Είναι ένα από τα πιο παραγνωρισμένα (σύγχρονα) ονόματα της κατηγορίας της. Μετά πάντως από την κριτική στο άλμπουμ της July (δες εδώ), οφείλαμε να ανταλλάξουμε μερικά λόγια με τη χαρισματική Αμερικανίδα τραγουδοποιό και να εξερευνήσουμε το πρόσωπο που προσδίδει τόσο υψηλές ποιοτικές διαστάσεις στη μουσική της. Καθώς βέβαια και να καταλάβουμε από πού πηγάζει η έμπνευση η οποία θα μας κάνει το χατήρι να επικοινωνήσει μαζί μας στη σκηνή του Six d.o.g.s., την ερχόμενη Τετάρτη, 8 του Οκτώβρη...
Να ξεκινήσω την κουβέντα μας λέγοντας πως βρίσκω εξαιρετικό το July σου, με θαυμάσια ατμόσφαιρα και με δυνατή καρδιά. Ήταν μακρά η διάρκεια του γραψίματος και των ηχογραφήσεων;
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τα ωραία σου λόγια! Ήταν αρκετά μεγάλη περίοδος αυτή, ναι. Όταν έγραφα το άλμπουμ ήμουν απόλυτα προσηλωμένη σ' εκείνο για πολλούς μήνες. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα που περνούσε, έγραφα κι έγραφα… Μέχρι τη στιγμή που μπήκα στο στούντιο, το υλικό μου είχε ολοκληρωθεί.
Στον πρώτο σου δίσκο σε βοήθησε ο Ed Hardy. Μίλησέ μου για τη συνεργασία σας...
Ο Ed έχει την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία βινυλίων Eclipse Records, στην οποία κυκλοφόρησε τις πρώτες μου ηχογραφήσεις αφού πίστεψε σε εμένα. Με βοήθησε να ξεμυτίσω στη μουσική βιομηχανία.
Στο July συνεργάζεσαι με τον παραγωγό Randall Dunn. Ποια είναι η συμβολή του στον ήχο σου, σε σχέση με άλλους παραγωγούς με τους οποίους δούλεψες;
Στο πρώτο άλμπουμ δούλεψα με τον Myles Baer και αργότερα με τον Brian McTear, ο οποίος έκανε παραγωγή σε κάποιους δίσκους της Sharon Van Etten· αλλά και με τον Chris Coady, που έχει συνεργαστεί με τους Beach House και τους Blonde Redhead (μεταξύ άλλων). Με τον Randall κατάφερα λοιπόν να κάνω ό,τι είχα ανάγκη σε αυτή τη φάση της καριέρας μου –κάτι δηλαδή εντελώς καινούριο, με κάποιον που έρχεται από διαφορετικά είδη μουσικής. Ο Randall ειδικεύεται βλέπεις σε βαρύτερo ήχο και σε metal σχήματα. Δούλεψε λ.χ. με τους Sunn O))) για αρκετό διάστημα, αλλά και με τους Wolves In The Throne Room. Η δική μου τώρα μουσική είχε πάντοτε μια σκληρή και σκοτεινή πλευρά, οπότε νομίζω ότι ταιριάξαμε απόλυτα. Περάσαμε καταπληκτικά στις ηχογραφήσεις στο Σιάτλ και ανυπομονώ να ξαναδουλέψουμε σύντομα.
Πού μεγάλωσες; Και ποια ήταν τα νεανικά σου ακούσματα;
Μεγάλωσα σε ένα προάστιο της Βοστόνης και πέρασα μεγάλο μέρος της νιότης μου ζωγραφίζοντας και σχεδιάζοντας. Άκουγα πολλές τζαζ και μπλουζ τραγουδίστριες τότε, όπως τη Nina Simone, τη Billie Holiday και την Ella Fitzgerald όταν ήμουν έφηβη. Είχα όμως και μια εμμονή με την Joni Mitchell. Στο σπίτι μου, επίσης, ακούγανε πολύ κλασικό ροκ οπότε κόλλησα κι εγώ –με τον Bob Dylan, τον Neil Young, τον Leonard Cohen και τον Townes Van Zandt.
Σπούδασες εικαστικές τέχνες, στη συνέχεια όμως άλλαξες πορεία και ασχολήθηκες με τη μουσική. Γιατί;
Σπούδαζα πράγματι καλές τέχνες, στο Rhode Island School of Design, ένα πολύ απαιτητικό και ανταγωνιστικό πανεπιστήμιο. Οπότε η ενασχόληση με τη μουσική ήταν μέρος της προσπάθειάς μου να αποφορτιστώ από την πίεση των εξετάσεων. Εξ αιτίας της εκπαίδευσής μου στα εικαστικά είχα εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου και απέκτησα μια άρνηση, χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια να την ξεπεράσω. Στη μουσική όμως ήμουν αυτοδίδακτη και ήταν έτσι εξαιρετικά ευχάριστο να ανακαλύπτω νέους ήχους στην κιθάρα. Κάθε φορά που δοκίμαζα να γράψω κάτι, ανακάλυπτα λοιπόν και κάτι νέο, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα μόνη μου να αναπτυχθώ σαν ερμηνεύτρια. Όλο αυτό ήταν πολύ μακριά από την ακαδημαϊκή πίεση. Βέβαια θα μου άρεσε πολύ να κάνω μια έκθεση με τα έργα μου σε κάποια γκαλερί, γίνεται όμως πια όλο και δυσκολότερο καθώς εδώ και 6 μήνες βρίσκομαι μέσα σε ένα βαν και περιοδεύω συνεχώς…
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες επιρροές σου που δεν σχετίζονται με τη μουσική;
Η φύση, ο έρωτας, ο θάνατος, η ζωή. Οι αγαπημένοι μου εικαστικοί καλλιτέχνες είναι ο Lucien Freud, ο Alberto Giacometti, ο Egon Schiele, ο Gustav Klimt, ο Marc Chagall, ο αρχιτέκτονας Antoni Gaudíme, οι φωτογράφοι Francesca Woodman και Diane Arbus· και από σκηνοθέτες ο Terence Malick και ο Jodorowsky.
Γράφεις μουσική εδώ και μια δεκαετία και έχεις χτίσει ένα πιστό κοινό. Νιώθεις ότι εξελίσσεσαι διαφορετικά μέσα στα χρόνια;
Ειλικρινά θα σου εκμυστηρευτώ ότι θεωρώ το July ως την καλύτερή μου δουλειά, το πιστεύω. Και όχι γιατί είναι η πιο καινούρια. Νιώθω πολύ καλά για το υλικό μου. Νιώθω περήφανη και για τις παλιότερες δουλειές μου, αλλά θέλω να συνεχίσω να εξελίσσομαι σαν μουσικός με τον τρόπο που τα κατάφερα στο συγκεκριμένο άλμπουμ.
Το “Dead City Emily” θεωρώ πως είναι το καλύτερό σου τραγούδι. Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω του;
Αυτό το τραγούδι στην ουσία είναι αφηγηματικό: πρόκειται για τη φανταστική συζήτηση που κάνω με μια φίλη, εξηγώντας της τους λόγους για τους οποίους θέλω να παραμείνω με τον άνδρα που είμαι μαζί. Υπάρχουν μερικά flashback στις σκοτεινές μέρες, ενώ στο ρεφρέν υπάρχει μια φωτεινή και ξεκάθαρη συνειδητοποίηση των επιθυμιών.
Μιας και είναι πολύ προσωπικό αυτό το άλμπουμ, αναρωτιέμαι πως νιώθεις όταν ακούς τη μουσική σου...
Δεν βάζω ποτέ τη μουσική μου να την ακούσω μόνη μου, παρά μόνο για να σιγουρευτώ ότι η ηχογράφηση πήγε καλά.
Ευχαριστώ πολύ. Σε περιμένουμε στην Αθήνα...
Ευχαριστώ κι εγώ, περιμένω πώς και πώς να επιστρέψω! Έχω παίξει αρκετές φορές στην Αθήνα όταν ήμουν νεότερη, αλλά πάνε πολλά χρόνια από τότε. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη!
{youtube}G_KVavjkdTs{/youtube}
