Η παράξενη και ολίγον μυστικιστική φιγούρα του David Eugene Edwards είναι αρκούντως γοητευτική ακόμα και από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Με μια έκφραση θλιμμένης ματαιότητας στη φωνή του, και λίγο πριν τη νέα επίσκεψή του στη χώρα μας (την Τρίτη 7 Οκτωβρίου στο Fix Factory Of Sound της Θεσσαλονίκης / την Τετάρτη 8 Οκτωβρίου στο Fuzz στην Αθήνα), ο εμπνευστής των Wovenhand μας μίλησε για τους οργίλους και σιδεροκέφαλους ρυθμούς που κυριαρχούν στο εξαιρετικά ενδιαφέρον φετινό τους άλμπουμ (Refractory Obdurate). Το οποίο και κρατάει ζωντανό το goth folk και death country μόρφωμα, αυτό που ο ίδιος λάνσαρε για να εκφράσει τους αρχέγονους δαίμονες που ακόμα να τον αφήσουν ήσυχο...
φωτογραφίες: Oddbjørn Steffensen (1,2), Emmanuelle Derrier-Boddez (3) & Jiři Princ (4)
Καλησπέρα David! θα ήθελα να μου μιλήσεις λίγο για το τελευταίο Wovenhand άλμπουμ, που θεωρώ πως ανήκει στις καλύτερες δουλειές σου. Είχες μια διαφορετική προσέγγιση εδώ, διαφορετική από τις τελευταίες σου δουλειές, η οποία έδωσε νέα επίπεδα στον ήχο σου...
Είναι αλήθεια, τα καινούρια τραγούδια έχουν διαφορετική δομή. Είχαμε μια διαφορετική προσέγγιση στο στούντιο και με έναν τρόπο όλα έγιναν λίγο καλύτερα. Τα τελευταία χρόνια κάναμε ζωντανές εμφανίσεις ακατάπαυστα. Ανάμεσα στις συναυλίες δοκιμάζαμε διάφορους ήχους στην κονσόλα και πειραματιστήκαμε επίσης με θορύβους στο στούντιο. Ο τρόπος με τον οποίον προσπαθούσαμε –ή δεν προσπαθούσαμε– να γράψουμε, έδωσε σε κάθε τραγούδι του Refractory Obdurate ένα δικό του ύφος.
Στα τραγούδια σου συναντάω πολλά στοιχεία από την Παλαιά Διαθήκη και έντονη γενικά τη θρησκευτική θεματολογία: μια αγωνία για την ύπαρξη ή μη του Θεού κι ένα ισχυρό συναίσθημα ενοχής. Τι κάνει τόσο ελκυστικά αυτά τα στοιχεία για σένα;
Κοίταξε, τραγουδάω εκείνα που σκέφτομαι. Στους στίχους μου υπάρχουν δηλαδή αυτά ακριβώς που κυριαρχούν και στο μυαλό μου. Όμως υπάρχει μια διαφορά: δεν αναφέρομαι σε θρησκευτικά θέματα εξ αιτίας κάποιας εμμονής με τέτοια θέματα. Οι περιγραφές από την Παλαιά Διαθήκη αφορούν πάντα έναν άνθρωπο. Μιλώντας λοιπόν για τις θρησκευτικές μου αγωνίες, προσπαθώ να μάθω και να πλησιάσω έναν άνθρωπο. Καμιά φορά κι εμένα. Λειτουργεί αν θες σαν μια βιογραφία ή ακόμα και σαν αυτοβιογραφία.
Απομακρύνθηκες όμως από τη θρησκεία τελευταία. Παλιότερα τραγουδούσες σε εκκλησιαστική χορωδία, ήσουν πιο κοντά σε όλα αυτά. Τώρα έχεις κρατήσει μόνο κάποια κατάλοιπα και εμμονές, που θεωρώ ότι πηγάζουν από την ανατροφή την οποία είχες...
Αυτή ήταν η ζωή μου. Αυτή ήταν η ζωή των γονιών μου και των παππούδων μου. Ζούσα σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον σαν παιδί. Ταξίδευα συνέχεια και η παρουσία του Θεού –σαν φόβητρο και αγαλλίαση– ήταν το μόνο πράγμα που οι γονείς μου είχαν πάντα μαζί τους. Πλέον, έχω κι εγώ την εκκλησία μαζί μου συνέχεια, αλλά όταν βρίσκομαι μαζί με συγκεκριμένους ανθρώπους τους οποίους αγαπώ. Εκείνοι είναι η δική μου εκκλησία. Δεν έχω νιώσει ποτέ την ανάγκη να μπω σε ένα «κτίριο».
Μίλησέ μου για τη μπάντα σου. Είστε τρία άτομα;
Είμαστε οι τρεις μας εδώ και αρκετό καιρό και ελπίζω να μείνουμε για πολύ ακόμα. Κάναμε μια τουρνέ πριν από δύο μήνες, ήταν από τις καλύτερές μας. Ήταν βέβαια πολύ απαιτητική, αλλά πήγε καλά. Ξεκουραστήκαμε λοιπόν για λίγο και τώρα επανερχόμαστε.
Και μετά;
Μόλις τελειώσουμε σκοπεύω να κάνω μερικές ηχογραφήσεις με τον Alexander Hacke. Ίσως κάποιο side project, ίσως κάτι άλλο... Ό,τι μας βγει.
Τα νέα τραγούδια σου ακούγονται σχεδόν αβίαστα, σαν να βρίσκονταν πάντα «εκεί». Προφανώς απαιτούσαν κόπο να γραφτούν, πάντως στον δίσκο ακούγονται σαν να είναι έτοιμα. Όμως φαντάζομαι πως όταν θα ακούγονται λάιβ θα είναι εξοντωτικά.
Για εμένα τουλάχιστον, ναι: θα είναι εξοντωτικά! (γέλια) Όσο για τις ηχογραφήσεις, πριν μπούμε στο στούντιο ξέρουμε πολύ καλά τη φύση του τραγουδιού. Αισθανόμαστε σιγουριά για το υλικό μας. Ελάχιστα παρεκκλίνω από τη δουλειά που κάναμε στις πρόβες.
Πώς νιώθεις σήμερα όταν κάποιος σου αναφέρει τους 16 Horsepower; Πώς θυμάσαι εκείνη την εποχή; Σαν κάτι μακρινό;
Να σου πω την αλήθεια, θυμάμαι τα χρόνια των 16 Horsepower σαν να ήταν χθες. Δεν έχω φύγει ποτέ από εκεί, ούτε πνευματικά, ούτε κοσμικά. Ζω ακόμα στον ίδιο κόσμο που ζούσα τότε και ακόμα μάλιστα κατοικώ στο Ντένβερ. Είμαι απλώς κάποια χρόνια μεγαλύτερος, πραγματικά όμως είμαι ο ίδιος άνθρωπος.
Έχεις έρθει στην Ελλάδα πολλές φορές πλέον και έχεις ένα σταθερό και πιστό κοινό. Τι είναι αυτό που σου αρέσει εδώ;
Πάντα με εξέπληττε η καλή υποδοχή που έχουμε στην Ελλάδα: κάθε επίσκεψή μου είναι και μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν έχει υπάρξει φορά που να μην ένιωσα άνετα στην Αθήνα, παρέα με τους συνεργάτες μου και τους φίλους μου. Υπάρχει μια παράξενη οικειότητα. Θα μπορούσα πιστεύω ακόμα και να ζω στην Αθήνα.
{youtube}wYKyhDw4mvM{/youtube}
