Στην περσινή της επίσκεψη στα μέρη μας, η Michelle Gurevich πέτυχε να γίνει talk of the town με ένα διήμερο sold-out στο Six d.o.g.s., δείχνοντας ότι τραγούδια σαν το "Party Girl" και το "Lovers Are Strangers" έχουν βρει τον δρόμο της επιτυχίας στο εγχώριο κοινό. Διόλου παράξενο λοιπόν που τώρα καταφτάνει σε εμφανώς μεγαλύτερο χώρο (Fuzz, αυτό το Σάββατο, 29 Νοέμβρη –και Κυριακή 30/11 στο Fix Factory of Sound της Θεσσαλονίκης), στα πλαίσια της περιοδείας για το φετινό της άλμπουμ Let's Part In Style. Παρά το βαρύ πρόγραμμα της τουρνέ, μπόρεσε να ξεκλέψει χρόνο για να πούμε δυο κουβέντες...
Πόσο ενοχλητικό είναι να απαντάς σε συνεντεύξεις, σαν κι αυτήν ας πούμε, ενώ βρίσκεσαι σε περιοδεία; Ή εξαρτάται από τη συνέντευξη;
Κοίτα, πού και πού μπορεί να φαίνεται σαν αγγαρεία, παρ' όλα αυτά διατηρώ τη γνώμη ότι το να ενδιαφέρονται οι άνθρωποι για τη μουσική μου είναι ένα φανταστικό προνόμιο. Επομένως, εφόσον οι ερωτήσεις είναι ειλικρινείς, χαίρομαι να δίνω συνεντεύξεις.
Η τελευταία σου επίσκεψη στην Ελλάδα ήταν πολύ επιτυχημένη. Πέρασες κι εσύ καλά, τόσο στις συναυλίες, όσο και με το να βρίσκεσαι στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη;
Ναι, το διασκεδάσαμε που χαθήκαμε στους δρόμους της Αθήνας και που είδαμε την Ακρόπολη. Μάλιστα, καταφέραμε και χωρέσαμε κάπου στο πρόγραμμα κι ένα μικρό, ημερήσιο ταξιδάκι στην Ύδρα.
Κάπου διάβασα την περιγραφή «πειραματικό chanson» για το τελευταίο σου άλμπουμ, Let's Part In Style. Μου άρεσε, γιατί εμπεριέχει μια καλή ισορροπία μεταξύ του χθες και του σήμερα, όμως ποια η δική σου γνώμη;
Νομίζω είναι μια ικανοποιητική περιγραφή, αφού τα τραγούδια έχουν την καρδιά και την πρόθεση των chanson, αλλά έρχονται πακεταρισμένα σε σκοτεινά, μινιμαλιστικά ηλεκτρονικά και σερφάρουν στην αυτοκτονία. Και το «Νέα παρακμή» είναι καλό, υποδηλώνει μια ηχώ από το παρελθόν η οποία βρίσκει νέα φόρμα. Και να κι ένα που μόλις σκέφτηκα: μελόδραμα της κρεβατοκάμαρας.
Και γιατί είναι τόσο σημαντικό αλήθεια να χωρίζουμε με στυλ;
Πρέπει κανείς να αγκαλιάζει την αλλαγή των εποχών και να αναγνωρίζει τα σημάδια του ανέμου, αλλιώς μπορεί να φωλιάσει στην καρδιά σου η μνησικακία και η φωνή του μάντη να σιωπήσει με τον καιρό. Είναι ένα όνειρο –να μην επιτρέπεις ποτέ αυτό που λάτρεψες να καταβροχθιστεί από τον χρόνο και την παρακμή, να μη διακρίνεις καν την πλήξη στα μάτια εκείνα όπου κάποτε υπήρχε μια μεγάλη αγάπη. Αν και είναι επίσης αλήθεια ότι κάποιος οφείλει να είναι αρκετά γενναίος, ώστε να δει μερικά πράγματα διαμέσω του θανάτου τους και να γνωρίζει πότε αξίζει να πολεμάς για κάτι.
Ακολουθείς ακόμα το τελετουργικό σιωπή-βότκα-υπενθύμιση ότι «δεν έχει να κάνει με τις νότες» πριν από κάθε συναυλία, όπως είχες πει σε παλιότερη συνέντευξή σου;
Ναι, ακόμα τα κάνω αυτά τα πράγματα. Κι επίσης θυμίζω σε όλους να διασκεδάζουν και λέω ότι, αν τα θαλασσώσουμε, θα είναι το καλύτερο κομμάτι του σόου.
Έχεις προσαρμοστεί στο Βερολίνο, νιώθεις χαρούμενη εκεί; Το βρίσκεις μια πόλη για σένα ή σου λείπει το Τορόντο;
Το αγαπώ το Βερολίνο: τους ανθρώπους που ελκύει, την αφθονία των πραγμάτων που μπορείς να κάνεις 24 ώρες την εβδομάδα, την ποδηλατοκουλτούρα του, καθώς και το γενικό αίσθημα φρεσκάδας, μιας ιστορίας εν τη γενέσει της. Βέβαια εξακολουθώ κι επιστρέφω συχνά στο Τορόντο, το οποίο ακόμα νιώθω σαν σπίτι μου –έχω άλλωστε εκεί πολλούς από τους πιο παλιούς μου φίλους. Μερικές φορές μου λείπει γενικά η καναδική ζωή, η πρόσβαση ας πούμε στο συγκλονιστικό φυσικό τοπίο, η αφελής φύση των ανθρώπων που εύκολα εμπιστεύονται, οι χίπις, οι εφημερίδες στα αγγλικά.
Το 2014 τελειώνει όπου να 'ναι κι εμείς στον μουσικό τύπο ασχολούμαστε φανατικά, όπως πάντα σε τέτοιες σαιζόν, με λίστες. Εσύ ποια άλμπουμ θα μας σύστηνες, ως προσωπικά αγαπημένα από αυτήν τη χρονιά;
Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για να ρωτήσεις, αφού βρίσκομαι πάντα κάτι δεκαετίες πίσω. Αλλά αυτήν την εβδομάδα άρχισα επιτέλους να ακούω Coil, παρότι είναι χρόνια τώρα που οι φίλοι μου προσπαθούσαν να με βάλουν ν' ακούσω τέτοια πράγματα. Οπότε αυτή είναι η τελευταία μου ανακάλυψη.
{youtube}h_foxBP1Hbg{/youtube}
