Οι περισσότεροι άνθρωποι γνωρίζουν τους Sylvaine λόγω του 2ου άλμπουμ σας Wistful (2016) και της συνεργασία σας με τη Season Οf Mist. Ωστόσο το project ξεκίνησε ως αυτοχρηματοδοτούμενη μπάντα με μία και μοναδική πολυ-οργανίστρια/συνθέτρια: εσένα. Πιστεύεις πως η υπομονή σου έχει ανταμειφθεί; Πόση δουλειά χρειάζεται για έναν νέο μουσικό στις μέρες μας, προκειμένου να ανοιχτεί σε μεγαλύτερα ακροατήρια;
Ω, απολύτως! Είμαι πολύ χαρούμενη με την πρόοδο των Sylvaine έως τώρα, η οποία μου δίνει το κίνητρο να δουλέψουμε ακόμα πιο σκληρά στο μέλλον. Το έργο μας ήταν σχεδόν άγνωστο και νομίζω ότι έχουμε ήδη καταφέρει σπουδαία πράγματα, όπως και να αγγίξουμε άτομα διασκορπισμένα σε όλη την υφήλιο. Ας ελπίσουμε ότι είναι μόνο η αρχή. Υπάρχει τόση πολλή εργασία γύρω από κάθε μπάντα, αλλά όταν ακόμη βρίσκεσαι στο ξεκίνημα, προσπαθείς να πυροδοτήσεις ένα ενδιαφέρον γύρω από ό,τι κάνεις. Για να μην αναφέρουμε ότι ο χώρος είναι πια γεμάτος από πλήθη διαφορετικών καλλιτεχνών, γεγονός που καθιστά ακόμη πιο δύσκολο να τραβήξεις την προσοχή του κοινού.
Αυτός είναι και ο λόγος που οι Sylvaine είναι η πλήρους απασχόλησης εργασία μου, αυτή τη στιγμή. Και νιώθω ευγνώμων που δουλεύω σε κάτι τόσο προσωπικό και ξεχωριστό για μένα. Καταναλώνει βέβαια πολύ από τον χρόνο μου, μιας και αναλαμβάνω τα πάντα μόνη, σε σημείο που αν γνώριζε κανείς... Το πιο δύσκολο στο να κάνεις ένα ολόδικό σου project, είναι να ισορροπήσεις τον χρόνο που δαπανάται για τις μη μουσικές ασχολίες –οι οποίες αποτελούν μέρος της «δουλειάς»– με τη δημιουργική διαδικασία του να γράφεις μουσική. Είναι λοιπόν πολλές οι μέρες στις οποίες περνώ ώρες και ώρες απαντώντας σε e-mails, υπολογίζοντας θέματα που σχετίζονται με μη δημιουργικά πράγματα, σε βαθμό που μου αφήνει πολύ λίγο χρόνο και ενέργεια για να δημιουργήσω. Εξακολουθώ να αγαπώ ό,τι κάνω, φυσικά. Και αισθάνομαι τον εαυτό μου τυχερό κάθε μέρα.
Οι διαφορές μεταξύ των Silent Chamber, Noisy Heart (2014) και Wistful αποτελούν αυτό που κάποιοι θα αποκαλούσαν «πρόοδο». Ωστόσο δεν νομίζω ότι υπάρχει εξέλιξη στη μουσική, παρά μόνο διαφοροποίηση –άλλωστε, κάτι διαφορετικό θα ήταν άδικο για ένα ντεμπούτο εξίσου καλό όσο το 2ο άλμπουμ σου. Πώς συνέβη η όλη αλλαγή στο ύφος, αλλά και πόσο παραλλαγμένο έχεις κατά νου το μέλλον των Sylvaine; Πρέπει να διατηρείς τα πράγματα ενδιαφέροντα;
Αυτός είναι ένας ενδιαφέρων τρόπος για να το θέσει κανείς. Για μένα, υπάρχει σίγουρα εξέλιξη μεταξύ του Silent Chamber, Noisy Heart και του Wistful, έστω και αν μπορείς να πετύχεις πολλά από τα ίδια συναισθήματα και στους 2 δίσκους. Το Wistful ακούγεται περισσότερο σαν μια ολοκληρωμένη μονάδα για μένα, όπου κάθε τραγούδι συνυφαίνεται με το επόμενο με έναν πολύ φυσικό τρόπο. Στο Silent Chamber, Noisy Heart ήμουν ακόμη σε στάδιο πειραματισμού, προσπαθώντας να βρω τον δρόμο μου για τον ήχο των Sylvaine, οπότε το άλμπουμ αντανακλά ακριβώς αυτό. Επιδεικνύει δηλαδή ένα ευρύτερο φάσμα του ήχου μου, μέσα από τραγούδια που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια αρκετών ετών.
Από το 1ο άλμπουμ, βασικά, προσπαθούσα να επιτύχω αυτόν τον δυϊσμό μεταξύ της ατμοσφαιρικής, αιθέριας και μελωδικής μουσικής και της πιο βαριάς, σκληρής πλευράς της, επιχειρώντας την ιδανική ισορροπία –μιας και είναι κάτι που ανέκαθεν αγαπούσα και η ίδια ως ακροάτρια. Δεδομένου ότι το Wistful ήταν το 2ο άλμπουμ μου, νομίζω ότι ενσαρκώνει τον πραγματικό ήχο του έργου σε μια πληρέστερη εικόνα, με έναν πιο βαθύ τρόπο. Μπαίνοντας επίσης στο στούντιο για το Wistful, ήμουν περισσότερο έμπειρη να αντιληφθώ τι πρέπει να κάνω για να επιτεύξω τον ήχο τον οποίον έψαχνα σε τεχνικό επίπεδο –κάτι που δεν θα είχα κερδίσει χωρίς να περάσω από όλα τα στάδια της παραγωγής στο ντεμπούτο. Σε συναισθηματικό επίπεδο, όμως, μου επέτρεψε να έχω πλήρη γνώση του τι ήθελα να πω επακόλουθα.
Για ποιον λόγο οι Sylvaine αποτελούν ένα (ως επί το πλείστον) προσωπικό project και όχι μια πλήρη μπάντα; Προσπάθησες ποτέ να συνθέσεις ένα πλήρες line-up; Έχεις ποτέ συμμετάσχει σε άλλες μπάντες στο παρελθόν, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε;
Υπήρξα μέλος πολλών διαφορετικών ζωνών και αστερισμών, μιας και το ενδιαφέρον μου γύρω από τη μουσική έγινε πιο σοβαρό από την ηλικία των 14-15 ετών. Τίποτα όμως δεν έκανε κάτι έξω από την τοπική κοινότητα της οποίας ήμασταν μέρος. Ο λόγος που δημιουργήθηκαν οι Sylvaine ως solo project, ήταν απλώς και μόνο επειδή δεν ενδιαφερόμουν να κάνω ένα ακόμη project, θέτοντας σε κίνδυνο την δημιουργική διαδικασία για να ευχαριστήσω άλλους. Ίσως αυτό να ακούγεται λίγο σκληρό, επειδή όμως δεν είμαι φίλη του συμβιβασμού όταν πρόκειται για την τέχνη, μου φάνηκε ως ο καλύτερος τρόπος για το μέλλον. Ήθελα πραγματικά να κρατήσω το project ως κάτι εξαιρετικά προσωπικό, επιτρέποντας στον εαυτό μου να εκφράσει ακριβώς αυτό που χρειάζεται, χωρίς κανείς άλλος να έχει λόγο στην κατεύθυνση της μουσικής.
Υποθέτω θα μπορούσες να πεις ότι είμαι «control freak» (γελάει). Ειδικά από τη στιγμή που απολαμβάνω να εξερευνώ όλες τις διαφορετικές περιοχές του κάθε οργάνου, ηχογραφώντας τα πάντα μόνη, ήταν κάτι δεδομένο ως στόχος. Επίσης, μιας και η ίδια γράφω όλη τη μουσική, καθώς και τους στίχους, φαινόταν λογικό να παίζω όσο το δυνατόν περισσότερα: είμαι το άτομο που γνωρίζει καλύτερα τις προθέσεις πίσω από κάθε τραγούδι. Βέβαια, φέρω συναίσθηση των ορίων μου ως μουσικός, γι' αυτό και δεν θα θυσιάσω την ποιότητα ενός κομματιού μόνο και μόνο για να είμαι σε θέση να παίξω τα πάντα η ίδια. Αυτός είναι άλλωστε κι ένας από τους λόγους για τους οποίους συγκέντρωσα session drummers και επέλεξα να παίξω κάποια μέρη σε κάθε άλμπουμ. Ίσως να προσθέσω ένα ακόμα άτομο στους Sylvaine, στο μέλλον, προς το παρόν πάντως δηλώνω πολύ ικανοποιημένη που είμαι σε θέση να κάνω τα περισσότερα μόνη μου.
Ποια είδη μουσικής θα ανέφερες ως επιρροές; Αλλά και τι καλλιτέχνες πέραν του ήχου σου υπήρξαν σημαντικοί στην πορεία;
Έχουν υπάρξει τόσα πολλά θαυμάσια συγκροτήματα και καλλιτέχνες... Ακριβώς όπως και με κάθε άλλο δημιουργό, η μουσική που μου αρέσει με εμπνέει, αλλά την ίδια στιγμή προσπαθώ να μην αντλώ άμεση επίδραση. Θέλω δηλαδή να δημιουργήσω κάτι που να είναι προσωπικό, τον δικό μου ήχο. Είμαι πολύ μεγάλη οπαδός όλων των αιθέριων και συναισθηματικών ειδών, μα σε γενικές γραμμές απολαμβάνω οποιαδήποτε μουσική με αγγίζει με κάποιον τρόπο.
Αγαπώ έτσι αρκετά πράγματα από την post-punk και τη dreampop/shoegaze σκηνή, όπως και την παλιά goth, το darkwave και το new wave, αλλά και το black metal, το grunge, καθώς και τις νεότερες post-rock και post-metal κατευθύνσεις. Φυσικά, μερικές μπάντες από αυτά τα είδη έχουν εμπνεύσει τον ήχο μου, οπότε δεν θα μείνω κι έκπληκτη αν βρείτε μικρά ίχνη τους σε ό,τι δημιουργώ. Με τα χρόνια θα μπορούσα να αναφέρω γρήγορα τους Type O Negative, The Chameleons, Hammock, Alcest, Bathroy, Dead Can Dance, Slowdive, 40 Watt Sun, Cocteau Twins, Depeche Mode, Warning, Burzum, The Cure, Mono, Chelsea Wolfe, Low, Scarling κλπ.
Νομίζω όμως ότι η μπάντα που μου άνοιξε πραγματικά τα μάτια στο να βρω τη δική μου έκφραση, ήταν οι Type O Negative. Υπήρξαν ανέκαθεν πολύ σημαντικοί και θα μείνω για πάντα πληγωμένη που δεν είδα ζωντανά τον Peter Steele πριν αποβιώσει.
Οι Sylvaine και οι Alcest είναι δύο μπάντες που έχουν βοηθήσει η μία την άλλη: έχετε περιοδεύσει μαζί στο παρελθόν, ενώ έκανες guest εμφάνιση στο Kodama (2016), ακριβώς όπως και ο Neige, ο οποίος εκτέλεσε μέρη των τυμπάνων στο Wistful. Πώς αισθάνεσαι που εργάζεστε μαζί; Μήπως κάποια τυχόν σύγκριση με τους Alcest σε ενοχλεί κατά περιόδους;
Οι Alcest είναι, χωρίς αμφιβολία, μια μπάντα που έχει μεγάλη σημασία για μένα, σε προσωπικό επίπεδο. Όταν ανακάλυψα για πρώτη φορά τη μουσική τους το 2011/2012, έμεινα έκπληκτη από το μήνυμα που μετέδιδαν. Με παρηγορούσε να γνωρίζω πως υπήρχαν κι άλλα άτομα εκεί έξω, τα οποία ένιωθαν κάπως εκτός τόπου, όπως κι εγώ. Το γεγονός ότι αργότερα βρέθηκα σε θέση να συνεργαστώ με τέτοιους ταλαντούχους μουσικούς, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Όταν μάλιστα συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, ήξερα ότι αυτή η φιλία θα έχει μεγάλη σημασία για μένα. Ως εκ τούτου, όταν κάποιος συγκρίνει τους Sylvaine με τους Alcest, δεν ενοχλούμαι διόλου: το εκλαμβάνω ως κοπλιμέντο. Υπάρχουν σίγουρα χειρότερες μπάντες για να μας συγκρίνει κανείς! (γέλια)
Ο Neige ήταν επίσης μέρος του συναυλιακού line-up των Sylvaine, για σύντομο διάστημα. Πώς και δεν είναι πλέον μαζί σας; Λόγω των υποχρεώσεών του με τους Alcest, υποθέτω...
Ναι, νομίζω πως θα ήταν απλά εξωπραγματικό να πιστεύουμε ότι θα ήταν σε θέση να παραμείνει ντράμερ μας, ακριβώς λόγω του πολυάσχολου πρόγραμματός του με τους Alcest. Ήταν πραγματικά ωραία όσο διήρκεσε, όμως: το στυλ που έχει στο drumming, ταιριάζει γάντι στη μουσική μας. Συμφωνήσαμε φυσικά πως θα είναι πάντα ευπρόσδεκτος να επιστρέψει για ειδικές περιπτώσεις στο μέλλον, οπότε ποιος ξέρει; Ίσως μας συναντήσει ξανά επί σκηνής, κάποια στιγμή!
Ποιες είναι οι προσδοκίες σας από το επερχόμενο σόου σας στην Αθήνα, στις 31 Μαρτίου. Και πώς αισθάνεσαι που θα εμφανιστείτε με τους Saigon Blue Rain, με δεδομένο ότι ο Franck παίζει κιθάρα και στις δύο μπάντες και αυτή θα είναι η πρώτη του κοινή εμφάνιση;
Θα είναι μια καταπληκτική εμπειρία, ξέρω ότι και οι τέσσερείς μας, στο ζωντανό τμήμα των Sylvaine, είμαστε σούπερ ενθουσιασμένοι που θα βρεθούμε στην Αθήνα με τους Έλληνες οπαδούς μας! Θα είναι τιμή μου να παίξουμε στην όμορφη χώρα σας και να μοιραστούμε το 5ο Sylvaine σόου ως τώρα. Όλα τα παιδιά στους Saigon Blue Rain είναι στενοί φίλοι μου, γι' αυτό θα είναι χαρά μου να μοιραστώ μαζί τους την όλη εμπειρία. Δυστυχώς, δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να τους δω να παίζουν ζωντανά –οπότε θα είναι υπέροχο να το διαπιστώσω! Ανυπομονώ γι' αυτό το Σαββατοκύριακο, για διάφορους λόγους.
Η τελευταία ερώτηση είναι μία που δεν μου αρέσει να ρωτώ. Τι σου έρχεται κατα νου όταν ακούς τον όρο «female fronted band»; Ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η ορολογία, μου φέρνει στο μυαλό πολλές μπάντες που δεν είναι του γούστου μου. Επιπλέον, αν έπρεπε να διαλέξεις κάτι από Νορβηγία, ποια φωνή θα επελεγες; Προσωπικά φέρω μια προτίμηση στη Kari Rueslåtten και την Agnete Kirkevaag...
Ειλικρινά, ποτέ δεν είδα την ανάγκη να διευκρινισθεί αν μια μπάντα έχει τραγουδίστρια. Ποτέ δεν βλέπεις τις λέξεις «male-fronted band», οπότε γιατί θα πρέπει να συμβαίνει κάτι διαφορετικό για τα γκρουπ με γυναίκα τραγουδίστρια; Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω την ανάγκη να διαχωρίζουμε τους άνδρες και τις γυναίκες στη μουσική, δεν θα μπορούσε να με απασχολεί λιγότερο αν ένας μουσικός έχει βυζιά ή όχι. Όσο δημιουργούν την τέχνη τους με ειλικρίνεια και αληθινά συναισθήματα, είναι το μόνο που έχει σημασία. Υπήρχε βέβαια ανέκαθεν μια ισχυρή ανισορροπία μεταξύ ανδρών και γυναικών στη μουσική βιομηχανία, αλλά νιώθω πως οδεύει καλύτερα αυτές τις μέρες, το οποίο είναι ευχάριστο.
Στο δεύτερο μέρος της ερώτησης, νομίζω ότι η αγαπημένη μου Νορβηγίδα τραγουδίστρια είναι στην πραγματικότητα η Susanne Sundfør. Ξέρω, δεν είναι πραγματικά μια «μεταλλική» απάντηση! (γελάει) Αλλά αυτή είναι μια μοναδική εναλλακτική ποπ καλλιτέχνης, την οποία προσωπικά απολαμβάνω. Είναι παράξενη; Μου αρέσει τα παράξενα! Υπάρχει επίσης και μια λαπωνική φωνή που ονομάζεται Mari Boine, η οποία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Η Kari Rueslåtten φέρει μια πολύ ωραία νορβηγική folk αίσθηση στη φωνή της, αλλά δεν την έχω ακούσει αρκετά. Θα μπορούσα βέβαια να αναφέρω και τον νεαρό Ihsahn, τον νεαρό Burzum ή ένα νεαρό Kristoffer Rygg ως μερικές από τις αγαπημένες μου νορβηγικές φωνές. Αλλά υποθέτω ότι αναφέρεσαι σε γυναικείες.
{youtube}N6w4FxmYjh8{/youtube}
