Τους είχαμε γνωρίσει ως Portico Quartet πίσω στο 2007: με το όνομα αυτό κυκλοφόρησαν 3 δίσκους, διατηρώντας την έδρα τους στο Λονδίνο και αναπτύσσοντας έναν ήχο ο οποίος ανάγκασε πολλούς να τους κατατάξουν στον ομιχλώδη όρο «post-jazz». Τώρα (και αφού σταδιακά έγιναν τόσο post- ώστε σταμάτησαν να είναι jazz) μοιάζουν έτοιμοι για ολική επανεκκίνηση: υπέγραψαν στη Ninja Tune, αφαίρεσαν το «quartet» απ’ το όνομά τους –μετά την αποχώρηση του Keir Vine το περασμένο καλοκαίρι– δοκιμάζουν έναν νέο ήχο, βγάζουν και καινούριο δίσκο τον Μάρτιο του '15. 1,5 χρόνο μετά τη sold-out εμφάνισή τους στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, οι Duncan Bellamy, Jack Wyllie & Milo Fitzpatrick επιστρέφουν στην Αθήνα για να μας παρουσιάσουν όλα αυτά τα νέα, σε μία εμφάνιση (στο Gazarte, Σάββατο 6 Δεκεμβρίου)...
Το “Living Fields” κυκλοφόρησε στο YouTube ως προπομπός του επερχόμενου δίσκου σας. Μπορούμε να βγάλουμε απ’ αυτό ασφαλή συμπεράσματα για το πού κινείστε; Θα είναι ο πιο ηλεκτρονικός σας δίσκος;
Μπορούν να βγουν συμπεράσματα, σχετικά ασφαλή. Ο νέος δίσκος όντως πρόκειται να έχει ως επίκεντρο τα ηλεκτρονικά, περισσότερο από τους προηγούμενους. Το να τον χαρακτηρίσεις όμως απλώς ηλεκτρονικό, είναι κάπως περιοριστικό· μας αρέσει να σκεφτόμαστε πως εμπεριέχει αρκετή ποικιλία σε ύφος και τρόπους.
Γενικώς δείχνετε να βρίσκεστε σε μια περίοδο επανεκκίνησης. Την αισθάνεστε έτσι;
Κατά κάποιον τρόπο, ναι. Αισθανόμαστε σαν να είμαστε μια νέα μπάντα, η μουσική είναι πολύ διαφορετική. Πάντοτε μας άρεσε βέβαια να αλλάζουμε τις παραμέτρους και το επιδιώκαμε, ώστε να διατηρούμε το όλο πράγμα ενδιαφέρον: να διατηρούμε την πρόκληση που εμπεριέχει η ενεργή ενασχόληση με τη μουσική. Όμως το νέο άλμπουμ μας πάει σε τελείως άλλο είδος, σε άλλο πεδίο. Βρισκόμαστε πλέον πολύ μακριά από εκεί που ξεκινήσαμε, σε κάτι νέο και συναρπαστικό.
Πρόσφατα υπογράψατε στη Ninja Tune. Θα λέγατε ότι ο ήχος σας ταιριάζει περισσότερο εκεί;
Όσο μακρύτερα πήγαινε η μουσική μας, σε σχέση με το πού είχε ξεκινήσει, τόσο λιγότερο ταίριαζε στο προηγούμενό μας label (σ.σ.: τη Real World του Peter Gabriel), το οποίο δίνει έμφαση στην ακουστική «world» μουσική. Η Ninja Tune έχει μια ιστορία στο να δουλεύει και να εξελίσσει ορισμένες όψεις της σύγχρονης ηλεκτρονικής μουσικής. Έχει επίσης μια διεθνή απήχηση, η οποία πιστεύουμε ότι θα μας βοηθήσει στο να μεταφέρουμε πιο εύκολα τη μουσική μας «εκεί έξω».
Η αποχώρηση του Keir Vine σημαίνει ότι στο νέο άλμπουμ δεν θα υπάρχει το (πολύ χαρακτηριστικό) hang drum;
Όχι, δεν θα υπάρχει. Όχι όμως γιατί έφυγε ο Keir, αλλά γιατί εδώ και καιρό σκεφτόμασταν ότι δεν θέλαμε να είμαστε τόσο συνδεδεμένοι με ένα όργανο. Θέλαμε επίσης να ξεφύγουμε από τις ρίζες μας, να διατηρήσουμε εκείνη την πρόκληση για την οποία λέγαμε και προηγουμένως.
Πώς επέδρασε η μετατροπή σας σε τρίο την όλη διαδικασία του άλμπουμ;
Η προσέγγιση ήταν τελείως διαφορετική, σε σχέση με τα προηγούμενα. Το ηχογραφήσαμε μέσα σ’ ένα διάστημα 8 μηνών, στη διάρκεια των οποίων το χτίζαμε πολύ σταδιακά· γράφαμε πράγματα στον υπολογιστή, τα ακούγαμε, τα επεξεργαζόμασταν, τα βελτιώναμε όποτε χρειαζόταν… Δουλέψαμε επίσης αρκετά με τραγουδιστές, οπότε μας απασχόλησε πολύ και η διαδικασία των στίχων και του θεματικού τους περιεχομένου. Γενικώς, έγινε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο που προσεγγίζουμε την όλη διαδικασία, πολύ περισσότερο από μια απλή αναδιάταξη εξ αιτίας της φυγής του Keir.
Και πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος;
Είναι σχεδόν έτοιμος, απομένουν ελάχιστα. Θα το στείλουμε για mastering στα μέσα Δεκέμβρη, έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει στις 23 Μαρτίου του 2015 (σ.σ.: στην Ελλάδα θα διανεμηθεί από τη Rockarolla).
Το Knee-Deep In The North Sea ήταν αρκετά επιτυχημένο για ντεμπούτο –είχε προταθεί, ας πούμε, για το Mercury Prize. Περιμένατε κάτι τέτοιο; Και πώς το αντιμετωπίσατε;
Είχε πολύ πλάκα εκείνη η περίοδος! Ήμασταν μόλις 21 τότε, τόσο νέοι! Νομίζω όμως ότι ανταπεξήλθαμε καλά. Απ’ την άλλη, η απήχηση που είχε το Knee-Deep In The North Sea μας δημιούργησε κι ένα πρόβλημα: διαμόρφωσε στον κόσμο μια στέρεη αντίληψη για το ποιοι ήμασταν, την οποία δυσκολευτήκαμε πολύ να αλλάξουμε όταν τα μουσικά μας ενδιαφέροντα άρχισαν πλέον να διευρύνονται και να εξελίσσονται.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη, ο Keir Vine έλεγε: «άνθρωποι που δεν ακούνε τζαζ, χαρακτηρίζουν τη μουσική μας ως τζαζ, ενώ άλλοι που ακούνε τζαζ σίγουρα δεν χρησιμοποιούν αυτόν τον χαρακτηρισμό». Πώς διαχειριστήκατε αυτή την αντίφαση; Γιατί δεν αισθανόσασταν άνετα δίπλα στη λέξη τζαζ;
Θεωρούσα και θεωρώ πως το να μας εντάξει κάποιος στην τζαζ γινόταν λίγο από βαρεμάρα. Και το εννοιολογικό πλαίσιο όπου μας ενέτασσαν επηρέαζε τελικά και τα μέρη στα οποία παίζαμε ή τις προσδοκίες των ανθρώπων που έρχονταν να μας ακούσουν. Υποθέτω πως το όλο θέμα είχε να κάνει με τη χρήση του σαξοφώνου και του κοντραμπάσου, τα οποία –φαινομενικά– μας έδεναν με την τζαζ. Στην πραγματικότητα όμως οι δομές και οι τρόποι των συνθέσεών μας ήταν αρκετά μακριά απ’ αυτήν.
Τι μουσική σας επηρεάζει αυτόν τον καιρό;
Κινούμαστε όλοι σε αρκετά διαφορετικά πράγματα. Τις προάλλες πήγα να δω τον Ben Frost με τον Tony Conrad και τους βρήκα καταπληκτικούς –το νέο άλμπουμ του Ben Frost, το Aurora, είναι πραγματικά καλό. Απ’ την άλλη του Duncan του αρέσει πολύ ο Evian Christ αυτήν την περίοδο...
Τι θα μας παρουσιάσετε στο Gazarte; Φαντάζομαι ο νέος δίσκος θα έχει την τιμητική του, έτσι;
Ναι, νομίζω πως ό,τι παίξουμε θα είναι από εκείνον, με κάποια αυτοσχεδιαστικά ambient περάσματα εδώ κι εκεί.
{youtube}bhIdGp0f6fg{/youtube}
