Οι Ιταλοί Vickers, ψυχοτροπικοί γκαραζιέρηδες για τους οποίους περηφανευόμαστε εδώ στο Avopolis ότι πρωτογράψαμε στην Ελλάδα –σε ανύποπτο χρόνο– πήραν τα πάνω τους για τα καλά, ειδικά μετά τη συμμετοχή τους στο φετινό Primavera. Η Inner Ear κυκλοφόρησε στη χώρα μας το νέο τους άλμπουμ (Ghosts) και με τη βοήθειά της εντοπίσαμε τους γείτονες, ρωτώντας τι έχουν να πουν για όλες αυτές τις νέες καταστάσεις που ζούνε...
Γιατί Ghosts; Είναι τα φαντάσματα μιας παλιάς ζωής ή μιας ξεχασμένης εποχής στη μουσική; Ή μήπως τελικά ο νέος σας δίσκος αποτελεί πλατφόρμα έκφρασης μεταφυσικών ανησυχιών;
Όταν τελείωσε ο δίσκος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για τίτλο, προσέξαμε ότι υπήρχε μια επαναλαμβανόμενη λογική στους στίχους, που έχει να κάνει με καταστάσεις και γεγονότα τα οποία σχετίζονται με το παρελθόν. Είχαμε βέβαια και το τελευταίο τραγούδι να ονομάζεται "Ghosts", αλλά τελικά ο τίτλος αναφέρεται και στη διαφορετική ζωή που έχεις όταν μετέχεις σε μια μπάντα. Μένεις δηλαδή στη σκιά της κανονικής ζωής και σε έναν παράλληλο χρόνο, μερικές φορές μη πραγματικό.
Το artwork είναι πραγματικά θαυμάσιο. Δώστε μας κάποιες πληροφορίες για την αισθητική του, αλλά και γενικότερα για τη λογική που επιλέγετε για τη δημόσια εικόνα σας...
Πάντα προσπαθούμε οι αφίσες για τις συναυλίες μας και γενικότερα το artwork γύρω από τη μουσική μας να έχουν σχέση με την ατμόσφαιρα την οποία βγάζουν οι συνθέσεις μας. Στην περίπτωση του Ghosts ξοδέψαμε πολύ χρόνο μέχρι να καταλήξουμε σε αυτό που θεωρούσαμε σωστό. Είναι η θαυμάσια φωτογραφία μιας ταφόπλακας από το περίφημο παρισινό νεκροταφείο του Père-Lachaise και τα συγχαρητήρια αποδίδονται στη φωτογράφο Elisa Giove (τσεκάρετε δουλειές της, εδώ).
Το Vickers να το λάβουμε ως χιουμοριστική σύνδεση με την Εκκλησία;
Όχι, όχι, καμία σύνδεση με την Εκκλησία! Όταν ξεκινάς ξέρεις μια μπάντα, το δυσκολότερο πράγμα είναι να διαλέξεις καλό όνομα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν ήρθε όταν ο Federico (σ.σ.: ο μπασίστας) είδε το όνομα αυτό σε έναν παλιό κατάλογο ενός... μουσείου αεροπλάνων! Τα Vickers ήταν θαυμάσια βρετανικά αεροπλάνα στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα.
Τσεκάροντας την ιστοσελίδα σας, πρόσεξα ότι περιοδεύετε συνεχώς. Πώς έχει τρέξει λοιπον μέχρι στιγμής η τουρνέ; Και ποιος είναι ο στόχος που έχετε θέσει για τη μπάντα μέσα στο 2014;
Ναι, είμαστε όλοι χαρούμενοι γι' αυτές τις εμφανίσεις στην Ευρώπη τον τελευταίο καιρό –ταξιδέψαμε πολύ και γνωρίσαμε πολύ και καλό κόσμο, που εκτίμησε τη μουσική μας. Θα ξαναβγούμε για τουρνέ τον Οκτώβρη, μ' ένα μικρό διάλλειμα ξεκούρασης στο ενδιάμεσο. Θα βρεθούμε μάλιστα και στο Παρίσι, στο La Maroquinerie, για ένα πολύ ωραίο event που διοργανώνει το περιοδικό Gonzai. Η μεγαλύτερη επιτυχία μας είναι μάλλον ότι καταφέρνουμε κι έχουμε αρκετές ημερομηνίες στις τουρνέ μας. Έτσι, η μουσική μας ακούγεται σε όλο και περισσότερα μήκη και πλάτη.
Η συμμετοχή σας στο φετινό Primavera φαντάζομαι ότι υπήρξε ένα σημαντικό βήμα. Πώς βιώσατε την όλη εμπειρία, ενός τόσο μεγάλου και οργανωμένου φεστιβάλ;
Καταπληκτικά ήταν στο Primavera... Πραγματικά θαυμάσια! Παράλληλα βέβαια είναι κι ένα φεστιβάλ που έχει τις δυσκολίες του: πρέπει να σεβαστείς απόλυτα τις συνθήκες, τις ώρες, όπως και τις προωθητικές κινήσεις που γίνονται κατά τη διάρκειά του. Έτσι κι αλλιώς όμως είμαστε καλοί σε αυτό, δεν αντιμετωπίσαμε δυσκολίες. Είχαμε 40 λεπτά στη διάθεσή μας και το τελευταίο μας ακόρντο ακούστηκε στα 39 λεπτά και 30 δευτερόλεπτα! Υπάρχουν ακόμα και για τους μουσικούς πάρα πολλά πράγματα για να ασχοληθούν και είναι κυριολεκτικά ένα πάρκο και για το κοινό, αλλά και για τους καλλιτέχνες.
Φτάσαμε στο φεστιβάλ μετά από μια τουρνέ δύο εβδομάδων. Είδαμε τους National, τους Black Lips, τον Ty Segall (τον πιο αγαπημένο από ό,τι είδαμε, θαυμάσιος) και ήπιαμε πολλές μπύρες, ενώ φάγαμε και πολύ junk food στα παρασκήνια. Δεν είδαμε δυστυχώς τους Television, γιατί έπρεπε να κάνουμε κάτι συνεντεύξεις μετά το σόου μας κι έπρεπε επίσης να βάλουμε και τα όργανα πίσω στο βαν εκείνη την ώρα. Για να σου πω την αλήθεια, ξέρω ότι ακούγονται λίγο αφελή από μεριάς μας όλα τούτα, αλλά ήταν καθαρή διασκέδαση το Primavera. Όπως και μια απολαυστική εμπειρία, να βρισκόμαστε σε μια τόσο οργανωμένη φάση, ανάμεσα σε τέτοια ονόματα. Βασικά, δεν χορταίνουμε να μιλάμε γι' αυτό!
Ακούγεται και μια αστεία ιστορία, πως βρήκατε λέει το τηλέφωνο του Jonathan Wilson και για το τι ακολούθησε μέχρι να το ξαναπάρει στα χέρια του...
Ναι, είναι όντως αστεία ιστορία! Μετά το σόου μας πήγαμε τα όργανα στο βαν, όπως είπαμε και πιο πριν, έπρεπε όμως να πάρουμε κι ένα από τα βαν που είχαν οι διοργανωτές και να πάμε σε άλλο σημείο του φεστιβάλ, όπου θα δίναμε κάποιες συνεντεύξεις. Μπήκαμε λοιπόν σ' αυτό που μας διέθεσαν και στο πίσω κάθισμα βρήκαμε ένα iPhone. Ρωτήσαμε τον οδηγό και μας είπε ότι μόλις πριν από λίγο είχε μεταφέρει τον Jonathan Wilson στο ξενοδοχείο του. Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά και είναι ένας φίλος του Jonathan που τον καλεί μέσω Skype! Και επειδή ο Jonathan είχε ενεργοποιημένη την αυτόματη απάντηση, η οθόνη ανοίγει και ο τύπος αρχικώς μένει έκπληκτος και μετά αρχίζει να γελά ακατάπαυστα, διότι έβλεπε τρεις τύπους να προσπαθούν να του εξηγήσουν τι συμβαίνει σε άλλη γλώσσα από τη δική του. Αυτουνού λοιπόν του φάνηκε ότι του έκανε πλάκα ο Jonathan! Με τα πολλά καταφέραμε και του εξηγήσαμε την κατάσταση και τελικώς στείλαμε το τηλέφωνο στο ξενοδοχείο μέσω του διοργανωτή, για να μην υπάρξουν και άλλα τέτοια, έστω και ευτράπελα.
Αν και το Ghosts εκδόθηκε στην Ελλάδα, δεν έχετε παίξει ακόμα εδώ. Από τη στιγμή που η Ιταλία είναι τόσα κοντά, ποιος ο λόγος που δεν σας έχουμε δει στα μέρη μας μέχρι στιγμής;
Δεν είναι και τόσο εύκολο να κανονίσουμε για Ελλάδα, γιατί τα αεροπορικά εισιτήρια μας αναγκάζουν να ζητήσουμε μεγαλύτερη αμοιβή απ' ό,τι συνήθως. Πάντως προσπαθούμε να οργανώσουμε κάτι με τη βοήθεια της εκεί εταιρείας μας, της Inner Ear. Είναι καταπληκτικοί άνθρωποι, με πραγματικά καλό γούστο και αγάπη για τη μουσική!
Κερδίζετε αρκετά από τη μπάντα ώστε να πληρώνετε τους λογαριασμούς σας;
Όχι, σε καμία περίπτωση· ο καθένας έχει μια δουλειά προς επιβίωση. Είναι λίγο δύσκολο με τα προγράμματα των τουρνέ και των ηχογραφήσεων, συν τις πρόβες, αλλά έτσι δεν συμβαίνει πάντα στα ξεκινήματα μιας μπάντας; Σαφώς και έχουν βελτιωθεί μερικά ζητήματα εσόδων, πάντως αυτή τη στιγμή δεν είναι δυνατόν να πληρώνονται 4 ή 5 άτομα (σ.σ.: εννοεί και τον ηχολήπτη τουρνέ). Είναι μάλλον αδύνατο.
Θεωρείτε τους Vickers κρίκο στην αλυσίδα της παράδοσης που πάντα είχε η Ιταλία στα garage και ψυχοτροπικά συγκροτήματα;
Είναι μια πολύ καλή στιγμή για την ψυχεδελική μουσική γενικότερα, άσχετα με την ιταλική παράδοση. Υπάρχουν σήμερα θαυμάσιες μπάντες όπως οι Tame Impala, που έχουν απόλυτα προσωπικό ήχο· ή ο Ty Segall, ο οποίος βαδίζει ακόμα περισσότερο προς το psych garage –επίσης οι Night Beats και οι White Fence... Από την άλλη υπάρχουν και επιτυχημένα συγκροτήματα όπως οι Black Angels, οι Crystal Stilts, οι Thee Oh Sees, οι Pond και στα σίγουρα οι Allah-Las. Τις προαναφερθείσες μπάντες τις σεβόμαστε, αλλά δεν είμαστε ακροατές και οπαδοί όλων τους. Κάποιοι είναι αναβιωτές ή αποκαλούν τους εαυτούς τους έτσι, όπως και να έχει βέβαια παράγουν καλή μουσική. Κι αυτή μάλλον είναι και η ιστορία του ροκ: ουσιαστικά ένα κύκλος, όπου το κάθε στυλ έχει τη δική του μαγική χρονική στιγμή. Και κάπου τώρα είναι και η σειρά της ψυχεδελικής μουσικής. Από την άλλη, εμείς σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να είμαστε αναβιωτές. Η μουσική πρέπει πάντα να πηγαίνει προς τα εμπρός.
Συστήστε μας λοιπόν και μερικούς ακόμα Ιταλούς καλλιτέχνες του σήμερα που αξίζουν ακρόασης, κατά τη γνώμη σας...
Υπάρχουν πολλές καλές μπάντες στη Φλωρεντία! Το τρίο π.χ. των Go!Zilla, που παίζει acid psychedelic punk. Ή οι Then The Plastic Man, οι οποίοι κινούνται προς μια «φλοϋδική» Syd Barrett κατεύθυνση και μόλις έβγαλαν ένα EP (ετοιμάζουν και ολοκληρωμένο δίσκο). Πολύ καλοί φίλοι μας και πολύ καλή μπάντα είναι οι Hacienda, επίσης από τη Φλωρεντία –πρόσφατα μάλιστα μετακόμισαν τον συμπαγή και έμπειρο ήχο τους στο Λονδίνο. Είναι σαφώς πιο δημιουργικό όταν βγαίνεις από τα όρια της πατρίδας σου και δοκιμάζεις την τύχη σου στην Ευρώπη και ειδικά στην Αγγλία. Γιατί στην Ιταλία μπορεί να έχουμε μερικές πολύ καλές μπάντες, αλλά δεν υπάρχει η σωστή δομή στη μουσική βιομηχανία ώστε να προωθήσει underground συγκροτήματα έξω. Κι αυτό είναι μεγάλο λάθος. Θυμάστε τους Ιταλούς Jennifer Gentle, για παράδειγμα; Υπέγραψαν με τη Sub Pop το 2005 και κατάφεραν να προσεδαφίσουν μία νέα ματιά πάνω στο psych ύφος, σχεδόν 8 χρόνια πριν ξανάρθει στην επιφάνεια το είδος. Αν δεν τους έχετε ακούσει δώστε τους μια ευκαιρία στα ηχεία σας.
{youtube}NwVIePBT66c{/youtube}
