Δημιουργήσατε μια διεθνή βάση οπαδών, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οφείλεται λέτε στη διαρκή δημοτικότητα του ήχου που υπηρετείτε;
Είναι ευχάριστο που ο ήχος τον οποίον υπηρετούμε έχει επιβιώσει ήσυχα-ήσυχα, θα έλεγα γενικά πως το όλο στυλ μας είναι διαχρονικό, κάτι που επιτρέπει στο υλικό μας να αποδεικνύεται βραδυφλεγές. Ίσως το ότι έχουμε ένα διεθνές κοινό να οφείλεται πράγματι στο πόσο διεθνής είναι αυτός ο ήχος, ή τέλος πάντων παν-ευρωπαϊκός: Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, Ιταλία κατά κύριο λόγο.
Μέχρι στιγμής, δίνετε την εντύπωση ότι προτιμάτε να κυκλοφορείτε singles, παρά δίσκους. Είναι σημάδι των καιρών μας και των τρόπων με τους οποίους κινείται η μοντέρνα δισκογραφία;
Δεν είμαι σίγουρος, να πω την αλήθεια... Τα singles απλά ήταν πιο βολικά για τους Detachments, ειδικά στα τελευταία 2-3 χρόνια.
Σχεδιάζετε νέες κυκλοφορίες για τον χειμώνα του 2015/2016; Ή για την ώρα είστε πολύ απασχολημένοι με ζωντανές εμφανίσεις;
Θα βγάλουμε μια συλλογή με χαμένα demos, το Lost Patrols pt. 1, γύρω στις μέρες που θα έρθουμε στην Αθήνα για τη συναυλία. Δεν ήταν και τόσο εύκολο να συγκροτηθεί αυτή η συλλογή, οπότε φαντάζομαι θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεκινήσουμε ηχογραφήσεις για ένα κανονικό άλμπουμ. Πάντως θα κινηθούμε και προς μια τέτοια κατεύθυνση μέσα στον φετινό χειμώνα.
Ποιες είναι οι πιο ζωντανές σας αναμνήσεις από τις συνεργασίες με τον James Ford των Simian Mobile Disco και τον Andrew Weatherall;
Κρύες μέρες και νύχτες, στο μουντρούχικο, υποβαθμισμένο και χιονισμένο Hackney Road: ένιωθες να βρίσκεσαι στο Βερολίνο. Ο Ford ήταν αρκετά ευθύς στη θέλησή του να ανασχηματίσει το στυλ κάποιων κομματιών του άλμπουμ μας και έμαθα πολλά παρατηρώντας την κεντραρισμένη, αποφασιστική διαδικασία την οποία ακολούθησε. Κάθε ήχος στη μίξη έβγαινε πολύ δυνατός, ενώ πριν έπρεπε να βασιστώ ιδιαίτερα στις στρώσεις για να βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα –διασφάλιζε όμως ο Ford πως η αρχική πηγή ήταν πάντοτε αξιόπιστη. Α, κι όλος αυτός ο εξοπλισμός που έχει... Vintage σίνθια, εφέ από κασέτες, drum machines κτλ. Μεγάλη εμπειρία να τα χρησιμοποιείς όλα αυτά.
Θυμάμαι να πρωτοπηγαίνω στο υπόγειο στούντιο του Weatherall, το The Bunker, και να μου λέει πως όταν οι επισκέπτες ρωτούν τι διάολο παίζει, ξέρει ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο. Και όντως, έτσι αντέδρασε αρκετός κόσμος, με έναν τέτοιον έκπληκτο τρόπο δηλαδή, στα πρώτα κομμάτια που του έστειλα να δουλέψει. Μια φορά λέγαμε ο ένας στον άλλον ιστορίες από τις acid μέρες μας –θυμάμαι ιδιαίτερα μία στην οποία είχε βρεθεί στην κορυφή ενός λόφου και κοντρόλαρε τον καιρό!
Σε πολλούς, φέρνετε κατά νου το βρετανικό new wave της δεκαετίας του 1980, ιδιαίτερα τον ήχο της σκηνής του Μάντσεστερ –άλλωστε και ο Peter Hook έχει πει πως σας θεωρεί αληθινούς απογόνους των Joy Division. Θεωρείτε ότι είστε αναβιωτές; Πού ακριβώς μπαίνει η διαχωριστική γραμμή μεταξύ του ν' αναβιώνεις κάτι και να το φέρνεις με τον τρόπο σου στη δική σου εποχή;
Από όλους τους ήχους της μουσικής ιστορίας, αυτός της σκιερής, κρύας μα και φωτεινής συνάμα, αιχμηρής post-punk εποχής κουμπώνει πιο φυσικά με τα προσωπικά μου γούστα. Και σ' αυτήν τη μεταμοντέρνα κατάσταση έχουμε την πολυτέλεια να επιλέγουμε σε ποιες περιόδους να δώσουμε βάση. Κάθε καλλιτέχνης έχει το προσωπικό του αποτύπωμα, είναι επομένως αναπόφευκτο να αναδυθεί και ο δικός σου ήχος, σε κάποιο σημείο. Στις μέρες μας, δείχνει φυσιολογικό να ανακατεύονται παντού αναφορές αναβιωτικού τύπου, η λίστα είναι πραγματικά τεράστια. Τυχαία παραδείγματα: η πολύ πιστή εκμάθηση των post-punk στυλ από τις Savages, η επανεκκίνηση του UK garage από τους Disclosure, οι διάσημες ρετρό επικλήσεις του Jack White κτλ. κτλ.
Ίσως πάντως η έλλειψη καινούριων στυλ να υποδεικνύει πως η φόρμα μουσικής για την οποία μιλάμε να έχει φτάσει πια στις τελευταίες τις μέρες. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι νέες υφολογικές εξελίξεις έχουν αισθητά επιβραδυνθεί, σε σύγκριση με τις πρώιμες εκρήξεις. Αλλά νομίζω ότι το να έχεις διασυνδέσεις με το παρελθόν μπορεί να φέρει στη μουσική σου μια διαχρονική, διαρκή ποιότητα. Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, το βασικό περιεχόμενο, η ουσία ενός καλού τραγουδιού, πάντοτε θα υπερβαίνει το όποιο ύφος του.
Ένα καλό τραγούδι, δηλαδή, θα είναι πάντα σχετικό. Όταν οποιαδήποτε μορφή τέχνης λειτουργεί, οφείλεται στο ότι, με κάποιον τρόπο, η ουσία και η ώθηση του ανθρώπινου πνεύματος έχει εγκολπωθεί στο μέσο. Βέβαια πολλοί παράγοντες πρέπει να συγχρονιστούν μέσα στον καλλιτέχνη ώστε κάτι που φτιάχνει να δουλέψει, δεν υπάρχει καμία μαθηματική φόρμουλα. Αλλά είναι κι αυτό κομμάτι της μυστηριώδους γοητείας της όλης υπόθεσης.
To 2010, βρεθήκατε ανάμεσα στους καλλιτέχνες που έφτιαξαν το άλμπουμ Ceremony - A Tribute To New Order, στα πλαίσια του οποίου διασκευάσατε το "Mr. Disco" και το "The Perfect Kiss". Τι σημαίνουν για σένα αυτά τα τραγούδια και ποιες ήταν οι κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε, φτιάχνοντας τις δικές σας εκδοχές;
Πάντοτε λάτρευα τη λαχτάρα που διακρίνει το "Mr.Disco". Είναι ενδιαφέρον πώς αυτό το τραγούδι μιλάει για τον βαρετό, γκρινιάρη πόνο της χαμένης αγάπης, μα τον αντιπαραβάλλει με ένα ειδυλλιακό τοπίο παραθερισμού, κάπου στη Μεσόγειο. Η εκδοχή μας βγήκε χωρίς προβλήματα, ίσως γιατί ήξερα τόσο καλά το κομμάτι –άλλαξα απλώς εντελώς την ενορχήστρωση, σε μια αυθόρμητη κίνηση.
Το "Perfect Kiss" ήταν το κομμάτι των New Order που όλο το τότε line-up των Detachments συμφώνησε πως το ενθουσίαζε περισσότερο, αφού η ένταση με την οποία χτίζεται είναι πραγματικά ακαταμάχητη. Το ηχογραφήσαμε λοιπόν στην Αντβέρμπ, στο Βέλγιο, συνοδεία πολλών τοπικών μουσικών, ήταν βασικά μια μακροσκελής διαδικασία. Το όλο session βρισκόταν υπό την εποπτεία του μπασίστα μας Max Moreau, που δυστυχώς αυτοκτόνησε πέρυσι. Ήταν ένας εντυπωσιακός, μορφωμένος χαρακτήρας, με καλή αίσθηση του διασκεδάζειν, μα ήταν επίσης κάπως ανισόρροπος. Στο τέλος εκτροχιάστηκε, χάθηκε στο ηδονιστικό, εξαθλιωμένο υπογάστριο της Αντβέρμπ. Εύχομαι να είχε ζητήσει βοήθεια ο παλιός μου φίλος.
O διεθνής τύπος δείχνει να προκρίνει ως άλμπουμ της φετινής χρονιάς το To Pimp A Butterfly του Kendrick Lamar και το Carrie & Lowell του Sufjan Stevens. Τα έχεις ακούσει; Τι γνώμη έχεις;
Του Sufjan το όνομα το βρήκα εξαρχής εκνευριστικό. Και το υλικό του μου ακούγεται πολλές φορές σαν μια πιο ντελικάτη εκδοχή των Simon & Garfunkel. Είναι αξιοσημείωτο που τα κατάφερε τόσο καλά, υπάρχει αναντίρρητα κάποιο ταλέντο, αλλά και πολλή τύχη. Δεν αντιλέγω, εντοπίζονται σημάδια βάθους πίσω από το τρελούτσικο ύφος και τις συμβάσεις των τραγουδοποιών. Από την άλλη, νιώθω πως προβαίνει σε ένα update του είδους του και εμένα μου αρέσει η πιο μινιμαλιστική, DIY αισθητική.
Τον Kendrick τον άκουσα για πρώτη φορά στο "Buried Alive Interlude" του Drake πριν 3 χρόνια, ήταν νομίζω το καλύτερο κομμάτι στο Take Care –μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση οι σκοτεινές ατμόσφαιρές του και οι επιδέξιες ρίμες που επέπλεαν πάνω τους. Εκθαμβωτικά ταλαντούχος ράπερ. Μου άρεσε ιδιαίτερα και το πρώτο του άλμπουμ, θυμάμαι να το ακούω ως επιβάτης σε ένα τοπικό λεωφορείο στο Λος Άντζελες. Και νομίζω ότι τα πιο ξεχωριστά σημεία του To Pimp A Butterfly επιβεβαιώνουν για ακόμα μία φορά ότι είναι ένας πιονέρος. Πιστεύω ότι είναι ο κορυφαίος στο δικό του τερέν.
Έρχεστε στην Αθήνα τη νύχτα πριν τις βουλευτικές μας εκλογές. Έχεις παρακολουθήσει αλήθεια τα πρόσφατα νέα γύρω από τον πολιτικό και οικονομικό αναβρασμό της χώρας μας;
Ε λοιπόν, νιώθω ιδιαίτερη τιμή που η συναυλία μας συγχρονίζεται με κάτι τέτοιο! Είναι ξέρεις περίεργο, γιατί η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία σκέφτηκα για πρώτη φορά το όνομα Detachments για τη μπάντα. Επί του παρόντος, περνάω κι εγώ από κάμποσες οικονομικές δυσκολίες κι έτσι, κάθε φορά που η Ελλάδα βρίσκεται στα νέα, νιώθω μια διασύνδεση με τα βάσανά σας, μια συμπάθεια: κατανοώ την αγωνία και την αβεβαιότητα, θαυμάζω όμως και την περηφάνια σας και την ανυπακοή σας.
Είναι οπωσδήποτε θλιβερό ν' ακούει κανείς τον Αλέξη Τσίπρα να αναφέρεται σε μια «χαμένη γενιά» νεαρών Ελλήνων και γι' αυτό δεν μου φαίνεται παράξενο που τόσα μέλη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εγκατέλειψαν σε κάποιο σημείο το κόμμα, όταν υιοθέτησε μια μαχητική στάση κατά της λιτότητας. Ελπίζω η σπουδαία σας χώρα να μπορέσει να βρει σύντομα τη λύση. Εγώ βασικά έχω βάλει και μια ελληνική σημαία στο μπαλκόνι του διαμερίσματός μου εδώ και κάποιους μήνες, αυτή όμως είναι πραγματικά μια άλλη ιστορία!
{youtube}2lZZ_oAtKDc{/youtube}
