Το περσινό σας άλμπουμ Cortar Todo ήταν, πριν απ’ όλα, η αφορμή για να ξαναβγείτε στον δρόμο μετά από καιρό. Πώς αισθανθήκατε;
Να σου πω την αλήθεια, ήταν καλύτερα από πριν. Ήμασταν χαρούμενοι και ευγνώμονες που είχαμε ο ένας τον άλλον και παίζαμε ζωντανά τη μουσική μας. Ήταν εκείνη η αίσθηση της περιπέτειας και του ενθουσιασμού η οποία αποκαταστάθηκε μετά από αρκετό καιρό…
Παρεμπιπτόντως, είχατε σταματήσει λίγο καιρό μετά το Carboniferous (Ipecac, 2009), ίσως το πιο ευρέως αναγνωρισμένο άλμπουμ της πορείας σας. Αναρωτιέμαι αν αυτά τα δύο (η –προσωρινή όπως αποδείχθηκε– διάλυση και η αναγνώριση που έλαβε εκείνος ο δίσκος) συνδέονται με κάποιον τρόπο…
Ναι, συνδέονται, με διάφορους τρόπους. Ίσως σου κάνει εντύπωση, αλλά κανείς στο παρελθόν δεν μας έχει θέσει το θέμα τόσο ευθέως…
Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, είχαμε βρεθεί σ' ένα σημείο στο οποίο δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε ή να μικρύνουμε τις περιοδείες και καταλήξαμε να παίζουμε σε σημείο εξάντλησης, μέχρι που δεν μας έμεινε πια ο οποιοσδήποτε ενθουσιασμός. Από την άλλη, υπήρχε κάτι πιο σημαντικό. Είχαμε βγάλει ένα άλμπουμ το οποίο έμοιαζε όντως να είναι ενός είδους ορόσημο. Θα ήταν πολύ εύκολο για εμάς, εφόσον είχαμε βρει τη σωστή φόρμουλα, να μείνουμε εκεί, στάσιμοι· και απλώς να επαναλαμβάνουμε ό,τι κάναμε στο Carboniferous. Αυτό ήταν κάτι που δεν θέλαμε με τίποτα, όσο δελεαστικό κι αν φαινόταν. Θα μπορούσαμε δηλαδή να γράψουμε αρκετούς παρόμοιους δίσκους, όμως το ζήτημα με τη μπάντα είναι ότι πάντοτε αντικατόπτριζε τις ζωές μας, οι οποίες ποτέ δεν μένουν ίδιες. Για να απελευθερώσουμε λοιπόν τους Zu, έπρεπε πρώτα να τους σκοτώσουμε!
Θα συμφωνούσες ότι η πυκνότητα στον ήχο του Cortar Todo είναι κάτι που τον διαφοροποιεί από τους προηγούμενους δίσκους σας; Συν ίσως το γεγονός ότι φαίνεστε να τραβάτε την επανάληψη σε κάποια δεδομένα όρια (όπως π.χ. με το ομώνυμο κομμάτι)…
Όλα τα άλμπουμ που έχουμε γράψει είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους και, όπως σου είπα προηγουμένως, αντανακλούν τις προσωπικές μας στιγμές, τα ενδιαφέροντα και τις διαφορετικές περιόδους της ζωής μας. Ευτυχώς δεν έχουμε κάποια έξωθεν πίεση κι έτσι πάντοτε δουλεύουμε με όση ειλικρίνεια διαθέτουμε για να κάνουμε τη μουσική μας όσο γίνεται σχετική με ό,τι μας απασχολεί τη δεδομένη στιγμή.
Με το Cortar Todo ολοκληρώσαμε μια τριλογία για τον πόλεμο. Το άλμπουμ έχει να κάνει με τον πόλεμο εντός μας κι επομένως είναι κοφτερό, τσιτωμένο και αρκετά επαναληπτικό, όπως είναι και τα μοτίβα της σκέψης. Προσπαθεί επίσης να βρει μια ενέργεια που θα τα διαπερνάει όλα, θα τα κόβει όλα, όπως το θέλει κι ο τίτλος (σ.σ.: cortar todo στα ισπανικά σημαίνει κόψ’ τα όλα).
Μου δίνεις ωραία πάσα για να σε ρωτήσω για την ιστορία που υπάρχει πίσω από τον τίτλο. Ποια είναι αυτά τα «όλα» από τα οποία θα πρέπει να αποτραβηχτούμε;
Οτιδήποτε βλέπουμε, μέσα μας και έξω μας, μάς έχει σε κάποιοn βαθμό επιβληθεί, είτε ακούσια, επειδή απλώς αναπαράγουμε τα οικογενειακά πρότυπα, είτε πιο συνειδητά, από παπάδες και πολιτικούς οι οποίοι χειραγωγούν τις μάζες. Ζούμε σε μια κατάσταση υπνωτιστικής έκστασης, την οποία οι περισσότεροι δεν τολμούν να αμφισβητήσουν ποτέ.
Το να ξυπνήσεις, λοιπόν, σημαίνει να κηρύξεις πόλεμο για να μην πλησιάσεις κι άλλο την κατάσταση του σκλάβου. Είναι αλήθεια ότι πολλές από τις σκέψεις μας δεν είναι καν δικές μας, όπως και πολλές από τις επιδιώξεις και τις επιθυμίες μας –είναι των γονιών μας, των δασκάλων μας, των διαφημιστικών εταιρειών και πάει λέγοντας. Αυτή η γνώση δεν είναι καθόλου καινούργια, αλλά πρέπει να την υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας συνεχώς.
Τα τελευταία χρόνια, όταν δεν περιοδεύεις ή ηχογραφείς με τους Zu στις πόλεις της Ευρώπης και των Η.Π.Α., ζεις στην επαρχία του Περού. Πώς βλέπεις αυτή την «ευρωπαϊκότητα», έχει γίνει καθόλου πιο καθαρή τώρα που ζεις εκτός;
Σίγουρα την προσέχω περισσότερο. Και τελευταία έχω αρχίσει να διαπιστώνω πόσο η ψυχή μου είναι στην ουσία μεσογειακή, πόσο ριζωμένη είναι στη λεκάνη της Μεσογείου, και πόσο η αίσθηση που έχω για τη ζωή (και εκείνη που έχουν οι φίλοι μου, βεβαίως, αλλά αυτό είναι μια προσωπική σκέψη) έχει ενσωματωμένη την έννοια του τραγικού, η οποία φυσικά έχει μια πολύ ελληνική ρίζα.
Όσον αφορά την υπόλοιπη Ευρώπη, έχει φθάσει να κυριαρχείται –όπως όλοι ξέρουμε– απ’ αυτή τη δυσλειτουργική τεχνοκρατική πλουτοκρατία. Από την απόσταση που μου δίνει η διαμονή στο Περού, διαπιστώνω πως η λευκή φυλή ουσιαστικά καταστρέφει το μεγάλο, κοινό και όμορφο σπίτι μας. Με τέτοιον αλόγιστο τρόπο, ώστε καταφέρνει να καμουφλάρει την καταστροφή πίσω από λέξεις όπως «οικονομία» και «ανάπτυξη».
Στο γκρουπ νομίζω ότι μοιράζεστε ένα κοινό ενδιαφέρον για τις παραδοσιακές κουλτούρες. Πώς μεταφράζεται στη μουσική σας; Σας δίνει μήπως κάποια διαφορετική οπτική γωνία από όπου σκέφτεστε περί μουσικής;
Η μουσική γενικώς γίνεται αντιληπτή ως «διασκέδαση», αλλά αν το σκεφτεί κανείς λίγο καλύτερα, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει από τις αρχές της ανθρωπότητας. Αυτή η έννοια της «διασκέδασης» υπάρχει πόσο, 60, ίσως 100 χρόνια; Τι υπήρχε δηλαδή πριν; Πώς αντιλαμβανόντουσαν τη μουσική οι παραδοσιακές κοινωνίες; Ακόμα και το θέατρο, όπως το ξέρουμε σήμερα, κατάγεται από τα ελευσίνια μυστήρια, επομένως όλες αυτές οι φόρμες έχουν τις ρίζες τους στις τελετουργίες.
Η τελετουργία είναι εκείνο το μαγικό εργαλείο το οποίο μπορεί να μεταμορφώσει τη συνείδηση κάποιου για ένα χρονικό διάστημα. Το ζήτημα, λοιπόν, νομίζω έχει ως εξής: μπορείς να γίνεις αρχαιολόγος και να προσπαθείς να διατηρήσεις αντικείμενα σ’ ένα μουσείο ή μπορείς να συνδεθείς με τις ενέργειες τις οποίες επιχειρούσαν να διεγείρουν οι παραδοσιακές κουλτούρες, να μιλάς σε αυτές, για αυτές και τελικά δια μέσω αυτών.
Με τους Zu έχετε στο παρελθόν συνεργαστεί με πολλούς διαφορετικούς μουσικούς, οπότε υποθέτω ότι το να ενσωματώσετε τον ήχο του Gabe Serbian (σημ.: ο νέος ντράμερ της μπάντας, μετά την επανένωσή της) δεν θα πρέπει καν να ετέθη ως ζήτημα. Τι είδους στοιχεία, όμως, θεωρείς ότι έφερε στον ήχο σας;
Έφερε μια ωμότητα. Και ήταν κάτι που πραγματικά χρειαζόμασταν, στη συγκεκριμένη φάση.
Μένοντας σ’ αυτές τις συνεργασίες σας με σημαντικούς μουσικούς (Mats Gustafsson, Ken Vandermark, Mike Patton, Eugene Chadbourne, Nobukazu Takemura κ.ά.), θα ήθελα να σε ρωτήσω: ποια ήταν εκείνη που σας έκανε να σπαζοκεφαλιάσετε περισσότερο και ποια εκείνη που έκρυβε τις περισσότερες εκπλήξεις;
Μου είναι πολύ δύσκολο να πω, γιατί όλα ήτανε τέλεια όταν συνέβησαν. Η συνεργασία με τον Mike Patton μας έφερε λιγάκι προ εκπλήξεως, κυρίως γιατί ήταν εκείνος που έδειξε ότι ήθελε πραγματικά να συμβεί. Με τον Takemura εμπεριείχε μια μεγαλύτερη πρόκληση, γιατί κινούμαστε σε αρκετά διαφορετικούς χώρους. Οι συνεργασίες μας, πάντως, είναι πολλές και έδωσαν όλες απίστευτα session –με τον FM Einheit επίσης ή τον Stephen O’ Malley. Κάθε μία είχε το δικό της νόημα, σκοπό και χρονισμό.
Πέρα από την περιοδεία στην οποία βρίσκεστε τώρα, ετοιμάζετε κάτι άλλο για τα μέλλον;
Ναι, ετοιμάζουμε αρκετά. Θα κυκλοφορήσουμε την άνοιξη 2 άλμπουμ μέσω του label House of Mythology και έχουμε έτοιμο κι ένα split. Ετοιμάζουμε επίσης κι ένα ακόμα άλμπουμ. Πρόκειται ξανά για εντελώς διαφορετικό υλικό, το οποίο μάλλον θα σοκάρει σοβαρά ορισμένους…
{youtube}zy6nAYj4ZF4{/youtube}
