Οι Chills δεν είναι απλώς μία από τις σημαντικότερες μπάντες της Νέας Ζηλανδίας και βασικοί πρεσβευτές της εμβληματικής σκηνής του Dunedin, αλλά κι ένα γκρουπ που έχει γράψει τη δικιά του ιστορία στο indie αφήγημα. «Παιδί» του Martin Phillips, γνώρισαν σημαντική επιτυχία με τους πρώτους 3 δίσκους στα τέλη των 1980s, αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να περάσουν στο επόμενο επίπεδο, λόγω των σοβαρών προσωπικών προβλημάτων του ιδρυτή τους. Μετά από μία αποτυχημένη απόπειρα επανασύνδεσης στα μέσα των 1990s, βρίσκονται σήμερα σε μία εντελώς νέα εποχή, ίσως την πιο υγιή που έχουν διανύσει. Με αφορμή λοιπόν το πρόσφατο άλμπουμ Snow Bound, επικοινωνήσαμε με τον Martin Phillips για μια αποκλειστική συνέντευξη, και συζητήσαμε για το σκοτεινό του παρελθόν, το πόσο κοντά έφτασε στον θάνατο, αλλά και για την κληρονομιά των Chills προς τις επόμενες γενιές...
Τι χρειάστηκε να αλλάξει για τη δημιουργία του Snow Bound; Ποια είναι τα νέα στοιχεία που φέρατε στο προσκήνιο;
Το γράψιμο και η ηχογράφηση του Snow Bound κατέληξε να γίνεται αρκετά πιο βιαστικά απ' ό,τι θα ήθελα: με περισσότερη πίεση και με χρονικούς περιορισμούς. Στην αρχή σχεδίαζα ένα κάπως διαφορετικό άλμπουμ, αλλά ευτυχώς τα τραγούδια που έγραφα ανά διαστήματα έδεσαν μεταξύ τους, τόσο ηχητικά, όσο και υπό ένα κοινό θέμα. Αυτό του να βρίσκει κανείς τη θέση την οποία αναζητεί, στις συνεχείς μάχες που όλοι δίνουμε με τον κόσμο και τον εαυτό μας.
Έχοντας δημιουργήσει ένα αρκετά πειστικό δείγμα για το προς τα πού θέλω να κινηθούν οι Chills με το προηγούμενο μας άλμπουμ Silver Bullets (2015), ήλπιζα πως η υπάρχουσα μπάντα θα ήταν ικανή να έχει πιο ενεργό ρόλο στη διαδικασία της ηχογράφησης και της σύνθεσης του νέου υλικού. Ήμουν λοιπόν πολύ ενθουσιασμένος, όταν το είδα να συμβαίνει· δουλέψαμε καλά μαζί στις πρόβες και στο στούντιο, υπό την καθοδήγηση του παραγωγού Greg Haver.
Ποια είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεσαι στον νέο σας δίσκο;
Το κεντρικό θέμα αφορά την ανακάλυψη ότι μπορεί οι απόψεις ενός ανθρώπου να μην παίρνονται στα σοβαρά λόγω της ηλικίας και των γνώσεων του, παρά τη συνεχή άθροιση εμπειριών και συνειδητοποιήσεων.
Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν τραγούδια για ανθρώπους που έχουν επαναπαυτεί στην εσφαλμένη παρηγοριά της θρησκείας –είναι ασφαλώς επιλογή τους– για τον θάνατο τον ηρώων μας όσο μεγαλώνουμε, για την απλοποίηση περίπλοκων ζητημάτων (τα οποία πρέπει να συζητούνται με μεγαλύτερη ειλικρίνεια), για την αύξηση των αυτοκτονιών και για το γεγονός πως αυτοί που επιλέγουν το συγκεκριμένο μονοπάτι δεν παίρνουν εύκολες, εγωιστικές αποφάσεις.
Καταλήγω ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα για όλους εμάς, όσους προσπαθούμε να βρούμε την αμοιβαία αρμονία και να προχωρήσουμε μαζί, παρά τις διαφορές με τους τριγύρω μας.
Αναφέρεστε, επίσης, στην εξιλέωση. Τι σημαίνει αυτή η λέξη για σένα; Τι είδους εξιλέωση αναζητάς;
Το τραγούδι "Time To Atone" έχει να κάνει με το ότι όλοι έχουμε κάνει λάθη, αλλά κάποια μπορεί να μας καταλογίζονται αδίκως για πολύ περισσότερο καιρό απ' όσο πρέπει. Κάτι τέτοιο μας συνηθίζει σε μία ζωή γεμάτη απολογίες και ενοχές, παρόλο που τα λάθη αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον άνθρωπο στον οποίο έχεις εξελιχθεί. Αφορά ειδικότερα την υποκρισία με την οποία αντιμετωπίζουμε ταμπού ζητήματα, όπως λ.χ. τα ναρκωτικά.
Είσαι ικανοποιημένος μέχρι στιγμής με το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στη νέα εποχή των Chills; Τι είναι καλύτερο στο παρόν της μπάντας σε σχέση με το παρελθόν;
Δύο από τα μέλη της μπάντας, ο ντράμερ Todd Knudson και ο μπασίστας James Dickson, βρίσκονται στο πλευρό μου εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Η Erica Scally –η οποία παίζει βιολί, κιθάρα και πλήκτρα– είναι μέλος εδώ και 15 χρόνια, ενώ ο Oli Wilson είναι μαζί μας τα τελευταία 10. Είναι λοιπόν η πιο σταθερή σύνθεση που είχαν ποτέ οι Chills. Έχουμε άψογη επικοινωνία μεταξύ μας και όλοι καταλαβαίνουν βαθιά τι προσπαθώ να πετύχω με τα τραγούδια μου· όπως επίσης και τι διαφοροποιεί τον ήχο μας από κάθε άλλο γκρουπ. Οι συναυλίες μας βρίσκονται στο καλύτερό τους επίπεδο και το κοινό δείχνει ενθουσιασμένο που βλέπει τους Chills να έχουν πάρει μία τόσο θετική και απροσδόκητη στροφή, σε αυτό το τελευταίο στάδιο της ιστορίας του γκρουπ.
Έχεις μετανιώσει για κάτι στο παρελθόν σου;
Μετανιώνω που, όταν επέστρεψα στη Νέα Ζηλανδία στις αρχές των 1990s για να βρω ξανά τον εαυτό μου, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο γρήγορα άλλαζε ο κόσμος της μουσικής και πόσο τεράστιος θα ήταν ο αντίκτυπος της επερχόμενης ψηφιακής επανάστασης σε γηραιότερους καλλιτέχνες όπως εμένα. Με αποτέλεσμα να χάσω την ενέργεια να προχωρήσω μπροστά, όσο και πολλές επαφές με ανθρώπους που πίστευαν στη μουσική μου.
Μετανιώνω επίσης που άφησα να με καταπιεί η μαύρη τρύπα της κατάθλιψης και των ναρκωτικών, η οποία μου έκλεψε πολλά χρόνια από τη δημιουργικότητα μου. Από την άλλη, βέβαια, έμαθα τόσα πολλά για τον εαυτό μου και τους υπόλοιπους ανθρώπους μέσα από αυτά τα σκοτεινά χρόνια. Κέρδισα πολύτιμη γνώση πάνω σε προβλήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε σε καθημερινή βάση, κάτι που μου χάρισε ακόμη περισσότερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση στον τρόπο με τον οποίον επικοινωνώ τη μουσική μου στον κόσμο.
Τι σε προβληματίζει περισσότερο και τι σου δίνει ελπίδα για την τωρινή κατάσταση του κόσμου;
Είμαι τρομοκρατημένος μπροστά στην τεράστια έξαρση της άγνοιας, η οποία σε τέτοιους κρίσιμους καιρούς αναδείχθηκε σε νόμιμο μέσο διαλόγου. Όταν, ακριβώς, μοιάζει πιο απαραίτητο από ποτέ να καταλαβαίνουμε και να χρησιμοποιούμε τις επιστημονικές αλήθειες ως πρωταρχικό θεμέλιο για τη θέσπιση μίας κοινής βάσης νέων ιδεών. Σχετικά ας πούμε με το πώς θα πραγματοποιήσουμε τις αναγκαίες αλλαγές, ώστε να διασφαλίσουμε την επιβίωση του είδους μας και της ίδιας της ζωής στον πλανήτη.
Η μουσική μπορεί ακόμη να είναι επικίνδυνη, σε αυτούς τους καιρούς;
Νομίζω ότι ζούμε σε μία εποχή στην οποία τα άτομα που ελέγχουν την πληροφορία, τα πιστεύω μας, την οικονομία και τον στρατό, διαθέτουν τη μεγαλύτερη επιρροή που είχαν ποτέ. Οπότε πιστεύω πως όποιοι ήταν πραγματικά ικανοί να ταρακουνήσουν τα πράγματα με την τέχνη τους, εξουδετερώθηκαν εγκαίρως. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η αύξηση των ιδεών στις μάζες δεν μπορεί ακόμη να πυροδοτηθεί, βοηθηθεί ή τουλάχιστον να γίνει πιο συνεκτική απ’ όλους εμάς στον χώρο της τέχνης, όσους παίρνουμε σοβαρά αυτήν την ευθύνη.
Πιστεύεις ότι η DIY φιλοσοφία είναι ακόμη ζωντανή στον σύγχρονο, μουσικό κόσμο; Ή εκλείπει πια η ιδεολογία της;
Θεωρώ πως η DIY πρακτική είναι πιθανώς πιο ζωντανή από ποτέ, αλλά η διασπασμένη φύση της σύγχρονης ενημέρωσης δυσκολεύει πολύ το να παρατηρήσουμε τα κινήματα στο σύνολό τους. Φαίνεται να υπάρχει περισσότερη φοβερή και προκλητική τέχνη σήμερα, από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορία. Όμως τα άτομα των ποικίλων υπο-ομάδων και ηλικιών εστιάζουν σε διαφορετικές σελίδες, οπότε η συνολική εικόνα χάνεται.
Ο θάνατος ήταν ανέκαθεν παρών σε πολλούς στίχους των Chills. Ποιες είναι σήμερα οι σκέψεις σου απέναντι στη θνητότητα;
Με τα πρόσφατα προσωπικά μου προβλήματα υγείας, έπρεπε να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα της θνητότητας νωρίτερα απ’ ότι οι περισσότεροι άνθρωποι της ηλικίας μου. Οπότε βλέπω πλέον τον χρόνο ως κάτι πολύτιμο, το οποίο δεν πρέπει να σπαταλώ –ακόμη και όταν χαλαρώνω. Επίσης, νιώθω περισσότερη ανάγκη να δημιουργώ μόνο την καλύτερη δουλειά που μπορώ, ώστε να αφήσω πίσω μου μουσική της υψηλότερης, δυνατής ποιότητας. Ήλπιζα και προσδοκούσα να έχω παιδιά, από τα οποία θα μάθαινα πράγματα, καθώς προετοιμάζονταν για τη δική τους θέση στον μελλοντικό κόσμο. Δυστυχώς δεν συνέβη και είναι αργά πια. Οπότε η τέχνη μου θα είναι η κληρονομιά μου.
Εν τέλει, είσαι χαρούμενος με τη θέση που καταλαμβάνουν οι Chills στις σελίδες της μουσικής ιστορίας;
Θα ήμουν πολύ δυστυχισμένος αν η αποτίμηση του έργου μου βασιζόταν κυρίως στο τι πέτυχα στα 1980s και στα πρώιμα 1990s. Τώρα όμως που οι δύο πρόσφατοι δίσκοι έφεραν την ιστορία των Chills στο σήμερα, νιώθω πολύ τυχερός να βρίσκομαι εκ νέου στο προσκήνιο. Συνεχίζουμε να δημιουργούμε δουλειά υψηλής ποιότητας: το μέλλον δείχνει λαμπρό και είναι πολλές οι ευκαιρίες μπροστά μας.
{youtube}zYSPDQQAi8Q{/youtube}
