Ναι, ξέρω τι λένε πολλοί για το τι εκπροσωπούν οι Deep Purple και δεν το βρίσκω κι εντελώς άδικο. Αλλά μεταξύ των οπαδών του χαρντ ροκ είναι πάντα είδηση όταν βγάζουν καινούργιο δίσκο κι ας γνωρίζουμε πως ακόμα και μια καλή δουλειά –όπως το φετινό Now What?– δεν μπορεί να σπρώξει μήτε σπιθαμή πιο πέρα τον θρύλο. Απλά περιμένεις να παραμένουν αξιοπρεπείς κι αυτή τη φορά το κατάφεραν. Για τα υπόλοιπα, αλλά και για όσα τρέχουν σε πραγματικό χρόνο για τη μπάντα, μας μιλάει εδώ ο Roger Glover...
Κύριε Glover, πρώτα-πρώτα να ζητήσω συγνώμη καθώς αυτή τη στιγμή έχει σηκώσει ο γιος μου το ακουστικό από την άλλη τηλεφωνική συσκευή του σπιτιού. Ήθελε ν' ακούσει τον άνθρωπο που έπαιξε το μπάσο στο πρώτο τραγούδι το οποίο έμαθε στην κιθάρα, το "Smoke On The Water"...
Χαχαχα! (πετάει και μια ατάκα στον μικρό, ο οποίος απαντάει ντροπαλά). Φυσικά και δεν με πειράζει! Το αντίθετο, μπορώ να σου πω ότι με συγκίνησες. Κάτι τέτοια σε οδηγούν να σκέφτεσαι ότι είσαι ευλογημένος που κάνεις αυτή τη δουλειά... Άνθρωποι –και ειδικότερα παιδιά– από κάθε μεριά του πλανήτη να σε σέβονται και να σε αναφέρουν σε συζητήσεις τους.
Είχατε αλήθεια ποτέ πρόβλημα με την αναγνωρισιμότητα; Θέλω να πω, ο David Coverdale μάλλον δεν γίνεται να μπει σε σούπερ μάρκετ της Καλιφόρνια και δεν είμαι σίγουρος αν Jon Bon Jovi μπορεί να πάει σε σινεμά της Νέας Υόρκης χωρίς να αναστατωθεί ολόκληρη η προβολή της ταινίας...
Μπα! Οι παραπάνω μπορεί όντως να έχουν πρόβλημα, αλλά εγώ όχι. Δεν είμαι και ο Paul McCartney... Ο Paul δεν μπορεί να πάει ούτε μέχρι το αυτοκίνητό του χωρίς στο μεταξύ να χρειαστεί να υπογράψει μερικά αυτόγραφα, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έχει παρκάρει στη μέση της ερήμου της Νεβάδα. Εμείς πάλι δεν ήμασταν ποτέ στο σύστημα των ροκ σταρ. Όχι ότι δεν υπήρξαν στιγμές στην ιστορία μας όπου ήταν λες και μας άνηκε ο πλανήτης –τα γνωρίζεις: υπήρχε περίοδος που το mark II της μπάντας δημιουργούσε πανζουρλισμό και όχι μόνο σε συναυλίες.
Όμως οποιοσδήποτε αφοσιωμένος και προσεκτικός παρατηρητής των Deep Purple θα έχει προσέξει ότι αυτή η μπάντα λειτουργούσε σαν σύνολο. Πίστεψέ με, ήταν δύσκολο, διότι μεταξύ μας υπήρχαν πάντα κορυφαίοι μουσικοί. Αλλά δουλεύαμε για να παίξουμε καλά στον επόμενο δίσκο, στην επόμενη συναυλία, στην επόμενη περιοδεία. Η μπάντα αυτή –και το λέω με πλήρη συναίσθηση– έχει δουλέψει όσο λίγες μπάντες στο ροκ. Ήμασταν λοιπόν πάντα κάπου χωμένοι, σε ένα λεωφορείο, σε ένα αεροπλάνο, σε κάποιο στούντιο ηχογράφησης. Ο κόσμος δεν έμαθε τις φάτσες μας. Άρα πάω πολύ άνετα στο σούπερ μάρκετ… Είδες, δεν ξέχασα τι ρώτησες! (γέλια)
Είναι άγχος για τους Purple να βγάζουν δίσκο στις ημέρες μας;
Το άγχος πάντα υπάρχει. Γιατί πρέπει να είσαι σωστός σαν μουσικός –και δεν μιλάω μόνο για το πόσο καλά παίζεις. Πρέπει να είσαι σωστός απέναντι στον εαυτό σου, για ποιον λόγο το κάνεις. Κάθε φορά πρέπει λοιπόν να βάζεις έναν στόχο και το ποσοστό επίτευξής του στο τέλος να είναι πολύ υψηλό. Αλλιώς πηγαίνεις σπίτι σου…
Νιώσατε ποτέ ότι μπορεί να έλειψε το επίκεντρο, είτε από τη δική σας μουσική, είτε από τη μουσική των Deep Purple;
Καλή ερώτηση, αν και σκληρή! Μερικές φορές ο μουσικός αξιολογεί διαφορετικά την αναγκαιότητα της έκδοσης ενός δίσκου. Επαγγελματικά, τεχνικά, όλα μέσα είναι…
Δεν υπάρχει δηλαδή περίπτωση το επαγγελματικό και τεχνικό που αναφέρατε να επηρεάσει την κρίση του καλλιτέχνη για το πόσο καλή είναι η δουλειά του και για το ποια ανανέωση έχει κάνει στον μουσικό του χαρακτήρα;
Ναι, καταλαβαίνω τι λες αλλά, ξέρεις, πιστεύω ότι όταν επαναλαμβάνεσαι για πολύ καιρό το σύστημα σε πετάει έξω. Το κοινό, οι κριτικοί, οι ίδιοι οι promoters αν θες….
Άρα από αυτό δεν έχετε πρόβλημα. Οι περιοδείες σας πηγαίνουν καλά. Ξέρω ότι πρόσφατα γυρίσατε από την Αυστραλία...
Ναι και ήταν καταπληκτικά. Παίξαμε εκεί για πρώτη φορά και δεν πίστευα ότι είχαμε τόσο μεγάλο σε αριθμό κοινό. Συγκινήθηκα.
Ο κόσμος ήξερε τον καινούργιο δίσκο;
Όχι, πήγαμε πριν κυκλοφορήσει το Now What?, οπότε δεν ήξεραν τα τραγούδια, λογικό. Κι εμείς παίξαμε μόλις δύο από τα καινούργια.
Το οποίο Now What? έχει δικαίως μαζέψει κριτικές που εξαίρουν την έντονη χρήση πλήκτρων του Don Airey…
Ναι, είναι αλήθεια μπήκαν τα πλήκτρα πολύ μπροστά σε αυτόν τον δίσκο. Μου άρεσε διότι αποκαλύπτει κι άλλες πτυχές της μουσικής μας.
Θα μπορούσε να είναι και ένας άτυπος φόρος στον εκλιπόντα Jon Lord…
Σίγουρα διότι, πίστεψέ με, τον σκεφτόμασταν και τον αναφέραμε πολύ κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Ο Airey μπορώ να σου πω ότι ήταν ο πιο συγκινημένος από όλους. Όταν είχε πάρει τη θέση του πίσω στο 2006 είχε πει, το θυμάμαι, «αυτός είναι ένας αριστοκράτης και στο παίξιμο και στη συμπεριφορά. Πώς θα τον αντικαταστήσω»;
Με δεδομένη μια τέτοια απώλεια, ποιες είναι πλέον οι σκέψεις σας για την επιρροή του χρόνου στη φύση ενός μουσικού; Εσείς τι έχετε αποταμιεύσει από όλον αυτόν τον καιρό;
Σκεφτόμουν πρόσφατα κάτι παρόμοιο, με την ευκαιρία γεγονότος που έτυχε σε έναν φίλο μουσικό (από μια άλλη μπάντα). Απλά επίτρεψέ μου να μην πω για ποιον συγκεκριμένα, εξάλλου δεν έχει σημασία... Όπως σου είπα και πιο πριν, εμείς δεν ανήκαμε στο jet set του ροκ, αλλά κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι δεν είχαμε στιγμές ή και μήνες ολόκληρους που η έπαρση του καθενός μας διαπερνούσε όχι το ταβάνι, ολόκληρα κτίρια. Και ήταν λογικό. Πηγαίναμε στην Ιαπωνία και μας προσκυνούσαν σαν θεούς του ροκ. Πηγαίναμε στις Η.Π.Α. και οι κοπέλες συνωστίζονταν μπροστά στη σκηνή, ενώ τα αγόρια τσέκαραν τα πάντα που παίζαμε –βάζω στοίχημα ότι την επόμενη μέρα πολλά έφτιαξαν τη δική τους μπάντα. Όπως κι εγώ εξάλλου, όπως και ο καθένας.
Ε, εκεί πάνω λοιπόν, στη σκηνή, μπορεί ο άνθρωπος να την πατήσει και να νομίζει ότι έχει τις απαντήσεις για τα πάντα. Λάθος... Γιατί ακόμα κι αν βρήκες απαντήσεις, έχεις χάσει κάτι πάρα πολύ σημαντικό: ασχολείσαι με τον εαυτό σου και ξεχνάς να παρατηρείς τους γύρω σου, να τους καταλαβαίνεις πώς συμπεριφέρονται και πώς αλλάζουν. Ξεχνάς να τους αγαπήσεις. Κι αυτό το βρήκα στον δρόμο μου κάποια στιγμή, σαν εμπόδιο. Αργότερα από τους Purple. Το είδα και το έστειλα στον διάολο. Εκεί πρέπει να πηγαίνουν τέτοιοι εγωισμοί. Πλέον κοιτάω να απολαμβάνω τα ουσιώδη μαζί με όσους ανθρώπους αγαπάω και να αφήνω τα επουσιώδη να κλείνουν τον κύκλο τους, όταν σβήνει και η τελευταία νότα πάνω στη σκηνή.
Κύριε Glover, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μας κάνατε. Σας εύχομαι προσωπικά, αλλά και μουσικά, ό,τι καλύτερο...
Σε ευχαριστώ κι εγώ για τα καλά σου λόγια. Ο Θεός να σε ευλογεί, εσένα και τον rocker γιο σου! (γέλια)
{youtube}BEWYRRaxFhU{/youtube}
