόναν ο Βάρβαρος, Star Wars: Η Aυτοκρατορία Aντεπιτίθεται (ναι, μετράει για ταινία φαντασίας!), The Last Unicorn, The Princess Bride
Βιβλία: The Hobbit (J.R.R. Tolkien), A Game of Thrones (George R.R. Martin), The Complete Chronicles of Conan (Robert E. Howard), Small Gods (Terry Pratchet), Sailor on the Seas of Fate (Michael Moorcock)
Δίσκοι: Solstice “New Dark Age”, Manowar “Into Glory Ride”, Scald “Will Of The Gods Is Great Power”, Manilla Road “The Deluge”, Twisted Tower Dire “Crest Of The Martyrs”
Τα τελευταία λόγια, δικά σου!
Σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου και τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Ανυπομονούμε να παίξουμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ο κιθαρίστας μας έχει γενέθλια στις 17 Μαρτίου, οπότε αν τον δείτε μετά την εμφάνιση πείτε ένα γεια και βοηθήστε τον να γίνει κομμάτια, χαχα!
{youtube}4pnSf9fgjnw{/youtube}
