Αν και δεν διατρέχουν κίνδυνο να χαρακτηριστούν «μονιμάδες» των εδώ συναυλιακών δρώμενων, έρχονται ξανά σε μικρό σχετικό διάστημα από την τελευταία τους επίσκεψη, μα καθόλου αναίτια: η φετινή τους τουρνέ στην Ευρώπη τους έβαλε στο επάνω ράφι των live acts του σύγχρονου ροκ underground (υπερχρησιμοποιημένη έκφραση, το γνωρίζω). Με αφορμή λοιπόν τη συναυλία της 11ης Σεπτεμβρίου στο An Club (την αμέσως προηγουμένη, 10 Σεπτεμβρίου, παίζουν στο Eightball της Θεσσαλονίκης), κουβεντιάσαμε με μία μπάντα που μιλά άνετα και χωρίς σοβαροφάνειες –αλλά και με απουσία χαβαλέ ή βαρεμάρας– έχοντας πάντα αξιόλογα στοιχεία να προσθέσει σε κάθε της συνέντευξη...
Με ποιο σκεπτικό ή συντεταγμένη ξεκινήσατε να κάνετε μουσική μαζί; Η σχέση τροφοδότησε τη μουσική ή το αντίθετο;
Ήμασταν ζευγάρι για μερικά χρόνια πριν αποφασίσουμε να φτιάξουμε τους Moon Duo. Ο Ripley ήταν ήδη στους Wooden Shjips, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν μακροσκελείς τουρνέ όπως αυτός επιθυμούσε κι έτσι με ρώτησε αν ήθελα να ξεκινήσουμε κάτι μαζί. Μου φάνηκε σπουδαία ιδέα και απάντησα ναι, όπως είναι φανερό! Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι η μουσική ήταν αποτέλεσμα της σχέσης.
Έγινε σχεδόν αμέσως γνωστό μέσω του ίντερνετ ότι φέτος οι Moon Duo ήταν, κατά μία έννοια... Moon Trio σε αρκετά σημεία της τουρνέ, μιας και προσθέσατε έναν ντράμερ. Πώς άλλαξε η αίσθηση πάνω στη σκηνή; Θα είναι μια μόνιμη προσθήκη αυτή;
Με τον John Jeffrey, όπως είναι το όνομα του ντράμερ, γνωριστήκαμε πέρυσι το καλοκαίρι και τον νοικιάσαμε για τη φετινή μας τουρνέ. Ήταν ένα είδος πειράματος για εμάς το πώς θα λειτουργήσουμε πάνω στη σκηνή δίπλα σε έναν κανονικό ντράμερ. Και η αλήθεια είναι ότι λειτούργησε πραγματικά ωραία. Το βρήκαμε απελευθερωτικό, γιατί μπορούσαμε έτσι να εισάγουμε ρυθμούς σε αυτοσχεδιαστική διάθεση μέσα σε συγκεκριμένες ενορχηστρώσεις κι αυτό να διαθέτει δυναμική μα και εργονομία –κάτι που φυσικά δεν μπορείς σε καμία περίπτωση να κάνεις με ένα drum machine. Ο John αποδείχθηκε λοιπόν σωστή επιλογή και εφάρμοσε απόλυτα στους Moon Duo. Θεωρώ έτσι ότι θα μας ακολουθήσει και στο άμεσο μέλλον, στις συναυλίες μας.
Πολλές φορές διαβάσαμε σε συνεντεύξεις σας για τους Velvets ή τον Neil Young σε επίπεδο αναφορών. Ποια όμως είναι η σχέση σας με τη μουσική έξω από το ροκ; Σας αρέσει λ.χ. η dance σκηνή ή υλικό από πειραματικούς συνθέτες σαν τον Ξενάκη, τον Stockhausen ή τον Cage;
Στο σπίτι ακούμε ένα τεράστιο φάσμα από μουσικές και δίσκους και ο Stockhausen με τον Cage συμπεριλαμβάνονται στα σίγουρα σ' αυτό. Εξάλλου και οι Moon Duo ξεκίνησαν ως πείραμα: δύο άνθρωποι προσπάθησαν να καταλάβουν τι μουσική μπορούν να παράγουν μαζί. Μας αρέσει λοιπόν πάρα πολύ η μινιμαλιστική μουσική και η σχετική σκηνή. Υπάρχει όμως ένας συνεχής κύκλος ακροάσεων, που μπορεί να ξεκινήσει από τους Suicide, ας πούμε, και να φτάσει στον John Coltrane ή στον Rashied Ali. Δεν θεωρώ ότι έχω πλήρη γνώση της dance σκηνής –ειδικά αν μιλάμε για την techno έκφανσή της– αλλά την ίδια στιγμή θεωρώ ότι μεγάλο μέρος αυτού που ονομάζουμε ροκ είναι στην πραγματικότητα χορευτική μουσική. Όλο το πρωτοφανές αμερικάνικο ροκ, λ.χ., στηρίχθηκε σε απλούς και επαναληπτικούς ρυθμούς έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να το χορεύει. Και ροκ μουσική προορισμένη για χορό είναι αυτό που προσπαθούμε κι εμείς να παράγουμε.
Έχετε επισκεφθεί πολλά μέρη ανά τον πλανήτη (και όχι μόνο σε επίπεδο συναυλιών): αν δεν κάνω λάθος, έχετε μείνει –ως πολίτες– σε αρκετές τοποθεσίες. Πώς επηρεάζει τη μουσική σας το άρωμα και η διάσταση των διαφόρων πόλεων;
Δεν είμαι σίγουρη ότι οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν την επιρροή που ασκεί ένας τόπος. Υπάρχει επιρροή στα σίγουρα, κάθε μέρος αφήνει το σημάδι του πάνω σου· δεν νομίζω όμως ότι μπορώ να σταμπιλάρω μια συγκεκριμένη ευθεία αναφοράς μεταξύ ενός μέρους ή μιας χώρας και μιας συγκεκριμένης οπτικής της μουσικής μας. Η παρουσία των ταξιδιών μας, η επιρροή τους, είναι περισσότερο ένα όνειρο που δεν μπορείς να θυμηθείς στην εντέλεια. Αντανακλά μεν τον ψυχισμό, αλλά είναι δύσκολο να μεταφραστεί.
Τώρα πια ζείτε αποκλειστικά από τη μουσική, σωστά; Αν μου επιτρέπετε, τι δουλειές είχατε πριν περάσετε στην παρούσα κατάσταση;
Αυτό είναι αλήθεια, πλέον ζούμε από τη μουσική, κάτι για το οποίο είμαι πραγματικά ευγνώμων απέναντι στη ζωή. Πριν από αυτό εγώ δίδασκα λογοτεχνία και ο Ripley ήταν υπεύθυνος ηλεκτρονικών συστημάτων σε μια εταιρεία τεχνολογικής έρευνας.
Και ποια είναι η καθημερινότητά σας όταν δεν βρίσκεστε σε περιοδεία; Περιλαμβάνει jamming sessions ή κρατάτε κάποια απόσταση από τα όργανα όταν ξαναγυρνάτε σπίτι;
Την πρώτη εβδομάδα μετά την περιοδεία υπάρχει μια χαλαρότητα. Μένουμε ξύπνιοι μέχρι πολύ αργά –από υπερένταση– και παρακολουθούμε πολλές ταινίες. Όταν πια εξοικειωθούμε εκ νέου με το μέρος, η καθημερινότητα παίρνει διαφορετικούς ρυθμούς. Ζούμε τώρα στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, κι έχουμε φτιάξει ένα μεγάλο μέρος για πρόβες και ηχογραφήσεις στο υπόγειό μας, πράγμα που μας αρέσει πάρα πολύ. Όποτε λοιπόν νιώσουμε την ανάγκη να παίξουμε ή να δοκιμάσουμε κάτι, κατεβαίνουμε τα σκαλιά! Τα πάντα είναι στημένα και απλά ανοίγουμε τους διακόπτες.
{youtube}zgqTh6uoenc{/youtube}
