Μετά από μια απουσία 8 ετών, κυκλοφόρησες τα άλμπουμ Hairless Toys (2015) και Take Her Up To Monto (2016), τα οποία ηχογραφήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Πώς αποφασίσατε ποια τραγούδια θα μπουν σε ποιον δίσκο; Ήταν μια ενστικτώδης επιλογή ή υπήρξε κάποιο concept;
Θα σου δώσω μια ιδέα του πώς έγιναν τα πράγματα. Ήταν μια περίοδος ηχογραφήσεων που κράτησε 5 βδομάδες, από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, με αυστηρό και τυπικό πρόγραμμα. Ήταν μια περίοδος, επίσης, που με τον Eddie (Stevens) γράφαμε και γράφαμε χωρίς σταματημό. Με τον Eddie συνεργαζόμαστε από τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου, από την εποχή των Moloko κιόλας. Έχουμε μια σχέση ζωής, σαν αδέλφια πλέον. Ήμασταν λοιπόν τόσο παραγωγικοί εκείνο το διάστημα, ώστε τελικά γράψαμε γύρω στα 30 τραγούδια.
Θα μπορούσαμε έτσι να διαθέτουμε υλικό και για περισσότερους από 2 δίσκους, όμως τη στιγμή εκείνη δεν είχαμε αποφασίσει ότι τα τραγούδια θα χωριστούν σε 2 κυκλοφορίες. Όσο περνούσε ο καιρός και ήμασταν αφοσιωμένοι στη μουσική, δεν κάναμε συγκεκριμένα πλάνα. Όταν πέρασαν αυτές οι 5 βδομάδες και αφού κάναμε ένα μικρό διάλειμμα, τα βάλαμε κάτω και επιλέξαμε ποια κομμάτια θέλουμε να ολοκληρώσουμε στο στούντιο. Από τα ολοκληρωμένα, τώρα, επέλεξα 8 για το Hairless Toys, γιατί εκείνα ένιωθα πως επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Αυτή πίστευα πως ήταν η σωστή παράταξη τραγουδιών για μια κυκλοφορία. Δεν ήθελα περισσότερη πληροφορία, για εκείνον τον δίσκο.
Έτσι εξηγείται η ομοιογένεια εκείνων των τραγουδιών. Επομένως τα υπόλοιπα κομμάτια αποτέλεσαν ένα είδος follow-up...
Σωστά. Όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα της υγιούς και παραγωγικής συνεργασίας που είχα με τον Eddie Stevens εκείνη την περίοδο.
Παρά τις τολμηρές art pop διαδρομές των τελευταίων 2 άλμπουμ, υπάρχουν πάντως πολλοί fans εκεί έξω που προσδοκούν ένα νέο club hit, κάτι που θα τους επαναφέρει στην εποχή του "Overpowered". Πώς αντιμετωπίζεις τις απαιτήσεις του κοινού σου, όταν δεν ταιριάζουν με τις δικές σου επιλογές;
Αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει κόσμος που προτιμά τους καλλιτέχνες να μην ξεφεύγουν από τις προσδοκίες τους και να μην τους εκπλήσσουν –ευχάριστα ή δυσάρεστα. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα απολογηθώ σε κανέναν για οποιαδήποτε καλλιτεχνική επιλογή μου. Πάντως, ο περισσότερος κόσμος νομίζω ότι δεν νιώθει έτσι για τους τελευταίους μου δίσκους. Η καριέρα μου θεωρώ πως είναι υγιής και σκοπεύω να την κρατήσω έτσι. Πάντα βέβαια υπάρχει ο φόβος να μη σε αποδεχτεί το κοινό. Για μένα αυτή ήταν άλλωστε και η κινητήριος δύναμη σε όλη την πορεία μου. Και ίσως είναι και ο λόγος για τον οποίον έκανα πράγματα που ταρακούνησαν ορισμένο κόσμο.
Ποιο είναι το συστατικό που κάνει την καλλιτεχνική σου συνεργασία με τον Stevens τόσο ιδιαίτερη και παραγωγική;
Ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά ο τρόπος που με συμπληρώνει είναι πολύτιμος. Θα σου πω κάτι διαφορετικό: τις προάλλες παίζαμε σε ένα φεστιβάλ και νιώθαμε πως τα πηγαίναμε πολύ καλά στη σκηνή –και τα βλέμματα τα οποία ανταλλάσσαμε μεταξύ μας, επιβεβαίωναν το πώς ακριβώς αισθανόμασταν. Η έλλειψη αυτής της συννενόησης ήταν ένα πρόβλημα που είχα από τις πρώτες μέρες των Moloko, καθώς τα πειράματα που κάναμε στο στούντιο δεν μεταφράζονταν εύκολα στη σκηνή. Ήταν ένα από τα θέματα που είχαμε με τον Mark Brydon, ήδη από εκείνο το πρώτο άλμπουμ. Αναγκαστήκαμε μάλιστα να βρούμε μουσικούς από το Sheffield, τους οποίους δεν γνωρίζαμε, ώστε να μας βοηθήσουν να αποτυπώσουμε τη μουσική μας στις ζωντανές μας εμφανίσεις.
Φυσικά ο ήχος μας στα live απείχε πολύ από το στυλ στο οποίο ηχογραφήθηκαν τα κομμάτια. Ακουγόμασταν σαν ένα dup/punk υβρίδιο. Ήταν μια ενδιαφέρουσα και δημιουργική περίοδος, αλλά η απόσταση των συναυλιών μας με το ύφος των δίσκων, μας έκανε πολύ εύθραυστους: όλο το συγκρότημα μπορούσε να καταρρεύσει, ανά πάσα στιγμή. Κάπως έτσι άρχισαν να υπάρχουν παρανοήσεις, καλλιτεχνικές διαφορές, οι μουσικοί ζητούσαν όλο και περισσότερα λεφτά... Ήταν σχεδόν απαίσιο. Μετά βρήκαμε επαγγελματίες από το Λονδίνο για να μας βοηθήσουν και καταφέραμε να ακουγόμαστε όπως ακριβώς θέλαμε. Όμως από τη μουσική μας έλειπε πλέον η «ψυχή». Το αποτέλεσμα ήταν υπολογισμένο και πολύ επαγγελματικό. Δεν είχε κίνητρο και δεν ήταν συνολικά καλό.
Κάπου εκεί ήρθε ο Eddie;
Ακριβώς, και όλα βρήκαν τη θέση τους. Από τη μία ήταν πολύ οργανωμένος και από την άλλη πολύ άφοβος και δημιουργικός. Επίσης είναι πολύ διασκεδαστικό να δουλεύεις μαζί του, καθώς διαθέτει πολύ ξεχωριστό χιούμορ. Αυτά είναι πολύ σημαντικά στοιχεία, όταν βρίσκεσαι σε περιοδεία. Είναι μια περίοδος κατά την οποία δεν κοιμάσαι πολύ και δουλεύεις σκληρά και με πολύ πίεση. Αρχικά αυτό με εξαντλούσε απίστευτα, αλλά από τη στιγμή που ήρθε ο Eddie όλα άλλαξαν. Κατάφερε και έβγαλε την performer από μέσα μου, μού έδειξε πως να κάνω σωστά πρόβες και πώς να χτίζω την ατμόσφαιρα ώστε το ένα τραγούδι να διαδέχεται το άλλο. Αυτά είναι πολύ σημαντικά πράγματα, ίσως πιο σημαντικά και από τις ηχογραφήσεις των 2 τελευταίων άλμπουμ, για τις οποίες σου μίλησα. Αυτή την αίσθηση αυτοπεποίθησης και επιτυχίας είναι που νιώσαμε μαζί στη σκηνή, πρόσφατα. Είναι μερικοί άνθρωποι με τους οποίους είναι γραφτό να συναντηθείς. Μάλλον ήταν γραφτό να γνωριστούμε και να συνεργαστούμε.
Κάνατε πρόσφατα, για πρώτη φορά, μια περιοδεία στη βόρεια Αμερική. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Αν και δεν ήταν ακριβώς η πρώτη φορά –καθώς είχαμε κάνει και μια μικρή τουρνέ με τους Moloko– ήταν μια υπέροχη εμπειρία, με φανταστικό κοινό. Συνέπεσε μάλιστα και με μια πολύ περίεργη χρονική συγκυρία με τις εκλογές κι αυτό έκανε την εμπειρία πιο συναρπαστική.
Πώς θα αντιμετωπίσεις καλλιτεχνικά τα παρανοϊκά πράγματα που κάνει ο Τραμπ στην Αμερική, αλλά και το Brexit και τις άγριες πολιτικές ανακατατάξεις σε όλο τον κόσμο;
Ποτέ με μετωπικό τρόπο. Θεωρώ ότι είναι καλύτερα να αντιμετωπίζω τα πολιτικά θέματα με τον πιο λακωνικό και συνοπτικό τρόπο. Αν και η μουσική μου δεν είναι αμιγώς πολιτικοποιημένη, θεωρώ πως υπάρχουν απόηχοι αντίστασης σε όσα κάνω. Από το ξεκίνημα της καριέρας μου, άλλωστε, υπήρξα πολύ αντιδραστική απέναντι σε νόρμες και κανόνες. Πολεμάω απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν χωρίς να το σκέφτομαι συνειδητά και χωρίς να το εκφέρω ανοιχτά. Η αντίδραση βρίσκεται όμως μέσα στη μουσική μου, κυρίως με τον τρόπο με τον οποίον μάχομαι για ελεύθερη έκφραση και για κατάργηση των στεγανών. Τα πάντα στις συναυλίες μου έχουν να κάνουν με την αέναη μάχη που δίνουμε κάποιοι για να ξεφύγουμε από κάθε περιορισμό. Το ιδανικό για εμένα είναι να βγάλω στο ακέραιο τον χαρακτήρα μου και να πω: αυτή είμαι. Όσο πάω κόντρα σε ό,τι ο κόσμος θεωρεί νορμάλ, αυτή θα είναι και η αντίδρασή μου σε όσα συμβαίνουν.
Ξέρω ότι λατρεύεις την αρχιτεκτονική και αποτελεί μεγάλο πάθος σου. Θυμάσαι κάτι από την αρχιτεκτονική της Αθήνας;
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα, αλλά η επίσκεψή μου στην Ακρόπολη με τον φίλο μου ήταν μία από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες που είχα ποτέ. Είχα ταξιδέψει σε όλη την Ευρώπη για να δω την αρχιτεκτονική πολλών πόλεων τις οποίες θαυμάζω. Αυτό που θυμάμαι πολύ από την Αθήνα είναι το πόσο «στριμωγμένα» μεταξύ τους φαίνονται τα κτίρια, εκ πρώτης όψεως. Πλέον, όπου κι αν ταξιδέψω, τραβάω φωτογραφίες που αποτυπώνουν τη μόδα και την αρχιτεκτονική. Είμαι ενεργό μέλος του Brutalism Appreciation Society και του Postmodernism Appreciation Society και σκέφτομαι να περιηγηθώ στο κέντρο της Αθήνας και να το φωτογραφίσω.
Ανυπομονούμε για την εμφάνισή σου, το Σάββατο βράδυ...
Κι εγώ, γιατί είναι πολύ φρέσκια συναυλία αυτή που θα δώσουμε. Πρόκειται για ένα πολύ φρέσκο σόου, που μόλις το παρουσιάσαμε στη Ρωσία. Περιέχει εντελώς νέα setlist και καινούρια κοστούμια. Δεν έχω συνηθίσει βέβαια να επιλέγω νέα κουστούμια που ράβονται πάνω μου για τις συναυλίες μου, αλλά αυτά τα καινούρια έχω μεγάλη ανυπομονησία να σας τα παρουσιάσω.
{youtube}VlFjf1pWk2c{/youtube}
