Αρέσει και στους γκοθάδες, αρέσει και στους φίλους των Beach House, αρέσει και στην παλιά φρουρά που αγάπησε παράφορα τους post-punk ρομαντικούς, αρέσει και στις γυναίκες που τίγκαραν τα πρόσφατα λάιβ της Chinawoman. Κάτι συμβαίνει λοιπόν με τη Σουηδέζα Molly Nilsson κι αυτό το κάτι έρχεται κι εκείνη να μας δείξει, την επόμενη Παρασκευή (15/11) στη Death Disco και ανήμερα του Πολυτεχνείου (17/11), στο Residents Bar της Θεσσαλονίκης. Με την ευκαιρία, μιλήσαμε κι εμείς επί τροχάδην μαζί της, μεταξύ άλλων για τη Cyndi Lauper, τους Alphaville, αλλά και τους... Bon Jovi –κι ας μας ξεκαθάρισε ευθύς εξ αρχής ότι δεν τις γουστάρει τις συνεντεύξεις...
Κυκλοφορεί αυτή η φήμη, ότι δεν σου αρέσει να δίνεις συνεντεύξεις. Αλήθεια ή παρεξήγηση;
Αλήθεια είναι. Δεν μου αρέσει να δίνω συνεντεύξεις. Αλλά στην εποχή αυτήν είναι αδύνατον ένας καλλιτέχνης να αποφεύγει να μιλάει στα μέσα ενημέρωσης.
Ακούγοντας το τελευταίο σου άλμπουμ (The Travels), είχα την αίσθηση –ειδικά σε στιγμές σαν το "Kumla" ή το "Atlantic Tales"– ότι άρχισες να μετακινείσαι σε ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση, σε σύγκριση με τις προγενέστερες δουλειές σου. Τι έχει όμως να πει η καλλιτέχνιδα για όλα αυτά;
Έτσι είναι. Και το βρίσκει ξέρεις φυσιολογικό η καλλιτέχνιδα το κάθε άλμπουμ που φτιάχνει να είναι με κάποιους τρόπους καλύτερο από το προηγούμενο. Διαφορετικά, θα άρχιζα κι εγώ να γράφω τα ίδια τραγούδια ξανά και ξανά.
Η συναυλία σου στην Αθήνα θα βασίζεται να υποθέσω στο The Travels;
Ναι, κάθε εμφάνιση στο νυν πρόγραμμα περιοδείας –για την ώρα τουλάχιστον– είναι επικεντρωμένη στο The Travels.
Αρέσεις σε πολύ διαφορετικά ακροατήρια, υπάρχει όμως σε όλους μια κοινή συνισταμένη: ότι η μουσική σου επαναφέρει κάποιες ποιότητες γνώριμες σε διάφορα ρεύματα της δεκαετίας του 1980. Τι σημαίνουν για σένα τα 1980s;
Μεγάλωσα στα 1980s και είναι νομίζω φανερό πως επηρέασαν το προσωπικό μου γούστο στη μουσική. Αυτό που μ' αρέσει πιο πολύ στη συγκεκριμένη εποχή είναι εκείνη η αίσθηση ελπίδας και αισιοδοξίας, η οποία τόσο λείπει από τον σημερινό κόσμο. Τη χρειαζόμαστε στις μέρες μας, περισσότερο ίσως από ποτέ.
Σε μια παλιότερή σου συνέντευξη, διάβασα ότι θα μπορούσες να αναφέρεις «μια πληθώρα λογοτεχνών και ποιητών, που έκαναν περισσότερα για μένα από ότι η Cyndi Lauper και οι Alphaville». Θα μας πεις μερικά ονόματα, λοιπόν;
Μα, έχω πει κάτι τέτοιο; Δεν το θυμάμαι... Αχ, μιλάω πάρα πολύ... Σέβομαι απεριόριστα τη Cyndi Lauper και τους Alphaville, γιατί υπήρξαν πρωτοπόροι. Γενικά, κρατάω όλους μου τους ήρωες πολύ κοντά στην καρδιά μου.
Άφησες τη Στοκχόλμη για να ζήσεις στο Βερολίνο. Τύχη ή επιλογή;
Μεγάλωσα στη Στοκχόλμη, πράγματι, και ήρθα στο Βερολίνο όταν έγινα 20. Τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μου έχουν συμβεί εντελώς κατά τύχη –έστω κι αν αρέσκομαι να λαμβάνω εγώ τα εύσημα για ό,τι έχει γίνει μέχρι τώρα...
Κέρδισες αλήθεια ακροατές με τη συμμετοχή σου στο We Must Become The Pitiliess Censors Of Ourselves του John Maus, με εκείνη την επανεκτέλεση που κάνατε στο δικό σου "Hey Moon";
Κέρδισα ακροατές, ναι. Είναι φανερό και στο πόσοι έρχονται να δουν τις συναυλίες μου, αλλά και στις πωλήσεις των άλμπουμ και EP μου.
Υπάρχει ξέρεις αυτός ο στίχος από το "It's My Life" των Bon Jovi, «Like Frankie said, I did it my way». Έχω την αίσθηση ότι, αν και οι Bon Jovi απέχουν πολύ από τον δικό σου μουσικό κόσμο, επικροτείς...
(Γελάει) Και βέβαια! Καταλαβαίνω πολύ καλά τι θέλει να πει, γιατί έτσι έχω κινηθεί ως τώρα, με τον δικό μου τρόπο. Είναι ένα έξοχο δείγμα ποπ στιχουργίας αυτός ο στίχος των Bon Jovi.
Σχεδιάζεις κάτι ιδιαίτερο ως το τέλος του 2013;
Το μέλλον είναι ανοιχτό...
{youtube}7yz55xPma_Y{/youtube}
