Περιοδεύετε προς υποστήριξη του The Congregation, ενός άλμπουμ –ενός θαυμάσιου άλμπουμ, θα ήθελα να προσθέσω– που δείχνει να σας πηγαίνει σε καινούρια εδάφη, κερδίζοντας νέους fans. Το βλέπετε κι εσείς κάπως έτσι;
Ευχαριστούμε πάρα πολύ για τα καλά σου, εμπνευστικά λόγια! Το Congregation πράγματι δείχνει και για μας ως ένα σκαλοπάτι παραπάνω και πραγματικά χαιρόμαστε που έχει καθώς φαίνεται «περάσει» σε τόσους νέους ακροατές. Όλη μας η καριέρα είναι χτισμένη λιθαράκι-λιθαράκι, όμως τώρα νιώθουμε κι εμείς ότι αποκτήσαμε μερικές έξτρα πέτρες.
Το έχετε χαρακτηρίσει ως τη «μεγαλύτερη πρόκληση» που έχετε ως τώρα αντιμετωπίσει. Τι ακριβώς το έκανε τόσο «προκλητικό»;
Όταν φτιάξαμε το Coal, η όλη προσέγγιση ήταν πολύ συντομότερη και λιγότερο δομημένη, οπότε αφήσαμε την περισσότερη δημιουργικότητα για το στούντιο. Έτσι, στην αρχή της ηχογράφησής του, δεν είχαμε ιδέα πώς θα έβγαινε κι αυτό μας έκανε μάλλον νευρικούς. Όταν βέβαια είδαμε να βγαίνει κάτι πολύ καλό, ανακουφιστήκαμε –για να μην πω εκπλαγήκαμε. Με το Congregation, όμως, ακολουθήσαμε μια εντελώς διαφορετική διαδικασία, έναν νέο τρόπο σκέψης.
Ξεκίνησα λ.χ. να βάζω προθεσμίες στον εαυτό μου, ώστε να γράφω 2 σκελετούς για τραγούδια ανά εβδομάδα, μέχρι να μαζευτούν 30. Ύστερα, ψηφίσαμε για όσα μας φαίνονταν πως είχαν τις μεγαλύτερες δυνατότητες και ακολούθησαν ατέλειωτες ώρες ακρόασης, αξιολόγησης και σχεδιασμών, προκειμένου αυτοί οι σκελετοί να γίνουν ολοκληρωμένα κομμάτια. Επομένως, το Congregation είναι κατά πολύ ένα «εγκεφαλικό» άλμπουμ, γραμμένο στον υπολογιστή, αν το συγκρίνουμε με τα προηγούμενα. Μας έδειξε τη σημασία της σκληρής δουλειάς: είναι πραγματικά αποτέλεσμα αναρίθμητων ωρών δομημένης εργασίας, κάτι τόσο διαφορετικό από το παρορμητικό Coal. Πάντως η όλη διαδικασία μας έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση, λίγο πριν μπούμε στο στούντιο.
Γενικά, πώς προτιμάτε να δουλεύετε ένα νέο άλμπουμ; Είστε φίλοι της πιο αυθόρμητης οπτικής;
Προτιμάμε να αντιμετωπίζουμε κάθε νέο άλμπουμ ως «λευκό χαρτί». Αλλά –είτε το θέλεις, είτε όχι– κουβαλάς κάθε φορά τις αποσκευές των εμπειριών από τις προηγούμενες ηχογραφήσεις: έχει κάπως διαμορφωθεί δηλαδή το ό,τι κάνεις, με κάποιον τρόπο. Γι' αυτό και πιο σημαντικό για μας είναι να είμαστε τίμιοι στην έκφρασή μας. Να απομονωνόμαστε από τις προσδοκίες και τη γνώμη των υπολοίπων.
Σε αυτό επομένως το σημείο της καριέρας σας, πόσο κοντά ή πόσο μακριά αισθάνεστε στο συγκρότημα το οποίο έφτιαξε το ΕΡ Silent Waters, πίσω στο 2004;
(γέλια) Βασικά, το μόνο πράγμα που έμεινε ίδιο είναι ότι εγώ και ο TorO (σ.σ.: εννοεί τον κιθαρίστα Tor Oddmund Suhrke) βρισκόμαστε ακόμα στη μπάντα! Γιατί η όλη αίσθηση, δομή, μουσική και συμπεριφορική μας έχει δραστικά αλλάξει. Ποτέ βέβαια δεν κάναμε απότομες ή συνειδητές αλλαγές στη μουσική μας· την αφήσαμε όμως να αναπτυχθεί στο πλάι των προσωπικοτήτων μας, όπως σχηματίζονται από τις εμπειρίες τις οποίες αποκτούσαμε. Πλέον δεν με ευχαριστεί να ακούω το παλιότερο υλικό μας, ούτε καν το Bilateral δηλαδή... Δεν αντιπροσωπεύει το ποιος είμαι σήμερα. Δεν λέω ότι δεν το σέβομαι, ότι δεν το αναγνωρίζω ως ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της όλης διαδρομής. Απλώς δεν μου είναι πια ελκυστικό.
Πες μας λίγα πράγματα και για το artwork του The Congregation –ειδικά για το εξώφυλλό του. Τι ακριβώς βλέπουμε και πώς συνδέεται με τους στίχους;
Η λέξη «congregation» χρησιμοποιείται περισσότερο σε ένα θρησκευτικό πλαίσιο, μιλάμε ας πούμε για τη σύναξη των πιστών σε μια εκκλησία. Μπορεί όμως να ειδωθεί και ως μια συγκέντρωση ανθρώπων που ακολουθούν τυφλά τα λόγια και τις προσδοκίες άλλων ατόμων, χωρίς να το σκέφτονται. Στις σημερινές κοινωνίες συναντούμε πιστεύω πολλές καταστάσεις στις οποίες αναμένεται ότι θα ακολουθήσεις συγκεκριμένα μοτίβα –και πράγματι, οι περισσότεροι τα ακολουθούν, είτε από έλλειψη στοχασμού, είτε λόγω φόβου απόρριψης από τους υπόλοιπους. Και ειδικά όταν τέτοια μοτίβα έχουν δυσοίωνη φύση, γίνεται ακόμα πιο σημαντικό να εγερθούν ερωτήματα, να υπάρξει αντιπαράθεση. Το artwork λοιπόν του δίσκου αντιπροσωπεύει την «παραμόρφωση» και την «καταστροφή» που σιγά-σιγά συμβαίνει εξ αιτίας του βραχυπρόθεσμου και αυτο-παρηγορητικού τρόπου με τον οποίον ζούμε.
Από τη δημιουργία σας το 2001, έχετε συχνά αλλάξει ντράμερς, με τον Baald Kolstad να είναι σήμερα ο 4ος που αναλαμβάνει το kit των Leprous. Τι συμβαίνει με αυτή τη μπάντα και τους ντράμερ της;
(γέλια) Νομίζω ότι περισσότερα προβλήματα αντιμετωπίσαμε με τους μπασίστες μας, παρά με τους ντράμερ! Μάλλον γιατί δεν βλέπω τον Baald ως τον 4ο ντράμερ των Leprous, αλλά σαν τον 2ο που ανέλαβε το πόστο μετά το διάστημα που ορίζω πως η καριέρα μας μπήκε σε μια επαγγελματική φάση. Ο Tobias Ørnes Andersen, ο προκάτοχός του, ήταν στη μπάντα από την πρώτη επίσημη κυκλοφορία μας –το Tall Poppy Syndrome του 2008– ως και την περιοδεία που κάναμε για το Coal. Από εκεί και πέρα, το μόνο που έχω προσωπικά να πω είναι ότι, όταν βρίσκεσαι σε ένα γκρουπ με μεγάλες φιλοδοξίες και μακροπρόθεσμους στόχους, γίνεται δύσκολο να μοιράζεσαι την ίδια ακριβώς οπτική με κάθε μέλος.
Υπάρχει και ένα ζήτημα με το τι μουσική παίζουν οι Leprous, αφού τόσο οι fans, όσο και ο τύπος μιλάνε συχνά για ένα progressive metal συγκρότημα. Πόσο «χωράτε» σε έναν τέτοιον όρο;
Η ταμπέλα που θα αποκτούσε η μουσική μας, δεν στάθηκε ποτέ κάτι το σημαντικό για μας. Και παρ' όλο που το progressive rock/metal είδος είναι αρκετά ανοιχτόμυαλο, θεωρώ ότι μπορούμε να αρέσουμε και σε πολύ διαφορετικά αυτιά. Κατά τη γνώμη μου, οι καλλιτέχνες που γίνονται εμμονικοί με τα είδη και προσπαθούν να χωρέσουν τη δημιουργία τους στα πλαίσιά τους, καταλήγουν να «χρωματίζονται» από αυτά, χάνοντας έτσι την όποια μοναδικότητά τους. Τα συγκροτήματα πρέπει να δημιουργούν τα μουσικά είδη, όχι τα είδη να φτιάχνουν τις μπάντες
Έχετε ξανάρθει στην Ελλάδα, τώρα όμως σας περιμένουμε για το πρώτο σας headline show εδώ. Ποιες είναι οι πιο ζωντανές σας αναμνήσεις από τις προηγούμενες επισκέψεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη; Παρακολουθήσατε αλήθεια τα πρόσφατα νέα για την οικονομική κατάσταση της χώρας μας;
Ναι, έχουμε επισκεφθεί την Ελλάδα άλλες δύο φορές, το 2010 με τους Therion και το 2011 με τους Amorphis. Και οι δύο εμπειρίες υπήρξαν θετικές, βρήκαμε το ελληνικό κοινό πολύ καλό και ανταποδοτικό! Ανυπομονούμε λοιπόν να το αντικρίσουμε ξανά. Η οικονομική κατάσταση της χώρας σας ήταν συνέχεια στα νορβηγικά νέα και έτσι παρακολούθησα το τι γινόταν, ως κάποιον βαθμό. Δείχνει ως κάτι πολύ συγχυσμένο και περίπλοκο, μια κατάσταση δίχως ελπίδα. Το βρίσκω σκληρό που οι άνθρωποι στην Ελλάδα πρέπει να πληρώσουν τα λάθη που έκαναν κάποιες προηγούμενες κυβερνήσεις. Εύχομαι πραγματικά να μπορέσετε να βρείτε μια άκρη, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Από την άλλη, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα για τον δικό σας τόπο καταγωγής, το Notodden! Πώς είναι η ζωη εκεί; Αληθεύει ότι, παρότι μικρό μέρος, φιλοξενεί δύο διάσημα μουσικά φεστιβάλ;
Δεν υπάρχουν και πολλά να μάθεις! (γελάει) Είναι μια μικρή, πρώην βιομηχανική πόλη, στην οποία τον περισσότερο καιρό δεν συμβαίνει τίποτα! Έχω βέβαια φύγει εδώ και 10 χρόνια από το Notodden, αλλά το επισκέπτομαι πότε-πότε, για να βλέπω την οικογένειά μου, η οποία ζει εκεί. Στο διάστημα 2001/2008 υπήρχε μια ανθηρή μουσική σκηνή, με πολλές νέες μπάντες, όμως πλέον έχει χαθεί. Αυτή τη στιγμή έχει μείνει ένα μεγάλο μπλουζ φεστιβάλ, λέγεται Notodden Bluesfestival.
Και τι σχέδια υπάρχουν για τον χειμώνα του '15; Κάτι σπέσιαλ, που να μπορείς βέβαια να το ανακοινώσεις;
Τίποτα επίσημο ακόμα, πάντως σκοπεύουμε να παραμείνουμε απασχολημένοι με διάφορα.
{youtube}0G9Qd_84YZs{/youtube}
