Μόλις, αντί των παρακάτω, κατέφτασαν ηλεκτρονικά οι ερωταπαντήσεις του Örvar Þóreyjarson Smárason σε ιταλικό μουσικό περιοδικό, εμφανίστηκαν (προς στιγμήν) μαύρες ιντερνετικές τρύπες και επαληθεύθηκαν δια της σύγκρισης διεθνείς μουσικογραφιάδικες ευκολίες. Με λίγη υπομονή και καλή διάθεση, ιδού η δική μας εκδοχή –με επίκεντρο το Smilewound, το πιο πρόσφατο άλμπουμ των múm...
Πως είναι να καλωσορίζεται μια παλιά φίλη στη μπάντα (σ.σ.: κατόπιν της επιστροφής της κυρίας Gyða Valtýsdóttir); Είναι η μουσική που καθορίζει τη σύνθεσή σας ή το αντίστροφο;
Η ιστορία μας είναι σύμφυτη με τις συνεχείς αλλαγές. Είναι ενδιαφέρον αυτό το στοιχείο υπό την έννοια ότι, εκ των πραγμάτων, δεν προκύπτει στασιμότητα. Στην προκειμένη η Gyða έφερε την ενέργεια και το μομέντουμ της, ειδικά όσον αφορά στη ζωντανή μας παρουσία. Όσο για τη σειρά –άνθρωποι και μουσικοί ή μουσικοί και άνθρωποι– μάλλον πρόκειται για περίπτωση αυγού και κότας.
Κατά δήλωσή σας, τα συγκρουόμενα νοήματα αποτελούν πάντα μια πρόκληση. Τείνουμε να απλοποιούμε για να διευκολυνθούμε ή μήπως απλά ορίζουμε τα άκρα ακριβώς για να ψηλαφίσουμε τα ενδιάμεσα; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η οδοντοστοιχία στο εξώφυλλο του τελευταίου σας άλμπουμ ούτε χαρούμενη μοιάζει, ούτε απειλητική...
Η οδοντοστοιχία είναι μια απλή τριγωνική διαρρύθμιση, τα υπόλοιπα έγκεινται στον θεατή. Νομίζω πως είναι η απλότητα που επιτρέπει στα επί μέρους στοιχεία να βγουν στην επιφάνεια. Η χαρά κι ο πόνος του εξώφυλλου ενυπάρχουν τόσο στη διαρρύθμιση, όσο και στη γλώσσα και στη μουσική. Είναι οι λεπτές αποχρώσεις και οι δυναμικές οι οποίες κάνουν τη διαφορά.
Και πώς εισέρχεται στη μουσική σας γλώσσα αυτή η ιδέα των συγκρουόμενων νοημάτων;
Όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, οι δυναμικές μεταξύ αντίθετων στοιχείων ή στοιχείων με αντιτιθέμενες λειτουργίες αποτελούν τη βάση κάθε δημιουργικής γλώσσας. Ή, όπως είπε κι ο Eisenstein, η σύγκρουση είναι το θεμέλιο της τέχνης σε κάθε της μορφή. Η μουσική μας νομίζω αποτελεί ένα καλό παράδειγμα ή μάλλον είναι ένας «τόπος» απλοποίησης αυτής ακριβώς της ιδέας. Είναι πολύ απλή η μουσική μας.
Μέσω ποιας διαδικασίας εντάσσεται νέα στοιχεία στη μουσική σας; Φτάνουν οι συνεχείς δοκιμές; Το “One Smile”, για παράδειγμα, δομείται πάνω σ' ένα ανατολίτικο γκρουβ…
Μπα, μάλλον Δυτική είναι η δομή και η μελωδία του... Μάλλον είναι εκείνο το γκλισάντο σε μία απ' τις βασικές μελωδίες που παρασύρει αρκετούς. Μπορεί να είναι και κάτι άλλο, δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως θα ήταν ωραίο να ήμασταν όλοι μουσικάρες και να κινούμαστε άνετα μεταξύ των ήχων. Θα ήταν ωραίο να βυθιζόμαστε άκοπα στο ανατολίτικο γκρουβ. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως έχουμε επηρεαστεί έντονα από μπάντες όπως οι Stereolab και οι Can, γεγονός που ακούγεται έντονα στο συγκεκριμένο τραγούδι. Γενικώς, πάντως, έχεις δίκιο. Τέτοια πράγματα λειτουργούν μέσω μια διαδικασίας περιέργειας και ανακάλυψης, η οποία δεν απέχει και πολύ απ' τις συνεχείς δοκιμές.
Υπάρχουν λόγοι που αυτή η μίξη τοπικού και διεθνούς συμβαίνει τόσο φυσικά στις ισλανδικές μπάντες; Ξέρεις, σε πολλές μη αγγλόφωνες χώρες υπάρχουν αρκετά δημοφιλείς αγγλόφωνες «σκηνές».
Δεν έχω ιδέα, βασικά. Για πολλές μπάντες στην Ισλανδία θεωρείται φυσικό για να τραγουδάνε στη μητρική τους γλώσσα. Έπειτα υπάρχουν και κάποιοι –λιγότεροι– σαν εμάς, που επιλέγουμε τα αγγλικά. Υποθέτω πως κι αυτό είναι φυσικό καθώς μπορείς να φτάσεις σε περισσότερους ανθρώπους, τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς υπάρχει ήδη ένα αγγλόφωνο κοινό. Δοκιμάσαμε κάποτε να γράψουμε ένα άλμπουμ στα ισλανδικά. Πιθανότατα δεν θα ξαναδοκιμάσουμε ποτέ.
Οποιοσδήποτε μπορεί να ακούσει ολίγον από “Sunday Bloody Sunday” στο “The Colorful Stabwound”. Προσθέτω και την αιμάτινη τιτλοφόρηση και αναρωτιέμαι...
Χαχα, ωραίο και τούτο... Δεν έχω πολυακούσει U2 ποτέ μου, συνεπώς δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς. Φαντάζομαι ότι πρόκειται για σύμπτωση. Απ' την άλλη, η αιμάτινη και βίαια θεματική όλου του άλμπουμ πηγάζει από το γεγονός πως η σύγχρονη κουλτούρα –και ειδικότερα αυτή του εικοστού αιώνα– είναι βουτηγμένη στο αίμα και στη βία. Δεν χρειάζεται παρά να κάνεις ένα βήμα πίσω και να δεις τη μεγάλη εικόνα. Κι απ' τη στιγμή που το αίμα βρίσκεται παντού, πιθανώς να μην πρόκειται για σύμπτωση, αλλά να είναι ζήτημα συνέπειας, ζήτημα πυκνότητας.
“Whistle (With Kylie)”, έτσι με το βαφτιστικό, όπως γράφετε κι οι ίδιοι... Πώς προέκυψε η συνεργασία σας στο συγκεκριμένο τραγούδι και τι διαφορετικό είχε να συνεισφέρει η Kylie Minogue;
Ο ρόλος της ήταν να το τραγουδήσει και το έκανε πολύ καλά. Είμαστε ευτυχείς με το πρότζεκτ. Συνέβη στα πλαίσια του σάουντρακ που φτιάξαμε για το Jack And Diane, ένα ανεξάρτητο αμερικάνικο φιλμ στο οποίο η Kylie συμμετείχε έτσι κι αλλιώς από θέση έμπροσθεν της κάμερας.
Το νέο άλμπουμ σας κυκλοφόρησε και σε κασέτα στα πλαίσια της λεγόμενης Cassette Store Day. Με δεδομένο πως πολλοί νεότεροι δεν διαθέτουν ιδιαίτερες προσωπικές εμπειρίες από το συγκεκριμένο μέσο (και τις αναμνήσεις που πάνε μαζί_, προς τι ο χαμός με τα φυσικά μέσα γενικότερα;
Πραγματικά δεν έχω λόγια πλέον! Τα πάντα φαίνεται να πηγαίνουν προς τη θλιβερή κατεύθυνση της ακρόασης μέσω YouTube και αμφίβολων υπηρεσιών όπως το Spotify. Είναι, λοιπόν, αναζωογονητικές τέτοιες προσπάθειες, οι οποίες κάνουν τον μουσικό μας κόσμο πλουσιότερο σε υφές και υλικά. Καταλαβαίνω πως πολλοί το αντιλαμβάνονται ως απλή νοσταλγία, ωστόσο ο ιδρώτας που χύνεται σε τέτοιες περιπτώσεις δείχνει ότι ακόμα υπάρχουν ελπίδες. Έστω κι αν η κασέτα είναι κατώτερη ποιοτικά ως μέσο, κι ενώ όλοι γνωρίζουμε πως δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα.
Για το τέλος, έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση συναυλιακών προορισμών; Υπάρχουν πιθανότητες να βρεθεί και η Αθήνα στον δρόμο της νυν περιοδείας σας;
Παίζουμε όπου μπορούμε, αρκεί να μας καλέσουν. Πάει καιρός απ' την τελευταία φορά που έφτασε πρόσκληση απ' την Αθήνα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Είμαστε εδώ που τα λέμε και κάμποσοι αριθμητικά, με πολλαπλάσιο αριθμό οργάνων και όλες τις επιπλοκές που προκύπτουν στην πράξη. Την τελευταία φορά πάντως ήταν θαυμάσια. Κι έφαγα και τις καλύτερες ντομάτες της ζωής μου...
{youtube}8CLuzKymna0{/youtube}
