Στο περσινό σου άλμπουμ Burn Your Fire For No Witness κουβαλάς τον βασικό τρόπο γραφής και τον μουσικό πυρήνα που υπήρχε στο Half Way Home του '12, αλλά σε μια πιο ηλεκτρισμένη εκδοχή. Τι το πυροδότησε αυτό;
Ήταν μία φυσική εξέλιξη. Ήθελα δηλαδή να παίζω με μία μπάντα στο Burn Your Fire For No Witness και έτσι ο τρόπος με τον οποίον γράφω ανέβηκε επίπεδο.
Σε προηγούμενες συνεντεύξεις σου έχεις μιλήσει για τη συμμετοχή σου στους Cairo Gang του Bonnie "Prince" Billy. Έχεις όμως συνεργαστεί και με τον Tim Kinsella των Cap’n Jazz, σε ένα project του ποιητή Marvin Tate με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Θα μπορούσες να μας πεις κάποια πράγματα γι' αυτό;
Γνώρισα τον Leroy Bach (σ.σ.: μέλος των Wilco, συμμετέχει επίσης στο project) μέσω κοινών φίλων στο Σικάγο και είχα δει τον Marvin Tate να παίζει με μία rock 'n' roll μπάντα. Δεν ήξερα κάποιον από τους δύο καλά. Ο Leroy έπαιξε κατόπιν κιθάρα μαζί μου σε μερικές συναυλίες στο Σικάγο και σε άλλη μία στη Νέα Υόρκη. Επίσης διοργάνωνε πάρτι κάθε χειμώνα, στα οποία μπορούσα να δω πολλά μέλη της παλαιότερης μουσικής σκηνής του Σικάγο. Τελικά μου ζήτησε να δουλέψω μαζί του τραγουδώντας το υλικό του Marvin. Πέρασα έτσι τον Φεβρουάριο του 2013 στα στούντιο του Leroy, μαθαίνοντας τις αρμονίες. Ήταν ένα πολύ διασκεδαστικό project για μένα. Ο τρόπος με τον οποίον γράφει ο Marvin με κάνει να γελάω, προέρχεται όμως από την καρδιά και από ένα μέρος με το οποίο ταυτίζομαι πολύ.
Ποια ερεθίσματα μέσα από τη ζωή σου θα θεωρούσες τα πιο έντονα και αντιπροσωπευτικά στη διαμόρφωση της συνολικής αισθητικής και καλλιτεχνικής σου προσέγγισης;
Είναι δύσκολο να πω τι με εμπνέει... Aναμφισβήτητα η ζωή μου η ίδια το κάνει κατά κάποιον τρόπο, όπως επίσης και το πώς φαντάζομαι ορισμένα πράγματα. Προσπαθώ πάντως να έχω επίγνωση και να κριτικάρω τους στίχους και τον τρόπο γραφής μου. Μερικές φορές κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να είχα κάνει κάποια πράγματα καλύτερα. Αλλά τελικά κάθε δουλειά που κυκλοφορείς είναι σαν φωτογραφία μίας περιόδου της ζωής σου και αυτών που σε περιτριγύριζαν τότε: τι συνέβαινε στο μυαλό σου, ποιος μοιραζόταν εκείνη την εποχή μαζί σου κτλ. Έχω επίσης περάσει πολύ χρόνο ψάχνοντας για παλαιότερη μουσική. Όπως αυτή της Catherine Riberio ή της Jackie Deshannon και της Emmylou Harris. Μερικές φορές και του Leonard Cohen.
Τα τραγούδια στο Burn Your Fire For No Witness μοιάζουν με εξατομικευμένες ιστορίες που καταπιάνονται με βαθιά ανθρώπινα θέματα –όπως η απομόνωση, η εγκατάλειψη, η συναισθηματική ανεξαρτησία και οι ανεκπλήρωτες ευχές. Και αυτές είναι ιστορίες με τις οποίες ταυτίζεται μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Νιώθεις πως οι δίσκοι που εξυπηρετούν αυτή τη ζωτική λειτουργία σπανίζουν σήμερα, συγκριτικά με προηγούμενες δεκαετίες; Και αν είναι έτσι, πού το αποδίδεις αυτό;
Θεωρώ πως μπορούν να βρεθούν και στις μέρες μας, αλλά νιώθω μερικές φορές ότι οι άνθρωποι προτιμούν να μη σκέφτονται και τόσο πολύ τις λέξεις πίσω από τη μουσική. Με στεναχωρεί, είναι όμως η αλήθεια. Ακόμη κι εγώ μερικές φορές προτιμώ τη μουσική χωρίς στίχο.
Από την άλλη, γνωρίζοντας ότι έχω καταφέρει τις φράσεις να βγάλουν νόημα, δεν μου το κάνει εύκολο να υιοθετήσω μία απαθή, νωχελική νοοτροπία απέναντι στον τρόπο που γράφω. Θέλω το ό,τι τραγουδάω να βγάζει νόημα και να έχει αξία. Όχι μόνο για μένα, αλλά να μοιράζεται· έτσι ώστε, αν κάποιος δώσει προσοχή, να μπορεί ίσως να ταυτιστεί και να νιώσει καλύτερα, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για ένα κοινό συναίσθημα, για μία κοινή αντίληψη. Είναι μία υψηλή προσδοκία, αλλά αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί για μένα.
Έχει περάσει 1,5 χρόνος από τον τελευταίο σου δίσκο και η επικείμενη στάση στην Αθήνα ολοκληρώνει τις ευρωπαϊκές συναυλίες μιας έντονης περιοδείας. Έχοντας σχεδόν τελειώσει μαζί της, ποιο είναι το κύριο συναίσθημα που σου μένει; Και ποιες οι μελλοντικές προσδοκίες;
Ελπίζω να ζω, να γράφω και να είμαι ένα άτομο! Δεν είναι της φύσης μου να βιάζομαι για το οτιδήποτε.
Οι συναυλίες σου χαρακτηρίζονται από θεατρικότητα, τα τραγούδια δηλαδή παρουσιάζονται σε μια δραματικότερη εκδοχή συγκριτικά με τους δίσκους. Συμβαίνει φυσικά, σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε live, ή προσπαθείς για έναν μεγαλύτερο σκοπό;
Νομίζω μερικά κομμάτια είναι πιο θεατρικά από κάποια άλλα. Μπορεί βέβαια να είναι δύσκολο να ακούει κανείς μόνο τραγούδια δοσμένα μια μια θεατρικότητα. Προσπαθώ λοιπόν να χρησιμοποιώ τη φωνή μου ως μουσικό όργανο, όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τι να περιμένουμε για τη συναυλία Αθήνα, την Τρίτη 15 του Σεπτέμβρη;
Θα παίξω μερικά δυνατά και κάποια πιο ήρεμα τραγούδια με τη μπάντα, πιθανώς όμως θα παίξω και ορισμένα κομμάτια σόλο.
{youtube}JteORdhMlXw{/youtube}
