Τους πρωτάκουσα στο Βερολίνο τον περασμένο Αύγουστο, ανάμεσα σε πλήθος από μετρίως μέτριες κιθαριστικές indie μπάντες που όλο κάτι θύμιζαν (κι έβρισκα συνήθως αμέσως τι), και μου έκαναν εντύπωση με το διαφορετικό του ποπ ήχου τους, αλλά και με τον γενικότερο αέρα performance που απέπνεαν οι ερμηνείες και η όλη εικόνα τους. Με την ευκαιρία λοιπόν της πρόσφατης έκδοσης του πρώτου τους άλμπουμ (Pressures), δόθηκε η ευκαιρία για μια συζήτηση...
Δεν ξεκινήσατε ως «κανονική» μπάντα, μα ως ένα πρότζεκτ που σκοπό είχε να παρέχει το soundtrack για τις performances της MariechenDanz –και ορισμένα σας τραγούδια συνεχίζουν ν' αντανακλούν αυτήν την προσέγγιση (π.χ. το "TakeOver"). Τι σας έκανε ν' αλλάξετε άποψη και να μεταμορφώσετε τους UNMAP σε κάτι διαφορετικό;
Ήταν απ' όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε πιο συλλογικά που ξεκίνησε αυτή η διαδικασία αλλαγής, μεταμορφώνοντας τελικά και τη μορφή μα και τους στόχους του αρχικού μας πρότζεκτ. Στην αρχή γράφαμε τραγούδια με σκοπό να επικοινωνήσουν συγκεκριμένες έννοιες/ιδέες μιας γενικότερης καλλιτεχνικής παράστασης –ή, για να το πούμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, για να λειτουργούν ως σημεία πρόσβασης σ' εκείνη, χάρη στα όσα επιτρέπει ένα ποπ τραγούδι: μελωδία, επανάληψη, αίσθηση οικειότητας και ευκολία αποδοχής. Στην πορεία όμως, κι εν μέσω πολλών συζητήσεων, συνειδητοποιήσαμε ότι ξεφύτρωναν διαρκώς νέες ιδέες και οράματα (άλλες φορές κοινά, άλλες αντιθετικά), οπότε αρχίσαμε να δουλεύουμε ως κανονικό κουαρτέτο. Ουσιαστικά δηλαδή συνεχίσαμε τις συζητήσεις μας μέσω της γλώσσας της μουσικής.
Προσωπικά μου αρέσει ο τρόπος με τον οποίον τα φωνητικά μοιάζουν σαν να «βουτάνε» στην υπόλοιπη παραγωγή –υπάρχει μια προσωπικότητα σε όλο αυτό. Έχει να κάνει με μια γενικότερη θεώρησή σας για το πώς πρέπει να ηχεί η ποπ στον 21ο αιώνα;
Τώρα για την ποπ δεν ξέρουμε ακριβώς, γιατί βλέπεις η Mariechen ακούει πολύ χιπ χοπ κι έχει επηρεαστεί! (γέλια). Πέρα από την πλάκα, έχει και πάλι να κάνει με την επικοινωνία την οποία επεδίωκε και η αρχική μορφή της μπάντας: βασική εστίαση για τα φωνητικά παραμένει το περιεχόμενο. Κι έτσι ο τρόπος με τον οποίον παραδίδονται αντανακλά το να βγάζει κανείς λόγο ή να δίνει μια διάλεξη. Τα φωνητικά δηλαδή προσπαθούν είτε να δημιουργήσουν, είτε να εξηγήσουν, είτε ν' ανακοινώσουν μια θέση.
Είναι η ιδέα ενός ξένου δημοσιογράφου (εμένα, εν προκειμένω) ή όντως το Pressures προσπάθησε να ακούγεται τόσο βερολινέζικο; Είχατε την πρόθεση να εκπέμψετε κάποιο σήμα εντοπιότητας μέσω της μουσικής σας;
Όχι, δεν μας απασχόλησε ποτέ κάτι τέτοιο. Ζούμε βέβαια στο Βερολίνο και σίγουρα μας έχει επηρεάσει ο τρόπος με τον οποίον η πόλη αυτή κατακερματίζει και χωνεύει τη mainstream κουλτούρα. Αλλά δεν έχουμε κάποιο concept ήχου σχετιζόμενο με έναν συγκεκριμένο τόπο, περισσότερο μας απασχολεί ο χρόνος μάλλον... Μπορεί δηλαδή να σκεφτόμαστε καμιά φορά για την καταγωγή του ήχου και των ρυθμών μας, τελικά όμως πάντα δημιουργούμε με τα εργαλεία που υπάρχουν στο παρόν μας –και το περιβάλλον στο οποίο δρούμε είναι ένα ηλεκτρονικό περιβάλλον.
Κάθε φορά που ο βρετανικός τύπος έχει γράψει κάτι για σας, δίπλα στο όνομά σας υπάρχουν παραλληλισμοί με τον Tricky, τη Grimes και τους BlondeRedhead. Το 'χουν πιάσει σωστά;
Στην περίπτωση του Tricky, σίγουρα! Είναι μια κοινή επιρροή για όλους μας. Αυτό το κοντράστ οικειότητας, απόστασης και καταβύθισης σε ένα ψηφιακό περιβάλλον... Βασικά, πάντως, όσον αφορά στις επιρροές, όταν τα μέλη ενός συγκροτήματος έχουν πολύ διαφορετικές μουσικές αφετηρίες –όπως συμβαίνει λ.χ. με μας– αυτό τελικά που ενώνει είναι εκείνο που ο άλλος βρίσκει ανεκτό!
Πώς πάνε αλήθεια τα πράγματα για το Pressures; Είστε ευχαριστημένοι από τη μέχρι τώρα αποδοχή/απήχηση;
Πήραμε κάμποσες θετικές κριτικές για το άλμπουμ –φαίνεται ότι πραγματικά αρέσει εκεί έξω. Είναι κάτι που και μας ενθουσιάζει και μας δίνει κίνητρο για τη συνέχεια. Παρ' όλα αυτά, μια κριτική ή ένα άρθρο στον μουσικό τύπο έχει περιορισμένη απήχηση. Εξαντλείται δηλαδή πολύ γρήγορα, γιατί είμαστε μια νέα μπάντα, στο πρώτο μόλις άλμπουμ της, οπότε είναι δύσκολο να κάνεις εντύπωση όταν το κοινό έχει να διαλέξει από πληθώρα νέων καλλιτεχνών. Συνειδητοποιήσαμε λοιπόν ότι χρειάζεται να πάρεις μια αληθινά βαθιά ανάσα προτού νιώσεις το feedback των πρώτων φίλων που αποκτάς, το καταλάβαμε ας πούμε όταν βγήκαμε για περιοδεία. Για την ώρα λοιπόν θέλουμε απλά να φτάσει η μουσική μας στον κόσμο, να την ακούσουν. Και αν βρουν χώρο γι' αυτήν στη ζωή τους, τότε θα είμαστε κι εμείς ευχαριστημένοι.
Φτιάξατε κι ένα εκπληκτικό βιντεοκλίπ για το "TheGoldRoute". Είναι ακόμα χρήσιμο ένα επίσημο βίντεο για μια νέα μπάντα, σε μια εποχή κατά την οποία τα YouTubeviews δείχνουν να μετράνε πιο πολύ κι από τις πωλήσεις ενός δίσκου;
Γενικά, όταν αρχίζεις και ακούγεσαι σαν μπάντα, ο κόσμος θέλει συνήθως να έχει και μια ιδέα γύρω από όσα συσχετίζονται με τη μουσική σου. Για μας επίσης δεν είναι ζήτημα εποχής: μας ενδιαφέρει η εξερεύνηση διαφόρων οπτικών γλωσσών και το να φτιάξεις ένα βιντεοκλίπ είναι ο καλύτερος τρόπος για να το επιδιώξεις.
Ξέρω ότι έχετε ήδη παίξει στο Άμστερνταμ, ενώ κάνατε και μια μικρή γερμανική περιοδεία μέσα στον Φεβρουάριο. Θα επεκτείνετε τις εμφανίσεις σας και σε άλλες χώρες; Από τι εξαρτάται κάτι τέτοιο στις μέρες μας;
Ελπίζουμε ότι θα μας καλέσουν και σε άλλες χώρες, καθώς η μουσική μας δεν είναι καθόλου τυπική για Γερμανούς! (γέλια). Πρέπει να έχεις επίγνωση του επιπέδου στο οποίο παίζεις κάθε φορά. Όταν είσαι μια νέα μπάντα, οι promoters περιμένουν να γίνεις κάπως γνωστός και μετά αρχίζουν να σου κλείνουν μεμονωμένες συναυλίες, ίσως και μια μικρή περιοδεία αν αυτές πάνε καλά. Είναι ένα σύστημα-πυραμίδα, οπότε πρέπει να έχεις υπομονή, να περιμένεις λίγο να μεγαλώσεις... Έτσι για την ώρα δουλεύουμε απλά τα σετ που παρουσιάζουμε ζωντανά και προσπαθούμε να εντάξουμε μερικά ολοκαίνουργια τραγούδια.
Καμιά ελπίδα να φανείτε και από Ελλάδα; Για συναυλία εννοώ, όχι για τουρισμό!
Α, θα το λατρεύαμε αν μας καλούσαν να παίξουμε στην Ελλάδα! Αν μπορείς να το κάνεις να συμβεί, φέρε μας στη χώρα σου!
{youtube}BC0l6wGFuZ8{/youtube}
