Η αποχώρηση ενός μακροχρόνιου συνεργάτη αλλά και ο θάνατος τριών πολύ κοντινών ανθρώπων, έβαλαν τον KingKhan σε περίεργους δρόμους. Η ψυχική του αναζήτηση είχε ως στάσεις (μεταξύ άλλων) μια ψυχιατρική κλινική, ένα βουδιστικό μοναστήρι και μεγάλες δόσεις φαρμακευτικών ουσιών. Ενόψει της έλευσής του στα μέρη μας για μια συναυλία με τους Shrines (το Σάββατο 15/3, στο Κύτταρο), ο Καναδός μουσικός μάς μίλησε για όλη αυτήν την πορεία προς το φως, αλλά και για μερικές από τις μεγάλες του αγάπες –π.χ. τη μαύρη μουσική της δεκαετίας του 1970 και τις Blaxploitation ταινίες...
Το διάστημα μεταξύ του TheSupremeGeniusOfKingKhan & TheShrines(2008) και του IdleNoMore (2013) ήταν μια αρκετά ταραγμένη περίοδος για εσένα. Πώς αντιμετώπισες τα όσα σου συνέβησαν και πόσο σε βοήθησε η μουσική για να τα ξεπεράσεις;
Η μουσική ήταν πάντα η σωτηρία μου. Ακόμα κι όταν έπαιρνα πολλά ψυχοφάρμακα, που με μετατρέπανε σε ζόμπι, έκανα την παραγωγή στη τραγουδίστρια Mary Ocher. Έκανα επίσης μια περιοδεία στην Αμερική με τους Shrines ενώ μου χορηγούσαν λίθιο, κάτι που έκανε τα πράγματα ανυπόφορα... Οι συναυλίες πήγαν βέβαια μια χαρά, αλλά συχνά κρυβόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, με μαξιλάρια πάνω από το κεφάλι μου, γιατί δεν είχα καθόλου συναισθήματα μέσα μου. Ένιωθα σαν ένα άδειο δοχείο και το να αντιμετωπίζω τους φίλους και τους αγαπημένους μου –ειδικά στην περιοδεία– ήταν ό,τι πιο δύσκολο. Μετά γύρισα σπίτι και αποφάσισα να σταματήσω τα πάντα, ακόμα και τα φάρμακα. Μερικές εβδομάδες έπειτα, είχε γεννηθεί το τραγούδι “Darkness” και δεν θα μπορούσε να έρθει σε καλύτερη στιγμή: είχα αρχίσει να σκέφτομαι πως έχασα την ικανότητα να γράφω μουσική. Γι' αυτό και σημαίνει πολλά για μένα, επειδή περιγράφει ακριβώς τι μου είχε συμβεί και πώς κατάφερα να το ξεπεράσω.
Με τα παραπάνω στο μυαλό, ήταν τελικά το IdleNoMore ένας δίσκος που θρηνούσε ή μια αχτίδα φωτός, η οποία ξεπρόβαλε μέσα από μια δύσκολη πραγματικότητα;
Υπάρχουν ορισμένα τραγούδια στο IdleNoMore τα οποία όντως θρηνούν, αλλά υπάρχουν και τραγούδια που μοιάζουν με μικρές γιορτές. Αυτό αγάπησα άλλωστε και στη soul μουσική των δεκαετιών 1960 και 1970, εκείνα τα επαναστατικά τραγούδια που ταυτόχρονα σε κάνανε να θες να χορέψεις και να κουνήσεις τους γλουτούς σου. Η μουσική μετέτρεπε λοιπόν όσους υποφέρανε σε χαρούμενους ανθρώπους, δίνοντάς τους δύναμη. Έχω την ίδια προσέγγιση. Πιστεύω δηλαδή πως, με τα σωστά στοιχεία, η μουσική μπορεί να μετατρέψει τον πόνο σε χαρά και να θεραπεύσει την ψυχή.
Προσέγγισες λοιπόν τη μουσική σύνθεση διαφορετικά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές σου;
Όχι ιδιαίτερα... Ακόμα εμπνέομαι σε περίεργα μέρη και γράφω στίχους σε χαρτοπετσέτες.
Σε εμπνέουν αλήθεια οι blaxploitation ταινίες της εποχής που ανέφερες, καθώς και τα soundtracks τους;
Σαφώς! Η αγαπημένη μου είναι το Sweetback’sBadAssSong του Melvin Van Peebles, μια ιδιαίτερα ψυχεδελική και πολιτική ταινία. Οι Earth Wind & Fire έχουν φτιάξει ένα καταπληκτικό soundtrack για αυτήν την ταινία.
Είναι γνωστό πως κατά την περίοδο για την οποία συζητάμε είχες επισκεφτεί και μια ψυχιατρική κλινική, καθώς κι ένα βουδιστικό μοναστήρι. Θεωρείς πως όλο αυτό το εσωτερικό ψάξιμο σε έκανε δυνατότερο από πριν;
Δυνατότερο με έκαναν η αγάπη και η στήριξη που πήρα από την οικογένεια και τους φίλους μου, όπως και η συνειδητοποίηση ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Η εσωτερική αναζήτηση μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη, γιατί είναι πολύ εύκολο να χαθείς τελείως σε διαφορετικά πνευματικά μονοπάτια –ειδικά όταν βρίσκεσαι σε μια τόσο ευάλωτη κατάσταση. Ο μέντορας μου, ο θρύλος του R&B Mighty Hannibal, μου τηλεφωνούσε κάθε εβδομάδα επί μήνες και μου έλεγε να ηρεμήσω, να μένω σπίτι με την οικογένεια μου και πως όλα θα πάνε καλά. Ήταν λοιπόν αυτού του είδους η αγάπη που με έκανε δυνατότερο.
Ξέρουμε από πρώτο χέρι περί του σόου που προσφέρεις στις ζωντανές εμφανίσεις, μετά το καλοκαίρι του 2012. Αλλάζεις καθόλου την περσόνα και τις επί σκηνής πράξεις σου ανάλογα με τον κάθε νέο δίσκο που κυκλοφορείς;
Όχι, μου αρέσει να προσφέρω θέαμα στο κοινό, πιστεύω άλλωστε πως υπάρχει τεράστιο κενό σε αυτόν τον τομέα στη σύγχρονη εποχή. Μου αρέσει να ντύνω τη μπάντα ωραία και να παρουσιάζω εμπνευσμένα κοστούμια στις συναυλίες μου. Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται ξέρεις η γυναίκα μου! Μου αρέσει που παραμένει μια οικογενειακή υπόθεση...
Έχεις εντοπίσει διαφορές ανάμεσα στα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά ακροατήρια, από τις μέχρι στιγμής εμπειρίες σου;
Τα ακροατήρια είναι προφανώς διαφορετικά από χώρα σε χώρα, συνήθως ως προς τον βαθμό των αντιδράσεων. Μερικά έρχονται δηλαδή έτοιμα για μάχη και θέλουν να εκραγούν από την αρχή κιόλας της συναυλίας, λάμποντας κατόπιν καθ' όλη τη διάρκειά της. Άλλα πάλι χρειάζονται 2-3 κομμάτια προτού αρχίσουν να βγάζουν τα ρούχα τους και να μπαίνουν στον ρυθμό! Όπως και να έχει, ένα σόου μας πάντα θα σε αφήνει μ' ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, για καιρό μετά το τέλος του.
Το όνομά σας εμφανίστηκε στο line-up του φετινού Bonnaroo. Ποια ήταν η καλύτερη στιγμή που έχεις ζήσει ως μέρος ενός φεστιβάλ;
Μία από τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου ήταν σε ένα Coachella στο οποίο είχαμε συμμετάσχει μερικά χρόνια πίσω. Είχαν προσκαλέσει τους Almighty Defenders και τους Shrines. Έφαγα τότε μαζί με τον Ian MacKaye και τον John Waters. Γνώρισα όλα τα μέλη των Devo. Παρακολούθησα το περιβόητο reunion των Sly & the Family Stone, που τελικά κατέληξε λες και κάποιος έκλασε κρακ στον εγκέφαλό σου. Συνάντησα τους Pavement –κάνανε κι εκείνοι το δικό τους reunion– οι οποίοι μου είπαν ότι άκουγαν εμάς στα παρασκήνια ενώ προετοιμάζονταν να βγουν στη σκηνή! Κι ένιωσα υπέροχα, ήμουν βλέπεις τεράστιος οπαδός τους ως έφηβος.
Καταπληκτικά πέρασα όμως και στο Plissken, την τελευταία φορά που εμφανιστήκαμε στην Ελλάδα –παίξαμε θυμάμαι με την Peaches, η οποία ήταν φανταστική, ενώ είδα και τον Παρθενώνα, που ήταν παιδικό όνειρο. Δυστυχώς δεν κατάφερα να γνωρίσω τον Δία, αλλά, μιας και ξαναρχόμαστε σε λίγες μέρες, πείτε του να με συναντήσει κάπου όπου το να είσαι θνητός δεν σημαίνει και πολλά...
{youtube}J3f9q7Liv8k{/youtube}
