Ένα από τα βαριά χαρτιά στο χορευτικό μέτωπο για το φετινό PlisskenFestival (Παρασκευή 6 & Σάββατο 7 Ιουνίου, στο Κτήριο 56 του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος) είναι ο Vitalic –ο οποίος θα παίξει αργά το βράδυ στις 6/6, στο mainstage. Με έναν πρώτο δίσκο που ακόμα μνημονεύεται, με συναυλιακές ιδέες που έχουν απασχολήσει τόσο τον τύπο όσο και το κοινό, αλλά και με μια πορεία που ακόμα δεν έχει βρει «λακκούβα», ο Γάλλος δημιουργός μας μιλάει για τον τρόπο ζωής ενός ανθρώπου ο οποίος βιοπορίζεται από τη μουσική...
Το τελευταίο σου άλμπουμ, RaveAge, δημιουργήθηκε έχοντας ως έμπνευση τη Μεσόγειο. Αυτό σημαίνει πως η εμφάνισή σου στο φετινό PlisskenFestival θα τοποθετήσει κατά κάποιον τρόπο τα τραγούδια του στο φυσικό τους περιβάλλον. Τι θα πρέπει λοιπόν να περιμένουμε από μια τέτοια συνάντηση μουσικής και τοπίου;
Όταν έγραφα το RaveAge ζούσα στη Ρώμη, όπου οι άνθρωποι ακούνε μουσική με διαφορετικό τρόπο από τους Γάλλους, για παράδειγμα. Εννοώ πως στη Γαλλία ο κόσμος επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε ένα κυρίως μουσικό είδος, ενώ στην Ιταλία είναι πιο χαλαροί και μπλέκουν όλων των ειδών τους ήχους μεταξύ τους. Αυτό που θα πρέπει λοιπόν να περιμένετε είναι ένα μπλέξιμο παλιότερων και καινούργιων τραγουδιών, τα οποία θα καλύπτουν όλο το φάσμα ήχων που μου αρέσουν, από τη disco ως το techno.
Έχεις επίσης αναφέρει πως ο συγκεκριμένος δίσκος περιέχει ό,τι θέλεις να παίζεις μουσικά όταν εμφανίζεσαι ως DJ –είναι ένα ενεργητικό άλμπουμ, αλλά με μια εξίσου σαφή ποπ χροιά. Πώς κατάφερες να ισορροπήσεις αυτά τα δύο στοιχεία;
Όλα ήρθαν φυσικά, χωρίς να έχω προγραμματίσει κάτι. Έτσι δημιουργώ άλλωστε μουσική, χωρίς πολλή σκέψη: δεν πιέζω τον εαυτό μου προς καμία κατεύθυνση και, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα συνειδητοποιήσει καν αυτήν την ποπ χροιά όσο έγραφα το άλμπουμ. Οι άνθρωποι γύρω μου το πρωτοπαρατήρησαν.
Όταν κυκλοφόρησε το δισκογραφικό σου ντεμπούτο έγινε άμεση επιτυχία και πολλά μουσικά μέσα το αναφέρουν πλέον ως έναν από τους κλασικούς δίσκους των '00s. Πώς το βίωσες εσύ όλο αυτό και τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο;
Θυμάμαι να ταξιδεύω πολύ και να παίζω σε μεγάλα φεστιβάλ. Ως παιδί ονειρευόμουν να ταξιδεύω και να ανακαλύπτω τον κόσμο και ξαφνικά να που μου συνέβαινε! Όλο αυτό βέβαια έγινε γραμμικά και όχι ξαφνικά, μέσα σε έναν μήνα, όπως γίνεται μερικές φορές: μεγάλωσε σιγά-σιγά, μέσα σε διάστημα 5 ετών. Ήταν μια πολύ έντονη στιγμή της ζωής μου.
Η VMirror περιοδεία σου κέρδισε πολύ καλή φήμη και στην τελική καταμέτρηση «έγραψε» 2 χρόνια εμφανίσεων. Τι θεωρείς ότι την έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία και πόσο δύσκολο ήταν να εξελίξεις όλο αυτό, όταν ήρθε η ώρα να περιοδεύσεις για το RaveAge;
Η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου, καθώς και η προετοιμασία της περιοδείας του, είναι κάθε φορά μια πρόκληση για μένα. Γιατί δεν είναι ποτέ εύκολο να δημιουργήσεις έναν δίσκο ενώ ο κόσμος έχει υψηλές προσδοκίες και το ίδιο συμβαίνει για την περιοδεία του. Πρέπει να ξεκινήσω από το μηδέν, να βρω καινούργιες ιδέες και να τολμήσω να εξελιχθώ. Με ό,τι κινδύνους φέρνει κάτι τέτοιο.
Είσαι όμως και οπαδός της μαγειρικής, εκτός από τη μουσική: όπως έχεις δηλώσει, σκέφτεσαι να ανοίξεις δικό σου εστιατόριο! Τι σε ελκύει περισσότερο στη μαγειρική; Αποτελεί για σένα ένα ακόμα πεδίο δημιουργικότητας;
Η μαγειρική είναι ασφαλώς κάτι δημιουργικό, αλλά και κάτι που ευχαριστεί τόσο εμένα, όσο και τους φίλους μου. Δεν παριστάνω τον μεγάλο μάγειρα, με ευχαριστεί όμως να πειραματίζομαι και μετά να περνάω τον χρόνο μου μοιραζόμενος τις δημιουργίες μου. Περνάω αρκετό χρόνο με φίλους στο σπίτι, κατασκευάζοντας γεύματα από το πουθενά. Ακόμα έχω βέβαια το εστιατόριο στο μυαλό μου ως ιδέα, ωστόσο το έχω αφήσει για κάποια άλλη στιγμή...
Ξεκίνησες να πειραματίζεσαι με τη μουσική μετά από μια συναυλία των DaftPunk. Πώς σου φάνηκε αλήθεια το τελευταίο τους άλμπουμ και η όλη στροφή τους στη μουσική των 1970s; Θεωρείς πως μπορεί να στρέψει το ενδιαφέρον του κόσμου μα και των μουσικών προς εκείνη την εποχή;
Ήδη το έχει κάνει! Πάρε για παράδειγμα το “Happy” του Pharell Williams, είναι ένα εντελώς 1970s κομμάτι. Εμένα τώρα μου αρέσουν πράγματα από εκείνη τη δεκαετία, αλλά όχι το funky κομμάτι. Προτιμώ τη πρώιμη ντίσκο του Giorgio Moroder ή τα ψυχεδελικά εκείνης της περιόδου.
Και για την άνοδο του EDM, τι πιστεύεις; Έχει έρθει για να μείνει ή είναι απλά μια μόδα η οποία αργά ή γρήγορα θα χαθεί;
Νομίζω πως είναι απλά η νέα ονομασία της dance μουσικής των 1990s. Η οποία ξέφυγε από τα προαστιακά clubs και πήρε επιτέλους θέση σε γαμήλια πάρτι και σε συνεστιάσεις γεμάτες από άνδρες με πιστωτικές κάρτες χωρίς όρια και ξανθομάλλες κοπέλες που χύνουν σαμπάνια στα πλαστικά στήθη τους...
Μπορεί ο τρόπος ζωής ενός DJ να αρχίσει να επιβαρύνει όποιον τον ακολουθεί; Έχεις αισθανθεί ποτέ μπαϊλντισμένος από τα συνεχόμενα ταξίδια και την ασταμάτητη ανανέωση άγνωστων προσώπων γύρω σου;
Ακόμα και αν είναι ο τρόπος ζωής που αγαπάς, πιστεύω πως γίνεται πολύ προβλέψιμος και επαναλαμβανόμενος από κάποιο σημείο και μετά. Όπως και σε πολλά άλλα πράγματα, αν δεν προσέξεις, μπορεί ν' αρχίσεις να λειτουργείς μηχανικά. Σε τέτοιες περιπτώσεις μειώνω τους ρυθμούς και στρέφω τη προσοχή μου στο στούντιο και στην οικογένειά μου.
{youtube}UK-lGSYKaaM{/youtube}
