Whatever Happened to My Rock 'n' Roll? Δεν τους το ρωτήσαμε, γιατί πιθανότατα θα σιχτιρίζουν πλέον όποτε τους το αναφέρουν σε συνεντεύξεις. Αντ’ αυτού επιλέξαμε να μάθουμε για τον τελευταίο τους δίσκο και το τραγικό γεγονός που τον ενέπνευσε, για τη σύνδεσή του με τον… Μάκβεθ, αλλά και για τη σχέση τους με τον NickJago...
Λαμβάνοντας υπ' όψιν το συναισθηματικό βάρος που κουβαλάει το πρόσφατο άλμπουμ σας SpecterAtTheFeast, πώς το κρίνετε τώρα που έχει περάσει ένας χρόνος από την κυκλοφορία του;
RobertLevonBeen: Είναι δύσκολο να το εκφράσω με γραπτό λόγο, γιατί όλα όσα περιέχονται στον δίσκο προήλθαν από ένα μέρος που δεν κατανοώ και καταλήγουν πάλι σε έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνω. Αλλά το εμπιστεύομαι επειδή με κάνει πάντα να επιστρέφω σε αυτό.
PeteHayes: Υποθέτω ότι αφήνεις όλο το ψυχολογικό βάρος να σε κυριέψει ξανά. Προσπαθούμε να γράφουμε με το σκεπτικό πως ο ακροατής έχει τις ίδιες ή περισσότερες εμπειρίες από εμάς, έτσι ώστε να μην ακουγόμαστε σαν κήρυκες, αλλά απλά σαν να κάνουμε μια κουβέντα επί των θεμάτων που επιλέγουμε. Αυτό κάνει τα τραγούδια ανοιχτά σε αλλαγές από μέρους μας κάθε φορά που τα παίζουμε ζωντανά. Ανοίγει επίσης την πόρτα για περισσότερα από ένα συναισθήματα ή ερμηνείες.
Κουβαλάει λοιπόν ένα είδος σημαντικότητας για εσάς, σε σχέση με τη συνολική σας πορεία;
Robert: Δεν είμαι σίγουρος... Ήταν σημαντικό να κάνουμε ξανά αυτό που αγαπάμε, φέρνοντας μαζί ό,τι καλό μα και κακό μάς συνέβη στο μεταξύ. Είναι κάτι που μας ενώνει ως ανθρώπους και το χρειαζόμαστε όσο τίποτα –να νιώθουμε συνδεδεμένοι και όχι μόνοι σε όλο αυτό.
Pete: Εξακολουθούμε να είμαστε τυχεροί, όσο και καταδικασμένοι. Υποθέτω πως αυτή είναι η φύση των πραγμάτων...
Το να βρεθείτε μαζί με τους TheCall επί σκηνής ήταν κάτι σαν παιδικό όνειρο για εσάς; Πώς πήγαν αλήθεια αυτές οι συναυλίες;
Robert: (γέλια) Όχι, δεν ήταν κάτι τέτοιου τύπου! Πάντα προσπαθούσα να αποστασιοποιούμαι από όσα έκανε ο πατέρας μου, αλλά τελικά κατέληξα εκεί όπου ήμουν προορισμένος να φτάσω –λες και με τραβούσε προς τα κάτω κινούμενη άμμος. Είμαι χαρούμενος πάντως που έχασα τη συγκεκριμένη μάχη, γιατί το να μαζέψω αυτούς τους ανθρώπους μαζί για εκείνα τα λάιβ υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες χαρές της ζωής μου. Έπρεπε να γίνει, απλά κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν μονάχα όταν συνέβη.
Πώς προέκυψε η αναφορά στον Μάκβεθ στο SpecterAtTheFeast; Και τι γίνεται με το εξώφυλλό του, που είναι επί της ουσίας ανακατασκευή του εξώφυλλου μιας έκδοσης του εν λόγω έργου;
Robert: Το έβρισκα πάντα περίεργο που τόσα σπουδαία λογοτεχνικά έργα εκτυπώνονταν αργότερα με τόσο βαρετά και μη ενδιαφέροντα εξώφυλλα. Ήταν λες και γινόταν επίτηδες. Κι αυτό, υποθέτω, με ιντρίγκαρε. Μιας και ο τίτλος του SpecterAtTheFeast προερχόταν από τον Μάκβεθ, αποφασίσαμε λοιπόν να τα συνδυάσουμε.
Pete: Εγώ απλά συμφώνησα στα παραπάνω. Η εταιρεία που προσλάβαμε για τον σχεδιασμό πάντα φαινόταν να ξεφεύγει από τον στόχο, οπότε, όταν ο Rob δούλεψε μαζί τους, βγήκε ένα πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Ζητώ συγγνώμη από αυτούς που τους κακολογώ, βοήθησαν αρκετά είναι η αλήθεια, αλλά όχι τόσο στο να προκύψει η συγκεκριμένη ιδέα. Μου αρέσει επίσης και η εικόνα η οποία υπονοείται, με τον ξένο στο δωμάτιο που δεν μπορούμε να δούμε.
Με 7 δίσκους στο ενεργητικό σας, πώς θα συγκρίνατε τη μπάντα που ηχογράφησε το ντεμπούτο σας με το συγκρότημα που έχετε γίνει σήμερα;
Pete: Η μνήμη μας είναι σαν του χρυσόψαρου, οπότε όλα μοιάζουν νέα για μας!
Πίσω στο 2005, κάνατε μουσική στροφή με το Howl, σε σχέση με τα πρώτα δύο άλμπουμ σας. Ποιο ήταν το σκεπτικό;
Pete: Νιώσαμε τότε ότι, επιτέλους, συστήσαμε στους οπαδούς μας την άλλη πλευρά του συγκροτήματος, για την οποία μιλάγαμε από την πρώτη μέρα. Λέγαμε δηλαδή στις συνεντεύξεις για τις φιλοδοξίες μας, αλλά συνήθως οι δημοσιογράφοι αφήνανε απ' έξω όσα συγκροτήματα αναφέραμε –θεωρούσαν μάλλον ότι κάναμε πλάκα... Εμείς όμως θέλαμε οι οπαδοί μας να αγαπήσουν οποιαδήποτε μουσική μάς αντιπροσώπευε. Πιστεύαμε τυφλά σ' αυτό.
Ποιο είναι ωραιότερο, το να βρίσκεις εκείνο το riff που ξέρεις ότι θα οδηγήσει σε ένα καλό κομμάτι ή το να παίζεις αυτό το κομμάτι ζωντανά;
Robert: Σαν να με ρωτάς αν είναι καλύτερο το να κάνεις σεξ από τον οργασμό που ακολουθεί! Είναι αδύνατο να σκεφτείς το ένα χωρίς το άλλο. Αλλιώς καταντάει απλά αυνανισμός.
Τα τραγούδια σας φαίνεται να βρίσκουν απήχηση στους σχεδιαστές videogames, μιας και αρκετά έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορους τέτοιους τίτλους. Είστε gamers;
Robert: Έπαιζα μέχρι τα 23 μου, αλλά η μουσική άρχισε να καταλαμβάνει τα πάντα στη ζωή μου σε εκείνο το σημείο. Μου κεντρίζουν όμως το ενδιαφέρον, η φαντασία και η τέχνη τους είναι κάτι που σε εμπνέει. Και πάντα είναι ωραίο να βλέπεις πολλούς ταλαντούχους καλλιτέχνες να βρίσκονται μαζί, για ένα κοινό όραμα.
Pete: Είχα κι εγώ τις εμπειρίες μου με τα video games, αλλά συνήθως κατέληγα να χάνω μια-δυο βδομάδες από τον χρόνο μου όταν ασχολιόμουν μαζί τους. Οπότε αναγκαστικά τα εγκατέλειψα. Συμφωνώ πάντως με τον Rob, η τέχνη που εμπεριέχεται κάποιες φορές είναι καταπληκτική –και θεωρώ ότι καλώς υποστηρίζουμε κι αυτήν τη μορφή τέχνης. Έτσι όπως το βλέπω, η τεχνολογία που χρησιμοποιείται στα video games μπορεί να έχει ευεργετική επίδραση και σε άλλες πλευρές της καθημερινότητας.
Έχετε κρατήσει επαφή με τον NickJago; Τι συναισθήματα σας έχουν αφήσει τα όσα συνέβησαν μεταξύ σας;
Robert: Δεν τον έχω δει εδώ και κάμποσο διάστημα και μου λείπει. Ελπίζω να είναι καλά και να δημιουργεί. Είναι πραγματικά ταλαντούχος κι ελπίζω να συνεχίσει να μοιράζεται το ταλέντο του με τον κόσμο.
Pete: Ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό. Τον είχαμε βοηθήσει να ηχογραφήσει κάποιες μουσικές του ιδέες. Δεν του έχω μιλήσει, μόνο ευχετήριες κάρτες σε γιορτές και γενέθλια... Ό,τι συνέβη ήταν ειλικρινές, αλλά και σκληρό, τρομακτικό για όλους μας. Είναι όμως ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις πράγματα στη ζωή και μετά να είσαι εντάξει μαζί τους.
Δηλώσατε παλιότερα ότι ποτέ δεν φανταζόσασταν ότι θα έχετε περισσότερα τραγούδια να χωρέσετε στις setlist σας, από όσα μπορείτε να παίξετε. Πώς κάνετε λοιπόν την επιλογή; Είναι κάτι ενιαίο για όλη την εκάστοτε τουρνέ ή γίνονται αλλαγές με βάση τη χώρα στην οποία παίζετε κάθε φορά;
Robert: Υπάρχουν ορισμένα θέματα, λόγω κάποιων μοναδικών κουρδισμάτων στην κιθάρα τα οποία έχουν χαθεί με τα χρόνια. Ή με μερικά τραγούδια στο πιάνο, τα οποία δεν μπορώ να παίζω συνέχεια. Αλλά γενικά προσπαθούμε να παίζουμε λίγο από κάθε δίσκο μας και να ακούμε τις επιθυμίες των οπαδών μας σε αυτά που μας λένε ή μας γράφουν. Δεν είναι εύκολο, θέλουμε όμως να κρατήσουμε ζωντανά όσα περισσότερα από τα τραγούδια μας γίνεται.
Ποιο είναι εκείνο το τραγούδι που ενώ το έχετε παίξει αμέτρητες φορές, καταφέρνει να σας δημιουργεί την ίδια έξαψη με την πρώτη φορά;
Robert: Αυτό είναι ένα από τα πιο περίεργα πράγματα για μένα, επειδή πάντα φανταζόμουν πως το να παίζεις κάτι για 14 χρόνια θα γινόταν επίπονο και βαρετό. Αλλά τελικά βρίσκεις νέα πράγματα στα τραγούδια –σαν να κοιτάς έναν πίνακα και με τον καιρό να παρατηρείς χιλιάδες μικρολεπτομέρειες επάνω του. Μοιάζει με διαλογισμό εκείνη τη στιγμή: σαν να ξαπλώνεις σε έναν ωκεανό, που σε πηγαίνει όλο και πιο μακριά. Μέχρι που μια μέρα σε τρώει ένας καρχαρίας και το παραμύθι τελειώνει!
Pete: Εδώ είναι που χρησιμεύει η μνήμη του χρυσόψαρου!
{youtube}myUMlF7bmRM{/youtube}
