Πώς είναι η ζωή στο Περπινιάν; Πώς να φανταστούμε μια συνηθισμένη μέρα για τον Lio και τη Marie Limiñana, πέραν των μουσικών δραστηριοτήτων;
Το Περπινιάν είναι μια κωμόπολη στον βαθύ νότο της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία και τη Μεσόγειο. Εμείς ζούμε σε ένα cool μικρό χωριουδάκι ακριβώς απέξω, το λένε Cabestany. Όσο για τη ζωή μας εδώ, είναι φυσιολογική! Έχουμε ένα παιδί, εγώ σηκώνομαι πολύ νωρίς κάθε πρωί, ακούω συνήθως ό,τι έχω ηχογραφήσει την προηγούμενη μέρα, φροντίζω τα του γιου μου και τον πηγαίνω στο σχολείο.
Η Marie έχει πρωινή δουλειά, οπότε το υπόλοιπο πρωινό το περνάω στο στούντιο. Είναι βασικά ένα γκαράζ γεμάτο βιβλία, δίσκους, ενισχυτές και μουσικά όργανα. Ηχογραφώ σε καθημερινή βάση. Δεν έχουμε ξέρεις στην πραγματικότητα άλλες δραστηριότητες, πέραν της μουσικής! Ω, ναι! Αν και βλέπουμε και ταινίες, όπως και τηλεοπτικές σειρές συνεχώς. Μας αρέσουν βασικά τα βρετανικά σόου, σαν το Call The Midwife ή το Peaky Blinder. Και κάθε Παρασκευή βράδυ πίνουμε κρασί και ακούμε τόνους 7ιντσα με τους φίλους μας The Mengins, οι οποίοι κατέχουν 5.000 7ιντσα από τα 1960s.
Από τις χώρες που έχετε επισκεφτεί ως τώρα, ποια σας άρεσε περισσότερο;
Οι αγαπημένες μας χώρες είναι η Ισπανία, η Αγγλία και το Βέλγιο. Όλες για τους ίδιους λόγους –τους ανθρώπους, το χιούμορ και τον τρόπο ζωής.
Και για την Ελλάδα τι λέτε; Θα είναι βέβαια η πρώτη σας συναυλία εδώ αυτή στο Fuzz, αλλά μήπως έχετε ξαναπεράσει από εδώ, ίσως ως τουρίστες;
Όχι! Δεν έτυχε να περάσουμε ποτέ από τη χώρα σας, οπότε καταλαβαίνεις πόσο ανυπομονούμε να βρεθούμε εκεί. Θέλαμε βασικά να έρθουμε εδώ και πολύ καιρό.
Καμιά έκπληξη για το επερχόμενο live, αλήθεια; Τι μπορείτε να μας αποκαλύψετε;
Θα παίξουμε 20 τραγούδια από τους δίσκους μας, αλλά και από την τελευταία μας δουλειά με τον Pascal Comelade. Και ελπίζουμε πως θα σας αρέσει το σόου!
Είναι αλήθεια πως ξέρεις να παίζεις μπουζούκι;
Α, όχι!! Δεν ξέρω να παίζω μπουζούκι! Όμως το κάνω, παρ' όλα αυτά! Αγαπώ πραγματικά τον ήχο του και το χρησιμοποιώ για να ηχογραφώ δύο lead θέματα σε δύο χορδές συνδεδεμένες με έναν ενισχυτή Fender. Δυστυχώς δεν ξέρω πώς να το παίξω σωστά.
Το "Votre Côté Yéyé M’ Emmerde", ίσως το πιο διάσημο τραγούδι σας μέχρι τώρα, διαθέτει μια ευδιάκριτη Serge Gainsbourg αίσθηση. Είστε fans του ανθρώπου και της μουσικής του ή έχει να κάνει με το ότι μεγαλώσατε στη Γαλλία;
Αγαπάμε τον Serge Gainsbourg από παιδιά. Και τη μουσική του και τους στίχους του, ειδικά όσα έφτιαξε στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Προσωπικά δεν είμαι fan της τελευταίας περιόδου της ζωής του. Βρίσκουμε επίσης μεγάλο ενδιαφέρον στις παραγωγές και στις ενορχηστρώσεις του, στις δουλειές π.χ. του Michel Colombier, του Alain Goraguer, του Jean-Claude Vannier... Καθώς και στις μπασογραμμές παικτών σαν τον Dave Richmond και τον Herbie Flower. Κατά τα λοιπά, το "Votre Côté Yéyé M’ Emmerde" είναι ένας φόρος τιμής στο "The Trip" του Kim Fowley, ενώ χρωστάει αρκετά και στο "American Beat" των Fleshtones.
Οι ελληνικές εφημερίδες έγραψαν πρόσφατα για τον θάνατο του Richard Anthony. Εσείς τι γνώμη έχετε για τη γαλλική yé-yé σκηνή;
Πιστεύουμε ότι η «επίσημη» yé-yé σκηνή της Γαλλίας ήταν συχνά χάλια. Έβγαλε δηλαδή πολλούς κακούς δίσκους, συνήθως νερόβραστες εκδοχές soul, και rock 'n' roll τραγουδιών ή επιλογών από τη beat σκηνή. Ξόδεψαν τον χρόνο τους καταληστεύοντας το αγγλοσαξονικό ρεπερτόριο ή προσαρμόζοντας σπουδαία τραγούδια σε εξαιρετικά κακές γαλλικές εκδοχές. Υπήρξαν πάντως και ορισμένοι θαυμάσιοι καλλιτέχνες. Σαν τον Ronnie Bird, τους Michel Polnareff και Jacques Dutronc στις πρώτες τους δουλειές, τις παραγωγές του Serge Gainsbourg φυσικά, κάποια b-sides του Johnny Halliday, όπως και μερικά άγνωστα στο ευρύ κοινό ονόματα, τα οποία μπορεί να βρει κανείς στη συλλογή της Wizz Born Bad –περιπτώσεις λ.χ. σαν τους Guy Skornik, Chorus Reverendus, Bruno Leys κτλ. Για τους γονείς μας ωστόσο, yé-yé ήταν η Sylvie Vartan και η Sheila.
Πόσο βολική είναι η γαλλική γλώσσα για την ποπ/ροκ μουσική; Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα;
Δεν είναι γλώσσα κατάλληλη για ροκ. Μπορεί όμως να είναι μια χαρά για ποπ ή ψυχεδελικά πράγματα. Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο! Άνθρωποι σαν τον Gainsbourg ή τον Dashiell Hedayat ήξεραν πώς να τη χειριστούν σε ένα ποπ περιβάλλον, αλλά για το καθαρό ροκ υπάρχει κάτι που δεν δουλεύει, κάτι πάντα «βρωμάει». Δοκίμασε για παράδειγμα ν' ακούσεις τις γαλλικές διασκευές των Dick Rivers και Eddy Mitchel σε κομμάτια του Gene Vincent ή του Vince Taylor. Δημιουργείται η ίδια αίσθηση όπως με τους Gun Club και τους Noir Désir.
Είστε μαζί με τη Marie από τα 17 σας. Πόσο σημαντική ήταν η μουσική για τον δεσμό σας; Και τι ρόλο έχει παίξει τελικά το Funhouse των Stooges;
Η μουσική είναι το σταθερό επίκεντρο της ζωής μας, ήδη από την αρχή. Το Funhouse, τώρα, είναι ο δικός μου αγαπημένος δίσκος! Όταν ήμουν 12, μου λέει ο αδερφός μου: «για άκου το αυτό». Το έκανα και ...ουάου! Για τη Marie το αντίστοιχο είναι το πρώτο άλμπουμ των Seeds, ειδικά το τραγούδι "Can't Seem Make You Mine".
Και ποιοι άλλοι δίσκοι άλλαξαν τη ζωή σας;
Otis Redding: Otis Blue
Είναι ο δίσκος με τον οποίον άρχισε η ιστορία μας με τη Marie. Ένα αριστούργημα, λατρεύουμε κάθε του τραγούδι. Ο Steve Cooper, που έπαιζε κιθάρα εκεί, είναι ιδιοφυΐα! Όπως και ο Donald "Duck" Dunn (μπάσο), αλλά και ο Booker T. Jones (πλήκτρα/πιάνο).
Various Artists: Florida Punk From The Sixties
Ήταν μία από τις πρώτες συλλογές με 1960s punk που αγόρασα, κυκλοφόρησε από μια γαλλική εταιρία ονόματι EVA Records. Ο ήχος δεν είναι καλός, αλλά τα κομμάτια είναι καταπληκτικά. Αγαπάμε ιδιαιτέρως το "Baby" των Tasmanians και το "Empty Heart" των Mods.
Rolling Stones: Let It Bleed
Ο πρώτος Stones δίσκος χωρίς πραγματική συνεισφορά από τον Brian Jones. Ένα σκοτεινό, θλιμμένο, αργό άλμπουμ, δίχως κάτι το ιδιαίτερο, που όμως ακούγεται σαν μακρόσυρτο score κηδείας. Τα "Gimme Shelter" και "You Got A Silver" είναι τα αγαπημένα μας.
Cramps: Songs The Lord Taught Us
Ο αδερφός μου συνήθιζε να βάζει το "TV Set" σε πολύ δυνατή ένταση στις 7 το πρωί, κάθε πρωί, όταν ήμουν μικρός. Σ' ευχαριστώ Serge!
{youtube}JAjARyR6YRI{/youtube}
