Η συνεργασία σας με τους Noisia, στο άλμπουμ I Αm Legion, έφερε και την τελευταία μέχρι σήμερα στούντιο δουλειά σας. Αυτό ήταν πίσω στο 2013· ετοιμάζετε κάτι αυτήν την περίοδο;
Κάτι ετοιμάζουμε. Έχει όντως περάσει αρκετός καιρός από το τελευταίο μας άλμπουμ ως Foreign Beggars. Και, ιδίως μετά το I Αm Legion, θέλουμε να φτιάξουμε κάτι δικό μας, το οποίο θα έχει παρόμοια συνοχή. Ίσως μας πήρε λίγο παραπάνω, αλλά αυτή τη στιγμή ο νέος δίσκος είναι σχεδόν έτοιμος. Και είμαστε ενθουσιασμένοι που θα σας δείξουμε πού βρισκόμαστε και πάνω σε τι υλικό δουλεύουμε. Σύντομα.
Πάντοτε σας άρεσαν οι συνεργασίες, πώς θεωρείτε όμως ότι η συγκεκριμένη με τους Noisia εμπλούτισε τον ήχο και το γενικό όραμα των Foreign Beggars;
Για εμάς, το I Am Legion υπήρξε απαιτητικό εγχείρημα: μόνο οι ηχογραφήσεις, χρειάστηκαν 5 χρόνια για να ολοκληρωθούν. Αυτό που μάλλον κρίνουμε ως σημαντικότερο, ήταν η δυνατότητα που είχαμε να εκφράσουμε την ευελιξία μας σε διαφορετικά είδη –οι Noisia, άλλωστε, είναι εξίσου ανοιχτόμυαλοι και δεκτικοί στην εξερεύνηση. Κάτι επίσης καινούργιο για εμάς αφορούσε τα λάιβ, καθώς μας δόθηκε η ευκαιρία να γίνουμε κάπως πιο θεατρικοί.
Γενικώς, επρόκειτο για ένα θαυμάσιο πρότζεκτ, για μια πλήρη συνεργασία. Είχαμε μάλιστα λόγο και στη διαδικασία της παραγωγής, καθώς όλοι στην ομάδα ήμασταν ανοιχτοί στη γόνιμη κριτική των υπολοίπων. Αυτό μας άνοιξε πραγματικά το μυαλό. Θα έλεγα ότι εμπλούτισε το όραμά μας με απίθανους τρόπους και ότι το να δουλεύουμε χωρίς εκπτώσεις πάνω σε ό,τι είχαμε φανταστεί, στάθηκε για εμάς ευλογία. Φυσικά, ευλογία ήταν και το να βλέπουμε κατόπιν ότι όλο αυτό βρήκε αποδοχή ανάμεσα στους ανθρώπους που μας παρακολουθούν.
Σε αντίθεση με την πολύ πιο ηλεκτρονική εκδοχή εκείνου του εγχειρήματος, εσείς ξεκινήσατε πιο «οργανικά», έχοντας επαφή με την «underground» οπτική του χιπ χοπ. Θα μπορούσε έτσι να πει κανείς ότι το I Αm Legion είναι κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με δουλειές όπως το πρώτο σας LP, το Asylum Speakers. Βλέπετε κι εσείς αυτά τα δύο άλμπουμ ως εν πολλοίς ανεξάρτητα; Ή προτιμάτε την εκδοχή ενός συνεχούς, όπου οι διαφορετικές δουλειές είναι στην ουσία επεκτάσεις της ίδιας δημιουργικής ιδέας;
Νομίζω πως όλο μας το έργο εντάσσεται σε ένα συνεχές. Πάντοτε, όποια μουσική και να μας ενθουσίαζε σε μία δεδομένη στιγμή, αντλούσαμε από διάφορες επιρροές, πολλές από τις οποίες μάς έρχονταν μέσω των συνεργασιών. Στο Asylum Speakers, το οποίο είχε έναν αρκετά ακατέργαστο underground ήχο, είχε αναλάβει την παραγωγή (εξ ολοκλήρου) ο Dagnabbit. Στο I Αm Legion, που διαθέτει πιο εκλεπτυσμένο και φουτουριστικό ήχο, οι Noisia έκαναν όλη τη δουλειά στην παραγωγή. Επομένως, κατά μία έννοια, και τα δύο έχουν μια παρόμοια αίσθηση πληρότητας και ολότητας. Θα έλεγα πάντως πως και το I Αm Legion είναι underground –αν και ίσως όχι τόσο «οργανικό». Το βλέπω σαν τον εξελιγμένο ξάδερφο του Asylum Speakers, ο οποίος επέστρεψε από το μέλλον.
Πώς έχουν εξελιχθεί τα θέματα και τα μοτίβα των στίχων σας όλα αυτά τα χρόνια;
Έχουμε ωριμάσει αρκετά και προσπαθούμε στις πρόσφατες ηχογραφήσεις μας να εξερευνήσουμε κάπως βαθύτερες έννοιες. Θα έλεγα επίσης ότι είμαστε περισσότερο διατεθειμένοι να μοιραστούμε πιο προσωπικά ζητήματα, σε σχέση με ό,τι κάναμε τα πρώτα χρόνια. Τέλος, στη νέα μουσική στην οποία δουλεύουμε αυτή την περίοδο, αισθάνομαι την εξέλιξη στη φωνή μας: ότι εκφέρεται δηλαδή από μία οπτική γωνία που συνδυάζει την πείρα και την ωριμότητά την οποία έχουμε αποκομίσει –κάτι που δεν μπορεί παρά να είναι θετικό.
Πάντως, όποιο μονοπάτι κι αν ακολουθούσατε, σίγουρα η μουσική σας ήταν και είναι καταστατικά αστική. Φαντάζομαι παραμένει μέσα στις στοχεύσεις σας, να περιηγηθείτε μουσικά στα θαύματα και στα χαλάσματα μιας μοντέρνας μητρόπολης, έτσι;
Εννοείται! Προσωπικά ιδίως, δεν θα μπορούσα να πω κάτι διαφορετικό, αφού αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που διάλεξα το ψευδώνυμο Metropolis. Η ζωή στο Λονδίνο παραμένει η μεγαλύτερη επιρροή μας. Έχει μια τόσο ευρεία και ποικιλόμορφη μουσική σκηνή, ώστε πάντοτε βγαίνει κάτι φρέσκο, πάντοτε υπάρχουν νέα στυλ και είδη, καινούριες προσεγγίσεις που ρέουν με τη δική τους χρονικότητα. Κάτι τέτοιο αποτελεί την κεντρικότερη θεματική στην ανάπτυξη των Foreign Beggars, μαζί φυσικά με το πολιτισμικό στοιχείο.
Αυτό το στοιχείο, μαζί με το ίδιο το όνομά σας, με φέρνει στην επόμενη ερώτηση: ποιο είναι το στάτους των ξένων στη μετα-Brexit Βρετανία; Πώς επέδρασε στην καθημερινή ζωή η είσοδος στο mainstream της πολιτικής ανθρώπων όπως ο Nigel Farage ή ο Boris Johnson; Έχει δώσει περισσότερο χώρο, φερ’ ειπείν, σε ξενοφοβικές συμπεριφορές;
Το Brexit και η ευρύτερη ανάδυση των πολιτικών κινημάτων της άκρας Δεξιάς σε όλον τον κόσμο (συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής), πηγάζει από το ότι δόθηκε φωνή σε ένα ξεχασμένο και περιθωριοποιημένο κομμάτι της κοινωνίας. Οι περισσότεροι άνθρωποι στο Λονδίνο δεν ψήφιζαν για Brexit (τουλάχιστον όχι άτομα του δικού μου κύκλου)· ήταν άνθρωποι σε λιγότερο αστικές περιοχές, οι οποίοι δεν ακουγόντουσαν εδώ και πολύ καιρό: άνθρωποι που φοβούνται την πολυπολιτισμικότητα και την επίδρασή της στην κοινωνία μας.
Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις τα πράγματα γίνονται πολύ άσχημα, με αιχμή την αύξηση των εγκλημάτων μίσους. Φαίνεται ότι πολλοί που συγκάλυπταν μέχρι πρότινος τη ξενοφοβία τους, απέκτησαν τώρα αρκετή αυτοπεποίθηση, βλέποντας τις ιδέες τους να εισάγονται στον κυρίαρχο λόγο. Είναι ντροπή, αλλά αποτελεί αναγκαίο κομμάτι της εξέλιξης. Όλων οι φωνές πρέπει να ακούγονται.
Όσο για τον Farage, μέχρι πρότινος βρισκόταν στο περιθώριο. Τώρα, όμως, ακούγεται όλο και περισσότερο. Ο Boris από την άλλη τριγυρίζει εδώ και καιρό στη mainstream πολιτική. Προσωπικά πάντως δεν θα τους έβαζα στην ίδια κατηγορία. Ο Farage είναι ξεκάθαρα ξενοφοβικός, ενώ ο Boris είναι αδίστακτος όσον αφορά τις πολιτικές του φιλοδοξίες.
Κρίνοντας και από τον τίτλο εκείνου του πρώτου σας LP, του Asylum Speakers, υποθέτω ότι ζητήματα όπως η μετανάστευση, η διαφορά και η πολιτισμική ποικιλομορφία βρίσκονταν πάντα εντός των ενδιαφερόντων σας. Πώς πιστεύεις ότι η τέχνη, η μουσική ή το χιπ χοπ πιο συγκεκριμένα μπορούν σήμερα να επηρεάσουν τον δημόσιο διάλογο;
Νομίζω πως σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ για έναν σε βάθος κοινωνικό σχολιασμό, συγκεκριμένα μέσω του χιπ χοπ. Χρειαζόμαστε περισσότερη συζήτηση. Χρειάζεται επίσης να εξερευνήσουμε τις διαφορετικές μας γνώμες. Το χιπ χοπ, ως μέσο, είναι σχεδόν τέλειο για να προσεγγιστούν ζητήματα πολιτισμικά ή ζητήματα ταυτοτήτων, τα οποία αντανακλούνται στις κοινωνίες μας. Ο κόσμος αλλάζει διαρκώς και η μετανάστευση είναι ένα κρίσιμο ζήτημα γύρω από το οποίο στήνονται ή διαλύονται εκλογές. Θα ήθελα να υπάρχει ένας πιο πλούσιος διάλογος γύρω από τέτοια ζητήματα –όχι μόνο στη μουσική, αλλά και σε ανοιχτές, δημόσιες συζητήσεις.
Νομίζω επίσης ότι οι Αμερικανοί ράπερ έχουν περισσότερη επιρροή και σε αρκετές περιπτώσεις είναι πολύ πιο ενεργοί πολιτικά. Ίσως πήρε το μάτι σου κάποιες από τις συζητήσεις μεταξύ του Bernie Sanders και του Killer Mike κατά την προεκλογική περίοδο στις Η.Π.Α. ή την υποστήριξη ορισμένων καλλιτεχνών του χιπ χοπ προς την Hilary Clinton –τόσο δημοσίως όσο και μέσω της μουσικής τους. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει και τόσο στη Βρετανία, αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε. Οι μεγαλύτεροι ραπ καλλιτέχνες εδώ έχουν περισσότερη δύναμη από όση νομίζουν.
Για να επιστρέψουμε στους Foreign Beggars, είστε στο διεθνές στερέωμα αρκετά χρόνια τώρα. Απολαμβάνετε ακόμα τις περιοδείες όπως το κάνατε στην αρχή;
Είμαστε ευλογημένοι που μπορούμε και ταξιδεύουμε ανά τον κόσμο μέσω της αγάπης και του πάθους μας για τη μουσική. Είναι πάντοτε ευχάριστο να γνωρίζουμε νέους φίλους δίνοντας συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Παρόλα αυτά, σήμερα δεν ταξιδεύουμε τόσο όσο τον πρώτο καιρό, αλλά έτσι είναι η ζωή. Μερικές φορές είναι επίσης σημαντικό να είσαι παρών στο σπίτι!
Και για τη συναυλία σας στην Αθήνα; Τι βρίσκει κανείς στη setlist σας αυτόν τον καιρό;
Πάντοτε τη διαφοροποιούμε, διαρκώς προσθέτουμε νέα κομμάτια ή σημεία και προσπαθούμε να βελτιωθούμε. Αυτό που μπορούμε να υποσχεθούμε είναι ένα σόου υψηλών οκτανίων, όπως προσπαθούμε πάντοτε να προσφέρουμε. Για να μάθεις βέβαια τι ακριβώς θα συμβεί, θα πρέπει να έρθεις να μας δεις! Δεν κάνουμε spoiler.
{youtube}Pb55ep-DrSo{/youtube}
