Κλείνοντας το τηλέφωνο με τον Hayden Thorpe των Wild Beasts αισθάνθηκα μια βαθιά ευγνωμοσύνη. Όχι μόνο γιατί το συγκρότημα έβγαλε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (βλέπε εδώ), αλλά κι επειδή όσο σκεπτόμενος και ανήσυχος είναι ο Thorpe ως δημιουργός, άλλο τόσο ευγενικός και μετρημένος αποδείχθηκε στα λόγια του. Οι Wild Beasts θα εμφανιστούν στο φετινό Plissken Festival (Παρασκευή 6 & Σάββατο 7 Ιουνίου, στο Κτήριο 56 του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος –οι ίδιοι παίζουν 6/6 στο mainstage) και είχαμε έτσι την ευκαιρία να πούμε δυο λόγια με τη «φωνή» τους...
Κυκλοφορήσατε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Θεωρώ ότι πλέον, στην 4η δουλειά σας, είστε πιο επιδέξιοι σαν μουσικοί και διαθέτετε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σαν συνθέτες. Είναι αλήθεια; Κατά πόσο ενδιαφέρεστε για μια τέτοιου είδους αποτίμηση;
Χαίρομαι που το παρατηρείς, όμως υπάρχει μια παράξενη διχοτόμηση στο μυαλό μου σε σχέση με τη δεξιοτεχνία και με την ειλικρίνεια. Νομίζω δηλαδή ότι όσο καλύτερος μουσικός γίνεσαι –και όσο περισσότερο καλλιεργείς τη διανοούμενη πλευρά του εαυτού σου– άλλο τόσο μουδιάζουν τα ένστικτά σου και η συναισθηματική σου πλευρά.
Υπάρχει μια περίεργη αντίφαση εδώ...
Ναι, και την αντιμετωπίζω περισσότερο όσο περνούν τα χρόνια. Όσο περισσότερα μαθαίνεις, τόσο λιγότερα νοιάζεσαι να μάθεις περαιτέρω. Προτιμώ έτσι τη μουσική όταν μεταδίδει συναισθήματα και όχι όταν μεταδίδει ιδέες και σοφία. Παλιότερα συνηθίζαμε να κωδικοποιούμε τα συναισθήματα ή να ξεφεύγουμε στις περιγραφές μας. Αλλά στο PresentTense γυρίσαμε πίσω στην απλότητα των τραγουδιών μας. Στην ουσία.
Συμφωνείς ότι το Present Tense είναι ένας δίσκος ρεαλιστικός και αισιόδοξος;
Έτσι αισθάνομαι κι εγώ. Δουλέψαμε πάρα πολύ στην ατμόσφαιρα του δίσκου και νομίζω ότι πετύχαμε μια αίσθηση αισιοδοξίας. Στο παρελθόν έχουμε κυκλοφορήσει και κλειστοφοβικούς δίσκους, γεμάτους με σκοτεινούς λεκτικούς κώδικες. Θέλω όμως να κάνω και μια προσωπική εκτίμηση: νομίζω ότι το PresentTense είναι δίσκος στον οποίον μπορείς και βλέπεις όσα επιθυμείς να δεις. Αυτή τη φορά θέλαμε να ξεπηδήσει η αισιοδοξία μέσα από τα ερείπια· να επικοινωνήσουμε σε μια πιο αισιόδοξη γλώσσα. Η πρόκληση βρίσκεται στο να δημιουργείς μουσική που να είναι αισιόδοξη, αλλά χωρίς να πατάει στα στερεότυπα του είδους. Νομίζω ότι οι συμβολισμοί και οι κώδικες της θλίψης και της μελαγχολίας είναι πολύ πιο εύκολο να χρησιμοποιηθούν και να γίνουν μουσικά προσβάσιμοι.
Το αντίθετο όμως δεν πετυχαίνεται εύκολα. Υπάρχει μια παρανόηση ως προς αυτό, σε όλη τη γκάμα της ποπ κουλτούρας...
Φυσικά –και πρόκειται για μεγάλο λάθος. Όταν ο κόσμος ακούει για «αισιόδοξη» μουσική σκέφτεται ανώδυνα χορευτικά hits με παλαμάκια ή μουσική για το Χόλυγουντ. Αυτός ο δίσκος δεν στοχεύει όμως να γίνει αισιόδοξος με την έννοια του καθωσπρεπισμού και της αφέλειας, αλλά κοιτώντας κατάματα την καταστροφή και οτιδήποτε το… καταραμένο.
Εντοπίζω στα τραγούδια σας επιρροές από διαφορετικές εποχές και είδη, όπως από τη dance κουλτούρα των 1990s ή τη soul της δεκαετίας του 1970. Μπορείτε να είστε αισθαντικοί, ερωτικοί και κατεστραμμένοι στο ίδιο τραγούδι, δεν υπάρχει μόνο ένα επίπεδο. Πρόκειται για μεγάλο κατόρθωμα, το αντιλαμβάνεσαι, ε;
Χαίρομαι πολύ που το λες! Στην πραγματικότητα, σε πολλά τραγούδια υπάρχει ένα σκοτεινό χιούμορ, ένας υπόγειος σαρκασμός.
Κινηματογραφικός σχεδόν...
Ναι, ακριβώς. Μοιάζει σαν ταινία του Λαρς Φον Τρίερ, η οποία μπορεί να είναι σκοτεινή και σεξουαλική αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι και αστεία –με έναν παράξενο τρόπο. Έχω συνηθίσει να αντιμετωπίζω το σεξ και τον θάνατο σαν τις δύο αντίθετες άκρες του ίδιου πράγματος. Ίσως ακουστεί παράξενο που το λέω, αλλά τα καλά πράγματα βρίσκονται μόνο εκεί όπου καιροφυλακτούν τα άσχημα. Μόνο μέσα από τις πιο σκοτεινές καταστάσεις μπορεί να προκύψει κάτι πραγματικά καλό. Όπως και το καλύτερο χιούμορ προκύπτει μέσα από τις πιο σκοτεινές ιστορίες.
Ποια είναι η φιλοσοφία πίσω από την κατασκευή του κάθε άλμπουμ σας; Τα αντιμετωπίζετε ως κεφάλαια ενός βιβλίου ή απλώς ηχογραφείτε τα νέα τραγούδια σας όταν μαζευτεί αρκετό υλικό που σαν ικανοποιεί;
Θωρώ ότι κάθε άλμπουμ ξεχωριστά αποτυπώνει ακριβώς το πού βρίσκεσαι σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Διαφαίνονται οι ανάγκες και οι ανησυχίες σου. Με τον πρώτο μας ας πούμε δίσκο, το Limbo Panto, αποτυπώθηκε μια έκρηξη θυμού, ανάμεικτη με μια αίσθηση χαράς –αν και ολίγον γκροτέσκ. Συγκρουόμενες ιδέες επιθετικότητας και χαράς. Όπως ακριβώς βράζει το κεφάλι ενός έφηβου που διψάει για την προσοχή των άλλων· σαν μια όπερα για ντανταϊστές. Με το Two Dancers, πάλι, εκφράσαμε τον διχασμό ανάμεσα στη σεξουαλική επιθυμία και στη νεανική οργή. Μέσα στον πεσιμισμό του προσπάθησε να βάλει λίγο χρώμα στο γκρίζο αγγλικό τοπίο με το οποίο μεγαλώσαμε. Το Smother μετά ήταν ένας πιο εσωστρεφής δίσκος που μάλλον εξέφρασε τα πρώτα ψήγματα ωριμότητας, λίγο αφότου κατακάθισε η οργή της νιότης και τα άβολα συμπλέγματα. Και τώρα, στο Present Tense, θέλαμε μονάχα να είμαστε άνθρωποι. Όχι μια μπάντα στη σκηνή. Όχι κάτι άλλο που ίσως να θέλαμε να είμαστε. Απλώς άνθρωποι. Να ξαναβρούμε το «εμείς».
Θα χρειάστηκε και μια περίοδος κατά την οποία θα γεμίσατε τις μπαταρίες σας και θα ανανεωθήκατε, πριν το τελευταίο άλμπουμ...
Πραγματικά, μετά το Smother είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε πια να συνεχίσουμε να υπάρχουμε απορροφώμενοι από έναν ναρκισσιστικό τρόπο ζωής. Ζήσαμε αυτό το τέλμα μιας μπάντας που τα μέλη της έπρεπε να πάρουν κάποιες αποφάσεις για το πώς θα ήθελαν να ζήσουν τη ζωή τους στο εξής. Ζήσαμε δύσκολες στιγμές, δεν σου κρύβω ότι περάσαμε αντιζηλίες και ζόρια.
Πώς ένιωθες τότε;
Παράξενα, είναι η αλήθεια... Πάντα πίστευα ότι αν δημιουργείς ωραία μουσική, αυτό θα σε έκανε αυτόματα και καλό άνθρωπο. Είχα πολύ άδικο. Σημασία έχει να γυρνάς σπίτι σε όσους σε αγαπούν. Εκείνοι δεν δίνουν δεκάρα για το αν έπαιξες άσχημα ή αν δεν έβγαλες καλό τραγούδι. Για να κάνεις καλή μουσική πρέπει να δώσεις το κάτι παραπάνω, από μέσα σου. Πρέπει να έχεις πραγματική ανθρωπιά κι αυτό είναι κάτι που θέλω να διατηρήσω στον εαυτό μου, για όσο μπορώ ακόμα…
Πάνω σε αυτό που αναφέρεις, παρατηρώ και μια άνθιση στους στίχους σου, μια εξέλιξη στο στυλ που γράφεις. Είναι τόσο δυνατοί και προσωπικοί. Τόσο ιδιαίτερα λόγια...
Οι στίχοι είναι πολύ προσωπικοί, αρχικά μάλιστα ένιωθα τρομοκρατημένος: ανησυχούσα για την αντίδραση που θα είχε ο κόσμος. Ακόμα και οι γνωστοί μου. Αλλά το πιο γενναίο πράγμα που όφειλα να κάνω εκείνη τη στιγμή ήταν να μην λογοκρίνω τον εαυτό μου, ούτε να οχυρωθώ πίσω από μια ποιητική και σύνθετη γλώσσα. Ήθελα να μιλήσω με ευθύτητα.
Έκανες καλά. Όπως στο "Wonderlust"...
Είναι ένα καλό παράδειγμα αυθορμητισμού στη γλώσσα. Τελικά βεβαιώθηκα ότι επέλεξα σωστά όταν ήδη είχα φτάσει στο στούντιο. Κατά την ηχογράφηση ένιωθα ασφαλής με αυτό που έλεγα. Όταν το «αισθάνεσαι» σωστό, τότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Πρέπει να συμφιλιωθείς με το χάος στο μυαλό σου. Δεν έχεις άλλη επιλογή.
Τι έχει αλλάξει στον ήχο σας πια;
Περισσότερο αλλάξαμε εμείς, παρά ο ήχος μας. Μέχρι πριν λίγα χρόνια νομίζαμε ότι τα τραγούδια θα μας έρχονται ουρανοκατέβατα και ότι θα βγαίνουν αβίαστα στο στούντιο. Μόλις πρόσφατα καταλάβαμε απόλυτα το πόσο μεθοδικά πρέπει να φτάσουμε στον πυρήνα του τραγουδιού και ότι πρέπει να εντρυφήσουμε στον μηχανισμό της σύνθεσης.
Το αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου; Με ποιον τρόπο το αξιολογείς;
Κοίταξε, κάθε ποπ τραγούδι στο στούντιο φτάνει σε ένα σημείο που σου ακούγεται υπερβολικά δουλεμένο και βαρύ από την πολλή επεξεργασία. Ξαφνικά έρχεται ένα μαγικό σημείο που απογειώνεται και ακούγεται αβίαστο. Σαν να ήταν από πάντα στο μυαλό όλων, αλλά ξαφνικά να ηχογραφήθηκε. Αυτό είναι το σημείο επιτυχίας.
Πες μου, πώς αντιμετωπίζεις την ιδέα των ζωντανών εμφανίσεων;
Το να παίζεις ζωντανά μπροστά σε κόσμο διαφορετικών χωρών είναι το πιο τρομακτικό πράγμα και η πιο εκστατική εμπειρία ταυτόχρονα. Χρειάζεται πίστη και υπομονή. Είναι παράξενο να βλέπεις πώς μεταφράζεται η μουσική σου σε κοινό ξένων χωρών. Πώς αποτυπώνονται στα πρόσωπα ανθρώπων τους οποίους δεν έχεις συναντήσει οι πιο προσωπικές σου σκέψεις. Παραμένω υποστηρικτής της ιδέας ότι τα τραγούδια σου θα πρέπει να ακούγονται στη σκηνή όπως και στον δίσκο. Λίγο πιο δυνατά, με μεγαλύτερο εύρος, με πιο σινεμασκόπ αίσθηση, οφείλεις όμως να αποδείξεις ότι αυτό που ακούγεται στην ηχογράφηση μπορείς να το κάνεις και ζωντανά.
Ευχαριστώ πολύ, ανυπομονώ να σας δω στην Αθήνα...
Ευχαριστώ κι εγώ. Δεν βλέπω την ώρα, θα είναι και η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα. Θα είναι μια ενδιαφέρουσα βραδιά.
{youtube}JOIYLIgOY1Y{/youtube}
