Στην αρχή ήταν η Jessica. Μετά ακολούθησε ο Andy. Πρόσφατα μπήκε και ο Adam. Οι She Keeps Bees, κάποτε προσωπικό όχημα έκφρασης για την κυρία της παρέας, είναι πλέον γκρουπ που μετράει αρκετές κυκλοφορίες, 8 χρόνια πορείας και συγκρίσεις –από τον μουσικό τύπο μα και τους οπαδούς– με σημαντικά ονόματα του παγκόσμιου καλλιτεχνικού στερεώματος. Με αφορμή λοιπόν τον ερχομό τους στην Αθήνα (αύριο, 20 του Νοέμβρη, στο Six d.o.g.s.), κάναμε μια κουβέντα με την Jessica Larrabee, ρωτώντας τη για όσα συμβαίνουν στο σύμπαν των «Μελισσών»...
Σε συγκρίνουν με μερικές θρυλικές γυναικείες φωνές, σαν την Patti Smith, την PJ Harvey και την Cat Power. Αλήθεια, σε επηρεάζουν καθόλου αυτές οι συγκρίσεις;
Με τιμά που κάποιοι βρίσκουν ότι η φωνή μου έχει σχέση με αυτές τις απίστευτες γυναίκες! Και οι τρεις μεταβολίζουν το δηλητήριο και δίνουν στους ακροατές τη δυνατότητα να ελευθερώσουν τις δικές τους τοξίνες. Η τέχνη τους προέρχεται από τα βάθη της ύπαρξης, είναι μια δύναμη ωμής ομορφιάς. Για εμένα αντιπροσωπεύουν την υπέρτατη θηλυκότητα.
Πρόσφατα γίνατε τρίο ως συγκρότημα. Μίλησε μας για τον ερχομό του Adam Eisler στη μπάντα. Τι θεωρείς πως σας προσφέρει, ως προς τον ήχο και τη σύνθεση;
Γνωρίσαμε τον Adam στη Νέα Υόρκη, όπου εμφανιζόταν λάιβ μόνος του, με το όνομα Abraham King –τον βρήκε βασικά ο Andy να παίζει στο σόου ενός φίλου μας. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχος κιθαρίστας και τραγουδοποιός και αισθανόμαστε ευλογημένοι που μας δίνεται η ευκαιρία να παίζουμε μαζί του. Καταλαβαίνει πώς να υποστηρίζει τα τραγούδια μας, ενώ την ίδια στιγμή προσφέρει πράγματα στην υφή τους, χωρίς να τα υπερφορτώνει.
Το τελευταίο σας αλμπουμ, Eight Houses, κυκλοφόρησε πριν περίπου 2 μήνες. Ποιός ήταν ο κύριος στόχος σας γι' αυτό και κατά πόσο θεωρείτε πως το αποτέλεσμα πλησιάζει όσα είχατε στο μυαλό σας;
Μπήκαμε στο στούντιο με ανοιχτό μυαλό για το Eight Houses και απολαύσαμε τα ευχάριστα ατυχήματα, μα και τη συνεργασία με τους φίλους μας εκεί. Ήμασταν πολύ τυχεροί που βρήκαμε μια ομάδα η οποία πίστεψε αρκετά στη μουσική μας, ώστε να μας βοηθήσει να την προβάλλουμε σε ευρύτερο ακροατήριο. Θεωρώ πως ο δίσκος υπερέβη τις προσδοκίες μας, οπότε αισθανόμαστε πολύ περήφανοι για αυτόν.
Στο Eight Houses συναντάμε μία ακόμα νεαρή αλλά αναγνωρισμένη γυναικεία φωνή, αυτήν της Sharon Van Etten. Μπορείς να μας πεις μερικά πράγματα για τη μεταξύ σας συνεργασία;
Η Sharon είναι καλή μας φίλη! Γνωριστήκαμε πριν χρόνια μέσω ενός κοινού γνωστού και συνδεθήκαμε αμέσως με τη φωνή και με τα τραγούδια της. Γίναμε γείτονες λίγο καιρό μετά την αρχική μας γνωριμία και τρώγαμε μάλιστα μαζί αρκετές φορές, δουλεύοντας ταυτόχρονα και πάνω σε μερικά κομμάτια. Είναι αξιαγάπητο άτομο και πολύ υποστηρικτική ως φίλη. Όσο για τη συνεργασία μας, απλά έτυχε, επειδή βρισκόταν τότε στην πόλη όπου ηχογραφούσαμε. Πάντα μας άρεσε άλλωστε το πώς μπλέκανε οι φωνές μας μεταξύ τους. Ήταν υπέροχο να την έχουμε στον δίσκο, αφού ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ακούσανε τα νέα μας τραγούδια.
Για πρώτη φορά είχατε όμως κι έναν παραγωγό να δουλεύει επάνω στον ήχο σας. Σας βοήθησε o Nicolas Vernhes να επικεντρωθείτε περισσότερο στη γραφή, δημιουργώντας τραγούδια τα οποία μπορεί και να ακούγονταν αλλιώς αν είχατε και το βάρος της παραγωγής;
Ο Nicolas μας επέτρεψε να επικεντρωθούμε στη διάθεση και στην απόδοσή μας. Μας έσπρωξε να ξεκουνηθούμε και να αποδομήσουμε όσα τραγούδια δεν φαινόντουσαν να προκύπτουν όπως τα θέλαμε. Κατάλαβε δηλαδή την επιθυμία μας για απλότητα και ήξερε πώς να δημιουργήσει τους ήχους και την ατμόσφαιρα που θέλαμε. Ο δίσκος θα ήταν σίγουρα διαφορετικός αν δεν είχαμε χρησιμοποιήσει το στούντιό του. Το Eight Houses κατέληξε τελικά να είναι βραδύκαυστο, καθώς κόψαμε τα πιο επιθετικά κομμάτια και το σκεφτήκαμε ως ολότητα. Είναι σίγουρα το πιο προσεκτικά σχεδιασμένο άλμπουμ μας, μέχρι στιγμής.
Γνωριστήκατε στο μπαρ όπου εσύ δούλευες και ο Andy ερχόταν ως πελάτης. Ο συνδετικός κρίκος ήταν βέβαια το παρόμοιο γούστο στη μουσική, κάτι τέτοιο όμως δεν σημαίνει κατ' ανάγκην πως θα ταιριάζατε και ως συνεργάτες. Ποια ήταν λοιπόν τα στοιχεία που είδατε ο ένας στον άλλον και σας έκαναν να σκεφτείτε ότι «με αυτό το πρόσωπο θα μπορούσα να συνεργαστώ σε καθημερινή βάση»;
Κολλήσαμε αμέσως με τον Andy και θεωρούσαμε αλλήλους ως φίλους. Υπήρχε μια φυσική άνεση μεταξύ μας από το ξεκίνημα, δεν χρειαζόταν να υποκρινόμαστε· κάτι που ήταν απλό, αλλά συνάμα και όμορφο. Ο Andy είδε πως ήμουν ένα συνειδητοποιημένο, αποφασισμένο άτομο και εξέφρασε την επιθυμία να με βοηθήσει. Τον ενδιέφερε αρχικά να είναι μηχανικός ήχου, οπότε αποφασίσαμε να δουλέψουμε μαζί πάνω σε έναν δίσκο, το Minisink Hotel του 2006. Είχα προσπαθήσει και στο παρελθόν να ηχογραφήσω τον εαυτό μου, αλλά δεν έγινε εκείνο το κλικ που συνέβη όταν ξεκινήσαμε μαζί. Με στήριζε πολύ ο Andy και δεν περίμενε τίποτα ως ανταπόδοση. Επίσης, δεν προσπάθησε να με αλλάξει ή να βάλει τη δική του σφραγίδα επάνω μου. Ήξερα λοιπόν από την προηγούμενη εμπειρία μου σε συγκροτήματα πως μια μουσική σύνδεση είναι απείρως πιο δυνατή όταν υπάρχει από πίσω και μια φιλική, αλλά και ψυχική σύνδεση: αυτό δηλαδή που μιλάνε δύο άνθρωποι χωρίς να υπάρχει ομιλία.
Μίλησε μας λίγο και για τότε που πήγατε στα βουνά Catskills για ηχογραφήσεις. Πώς σας ήρθε η ιδέα και τι ανάμνηση σου έχει αφήσει η όλη διαδικασία;
Ηχογραφήσαμε βασικά όλο το Dig On του 2011 σε μια ξύλινη καλύβα στα Catskills. Θέλαμε απλά να ξεφύγουμε από την πόλη και την εκκωφαντική ενέργεια της Νέας Υόρκης. Ήταν πραγματικά ένα σκηνικό που σου κόβει την ανάσα εκεί πάνω. Πήγαμε Νοέμβριο, οπότε τα φύλλα είχαν αλλάξει χρώματα και είχαν αρχίσει να πέφτουν. Το σπίτι βρισκόταν εντωμεταξύ στην κορυφή ενός λόφου και η ομίχλη σηκωνόταν κάθε πρωί από την κοιλάδα κάτω από εμάς, κάνοντας τα δέντρα να μπλέκονται με το υπόλοιπο ορεινό φόντο. Ήταν όμως μαγικά και τη νύχτα, με όλα αυτά τα αστέρια. Ήμασταν μόνο εμείς εκεί, η μουσική μας και η φύση. Κάτι που μας γαλήνευε.
Από ποια κομμάτια της ζωής αντλείτε έμπνευση; Πώς ολοκληρώνεται αλήθεια ένα τραγούδι των She Keeps Bees από την αρχή ως το τέλος του;
Προσπαθώ να γράφω σε όλες τις στιγμές. Να ακούω και να δίνω προσοχή στα κύματα της έμπνευσης. Αδειάζω το πρόγραμμα μου όταν αισθάνομαι την παρουσία τους. Προσπαθώ να μην γράφω όταν και επειδή πρέπει, αλλά όταν μου έρχεται φυσικά. Συνήθως οι στίχοι μου λένε ποιες χορδές είναι οι κατάλληλες. Προσπαθώ να αφήνω τη διάθεση και το συναίσθημα να καθορίζουν για μένα το κομμάτι. Γράφω μόνη μου σε ακουστική κιθάρα για να στήσω το σκελετό της σύνθεσης και μετά ο Andy θα του δώσει νέα πνοή, όταν κάνουμε το κομμάτι πραγματικότητα μαζί.
Έχετε ξεκινήσει μια ευρωπαϊκή περιοδεία διάρκειας ενός μήνα, που θα σας φέρει τελικά και από τα μέρη μας. Με ποια κριτήρια αποφασίζετε τη setlist για κάθε συναυλία; Και πώς επιλέγετε να περνάτε τον ελεύθερο χρονο σας, όταν βρίσκεστε σε ξένες χώρες;
Ρίχνω ιδέες στα αγόρια και δουλεύουμε μαζί στην αλληλουχία μεταξύ των κομματιών και στο πώς αυτά συνεργάζονται μεταξύ τους. Μερικές φορές είναι δύσκολο να ξέρουμε ποια παλιότερα τραγούδια πρέπει να παίξουμε σε κάθε μέρος. Θέλουμε να παίζουμε εκείνα που θέλει και ο κόσμος να ακούσει, δεν συμβαίνει όμως πάντα. Αλλά το προσπαθούμε!
Όσο για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, μας αρέσει να δοκιμάζουμε τις τοπικές γεύσεις και να μαθαίνουμε για ένα μέρος από το φαγητό του. Μπορούν τόσα να ειπωθούν από την ιστορία ενός συγκεκριμένου πιάτου! Ενθουσιαζόμαστε δε όταν πρέπει να βιαστούμε να πάμε στην επόμενη χώρα, μιας και είναι ωραίο να έχεις χρονική άνεση και να μπορείς να εξερευνείς χαλαρά έναν τόπο. Δυστυχώς κάτι τέτοιο συμβαίνει αραιά και που.
{youtube}-2hkys_dOCI{/youtube}
