6comm: Δεν πρόκειται να φορέσω την εθνική στρατιωτική στολή σας –του τσολιά– αν και μου αρέσει, είναι πολύ όμορφη. Δεν μου πάνε όμως τα καλσόν!

 

 

 

Σε ευχαριστώ πολύ Φωτεινή! Πρέπει να πω ότι, μετά από σχεδόν 36 χρόνια από τότε που για πρώτη φορά έπαιξα σε μπάντα (1977/8), θα τα καταφέρω τελικά να έρθω στην Ελλάδα, το λίκνο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ελπίζω ότι θα έχουμε χρόνο να δούμε  και λίγο την Αθήνα. 

 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για την ακύρωση της συναυλίας μου στην Ξάνθη, πριν από αρκετά χρόνια. Καθένας που με ξέρει θα επιβεβαιώσει ότι είχα τότε έναν σοβαρό τραυματισμό στη σπονδυλική μου στήλη, που σήμαινε ότι δεν μπορούσα να περπατήσω ή να καθίσω σε όρθια στάση για 11 περίπου μήνες. Νόμιζα ότι θα τα κατάφερνα με τη βοήθεια ισχυρών παυσίπονων, αλλά έκανα λάθος: ο πόνος ήταν ανυπόφορος, όταν πια φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Λονδίνου στις 4 το πρωί ήταν φανερό ότι έπρεπε να ακυρωθεί η εμφάνιση. Ήταν ανόητο εκ μέρους μου, θα έπρεπε να είχα ακυρώσει νωρίτερα, αλλά σκέφτηκα ότι μπορούσα να ξεπεράσω το πρόβλημα. Τελικά δεν γινόταν και λυπάμαι πολύ γι' αυτό.

 

Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω πολύ τον Γιώργο και τον Sven για τη διοργάνωση αυτής της δεύτερης προσπάθειας. Μόνο ο θάνατος θα με κρατήσει μακριά τώρα, αλλά ας μην προκαλούμε τη μοίρα!

 

 

 

Δεν βλέπω ποτέ τη μουσική ως σκληρή δουλειά, παρά μόνο ως ευχαρίστηση, που μερικές φορές στιγματίζεται βέβαια με μη ευχάριστες πτυχές. Πάνε περίπου 2 χρόνια απ' όταν άφησα την κανονική μου εργασία και επέστρεψα στη μουσική, για μια τελευταία περίοδο. Σ' αυτά τα χρόνια ερμηνεύω live τραγούδια και υλικό το οποίο (ως επί το πλείστον) δεν παιζόταν ζωντανά τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι διασκεδαστικό μέχρι στιγμής, αλλά πρέπει πραγματικά να προχωρήσω σε νέους δρόμους και ιδέες, όσο έχω ακόμη την ενέργεια να δημιουργήσω έργο. Νιώθω πολύ τυχερός που αποδέχτηκαν την επιστροφή μου σε ό,τι έχει απομείνει από τη σκηνή. Προσπαθώ να παραμείνω πιστός στα ιδανικά και στις ιδέες μου, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο σημαίνει ότι βιοποριστικά είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνεχίσω, ακόμη και να επιζήσω. 

 

 

Χρωστούσα στον Angelo (Kirlian Camera) για κάποια εργασία από την προηγούμενη δεκαετία. Αυτά τα τραγούδια ήταν στην πραγματικότητα τα πρώτα που είχα δημιουργήσει τότε για μερικά χρόνια και λειτούργησαν ως υπενθύμιση μα και ως δισκογραφικό μάθημα για μένα, για να χρησιμοποιήσω και πάλι τα όργανά μου. Ο Angelo, τώρα, δεν μπορούσε να προγραμματίσει την κυκλοφορία τους σε δικό του άλμπουμ κι έτσι συμφωνήσαμε να τα συμπεριλάβω στο Ontogeny. Αυτό είναι όλο. Δεν κάνω συχνά διασκευές, για να μην πω ποτέ, καθώς πιστεύω ότι οι αρχικές εκδόσεις είναι συνήθως οι καλύτερες. Μου άρεσε όμως το "Drifting", ειδικά στη δημιουργία των φωνητικών: υπάρχουν πιθανώς 14 φωνές μόνο για τη χορωδία!

 

 

 

Είναι πολύ υποκειμενικό. Πολλοί άνθρωποι έχουν τη δική τους προτίμηση για μια συγκεκριμένη περίοδο κι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο εντός των αρχικών Death In June. Ήμασταν τρεις πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, με διαφορετικές προσεγγίσεις στη μουσική. Ωστόσο, εκείνη η εποχή δεν ήταν ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο «ειδική» από οποιαδήποτε άλλη περίοδο στη μουσική μου καριέρα. Μόνο τη στιγμή που φτάσαμε στο δεύτερο άλμπουμ –όταν πια το ένα τρίτο της αρχικής ομάδας είχε φύγει– ξεκίνησα να αισθάνομαι πιο σίγουρος στα μουσικά μου πόδια και άρχισα έτσι ν' απομακρύνομαι από το drumming και να κινούμαι περισσότερο προς τα ηλεκτρονικά και προς τα βασικά φωνητικά. 

 

Τόσο ο Douglas P., όσο κι εγώ, ήμασταν πολύ ικανοί να πειραματιστούμε και δεν φοβόμασταν να δοκιμάσουμε διαφορετικούς τρόπους για να δημιουργήσουμε μουσική, βοηθώντας ο ένας τον άλλο με ιδέες και προτάσεις όπου ήταν απαραίτητο. Ηχογραφούσαμε ο καθένας τα δικά του τραγούδια σε μεγάλο βαθμό μόνοι στα πλαίσια της ενορχήστρωσης, αλλά τα διαφορετικά στυλ και οι προσεγγίσεις μας σχημάτισαν τελικά έναν ιδιαίτερο δεσμό και αποτέλεσμα –όσον αφορούσε εμένα, τουλάχιστον. Με την πάροδο των χρόνων, πολλοί άνθρωποι και μπάντες μου έχουν πει πόσο μεγάλη επιρροή είχε πάνω τους το Nada!. Δεν είχα εικόνα, έχω έτσι πολύ λίγη γνώση της κληρονομιάς που άφησε.

 

Σε κάθε περίπτωση, τα τραγούδια που αναφέρεις στην ερώτησή σου θα χαρείς να μάθεις ότι θα τα ερμηνεύσω στην Αθήνα, όπως και μερικά ακόμα από εκείνη την περίοδο. Αυτή θα είναι άλλωστε και η μόνη πιθανότητα να τα ακούσει ποτέ κοινό στην Ελλάδα. Έτσι, όποιος είναι οπαδός αυτής της περιόδου του industrial, καλό είναι να έρθει στη Death Disco.

 

 

Ναι, έχεις δίκιο. Κατ' αρχάς, είχα κυκλοφορήσει όλες τις πρώτες ηχογραφήσεις των 6comm πριν τη δημιουργία των Mother Destruction, το 1989. Έφυγα από τους Death In June ακριβώς επειδή δεν ήθελα να γίνει η μουσική πλήρης ενασχόληση. Οι Death In June έγιναν περιζήτητοι και δημοφιλείς στην τεράστια underground σκηνή μετά την κυκλοφορία του Nada!, αλλά εγώ δεν ήθελα να είμαι μέρος της τελευταίας.

 

Με το που έφτασα λοιπόν στα 23-24, πίσω στο 1984, πραγματικά χρειαζόμουν να κάνω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου, εκτός από το να παίζω σε συναυλίες και να ηχογραφώ: πραγματικά, δεν υπήρχε καμία πρόκληση για μένα εκεί. Έτσι, η μουσική έγινε για μένα ένα δημιουργικό χόμπι μερικής απασχόλησης. Για παράδειγμα, μετά την τελευταία μου συναυλία με τους Death In June, δεν εμφανίστηκα ξανά ζωντανά για πολλά χρόνια, μέχρι τα πρώτα live των Mother Destruction. 

 

Με τους τελευταίους δώσαμε πάντως πολλές συναυλίες κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, οι οποίες έλαβαν εξαιρετικά θετικές κριτικές και σχόλια –όπως άλλωστε και η δουλειά μας, συνολικά– από μέσα ενημέρωσης που είχαν απήχηση στα μεγάλα ακροατήρια της εν λόγω χρονικής περιόδου.

 

 

 

Είμαι συνήθως μεγάλο κάθαρμα! Αλλά, όσο μεγαλώνουμε, διαδασκόμαστε ότι ένας τρόπος να λυθεί ένα πρόβλημα, είναι να αφήσουμε κάποιον άλλο που έχει περισσότερη γνώση να αναλάβει τη φροντίδα του. Δεν θα αναλύσω τι ακριβώς συνέβη στο Volkpalast, ήταν ένα απλό θέμα, όμως εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να σκεφτώ αρκετά γρήγορα για την προφανή αιτία –ευχαριστώ και πάλι τον τύπο που το έφτιαξε. Πραγματικά και ειλικρινά νομίζω ότι είμαι λίγο πιο εύκολος πια, σε σχέση με το παρελθόν. Γελάω δηλαδή τώρα αν βλέπω ανθρώπους να χάνουν την ψυχραιμία τους στη σκηνή, ειδικά άτομα που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά για χρόνια· δεν έχει απομείνει και πολύ από το εγώ μου. Το να φωνάζεις στους τεχνικούς του ήχου, για παράδειγμα, συνήθως δεν βοηθά: καλύτερα να λύσεις το πρόβλημα γελώντας με τον εαυτό σου και να συνεχίσεις. 

 

Έχω ένα μικρό πρόβλημα με την ακοή μου στη δεξιά πλευρά λόγω των πολλών δυνατών χτυπημάτων σε μια φάση της ζωής μου –γι' αυτό συχνά ίσως με δείτε να προσπαθώ ν' ακούσω έναν ήχο σε ένα μόνιτορ, ειδικά όταν κάθομαι στα ντραμς. Τα προβλήματα υπάρχουν για να ξεπερνιούνται. Είναι κρίμα για το κοινό αν ο ήχος δεν είναι καλός, επαφίεται λοιπόν στους υπεύθυνους τεχνικούς των συναυλιακών χώρων, αλλά και στους διοργανωτές, να κάνουν το πιο σημαντικό πράγμα: να παρέχουν ένα καλό και δυνατό σύστημα ήχου. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για μένα. Το κοινό πληρώνει για ένα εισιτήριο, αξίζει λοιπόν κι έναν αξιοπρεπή ήχο.

 

Περιοδεύεις με τους 6comm στην Ευρώπη για αρκετό καιρό τώρα, με την Ontogeny I τουρνέ. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από τις μέχρι τώρα συναυλίες και τα σύγχρονα μεγάλα φεστιβάλ; Και ποιες οι αντιδράσεις του κοινού; 

 

Είμαι τυχερός, γιατί συνήθως εμφανίζομαι ως πρώτο όνομα σε φεστιβαλικές βραδιές μεσαίου επιπέδου ή ως δεύτερο όνομα σε μεγαλύτερες διοργανώσεις, που μου αρέσουν εξίσου. Γενικά οι αντιδράσεις είναι πολύ καλές, αλλά θα πρέπει να ρωτήσεις το κοινό. Τώρα που έχω παρουσιάσει τραγούδια από το παρελθόν σε ένα ακροατήριο που ως επί το πλείστον δεν υπήρχε εκείνο τον καιρό, θέλω πια να προχωρήσω, να φέρω κάτι νέο στη σκηνή. Μου ζητήθηκε πρόσφατα να εμφανιστώ ως 6comm το 2016 σε χώρες όπου δεν έχω παίξει ποτέ, έχω όμως συγκεκριμένη προθεσμία λήξης των εμφανίσεων κι έτσι είμαι ανοιχτός μόνο σε συναυλίες μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους. Θα συνεχίσω έπειτα με το νέο εγχείρημά μου, που λέγεται Godlesstate, και με το side project μου Schrage Musik, για το οποίο είμαι πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος!

 

 

 

Είναι μια ανάγκη με δύο πολύ διακριτούς δρόμους, η οποία ονομάζεται σχιζοφρένεια! Είναι ακριβώς ο τρόπος που έχω πάντα κι αυτό που είμαι.

 

Όταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 ήμουν μέλος της εφεδρείας των ενόπλων δυνάμεων, ήμουν ταυτόχρονα και μέλος της Greenpeace. Δεν βλέπω καμία απολύτως διαφορά ανάμεσα στη σημασία και στην αναγκαιότητα του καθενός και στους πολλούς τρόπους σκέψης. Για να επιτευχθεί μια φιλελεύθερη κοινωνία θα πρέπει να υπάρχει ισχυρή ασφάλεια, ώστε να διατηρείται κάποια ισορροπία. Αυτός είναι ο λόγος που δεν συγχέω τα πράγματα κι έχω πρόβλημα με τα τόσα ανόητα και εκτός πραγματικότητας άτομα μέσα στη μουσική και στην τέχνη, όσα είναι εντελώς κατά μιας ύπαρξης τέτοιου είδους. Κάποιοι πιστεύουν δηλαδή ότι έχουν ένα κατά κάποιον τρόπο θεϊκό δικαίωμα να υπάρχουν στην κακομαθημένη, μικρή, φιλελεύθερα ισόνομη ουτοπία τους. Κι έχουν την τάση να ξεχνούν ότι καλοί άνθρωποι υπέφεραν και πέθαναν χωρίς να έχουν καμία επιλογή, γεγονός που επέτρεψε σε μας να έχουμε λίγη ελευθερία και κοινωνική φροντίδα για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν αντέχω το συγκεκριμένο είδος των ηλίθιων δήθεν καλλιτεχνών, γι' αυτό και συχνά δουλεύω μόνος μου. 

 

Θα ήταν ωραίο αν ο καθένας είχε μια αίσθηση της δικαιοσύνης για τους άλλους, αλλά δεν συμβαίνει. Γι' αυτό θα πρέπει να σκάσουν και να ωριμάσουν, προσπαθώντας παράλληλα να προστατεύσουν τα λίγα που έχουμε. Εάν αλλάξει το κατεστημένο –το οποίο όλοι γνωρίζουμε πως περιέχει βρωμιά και έχει αίμα στα χέρια του– θα αντικατασταθεί από άλλο κατεστημένο και η ιστορία μας διδάσκει ότι οι πιθανότητες η νέα τάξη πραγμάτων να είναι καλύτερη, είναι πολύ μικρές. Καλύτερα λοιπόν να προσπαθήσουμε να κάνουμε μικρές αλλαγές μέσα σε ό,τι έχουμε αυτή τη στιγμή· πιστεύω άλλωστε ότι υπάρχουν απλές απαντήσεις στον σύνθετο κόσμο μας. Στη ζωή, τώρα, υπάρχουν πάντα άνθρωποι που θέλουν να καταστρέψουν τις ζωές των άλλων. Μήπως δεν βλέπουμε τα ίδια λάθη που έγιναν στο παρελθόν να γίνονται και τώρα στην Ευρώπη ή στον κόσμο γενικότερο; Η χώρα σας υποφέρει, αλλά ας ελπίσουμε ότι δεν θα πάει πολύ μακριά αυτή η ιστορία, γιατί η Δύση προχωρά δραστήρια σε αφοπλισμό σε μια εποχή εν δυνάμει κρίσης και κρύβει το κεφάλι της στην άμμο. Ακριβώς όπως και σε δύο προηγούμενες περιπτώσεις που άλλαξαν τα πάντα, ο κόσμος αλλάζει και πάλι.

 

 

Οι Schrage, τώρα, είναι ένα side project αφιερωμένο στη γενιά που έδωσε στη γενιά μου ορισμένες ελευθερίες στη ζωή, οι οποίες διαφορετικά δεν θα υπήρχαν. Πολλοί νέοι από την ηλικία των 40 και κάτω δεν θα το καταλάβουν αυτό με τον ίδιο τρόπο, όπως τα παιδιά εκείνων που είτε αγωνίστηκαν, είτε υπέφεραν, όσοι ήταν τότε 39-45. Είμαι ένα παιδί αυτής της γενιάς και περισσότερο προϊόν αυτής της κατάστασης και των συγκεκριμένων προσώπων από οτιδήποτε άλλο. Οι άνθρωποι λοιπόν εκείνης της γενιάς έχουν κάτι το ιδιαίτερο για μένα: μια ορισμένη χάρη, ησυχία, ανοχή, αίσθηση του χιούμορ. Στοιχεία που δυστυχώς εξαφανίζονται, καθώς οι ίδιοι πεθαίνουν.

 

Το project Godlesstate, από την άλλη, με ταξιδεύει και πάλι στη μαγεία, στη Γη, στα μυστήρια, στον παγανισμό και στην αρχαία ιστορία, η οποία πάντα με γοήτευε. Είναι η Ουτοπία μου, η φαντασία που ακμάζει μακριά από την τηλεόραση, μακριά από ειδήσεις, πολέμους, πολιτικές και όλα τα άλλα δυσάρεστα πράγματα, που δεν μ' ενδιαφέρουν πια. Το έργο που θα παρουσιάσω με το συγκεκριμένο project θα είναι soundtrack, με φωνητικά σε αρχαία αρχέγονη γλώσσα και με πολλά ζωντανά τύμπανα/κρουστά –δεν έχω κάνει ξανά κάτι με τον ίδιο τρόπο, από την εποχή των Mother Destruction. Θα ξεκινήσω τις σχετικές εμφανίσεις από το 2016, όπως είπα και πιο πάνω. Με τους Schrage Musik είμαι ήδη ανοιχτός για να κλείσω συναυλίες.

 

 

Θα υπάρξει μια τελευταία κυκλοφορία για τους 6comm στο τέλος του τρέχοντος έτους. Στο εξής κύρια μπάντα μου θα είναι οι Godlessate, με τους οποίους κι έχω ήδη ξεκινήσει δύο άλμπουμ, χωρίς να υπάρχει ακόμα ημερομηνία κυκλοφορίας. Μια δεύτερη Schrage Musik δουλειά είναι επίσης σε εξέλιξη. Συνεργασίες γενικά δεν κάνω –ίσως κάποιο κομμάτι περιστασιακά, αλλά όχι μεγάλες δουλειές. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον με τον οποίον θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Η μουσική είναι καλύτερη όταν ο καλλιτέχνης δημιουργεί το δικό του έργο. Προφανώς για άλλους ανθρώπους αυτό λειτουργεί πολύ καλά. 

 

Αν κάποιος θέλει λοιπόν ν' ακούσει ένα συγκεκριμένο τραγούδι στην Αθήνα, τώρα είναι η ώρα να τo ζητήσει κι αν μπορώ, θα το κάνω! Θα παίξω για τουλάχιστον 70 λεπτά στη Death Disco, υπάρχει έτσι αρκετή ώρα στη σκηνή. Α, και... όχι! Δεν πρόκειται να φορέσω την εθνική στρατιωτική στολή σας –του τσολιά– αν και μου αρέσει, είναι πολύ όμορφη. Δεν μου πάνε όμως τα καλσόν, lol!!!

 

 

Σας ευχαριστώ και πάλι –κι ελπίζω μια μέρα να επιστρέψω στην Ελλάδα και με ένα ακόμα project.

 

Δεσμοί: http://www.hagshadow.net/6comm 

https://www.facebook.com/pages/6comm/446990411978769