Έχω την αίσθηση πως με τον δεύτερο δίσκο σας επιχείρησατε να υιοθετήσετε έναν πιο ευθύ τρόπο έκφρασης των μουσικών σας αρετών και επιρροών. Τι προσπαθήσατε να βελτιώσετε/αλλάξετε στο Sun Coming Down, σε σχέση με το More Than Any Other Day;
Στο Sun Coming Down υπήρξαν κάποιες σκόπιμες άλλαγες, αλλά και μερικές που πραγματοποιήθηκαν χωρίς την πρόθεσή μας. Γράψαμε τον δίσκο κατά τη διάρκεια της ημέρας, πίνοντας νερό μέσα στο καταχείμωνο, σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα. Ήταν ακριβώς η αντίθετη κατάσταση σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ. Περάσαμε 6 μήνες χωρίς να περιοδεύσουμε, οπότε διψάγαμε να γράψουμε κομμάτια και να βελτιωθούμε ως μουσικοί, τόσο τεχνικά, όσο και δημιουργικά. Κάναμε επίσης πολλές συζητήσεις πάνω στο πώς θα θέλαμε να ακούγεται ο δίσκος, τις οποίες δεν θυμάμαι καν πια –και μετά αρχίσαμε να βάζουμε το πλάνο σε εφαρμογή.
Η μουσική σας συνδυάζει το καλλιτεχνικό άγγιγμα των Talking Heads και το punk ήθος των Sonic Youth. Πώς καταφέρνει μία μπάντα σήμερα να μείνει συγχρονισμένη με το παρόν όταν δουλεύει πάνω σε μουσικά στοιχεία που υπάρχουν γύρω μας εδώ και 3 δεκαετίες; Πιστεύετε ότι υπάρχει έλλειψη καινοτόμας δημιουργίας σήμερα;
Δεν θεωρώ πως υπάρχει έλλειψη καινοτόμας δημιουργίας. Ανέκαθεν τα φρέσκα στοιχεία συμβίωναν με αυτά που προέρχονταν από το παρελθόν, συνδυαζόμενα δημιουργικά στην εκάστοτε εποχή. Όλη η μουσική έχει άλλωστε κάποια πήγη προέλευσης. Πιστεύω ότι η μουσική που αγκαλιάζει πλήρως μία παράδοση χωρίς απαραίτητα να προσπαθεί να της δώσει οραματικό χαρακτήρα, μπορεί επίσης να διαθέτει τη δικιά της ομροφιά.
Στο Μόντρεαλ υπάρχει μία αναδυόμενη σκηνή, ενώ ευρύτερα στον Καναδά υπάρχουν πολλές μπάντες που εξερευνούν διαφορετικές γωνίες του post-punk (Viet Cong, Metz κ.ά). Πώς αναδείχθηκε η πόλη σε εργαστήριο νέων καλλιτεχνων;
Το Μόντρεαλ έχει αποδειχθεί επιτυχημένο ως πολιτισμικό εργαστήριο γιατί τα ενοίκια είναι φθηνά και ο χειμώνας παγωμένος. Επιπλέον, υπάρχει και μία φοβερή υποδομή από DIY σκηνές και δισκογραφικές εταιρείες. Οπωσδήποτε νιώθουμε μέλη μιας μεγαλύτερης ομάδας Καναδών καλλιτεχνών, οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει πολλές, καλές και προβεβλημένες δουλειές.
Δημιουργηθήκατε το 2012 κατά τη διάρκεια μιας φοιτητικής διαμαρτυρίας στο πανεπιστήμιο McGill, ενάντια σε έναν νόμο για την αύξηση των διδάκτρων, ενώ και οι στίχοι σας διαθέτουν υπόγειο, πολιτικό περιεχόμενο. Θεωρείτε πως η μουσική έχει χάσει πια το πολιτικό της στίγμα; Ποια είναι αλήθεια η άποψή σας για τον Justin Trudeau;
Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως η μουσική έχει χάσει τον πολιτικό της χαρακτήρα –αντιθέτως, είναι οι καταναλωτές μαζικής κουλτούρας που δίνουν λιγότερη σημασία στην πολιτικά φορτισμένη μουσική. Με αυτό κατά νου, ακόμη και η μουσική που βρίσκεται ψηλά στα charts μπορεί να έχει πολιτική χροιά, με πιο πλάγιους βέβαια τρόπους. Όσον αφορά τον Trudeau, έχει πάρει κάποιες καλές αποφάσεις με το υπουργικό συμβούλιο (διακόπτοντας λ.χ. τον βομβαρδισμό στη Συρία), αλλά τελικά το μέλλον θα δείξει τι αξίζει. Στην τελική ανάλυση, όμως, ο καπιταλισμός και o νεοφιλελευθερισμός θα συνεχίσουν να βασιλεύουν και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να είναι φτωχοί υπό τη θητεία του.
Νιώθω πως υπάρχει ένα στιχουργικό μοτίβο σε όλα σας τα κομμάτια: σαν να προσπαθείτε, με έναν μεταμοντέρνο τρόπο, να εκμηδενίσετε και συνάμα να εξυμνήσετε την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης. Στην εποχή της αυτοαμφισβήτησης και της συνεχούς έκθεσης/απόσπασης σε/από πληροφορία, πώς ισορροπείς την ιδέα ότι η ζωή είναι σημαντική και ασήμαντη ταυτόχρονα;
Η φιλοσόφηση και η περισυλλογή πάνω στην ανουσιότητα της ζωής μπορεί να αποδειχθεί παραγωγική όταν χρησιμοποιείται για να αντιμετωπίσει τον φόβο της θνησιμότητας ή των έντονων συναισθημάτων· αλλά μπορεί την ίδια στιγμή να είναι βλαβερή και εξουθενωτική. Η ζωή είναι σημαντική γιατί τα ανθρώπινα όντα μπορούν να βοηθήσουν το ένα το άλλο για να ζήσουν καλύτερα. Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό για τον οποιοδήποτε. Η μοναδικότητά μας δεν είναι και ιδιαίτερα σημαντική, υπό μια τέτοια έννοια. Αν μιλάς, σκέφτεσαι, δημιουργείς ή απλώς υπάρχεις, τότε είσαι μοναδικός.
Οι στίχοι στο "Beautiful Blue Sky" καταπιάνονται με την επιφανειακότητα των μέσων κοινωνικών μας επαφών και με το πόσο ψεύτικες μοιάζουν μερικές φορές. Βρίσκετε ποτέ τους εαυτούς σας να σκέφτονται πιο γραμμικά και ωμά, για να απλοιποιήσετε τη ζωή σας;
Πιστεύω πως το συγκεκριμένο κομμάτι εστιάζει στα τετριμμένα που συναθροίζουν την ατομική ζωή. Αλλά, ακόμη περισσότερο, δίνει έμφαση στον εξής παραλογισμό: οτιδήποτε γνωρίζουμε ότι συμβαίνει στον πλανήτη, είναι πολύ πιθανό να μην το βιώσουμε ποτέ ζωντανά, παρά μόνο από τα μέσα. Πολλές φορές φεύγω από μία ανθρώπινη αλληλεπίδραση χωρίς να νιώθω τίποτα –παρά μόνο ότι εκπλήρωσα μία κοινωνική υποχρέωση. Αυτό δεν είναι καλό. Είναι όμορφο να μπορείς να βρεις κάτι σε κάθε επαφή, κάτι που να την κάνει να αποκτά νόημα και αξία.
Ποια είναι η άποψή σου για τις υπηρεσίες streaming; Βοηθούν όντως τις μπάντες ή απλώς εκμεταλλεύονται την κατάσταση;
Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με τις υπηρεσίες streaming, αν όντως πλήρωναν δίκαια τους καλλιτέχνες. Στην τελική ανάλυση ζούμε σε έναν κόσμο όπου η μουσική ρέει ελεύθερη. Αν λοιπόν οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν Spotify, τότε μπορούν να ακούσουν τον δίσκο στο YouTube ή να τον κατεβάσουν. Η μουσική είναι επομένως πιο προσβάσιμη από ποτέ, κάτι το φοβερό. Η μουσική είναι ωστόσο κι ένας τρόπος για να βγάλεις εισόδημα. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα προνομιούχα εργασία, αλλά παραμένει εργασία. Άρα και οι άνθρωποι θα πρέπει να πληρώνονται δίκαια γι' αυτήν.
Έχετε πει σε προηγούμενες συνεντεύξεις πως θεωρείτε τους Ought κυρίως μία live μπάντα –ηχογραφήσατε μάλιστα live τα περισσότερα μέρη του τελευταίου δίσκου. Σας ενδιαφέρει περισσότερο ο παραγωγικός χρόνος στο στούντιο ή η αδιάκοπη περιοδεία; Ποια είναι η προτεραιότητα;
Αυτό που έχει σημασία τελικά, είναι να διαθέτεις ισχυρά κομμάτια σαν μπάντα, οπότε προφανώς προτεραιότητα αποτελεί η σύνθεση των τραγουδιών. Δεν θέλει κανείς άλλωστε να περιοδεύει χάλια τραγούδια για έναν χρόνο. Από την άλλη, πάντα αντιλαμβανόμουν την ύπαρξή μας σαν ένα στιγμιότυπο σε κάποιο live, παρά ως αποτέλεσμα μίας ηχογράφησης.
{youtube}-lYIglAVAoY{/youtube}
