Ποιος είναι ο στόχος σας με τους ChameleonsVox; Πρόκειται για μία προσπάθεια να αποκαταστήσετε τη φήμη των Chameleons;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Είναι μία προσπάθεια να γιορτάσω έναν κορμό τραγουδιών για τα οποία νιώθω πολύ περήφανος και μερικοί άνθρωποι τα ανακαλύπτουν μόλις τώρα. Άνθρωποι οι οποίοι είτε δεν ήξεραν για τους Chameleons, είτε πίστευαν ότι δεν θα έχουν ποτέ την ευκαιρία να τα απολαύσουν live. Δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό.
Είστε ικανοποιημένος με τη θέση που έχουν οι Chameleons στη μουσική ιστορία;
Μπορώ να πω ότι είμαι, από τη στιγμή που τόσοι άνθρωποι μου λένε πόσα πολλά σημαίνει γι' αυτούς η μουσική της μπάντας. Επίσης γνωρίζω μερικά πολύ cool συγκροτήματα, που μου αρέσουν και προσωπικά, τα οποία γουστάρουν τους Chameleons, κάτι το φοβερό. Πιστεύω, μέσα σε όλα, πως ακόμη επηρεάζουμε νεαρά άτομα να πιάσουν την κιθάρα ή το μπάσο, να ξεκινήσουν τη δικιά τους μπάντα τέλοσπάντων. Κι αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Τέλος, η επιτυχία του γκρουπ ήταν αρκετή ώστε να μου προσφέρει την ελευθερία να ζω από τη μουσική μου, οπότε, ναι, μπορώ να πω με ασφάλεια πως νιώθω χαρούμενος με όλα αυτά.
Όλες αυτές οι συνεχείς αλλαγές στο line-up, σας προσφέρουν περισσότερη ελευθερία ή περιορίζουν τις δυνατότητες των ChameleonsVox;
Το βλέπω περισσότερο σαν εξέλιξη, για να είμαι ειλικρινής. Όταν ξεκίνησα το project, ο ήχος των ChameleonsVox δεν είχε καμία σχέση με τον σημερινό. Μουσικοί ήρθαν και έφυγαν για διάφορους λόγους, αλλά η μπάντα βελτιώνεται συνεχώς στα live της, οπότε, όσο πηγαίνουμε προς αυτήν την κατεύθυνση, εγώ θα είμαι ικανοποιημένος.
Υπάρχουν αλήθεια σχέδια για καινούρια μουσική;
Μα, φυσικά! Έχω συγκεντρώσει περίπου 25 νέα τραγούδια, τα οποία θέλω να ηχογραφήσω μέσα στο καλοκαίρι, αλλά υπό διαφορετικό όνομα. Οι ChameleonsVox υπάρχουν αποκλειστικά για να παίζουν τη μουσική των Chameleons –παίρνεις αυτό για το οποίο πλήρωσες.
Πώς σας επηρέασε η πρόσφατη απώλεια του John Lever, ντράμερ των Chameleons και ChameleonsVox;
Με τον ίδιο τρόπο που θα ένιωθε ο οποιοσδήποτε όταν χάνει έναν φίλο και συνεργάτη 35 χρόνων, ο οποίος πεθαίνει μάλιστα με τόσο τραγικό τρόπο: σοκ, αδυναμία αποδοχής της πραγματικότητας και τεράστια θλίψη στη συνέχεια.
Πώς νιώθετε για το γεγονός ότι οι στίχοι που γράφατε πίσω στα 1980s μοιάζουν τρομαχτικά επίκαιροι στην εποχή μας; Το “A Person Isn’t Safe Anywhere These Days” ισχύει ακόμη, και με το παραπάνω…
Μακάρι πολλά από αυτά που είχα γράψει να μην είχαν ισχύ σήμερα. Εύχομαι οι άνθρωποι να μην δέχονταν φονικές επιθέσεις στον δρόμο έξω από το σπίτι τους, από ξαφνικές επιδρομές. Εύχομαι να μην μας κυβερνούσε μία απάνθρωπη ελίτ, η οποία λειτουργεί άπληστα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της την πλειονότητα της ανθρωπότητας. Εύχομαι να μην κατατρεχόμασταν όλοι από ενοχές ή να μην ζούσαμε σε μία σύγχυση σχετικά με το ποιοι είμαστε και τι είμαστε πραγματικά. Εύχομαι οι άνθρωποι να σταματούσαν να εκλέγουν ψυχοπαθείς στις πιο ισχυρές θέσεις του κόσμου. Δυστυχώς, για να φτάσω στο συμπέρασμα, τέτοιοι στίχοι είναι σήμερα πιο επίκαιροι από ποτέ, κάτι που μου δίνει τόσο το δικαίωμα, όσο και τους λόγους να συνεχίζω να παίζω το υλικό μου, όσο πιο έντονα γίνεται.
Πιστεύετε πως η μουσική μπορεί να γίνει επικίνδυνη και επαναστατική στις μέρες μας;
Δεν πιστεύω πως ήταν ποτέ, αλλά κάποτε φαινόταν ως τέτοια. Αν πάρουμε ως παράδειγμα τα 1960s, το πιο τρανταχτό παράδειγμα δεκαετίας στην οποία η μουσική έμοιαζε ως μέσο για αλλαγή –με το τεράστιο αντιπολεμικό κίνημα, την ελεύθερη σεξουαλικότητα, τις φεμινίστριες– και έπειτα κοιτάξεις πως είχαν τα πράγματα μόλις όλα αυτά έσβησαν, τότε θα καταλάβεις ότι δεν άλλαξε τίποτα σε κάποιον ουσιαστικό βαθμό. Απλώς αντί για τον Nixon έχουμε τον Trump, οι γυναίκες αντιμετωπίζεται ακόμη άνισα σε σχέση με τους άνδρες και οι γυναίκες που βγάζουν χρήματα μέσω του σεξ διώκονται σε ανεπανάληπτο βαθμό στις Η.Π.Α. Και όλα αυτά στα χρόνια που ο κόσμος έχει βιώσει πόλεμο σε παραπάνω από 30 περιπτώσεις.
Με το punk ισχύει το ίδιο, αλλά σε έναν μικρότερο βαθμό, καθώς όλα αυτά με τα οποία τα βάλαμε έγιναν χειρότερα, και όχι καλύτερα στον απόηχο του ρεύματος. Στην Αγγλία μπορεί το punk να συζητήθηκε στο Κοινοβούλιο ως δυνητική απειλή για τον ιστό της κοινωνίας, μέσα όμως σε 2 χρόνια εξελίχθηκε σε παρωδία του εαυτού του. Στα δε επόμενα 5, τα πράγματα έγιναν πάλι το ίδιο χάλια στον τρόπο με τον οποίον ασκείται η κοινωνική πολιτική.
Οπότε, όχι, δεν πιστεύω πως η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο σε τέτοιον βαθμό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είναι λάθος να προσπαθούμε. Πιστεύω πως η μουσική, ειδικά αυτή που φτιάχνεται από νέους για νέους, θα πρέπει να πυροδοτεί και να προκαλεί τέτοιου είδους διάλογους. Πάνω απ’ όλα, σημασία έχει η επίδρασή της στον κάθε έναν ξεχωριστά. Κάποιος είχε πει ότι ο κόσμος θα αλλάξει, με το να αλλάξει ένας άνθρωπος τη φορά. Η μουσική με έχει επηρεάσει προς το καλύτερο κατά τη διάρκεια της ζωής μου.
Πιστεύετε ότι η κοινωνικοπολιτική γραφή είναι υπερβολικά προφανής στις μέρες μας;
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα το κακό με το να είσαι ευθύς στην γραφή σου, απλώς η νοοτροπία του κοινού έχει αλλάξει με τα χρόνια. Στα 1980s σημασία είχε να σταματήσεις τη λιμοκτονία, το χρέος του τρίτου κόσμου και βραχυπρόθεσμα καταφέρναμε πολλά. Αλλά, 10 χρόνια μετά, φτάσαμε στο σημείο να βγαίνει ο Bono να μιλήσει για ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρόβλημα που χρειάζεται επιδιόρθωση και το κοινό να κοιτά καχύποπτα και να σκέφτεται «ωχ, όχι πάλι αυτός, ναι εντάξει ξέρουμε τι συμβαίνει, οπότε σκάσε Bono, μέτρα τα λεφτά σου και ασχολήσου με όσα ξέρεις να κάνεις». Ζητήματα όπως το να πεθαίνουν άνθρωποι από υποσιτισμό έχουν γίνει για κάποιο λόγο κλισέ και δεν αξίζουν την προσοχή μας. Οι άνθρωποι είναι το πρόβλημα!
Αληθεύει πως το γκρουπ διαλύθηκε για δεύτερη φορά σε ένα live στην Αθήνα το 2003; Ποια είναι η ιστορία;
Είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία, η οποία υπάρχει ολόκληρη στο βιβλίο μου. Εν συντομία, δύο από τα μέλη της μπάντας αρνήθηκαν να παίξω κάποια ακουστικά live, όταν οι Chameleons δεν είχαν προγραμματίσει κάτι άλλο. Βιοπορίζομαι όμως από τις συναυλίες μου, δεν παίρνω βλέπεις βοήθεια από το Κράτος για να με συντηρήσει. Οπότε, ναι, είχαμε ένα live στην Αθήνα. Ταξίδεψα εκεί από το Αμβούργο, στο οποίο ζούσα τότε. Οι τεχνικοί και τα υπόλοιπα μέλη ήρθαν, αλλά οι συμπαίκτες μου δεν ήρθαν ποτέ. Το κοινό ήταν φυσικά βαθύτατα απογοητευμένο, καθώς περίμεναν δεκαετίες για να ακούσουν τους Chameleons live. Συνεπώς, πέρασα την ημέρα μου με την υπόλοιπη ομάδα και έπαιξα ό,τι γινόταν.
Όταν έφτασα σπίτι, διάβασα στο ίντερνετ πως ο Dave (Fielding) και ο John (Lever) είχαν εγκαταλείψει τη μπάντα. Ο Reg (Smithies) μου τηλεφώνησε αναστατωμένος, προσπαθώντας να διαχωρίσει τον εαυτό του απ' όλο αυτό, αλλά, όπως και να 'χει, δεν ήθελε να συνεχίσουμε έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Οπότε, όλοι εγκατέλειψαν τη μπάντα. Τέλος της ιστορίας, περίπου. Πήρα λίγο χρόνο εκτός και μετά συνέχισα. Τώρα παίζουμε σε ολόκληρο τον κόσμο, περνάμε τέλεια, κανείς δεν τα παρατάει στη μέση και δεν συμβαίνουν μαλακίες ή κρίσεις εγωισμού. Είναι όλα φοβερά.
Έχετε μετανιώσει για κάτι, όλα αυτά τα χρόνια;
Όχι. Τίποτα απ' όλα τα άσχημα πράγματα που συνέβησαν δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος που μπορούσα να ελέγξω: δεν υπήρχε κάτι που μπορούσα να κάνω για να αλλάξω όσα έγιναν. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί βέβαια πως, αν δεν άφηνα τη μπάντα την πρώτη φορά, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα –αλλά αυτό θα το έλεγε όποιος δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το πώς ήταν η ζωή μου αργότερα, ή πώς ήταν η ζωή μου κατά το τελευταίο έτος στους Chameleons, το 1987.
Το να δουλεύω σε ένα τόσο τοξικό περιβάλλον είχε γίνει εντελώς αβάσταχτο, είναι εντυπωσιακό που δεν έπαθα νευρικό κλονισμό τώρα που βλέπω τα πράγματα πιο καθαρά. Αντίθετα, όταν προχώρησα με τη ζωή μου, έκανα πολλούς νέους φίλους (οι οποίοι παραμένουν τέτοιοι ως σήμερα), έζησα σε ενδιαφέροντα μέρη, έκανα πολλά ασυνήθιστα πράγματα και ποτέ δεν χρειάστηκε να συμβιβαστώ. Οπότε όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα. Δεν νιώθω πικρία προς κανέναν, ίσως μια θλίψη δεδομένου του ότι η μπάντα είχε τη δυνατότητα να πετύχει πολλά περισσότερα. Είναι όμως στεναχώρια για τους άλλους, όχι για τον εαυτό μου.
Μέσα από τους ChameleonsVox κατάφερα να συγκεντρωθώ σε όσα είχαν σημασία, δηλαδή τη μουσική, η οποία, παρόλα τα άσχημα, παραμένει αυτή που μένει, ξεχωριστή. Επίσης ήταν υπέροχο που τον περασμένο Δεκέμβριο στο Μάντσεστερ ήρθε ο Reg στις πρόβες, συμμετείχε και κατέληξε να παίζει 5-6 τραγούδια με εμάς στο Academy. Μπορούσα να δω πόσο πολύ απολάμβανε την απλότητα και την ομορφιά του να παίζεις δίπλα σε αγαπημένους φίλους, φτιάχνοντας καλή μουσική. Τώρα, αν έχουν ή όχι μετανιώσει κάτι οι υπόλοιποι, θα πρέπει να τους βρεις και να τους ρωτήσεις. Ελπίζω ο John να μην είχε, πάντως, γιατί οι τύψεις είναι το τελευταίο πράγμα που θέλει να κουβαλήσει κανείς μαζί στον τάφο του, πίστεψέ με.
{youtube}MGLOeQ3Y618{/youtube}
