Δεν διακινδυνεύω ακριβώς εάν χαρακτηρίσω τον Steve Lake μυθική μορφή. Χωρίς ο ίδιος να επιδιώξει ούτε για μισό δευτερόλεπτο αυτόν τον τίτλο, κατέκτησε μια ελευθεριακή αύρα ανάμεσα στους οπαδούς του πανκ και μετα-πανκ ήχου, ειδικότερα χάρη στις δουλειές των Zounds –από το εξώφυλλο του μοναδικού τους άλμπουμ ως το τελευταίο αυλάκι του βινυλίου από το οποίο πρωτακούσαμε τα διάφορα singles και EP τους. Θα διαπιστώσουμε βέβαια και στη σκηνή της Death Disco την Παρασκευή (22 Νοεμβρίου) το πόσο κοφτερή παραμένει η ματιά του, ως τότε όμως η παρακάτω συνέντευξη ίσως διαλευκάνει τις όποιες αμφιβολίες έχει κανείς για το άτομό του ή για την ακεραιότητά του...
Αν και ενεργοποιήσατε ξανά τους Zounds, στην Ελλάδα έρχεστε με τους Pog –οι οποίοι έχουν και τον ρόλο του support γκρουπ στην επερχόμενη εμφάνισή σας στη Death Disco. Καθώς έχετε πια μοιραστεί πολλές φορές μαζί τους τη σκηνή, τι είναι αυτό που σας προσέλκυσε στο παίξιμό τους;
Είναι θαυμάσιοι μουσικοί οι Pog. Έχουν πιάσει την αίσθηση των τραγουδιών και τα παίζουν πραγματικά καλά. Διαφέρει βέβαια η εμπειρία σε σύγκριση με τους Zounds, αλλά μου αρέσει πολύ. Τα τραγούδια παραμένουν τα ίδια –και να σημειώσω ότι θα παίξω και μερικά μόνος μου. Απλά εγώ και μια ηλεκτρική κιθάρα.
Μετά την επανένωσή τους, οι Zounds πραγματοποίησαν μερικές μικρές τουρνέ στην κεντρική Ευρώπη. Νιώσατε και πάλι αυτοπεποίθηση σχετικά με το υλικό ή είχε να κάνει και με τη δύναμη που αντλήσατε από το ξανασμίξιμο της ομάδας; Πόσο δύσκολο ήταν αλήθεια να ξαναμπείτε στη φόρμα εργασίας που απαιτεί μια περιοδεία;
Αυτές οι τουρνέ αποδείχθηκαν πολύ εξαντλητικές. Πάντα βέβαια είναι... Αλλά τις έκανα επειδή είχα ξαναβρεί τον ενθουσιασμό μου για τη μουσική των Zounds. Ανακάλυψα δηλαδή ότι τα τραγούδια ακούγονταν και πάλι σχετικά με το γίγνεσθαι, ότι μπορούσα να τα θέσω με πραγματικά δυναμικό τρόπο. Δεν θα μπορούσα να βγω σε περιοδεία αν δεν ένιωθα τα παραπάνω: δεν είμαι το είδος του καλλιτέχνη που νιώθει ότι πρέπει οπωσδήποτε να ανέβει εκεί πάνω, στη σκηνή. Αν δεν μπορώ να επικοινωνήσω το υλικό μου, αν δεν νιώθω ότι υπάρχει ανάγκη να γίνει, θα ακουστεί σκέτη μαλακία –χώρια την εκμετάλλευση των οπαδών.
Στο νέο σας βιβλίο, Zounds Demystified, που μόλις εκδόθηκε, μιλάτε εκτενώς για τα εντός της μπάντας τεκταινόμενα, με πολλά ιστορικά στοιχεία (αν μπορώ να τα θέσω ως τέτοια). Ήταν δύσκολο να μαζέψετε το υλικό; Ζητήσατε βοήθεια από αφοσιωμένους οπαδούς; Ή να σας φανταστούμε ως τον τύπο που μάζευε εισιτήρια, backstage passes, promo υλικό και διάφορα άλλα τα οποία αφορούσαν στην πορεία σας;
Όχι, όχι δεν είμαι αυτός ο τύπος, δεν είμαι καθόλου καλός στην αρχειοθέτηση ή στις συλλογές. Δεν έχω καν όλους τους δίσκους στους οποίους συμμετέχω! Πριν μάλιστα από αρκετά χρόνια κατέστρεψα και όσα 24κάναλα αρχεία είχα... Ένιωθα τότε κάπως σαν τον Brian Wilson ή κάτι τέτοιο: ήμουν λίγο τρελαμένος. Το βιβλίο τώρα έχει υλικό που τυγχάνει να θυμάμαι. Κάποια πράγματα διαπίστωσα ότι ορισμένοι τα θυμούνται διαφορετικά. Άρα δεν είναι παρά η εκδοχή μου για τα γεγονότα.
Το προηγούμενο βιβλίο σας, Crippled Animals Of London Zoo, περιείχε ουσιαστικά (αν και όχι μόνο) ποίηση. Αν έχετε την καλοσύνη πείτε μας λίγα για αυτήν την άγνωστη στην Ελλάδα έκδοση…
Το Crippled Animals Of London Zoo είναι απλά μια φθηνή έκδοση με μερικούς σκόρπιους στίχους και ποιήματα. Δεν είναι στην πραγματικότητα υλικό των Zounds. Μου αρέσουν μερικά από αυτά τα ποιήματα, έχω όμως την εντύπωση ότι δεν είναι τόσο καλά όσο νόμιζα την εποχή που τα έγραψα... Μου αρέσει να γράφω ποίηση, αλλά έχω θαρρώ ένα όριο παραγωγικότητας και αποδοτικότητας.
Πώς βιώσατε το πανκ σε επίπεδο σκηνής; Υπήρχε αίσθηση αλληλεγγύης μεταξύ μουσικών και συγκροτημάτων; Ή ήταν ακόμα μία ροκ εν ρολ ζώνη ανταγωνισμού;
Και τα δύο στην πραγματικότητα... Κατά βάση, πάντως, υπήρχε σύμπνοια. Απλά υπήρχαν και τα κλασικά ζητηματάκια και προβλήματα εγωισμού/ζηλοφθονίας, τα οποία επηρεάζουν όλες τις μικρές και αυτόχθονες σκηνές. Πρόσθεσε στα παραπάνω ότι ήμασταν και μικροί και νιώθαμε έτσι ότι ορίζουμε τον κόσμο... Πάντως περάσαμε –σαν πανκ κοινότητα– μερικές θαυμάσιες, καταπληκτικές φάσεις. Και το κυριότερο, οι περισσότεροι από εμάς παραμένουμε φίλοι, βρισκόμαστε ακόμα σε τακτική βάση και μουγκρίζουμε κατά της κυβέρνησης.
Κάτι από το παρελθόν: Η σχέση σας με την κομμούνα των Crass τελείωσε όταν υπογράψατε στη Rough Trade;
Ναι, θαρρώ πως έτσι έγινε. Κάναμε κινήσεις και είχαμε τάσεις οι οποίες δεν κολλούσαν με το ήθος τους. Υποσημείωση, είμαι κυρίως μπλεγμένος με τη μουσική. Διόρθωση, είμαι μπλεγμένος με πολλά, κυρίως όμως με το ροκ εν ρολ σε όλες τις μορφές του. Και οι Crass δεν ενδιαφέρονταν ακριβώς για το ροκ εν ρολ (ή οποιαδήποτε μορφή μουσικής), όπως τουλάχιστον το έβλεπα εγώ το όλο ζήτημα. Τώρα που το σκέφτομαι, μόνο ο Penny Rimbaud γούσταρε ονόματα όπως Beatles ή Joni Mitchell. Όπως κι εγώ εξάλλου...
Ποιο είναι για σας το πιο εκνευριστικό πράγμα στη σημερινή βρετανική πολιτική σκηνή; Είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να είσαι πολίτης του Ηνωμένου Βασιλείου τα τελευταία χρόνια;
Οι Βρετανοί πολιτικοί και οι Άγγλοι πολίτες έχω την εντύπωση ότι αναπτύσσουν πολύ μοχθηρά ένστικτα όσο περνούν τα χρόνια. Μου φαίνεται ότι ενσωματώνουν στη σκέψη και στη συμπεριφορική τους τις χειρότερες πλευρές του αμερικάνικου πολιτικού συστήματος. Αγαπάω την Αμερική, αλλά θεωρώ ότι το σύστημά τους είναι ένα σύστημα προς αποφυγή. Όλοι στην Αγγλία αισθάνονται απειλή (από παντού και από το κάθε τι) και ο ένας κατηγορεί τον άλλο, γεγονός που αποθαρρύνει κάποιους ανθρώπους από το να στραφούν σε πρωτότυπες και νεωτεριστικές κινήσεις –πολιτικές και κοινωνικές. Η δημόσια υγεία περικόπηκε και οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν χωρίς κοινωνική ασφάλιση ή με ελάχιστα χρήματα...
Θεωρώ λοιπόν ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην από κοινού προσπάθεια, στην κοινωνική συνεισφορά και συνεργασία. Όπως ακριβώς δηλαδή λέγαμε όλοι εμείς δεκαετίες πριν. Ίσως κάποια μέρα να γίνει, η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν βλέπω το φωτεινότερο μέλλον κάπου κοντά. Θα ήταν σαφώς καλύτερο να ζω σε έναν λογικότερο κόσμο, στον οποίον θα έγραφα τραγούδια και θα τα παρουσίαζα στους συνανθρώπους μου.
{youtube}m8w14IaS8Us{/youtube}
