Σε λίγες μέρες θα βρεθείτε στην Αθήνα, για το πρώτο σας live εδώ. Έχετε επισκεφθεί ξανά τη χώρα μας, δεδομένης και της ελληνικής σου καταγωγής;
Αυτή θα είναι πράγματι η πρώτη επίσκεψη της μπάντας στην Ελλάδα, αλλά εγώ έχω ήδη έρθει εκεί 3 φορές στη μέχρι τώρα ζωή μου. Τελευταία φορά ήταν το 1998, οπότε είμαι βέβαιη ότι πολλά έχουν αλλάξει στο μεταξύ! Είμαστε πάντως όλοι πολύ ενθουσιασμένοι που θα παίξουμε στην Αθήνα.
Η συναυλία, τώρα, θα χωριστεί σε 2 μέρη –χοντρικά ένα τμήμα με διάφορες επιλογές από τη δισκογραφία σας και ένα άλλο, όπου θα παίξετε ολόκληρο το άλμπουμ The Besnard Lakes Are The Dark Horse (2007). Δέκα πια χρόνια αφότου το δημιουργήσατε, τι το κάνει πιστεύετε ένα σταθερό ορόσημο για την indie κουλτούρα των '00s;
Λοιπόν, είσαι πολύ ευγενικός που το λες αυτό! Για μένα, το συγκεκριμένο άλμπουμ οριοθετεί μια εποχή σχεδόν μποέμ ιδανικών στη μουσική σκηνή του Μόντρεαλ. Λέγοντας κάτι τέτοιο, πάντως, δεν θέλω να ακουστώ νοσταλγική και «τι ωραία που ήταν τότε». Ήταν όμως στ' αλήθεια μια εποχή ασυγκράτητης δημιουργικότητας, γιατί μπορούσες οικονομικά να ζεις σε ένα μέρος σαν το Μόντρεαλ, το οποίο είχε την ιστορία μιας ζωντανής μουσικής σκηνής, από τη musique concrète των 1960s ως το post-rock και τον πειραματισμό των 1990s. Υπάρχει ακόμα εκείνη η ζωντάνια, αλλά πλέον η μουσική έχει υποτιμηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που έχει ασκήσει μια κάπως ξενερωτική επίδραση στη σκηνή. Πάντως είναι ακόμα υπέροχα εκεί.
Στο μεταξύ, τον Μάρτιο βγάλατε ένα νέο ΕΡ, το The Besnard Lakes Are The Divine Wind. Γιατί τα κομμάτια του δεν βρήκαν θέση στο A Coliseum Complex Museum του 2016; Ακούγονται αρκετά κοντά σε εκείνο το υλικό...
Πράγματι, θα μπορούσαν να ταιριάξουν στιλιστικά στα υπόλοιπα του άλμπουμ, άλλωστε προήλθαν από τα ίδια sessions. Απλά είχαμε πάρα πολλά τραγούδια, στο τέλος! Γι' αυτό άλλωστε βγάλαμε και το ΕΡ Golden Lion, όπου μπήκαν τα “The Motorway” και “In The Forest” –που επίσης έμειναν έξω από το A Coliseum Complex Museum. Θέλαμε να κρατήσουμε τον δίσκο γύρω στα 40 λεπτά σε διάρκεια, οπότε αποφασίσαμε πως ορισμένα κομμάτια θα κυκλοφορούσαν σε ΕΡ.
Κοιτάζω το δελτίο τύπου για την αθηναϊκή σας συναυλία και διαβάζω ότι «σε έναν δίκαιο κόσμο, θα ήσασταν ένα εμπορικά επιτυχημένο συγκρότημα». Είναι μια σκέψη που την έχω κάνει κι εγώ, αλλά πώς βλέπετε εσείς αυτά τα πράγματα; Θα είχε κάνει ας πούμε την καλλιτεχνική σας ζωή πιο εύκολη μια πιθανή επιτυχία στο top-200 των Ηνωμένων Πολιτειών;
Και βέβαια θα ήταν ωραία η εμπορική επιτυχία. Δεν είμαι σίγουρη για το γιατί δεν γίναμε ποτέ πιο δημοφιλείς, για να είμαι ειλικρινής. Αλλά δεν είμαι και βέβαιη ότι μια τέτοια επιτυχία θα είχε όντως κάνει την καλλιτεχνική μας ζωή ευκολότερη. Ναι, θα μπορούσε να είναι μαγική, μα θα μπορούσε να είναι και καταστροφική! Πάντως η δημιουργική μας πορεία δεν έχει υποφέρει από κάτι τέτοιο. Ακόμα γράφουμε, ακόμα κινητοποιούμαστε δημιουργικά. Μήπως είχαμε γίνει πιο τεμπέληδες, αν είχαμε περισσότερη επιτυχία; Είναι ερωτήματα για τα οποία δεν έχω τις απαντήσεις.
Στο παρελθόν, συσχετίζαμε τον Καναδά με ορισμένες σπουδαίες μα λιγοστές σε αριθμό μουσικές φιγούρες –π.χ. με τον Leonard Cohen ή τον Neil Young. Από το 2000 και μετά, όμως, φαίνεται να έχει ξεπηδήσει μια ολόκληρη σκηνή, η οποία βρήκε μάλιστα και πλατιά ακροατήρια. Μιας και είστε κι εσείς «παιδιά» εκείνης της εποχής, τι το πυροδότησε όλο αυτό;
Αν και σου είπα προηγουμένως για τη σκηνή του Μόντρεαλ, εγώ ξεκίνησα στη Βρετανική Κολομβία και πιο συγκεκριμένα στο Βανκούβερ, όπου και έζησα για 10 χρόνια. Νομίζω ότι πλημμυρίζουμε πολιτιστικά από την αμερικάνικη και βρετανική κουλτούρα, τουλάχιστον οι αγγλόφωνοι Καναδοί. Επίσης, στον Καναδά έχει υπάρξει και ένας προστατευτισμός ας τον πούμε, γύρω από τα πολιτιστικά προϊόντα –υπάρχει δηλαδή η ιδέα του CANCON (καναδικό περιεχόμενο), σύμφωνα με την οποία οι παρουσιαστές των ραδιοφώνων λάμβαναν οδηγίες ώστε να διασφαλίζεται ότι θα παίζεται ένα ποσοστό καναδικών παραγωγών. Είναι οπωσδήποτε προστατευτισμός και ακόμα συζητιέται αρκετά το αν μας ωφελεί ή αν μας βλάπτει. Επιπλέον, ο Καναδάς είναι μια τόσο απέραντη χώρα, σου προξενεί δέος· αλλά την ίδια στιγμή σε κάνει να θέλεις να περιπλανηθείς και σε διαφορετικά μέρη, ώστε να αφήσεις το σημάδι σου. Μάλλον το περιπετειώδες πνεύμα έχει με κάποιον τρόπο εντυπωθεί στο καναδικό DNA!
Είμαι σίγουρος ότι σας το ρωτάνε συνεχώς, αλλά πείτε μας δυο λόγια για τη διάσημη (εξαιτίας σας) λίμνη Besnard, στο Saskatchewan. Πώς πρέπει να φανταστούμε αυτό το μέρος εμείς οι Έλληνες; Πάτε ακόμα εκεί κάθε χρόνο;
Α, η λίμνη Besnard είναι η καλύτερη λίμνη! Ένας μικρόκοσμος της χώρας μας, όλη μας η ιστορία σε γεωγραφία. Είναι απομονωμένη, δασώδης, βλέπεις πολύ νερό και ουρανό. Επίσης, εκεί βλέπεις το πιο εντυπωσιακό βόρειο σέλας, αλλά και φοβερούς κεραυνούς. Μας έχει μετατρέψει σε ενθουσιώδεις ψαράδες, εντωμεταξύ! Τη λατρεύουμε, γι' αυτό και φροντίζουμε να ταξιδεύουμε εκεί κάθε χρόνο.
Κάποιοι καλλιτέχνες κοντά στον ήχο σας έχουν κατά καιρούς υπάρξει πολύ επικριτικοί για τον progressive rock ήχο των 1970s –ίσως είναι μια συμπεριφορά κληρονομημένη από το punk; Εσείς όμως δείχνετε να τους αγαπάτε αυτούς τους ήχους, έτσι δεν είναι;
Ω ναι, στα σίγουρα τους αγαπάμε αυτούς τους ήχους και λατρεύουμε να τους παντρεύουμε με το punk ήθος. Υπήρχε στον Καναδά αυτή η μπάντα, οι NoMeansNo (έχουν διαλυθεί πια), που ήταν η επιτομή του prog rock, κατά τη γνώμη μου. Με ιντριγκάρει η ιδέα να βάζεις μαζί πράγματα για τα οποία θα σε κοροϊδεύουν οι σνομπίστες της μουσικής. Γενικά μιλώντας, το progressive rock έχει φάει τόσα χαστούκια, ώστε καταλήγει να μοιάζει σαν το πιο ...punk πράγμα που μπορείς να παίξεις! Και νομίζω, επίσης, ότι υπάρχει ακόμα μία διασταύρωση, στην οποία το prog και το punk μπορούν να συναντηθούν με την ψυχεδέλεια: εκεί ενσωματώνεται η progressive πολυπλοκότητα στην ενστικτώδη ποιότητα του punk.
Τι άλλα πλάνα υπάρχουν, για το φετινό καλοκαίρι; Τι προβλέπει το πρόγραμμά σας, αφού φύγετε από την Αθήνα;
Θα μείνουμε βασικά στην Ελλάδα μερικές μέρες μετά τη συναυλία, καθώς θα πάμε να επισκεφθούμε τους συγγενείς μου. Πάνε τόσα πολλά χρόνια από την τελευταία φορά!
{youtube}0trMETxHGmI{/youtube}
