Μόλις κυκλοφόρησες νέο δίσκο, το Marlowe’s Revenge, που ροκάρει πολύ. Πες μου γι’ αυτόν...
Γράψαμε το μισό άλμπουμ ζωντανά και στο άλλο μισό ο Gabriel Lopez και οι Twin Tones από το Μεξικό, ηχογράφησαν πάνω σε μια πρόχειρη μίξη ακουστικών πραγμάτων που έκανα στην Oaxaca, όπου τα μάστερ «ψήθηκαν» όταν ένας κεραυνός χτύπησε το στούντιο. Οι περισσότεροι κανόνες ηχογράφησης έσπασαν ή αγνοήθηκαν: ο δίσκος είναι σαν το αρνητικό μιας φωτογραφίας, μιξαρισμένος ανάποδα. Ο λόγος που αρέσει στον κόσμο δεν είναι επειδή είναι τόσο καλός, μα επειδή τα περισσότερα άλλα πράγματα είναι χάλια.
Είδα ότι πουλάς το άλμπουμ μέσω του Bandcamp. Πώς σου φαίνονται οι νέοι τρόποι διακίνησης της μουσικής;
Εγώ ο ίδιος δεν πουλάω τίποτα μέσω του Bandcamp, για την ακρίβεια. Αν γίνεται διαθέσιμο εκεί, είναι επειδή το έκαναν διαθέσιμο είτε η Fluff & Gravy στις Η.Π.Α., είτε η Cadiz σε Ηνωμένο Βασίλειο/Ευρώπη.
Το 2014 έβγαλες ένα «ψεύτικο ημερολόγιο», το The Deliverance Of Marlowe Billings, το οποίο συνοδευόταν από ένα άλμπουμ με τον ίδιο τίτλο. Η αναφορά του ονόματος του ήρωα στον τίτλο του νέου δίσκου σημαίνει ότι θα έχουμε συνέχεια και για το βιβλίο σύντομα;
Ναι, το Marlowe’s Revenge θα είναι η συνέχεια. Είναι γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο και η αφήγηση ξεκινά το 2010, τότε που μετακόμισα στο Μεξικό αναζητώντας έναν αξιοπρεπή θάνατο. Είναι ένα μείγμα πραγματικότητας και φαντασίας, όπως και το πρώτο βιβλίο.
Αλήθεια, γιατί επέλεξες τη συγκεκριμένη χώρα και πώς είναι η ζωή εκεί; Είναι όσο επικίνδυνη υποτίθεται ότι είναι;
Μεγάλωσα πολύ κοντά στα σύνορα, οπότε το Μεξικό μου είναι πολύ οικείο, με την πολιτισμική έννοια. Πέρα από αυτό, τα σύνορα δεν είναι ακριβώς Μεξικό, αποτελούν μια ξεχωριστή πραγματικότητα. Η Oaxaca και η Πόλη του Μεξικού –όπου ζω τώρα– ήταν μια αποκάλυψη για μένα... Όπως λέει ο φίλος μου ο Danny Amis, κάθε μέρα βλέπεις ή μαθαίνεις κάτι καινούριο. Φυσικά είναι επικίνδυνα, αλλά μην ξεχνάς ότι είναι οι ίδιοι οι Μεξικανοί που βρίσκονται σε μεγαλύτερο ρίσκο και που τρομοκρατούνται περισσότερο.
Το 2005 επανασυνδεθήκατε με τους Green On Red για κάποιες συναυλίες. Υπάρχει πιθανότητα να το επαναλάβετε στο μέλλον;
Για αρκετά λεφτά, σίγουρα... Αλλά θα έπρεπε να είναι ένα καρότσι γεμάτο μετρητά. Το κάναμε ήδη το reunion, είμαστε λοιπόν πολύ προστατευτικοί με την ιστορία και τη φήμη μας.
Ξέρω ότι θεωρείς τη μουσικοκριτική ένα σοβαρό αντικείμενο. Βρίσκεις ότι το ίντερνετ και όσα αυτό έφερε τη βοήθησαν να διατηρήσει την ακεραιότητα και τη σημασία της;
Το αντίθετο συνέβη. Τώρα όλοι έχουν μια γνώμη και δεν υπάρχουν διαιτητές του γούστου για να φιλτράρουν τον θόρυβο. Οι μπάντες κριτικάρονται σαν τα ρεστοράν στο Yelp. Άνθρωποι σαν τον Lester Bangs, τον Robert Palmer, τον Stanley Booth, τον Richard Meltzer, ήταν το ίδιο σημαντικοί με τις μπάντες τις οποίες κάλυπταν. Κάποτε ήταν τιμή να καείς από έναν σκατοκέφαλο σαν τον Robert Christgau… Τώρα όλοι παίρνουν ένα τρόπαιο, όσο μέτριοι κι αν είναι.
Έρχεσαι στην Ελλάδα για μια περιοδεία σε διάφορες πόλεις, που θα κλείσει με μια εμφάνιση στο Tiki Bar, στην Αθήνα. Τι θυμάσαι από τις προηγούμενες επισκέψεις σου;
Θυμάμαι μόνο μια μπάντα από την Αθήνα, λέγονταν The Human Grape. Μου αρέσει η Ελλάδα, θα μου άρεσε να ζήσω εκεί κάποια μέρα και να παριστάνω ότι είμαι ο Henry Miller ή κάτι τέτοιο.
{youtube}xe8B56GuZgQ{/youtube}
