Σας περιμένουμε στην Αθήνα αυτές τις μέρες και υπάρχει μεγάλη περιέργεια για τη setlist: από τη μία, έχετε ένα ωραίο πρόσφατο άλμπουμ (το περσινό Asperities), από την άλλη πολλοί εδώ στην Ελλάδα έχουν λατρέψει το Green And Grey του 2011. Τι μπορείτε λοιπόν να μας αποκαλύψετε, για τα όσα θα ακούσουμε στην Αγγλικανική Εκκλησία;
Πρώτα-πρώτα, να πω πόσο ενθουσιασμένη είμαι που επιστρέφω στην Αθήνα. Υπάρχει τρομερή ενέργεια εκεί και έχει πάντα αποτελέσει τόπο έμπνευσης: είναι μια πραγματικά σπέσιαλ πόλη!
Και είναι υπέροχο που το Green And Grey έχει σχετιστεί τόσο με κάποιους ανθρώπους στην Ελλάδα. Πλέον δεν πολυπαίζω κομμάτια από αυτό στις ζωντανές εμφανίσεις, ελπίζω όμως ότι στο κοινό αρέσουν και οι νεότερές μου δουλειές. Νιώθω ότι εξελίσσομαι διαρκώς και ότι μαθαίνω ως μουσικός και πάντα ευελπιστώ πως ο κόσμος θα με ακολουθεί σε αυτό το μονοπάτι. Μεγάλο μέρος του Green And Grey ήταν εμπνευσμένο από μύθους και ιδέες με προέλευση την Ελλάδα. Είναι υπέροχο, πώς τέτοια πράγματα έχουν πια γίνει κομμάτι μιας ιστορίας την οποία μοιραζόμαστε –νιώθω μάλιστα ότι τα μηνύματά τους παραμένουν και σημαντικά και παγκόσμια. Θα έχει λοιπόν οπωσδήποτε ενδιαφέρον και για μένα να επανεπισκεφθώ κάποια από εκείνα τα κομμάτια, με την ευκαιρία του ερχομού μου. Θα το σκεφτώ!
Το Asperities, πάλι, είναι μια πραγματικά μοντέρνα δουλειά, καθώς αντανακλά μια γενικότερη διάθεση που απλώνεται στις Δυτικές πόλεις των καιρών μας: φαίνεται σαν να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο ο ένας από τον άλλον, σαν να αρχίζουμε πια να μεταφράζουμε το «περιβάλλον» αποκλειστικά με ψηφιακούς τρόπους. Ποια είναι η ρίζα αυτής της κατάστασης;
Με δεδομένο πλέον το φριχτό εκλογικό αποτέλεσμα στην Αμερική, δεν είμαι σίγουρη τι να πω... Ειδικά στην Αμερική κι αν φαίνεται ότι απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον... Πίστευα ότι τα πράγματα κινούνταν σε ένα προοδευτικό μονοπάτι, ότι πλέον είχε βρεθεί ένα κοινό έδαφος, εν μέρει μάλιστα λόγω των ψηφιακών μέσων και της επικοινωνίας μέσω αυτών. Αλλά τώρα βλέπω ότι η χώρα στην οποία ζω, έκανε ένα γιγάντιο βήμα προς τα πίσω.
Εξακολουθώ ωστόσο να πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα μια αίσθηση κοινότητας στη Νέα Υόρκη, κάτι σωτήριο για μένα. Νομίζω ότι για την ώρα η μόνη λύση είναι να είμαστε καλοί ως άνθρωποι ο ένας απέναντι στον άλλον, ώστε να μπορέσουμε να ξαναβρούμε κάτι το συνδετικό. Η πολιτική πραγματικότητα είναι αληθινά τρομαχτική, όμως αισθάνομαι ότι υπάρχει κοινό έδαφος μεταξύ των τόσο διαφορετικών ατόμων. Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω...
Πού αναζητάτε συνήθως ελπίδα, τόσο σαν άτομο, όσο και ως καλλιτέχνις;
Σαν καλλιτέχνις, προσπαθώ να επικοινωνήσω συναίσθημα μέσω της μουσικής. Και όταν επιτυγχάνεται διασύνδεση με άλλους ανθρώπους, είναι το υπέρτατο που μπορώ να ζητήσω. Προσπαθώ λοιπόν να αφήνω τον εαυτό μου ανοιχτό στην επικοινωνία με τους γύρω, προσπαθώ να μπαίνω στη θέση τους: είναι πιστεύω ο μόνος τρόπος με τον οποίον μπορούμε να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.
Σαν άτομο, τώρα, νομίζω ότι γενικά η ελπίδα –σε έναν έστω βαθμό– βρίσκεται κυρίως στους συνανθρώπους μας, στην ιδέα ας πούμε του πόσο ευχάριστα μπορούμε να ξαφνιάσουμε ο ένας τον άλλον· ή στο ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια στιγμή διασύνδεσης, ακόμα κι αν κατά τα λοιπά είμαστε εντελώς άγνωστοι. Την ημέρα μετά το σοκαριστικό εκλογικό αποτέλεσμα, θυμάμαι είχα πάρει το μετρό εδώ στη Νέα Υόρκη. Και οι γύρω μου έκλαιγαν μέσα στο βαγόνι, τόσο πολύ είχαν απογοητευτεί, τόσο φοβόντουσαν για το μέλλον. Προσπαθήσαμε όμως να παρηγορήσουμε ο ένας τον άλλον, ακόμα και σε έναν τόσο μπανάλ και αδιάφορο δημόσιο χώρο. Και πιστεύω βρήκαμε και συμπάθεια, μα κι ένα κοινό έδαφος.
Έχω λοιπόν πίστη σε ό,τι συνδέει τους ανθρώπους, κι αυτό μπορεί να γίνει πιο ισχυρό από τα πολιτικά δρώμενα. Επίσης, πέρα από τη ρητορική, πάντα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι νοιάζονται για τους υπόλοιπους. Σιχαίνομαι τώρα που ακούγομαι τόσο συναισθηματική, ίσως και αφελής, αλλά η αγάπη είναι πράγματι ένα πιο ισχυρό συναίσθημα από το μίσος. Ακόμα κι αν τελευταία ακούμε περισσότερο για αυτό.
Αλήθεια, η Νέα Υόρκη παραμένει το Μεγάλο Μήλο του σχετικού μύθου; Πόσο εύκολο είναι να ζει σ' αυτήν κάποιος που δεν έχει γεννηθεί εκεί, σαν κι εσάς;
Ω, την αγαπώ πολύ τη Νέα Υόρκη! Έχω πια ζήσει εδώ για αρκετά χρόνια, ώστε να την αισθάνομαι «πόλη μου». Έτσι πιστεύω. Τα οικονομικά βέβαια των καιρών μας την έχουν κάνει δύσκολη για τους νέους και πιο δημιουργικούς ανθρώπους, δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις το μονοπάτι σου εδώ. Κι αυτό είναι λυπηρό, γιατί αυτό ακριβώς την έκανε μυθική. Όσο για μένα, τον έχω βρει τον δρόμο μου στη Νέα Υόρκη –και πάντα ελπίζω ότι το ίδιο θα συμβεί και με τους άλλους. Για μένα, μάλιστα, το γεγονός ότι για τόσα χρόνια έρχονται εδώ άνθρωποι από κάθε μέρος της Γης, φέρνοντας μαζί την ενέργειά τους, αλλά και τα όνειρά τους, τη δημιουργικότητα των πολιτισμών τους, την έκανε και την κάνει ακόμα μια σπουδαία πόλη.
Σας αρέσουν οι περιοδείες; Εντάξει, η απάντηση υποθέτω είναι προφανής, δεν έρχονται όμως στιγμές που το βρίσκετε δύσκολο να κουβαλάτε όλον αυτόν τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό και το τσέλο από μέρος σε μέρος;
Λατρεύω τα ταξίδια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι μ' αρέσουν οι περιοδείες! Το ταξίδι, το βλέπω σαν εκπαίδευση: είναι θαυμάσιο να συναντάς άλλους ανθρώπους στο πλαίσιο του «παίζω μουσική» και αισθάνομαι αληθινά τυχερή που έχω την ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Αλλά, όπως λέτε κι εσείς, υπάρχει και η σκληρή πλευρά, λογιστικά ιδίως, στο να πηγαίνεις από μέρος σε μέρος με ένα τσέλο και ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Μ' αρέσει ωστόσο να νιώθω αυτάρκης και να βρίσκω εκείνον τον «χώρο» που βρίσκει συνήθως κανείς όταν ταξιδεύει μόνος.
Διάφοροι κριτικοί, έχουν πει ότι τα άλμπουμ σας μοιράζονται πράγματα με εκείνα καλλιτεχνών σαν τον Haxan Cloak ή/και τον Tim Hecker. Είναι ανάμεσα σε όσους σας γοητεύουν κι εσάς, σαν ακροάτρια; Τι είδους μουσική σας ευχαριστεί αυτόν τον καιρό;
Τη βρίσκω σούπερ κολακευτική τη συγκεκριμένη σύγκριση! Τους αγαπώ και τους δύο και πράγματι τους ακούω πολύ. Γενικά, ακούω πολύ ηλεκτρονική μουσική. Andy Stott, Oneohtrix Point Never, Actress, Kara Lis Coverdale, Nicolas Jaar, Mika Vainio, Rafael Anton Irisarri, Zomby –η λίστα μπορεί να συνεχίσει για πολύ ακόμα! Έχω την αίσθηση ότι εκεί έξω, σ' αυτές τις μέρες, υπάρχει πολλή σπουδαία μουσική. Βεβαίως ακούω πάντα και κάμποση κλασική μουσική, παράλληλα.
Σαν πρώην μέλος των Antony & The Johnsons, παρακολουθήσατε τη μεταμόρφωση του Antony Hegarty σε Anohni;
Η Anohni είναι μια καταπληκτική καλλιτέχνιδα, για την ώρα έχω παρακολουθήσει όλα όσα έχει κάνει! Θαυμάζω την προσέγγισή της στην τέχνη, το θάρρος της, την ικανότητά της να επιτύχει μια τόσο ριζοσπαστική μεταμόρφωση. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία το ότι είχα την ευκαιρία να παίξω τσέλο στους Antony & Τhe Johnsons! Στην πραγματικότητα στάθηκε για μένα μια μαθητεία –τόσο μουσικά, όσο και συναισθηματικά.
Τι σχέδια υπάρχουν για το υπόλοιπο 2016; Να περιμένουμε ίσως κάποιο νέο άλμπουμ το 2017;
Στα χρόνια που πέρασαν δούλεψα πολύ με χορό, όπως και για το θέατρο. Και έχει δημιουργηθεί αρκετή μουσική σε αυτό το πλαίσιο, την οποία θα ήθελα να δημοσιεύσω, όταν γίνει εφικτό. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον, να φτιάχνω μουσική εμπνευσμένη από την κίνηση ή από ένα κείμενο: ήταν μια διαφορετική δημιουργική διαδικασία από ό,τι είχα συνηθίσει. Μάλιστα, σκέφτομαι να σας παίξω μερικά τέτοια κομμάτια και στην Αθήνα, θα δούμε. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω να σας αρέουν! Για το 2017, τώρα, υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες συνεργασίες, οι οποίες θέλω να ελπίζω ότι θα βγάλουν σε κάποιες κυκλοφορίες ή έστω σε μερικές performances.
{youtube}QB_8wkrUDno{/youtube}
