Εκ πρώτης όψης, η μουσική που φτιάχνει ο Καναδός Eric Quach δεν είναι του γούστου μου. Γιατί όλες αυτές οι post-rock και shoegaze αναφορές ανάμεσα στα ambient drones με κάνουν να αναρωτιέμαι αν στο δικό του σύμπαν δεν είχαν ποτέ σημασία οι bigger than life τεχνίτες τους οποίους θαυμάζω –πράγμα που ενέπνευσε και μια σχετική ερώτηση. Κι όμως! Ακούγοντας τις δουλειές του προκειμένου να ετοιμάσω την παρούσα συνέντευξη βρήκα το ενδιαφέρον μου να εξάπτεται διαρκώς. Για να μη σας τα πολυλογώ, επετεύχθη μια βαθύτερη επαφή και, ερώτηση την ερώτηση, έστειλα τη συνέντευξη μέσα σε 2 ώρες αφότου το συζητήσαμε με τη CTS. Επαφής συνέχεια, ο Quach ανταποκρίθηκε με την ίδια αστραπιαία ταχύτητα –και απάντησε εκτενώς, όπως θα δείτε, όχι ξεπέτα. Όλα τούτα ενόψει του ερχομού του στην Ελλάδα, την επόμενη Πέμπτη (11 Απριλίου) στο Six d.o.g.s. Και βέβαια θα πάω κι εγώ, είπαμε, συμβαίνει κάτι καρμικό με αυτόν τον άνθρωπο...
Είναι εμφανές ότι δεν υπάρχει κανείς... στρατός μαζί σου. Να φανταστούμε λοιπόν πως το όνομα ThisQuietArmy αντικατοπτρίζει έναν μουσικό που προσπαθεί να κάνει τα πάντα μόνος του; Και γιατί είναι τόσο σημαντικό για εκείνον; Τι κερδίζει παίζοντας ενάντια στον εαυτό του;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, που ίσως όμως είναι περίπλοκη φιλοσοφικά για να απαντηθεί –με λίγα πάντως λόγια, ναι: πρόκειται για ένα πολύ προσωπικό όχημα, του οποίου έχω τον απόλυτο έλεγχο ώστε να μπορώ να εκφράζω και να εξερευνώ πλήρως τον εαυτό μου. Είναι σημαντικό επειδή πάντα θα βρίσκεται εκεί όταν το χρειάζομαι και μου επιτρέπει να έχω κάτι να κεντράρω για να πορεύομαι στη ζωή. Υπάρχουν πολλά πλεονεκτήματα, παίρνεις π.χ. τα πράγματα στα δικά σου χέρια κι αποφασίζεις τι είναι καλύτερο για το πρότζεκτ χωρίς να πρέπει να ρωτάς τη γνώμη του ενός ή του άλλου και να κανονίζεις μίτινγκ. Επίσης, κάνει τα πράγματα απλούστερα: για παράδειγμα, μπορώ να ηχογραφήσω καινούριες ιδέες όποτε με βαρέσει η έμπνευση ή να αποφασίσω να δώσω μια συναυλία όποτε νιώθω διαθέσιμος και με βολεύει η συγκυρία. Όμως και μουσικά αποτελεί μια πρόκληση την οποία καλοσωρίζω: πρέπει να κρατήσω το οχυρό μόνο με την ακεραιότητα που προσπαθώ να διατηρήσω. Και επειδή υπάρχουν περιορισμοί στις ικανότητές μου, χρειάζεται συνέχεια να βρίσκω νέους τρόπους ώστε να παραμένω δημιουργικός και να μπορώ να παίζω όποτε θέλω να παίζω. Συμπερασματικά, κερδίζω σε δημιουργικότητα και ελευθερία.
Οι ThisQuietArmy ξεκίνησαν ως παράλληλη δραστηριότητα απ’ όταν ήσουν στους Destroyalldreamers; Με την ευκαιρία, οι τελευταίοι έχουν πια διαλυθεί;
Ναι, άρχισα τους ThisQuietArmy τον χειμώνα του 2004-2005, ενώ ακόμα υπήρχαν οι Destroyalldreamers (οι οποίοι ξεκίνησαν το 2002). Οι τελευταίοι ήταν περίπλοκο σχήμα, αποτελούμενο από τέσσερα πολύ διαφορετικά άτομα, με διακριτές προσωπικότητες, φιλοδοξίες, φιλοσοφία, ιδέες και τα σχετικά –συχνά συγκρουόμασταν. Αν και η μουσική μας χημεία αποδείχθηκε καλή, είχε πολλή δουλειά και κάθε ένας έπρεπε να κάνει πολλές υποχωρήσεις, όπως βέβαια συμβαίνει σε όλες τις σύνθετες σχέσεις. Κατά ειρωνικό λοιπόν τρόπο, θεωρούνταν φυσικό ότι ο καθένας μας είχε κι ένα άλλο δημιουργικό πλάνο με το οποίο ξέφευγε από το συγκρότημα, κάνοντας τα δικά του.
Αν έχουμε διαλυθεί; Ποτέ δεν είπαμε κάτι τέτοιο επισήμως, παρ’ όλα αυτά τόσο το ίντερνετ όσο και η Wikipedia λένε ότι διαλυθήκαμε. Είναι βέβαια πασιφανές ότι δεν κάνουμε τίποτα αυτή τη στιγμή κι έχουμε να παίξουμε μαζί από τις αρχές του 2009. Κι από τότε έχουμε χάσει κάποιους χώρους που είχαμε για πρακτική, ένας από μας μετακόμισε εκτός Μόντρεαλ και έχουν γεννηθεί και τρία παιδιά. Έτσι οι προτεραιότητες έχουν οπωσδήποτε αλλάξει για όλους μας.
Και σχετικά με εκείνο το άλλο πρότζεκτ που διατηρείς με την Émilie Livernois-Desroches, τους Mains de Givre; Είναι ακόμα ενεργό;
Ήταν ακόμα στα τέλη του 2011, όταν κάναμε το τελευταίο μας τζαμάρισμα. Ηχογραφήσαμε και κάτι, που ίσως εκδοθεί φέτος –θα είναι πάντως κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία μας κοινή κυκλοφορία.
Η δική σου τελευταία κυκλοφορία, από την άλλη, είναι βασικά επανακυκλοφορία: το Aftermath είναι δίσκος του 2010, που αρχικά βγήκε στη Basses Frequencies. Αλλά στο φετινό πακέτο της Denovali τον βρίσκουμε να συνοδεύεται από ένα νέο EP, το Setting Ashes. Συγκροτήθηκε από υλικό σχετικό με το Aftermath;
Όταν η Denovali μου πρότεινε να βγάλει το Aftermath σε βινύλιο υπολογίσαμε ότι, λόγω της δομής των συνθέσεων, θα καλύπταμε τρεις πλευρές δίσκου αντί για δύο, πράγμα που μας άφηνε κενή μια τέταρτη πλευρά. Το Setting Ashes έχει ηχογραφήσεις από ένα αυτοσχεδιαστικό live που έλαβε χώρα ενώ δημιουργούταν το Aftermath –υποτίθεται ότι θα έβγαινε κι εκείνο το 2010, αλλά η εταιρεία που το είχε ζητήσει εξαφανίστηκε μετά μυστηριωδώς... Έτσι είχε νόημα να το ρεμιξάρω και να το τοποθετήσω στην κενή τέταρτη πλευρά, ώστε να μπορέσει να βγει και το Aftermath σε διπλό βινύλιο.
Μιας και είσαι συνήθως πολύ ενεργός, να περιμένουμε σύντομα άλμπουμ με αποκλειστικά καινούριο υλικό; Τι ακριβώς είναι λ.χ. το Labirinto που έχει ανακοινωθεί στην επίσημη ιστοσελίδα σου;
Έχω σχεδόν έτοιμο ένα ολοκαίνουριο άλμπουμ, όμως η Denovali είναι πολύ απασχολημένη μέχρι και το φθινόπωρο –θα βγει επομένως προς τα τέλη της χρονιάς. Εντωμεταξύ, βρίσκομαι ήδη στη διαδικασία μιας επόμενης ηχογράφησης, που βέβαια θα διακοπεί από τις σχεδιαζόμενες περιοδείες. Αν και είμαι πολύ ενεργός, όπως λες, η πλήρης δημιουργική διαδικασία απαιτεί συνήθως κάμποσο χρόνο. Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να βρίσκεις νέες, ικανοποιητικές ιδέες, μεταξύ άλλων και λόγω της μη δημιουργικής δουλειάς που πρέπει να κάνω για τους ThisQuietArmy (να κλείνω συναυλίες, να κάνω σχεδιασμό, να περιοδεύω). Επίσης, πάντα δουλεύω σε πολλά πρότζεκτ παράλληλα και κάνω αρκετές συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες –αυτή τη στιγμή με τους Novellar, Syndrome και Labirinto, οι τελευταίοι είναι μια βραζιλιάνικη μπάντα από το Σάο Πάολο. Μαζί τους θα βγει λοιπόν ένα split album τον Ιούλιο, από τη βραζιλιάνικη Dissenso σε συνεργασία με την αμερικάνικη Pirate Ship και τη βελγική Consouling Sounds. Θα περιοδεύσουμε επίσης μαζί στη Βραζιλία.
Σαν κιθαρίστας, δίνεις την εντύπωση ότι έχεις επηρεαστεί από μουσικούς που ανήκουν στο post-rock και στο shoegaze. Δεν σου αρέσουν οι πιο «θρυλικοί» κιθαρίστες, σαν τον Jimmy Page, τον Ritchie Blackmore ή τον Eddie Van Halen;
Άκουγα πολύ τους Led Zeppelin σε κάποια φάση της ζωής μου, αλλά και τους Van Halen. Κι έχω γενικά μεγάλο σεβασμό για αυτούς τους κλασικούς ήρωες της κιθάρας, όμως δεν είναι εκείνοι που με ενέπνευσαν να πάρω κι εγώ μία και να τη χρησιμοποιήσω σαν όργανο για έκφραση. Δεν συσχετίζονταν με το πώς ήθελα εγώ να εκφραστώ. Σε εκείνο το σημείο ήταν πολύ περισσότερο η κιθάρα του The Edge με τον πιο ατμοσφαιρικό, ambient ήχο της και τα διάφορα πετάλια που μου έδωσε την απαραίτητη ώθηση. Τελικά βέβαια σιχάθηκα την εμπορική μουσική (αυτή δηλαδή με τα φωνητικά στην πρόσοψη) και αναζήτησα καταφύγιο στις πιο πειραματικές πτυχές, στους Godspeed You! Black Emperor, Mogwai, Labradford, Dirty Three, Do Make Say Think, Tim Hecker, Lovesliescrushing κ.ά. Παράλληλα, βούτηξα βαθύτερα στους Cure, στους Cocteau Twins, στους Lush, στους Ride, στους Slowdive και βέβαια στους My Bloody Valentine. Μέρος του ενθουσιασμού μου για την κιθάρα ήταν ο τρόπος που τέτοιες μπάντες χρησιμοποιούσαν τα εφέ των πεταλιών, νομίζω μάλιστα ότι το να πειραματιστώ με τα τελευταία ήταν ισχυρότερο της θέλησής μου να μάθω να παίζω κιθάρα.
Η μουσική σου συνδέει μια ποικιλία διαφορετικών υποειδών, ανάμεσά τους πάντως εντοπίζει εύκολα κανείς κι ένα χέβι μέταλ στοιχείο. Ποια ακριβώς είναι η σύνδεσή σου, ως ακροατή μα και καλλιτέχνη, με το black και το doom metal;
Πρέπει να παραδεχτώ πως, όταν άρχισα να παίζω μουσική, δεν μου άρεσε καθόλου το χέβι μέταλ... Είχα άλλωστε τις ρίζες μου στο post-rock και στο shoegaze, όπως είπαμε και πριν. Ήταν λοιπόν αστείο που το πρώτο ThisQuietArmy άλμπουμ εκδόθηκε σε μια πολωνική μέταλ εταιρεία, τη Foreshadow. Ύστερα, καθώς άρχισα να περιοδεύω όλο και περισσότερο, παρατήρησα ότι στις συναυλίες μου έρχονταν πολλοί fans των Earth και των Sunn O))), όπως και fans του black metal. Αυτό με υποψίασε ότι υπήρχαν διασυνδέσεις με τον δικό μου ήχο, πιθανολογώ πως τέτοιοι άνθρωποι είχαν εξοικειωθεί με ό,τι έκανα μέσω συγκροτημάτων σαν τους Deafheaven ή τους Alcest, τα οποία ανακάτευαν το black metal με το shoegaze και το post-rock. Άλλοι έβρισκαν, επίσης, ότι τα ριφ μου είχαν επηρεαστεί από τους Black Sabbath, ενώ εγώ δεν τους άκουγα καθόλου. Πάντως με ιντρίγκαραν πολύ όλα τα παραπάνω. Κι έτσι άρχισα να ψάχνω αυτά τα είδη του μέταλ, τα άκουγα πλέον με διαφορετικό αυτί καθώς ένιωθα ότι μοιραζόμασταν μια κοινή δημιουργική διαδικασία. Και δεν άργησα να πηγαίνω και σε σχετικές συναυλίες και να συνδεθώ ιδιαίτερα με τη sludge/doom σκηνή.
Τελικά έπαιξα μάλιστα και μαζί με τους Monarch, Year Of No Light, Velnias, Alaskan, Deafheaven, Locrian κ.ά., μη σου πω ότι θεωρώ πως φίλοι τέτοιων συγκροτημάτων συνδέθηκαν με τους ThisQuietArmy περισσότερο απ’ ότι οι fans του post-rock και του shoegaze. Και θυμάμαι κάποιον στον Last.fm να αφήνει ένα σχόλιο στον τοίχο μου: «χέβι μέταλ, σαν ένα βάρος ή ένας όρκος». Νομίζω ότι κάτι τέτοιο εξηγεί καλά ότι η μουσική μου συνδέεται ισότιμα με τις όμορφες ατμόσφαιρες του shoegaze, αλλά και με το λυπημένο, κατηφές, βαρύ μέταλ.
Σε παλιότερη συνέντευξη, είχες δηλώσει ότι η αρχική σου ατζέντα με τους ThisQuietArmy ήταν να κάνεις «σαγηνευτική, ενεργή κιθαριστική ambient για να ακούγεται με ακουστικά». Πόσο έχει αλλάξει σήμερα αυτή η στόχευση;
Μάλλον το είπα πίσω στο 2005, όταν οι ThisQuietArmy ήταν αποκλειστικά ένα στούντιο πρότζεκτ... Δυο χρόνια μετά, όταν πια έδωσα τις πρώτες μου συναυλίες, αποδείχθηκαν πολύ επιμορφωτικές εμπειρίες: ανακάλυψα τι δούλευε και τι δεν δούλευε επί σκηνής, όχι μόνο για το κοινό, μα και για μένα. Και συμπέρανα ότι έπρεπε να αλλάξω το πώς συνέθετα, να είχα πάντα κατά νου και το live, ώστε να μπορώ να δίνω στο κοινό μια σωστή ηχητική εμπειρία. Δεν ήθελα πια να μείνω σε μια «σπιτική» ambient, μου φαινόταν μουχλιασμένη. Και εμπλούτισα έτσι τον ήχο μου με άλλα όργανα (ή προσπάθησα να τα μιμηθώ με την κιθάρα και τα εφέ μου) –synthesizers, μπάσο, drum programming. Ταξιδεύω βέβαια πολύ πλέον και υπάρχει ένα όριο στο τι μπορώ να κουβαλάω μαζί μου, χρειάζεται έτσι να ισορροπώ μεταξύ φιλοδοξίας και πρακτικότητας.
Αληθεύει ότι σπούδασες μηχανικός; Αυτή είναι η πρωινή σου δουλειά;
Ναι, αληθεύει! Αλλά δεν μου άρεσαν ποτέ αυτές οι σπουδές και μόνο τυχαίο μην το θεωρείς που άρχισα να καταπιάνομαι ενεργά με τη μουσική μόλις έπιασα δουλειά. Βέβαια, είχα μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο, μου πρόσφεραν μια καλή δουλειά, καταλαβαίνεις γιατί την πήρα. Όμως δεν μου άρεσε καθόλου, ούτε το περιβάλλον, ούτε η ρουτίνα της δουλειάς, ούτε και οι άνθρωποι –χρειαζόμουν λοιπόν μια διέξοδο. Πιστεύω μάλιστα ότι αυτή η δουλειά και τα συναισθήματα τα οποία μου δημιούργησε επηρέασαν τη μουσική μου όσο τίποτα άλλο. Το 2009 απολύθηκα λίγο πριν τις διακοπές που είχα ζητήσει ώστε να κάνω την πρώτη μου περιοδεία και το βρήκα ως ευκαιρία για να αφοσιωθώ πλήρως στη μουσική.
Τι να περιμένουμε στην Αθήνα από το «οπλοστάσιό» σου; Υπάρχει προειδοποίηση για επικείμενη επίθεση των δρόνων;
Όπως και σε όλες μου τις συναυλίες, έτσι και στην Αθήνα η performance θα συνοδεύεται από οπτικές προβολές –τις φτιάχνω ο ίδιος, για κάθε περιοδεία. Χρησιμεύουν στο να φέρνουν τους ακροατές πιο κοντά στη μουσική και στο να τους υπνωτίζουν, έτσι ώστε να πολλαπλασιάζεται η ενδοσκοπική εμπειρία. Παράλληλα τυλίγονται από την ένταση των ήχων μου, κάτι που δίνει στο live και μια πιο φυσική διάσταση, μαζί με τη εγκεφαλική.
Γενόμενος πιο τεχνικός, ένα από τα χαρακτηριστικά των συναυλιών μου είναι πως δεν χρησιμοποιώ λάπτοπ, επεξεργασμένα εφέ ή προηχογραφημένα μέρη. Είναι σημαντικό για μένα, το θεωρώ κομμάτι της προσωπικής μου αξιοπιστίας να παίζω το σετ μου και να αυτοσχεδιάζω σε αληθινό χρόνο. Τα μόνα προηχογραφημένα είναι τα samples που χρησιμοποιώ περιστασιακά ως beats, προκειμένου να δώσω δομή και ροή στο live. Πάντως, ποτέ δεν ξέρω τι θα παίξω μέχρι τη στιγμή που αρχίζω να παίζω, επηρεάζομαι πολύ από την ατμόσφαιρα κάθε χώρου, από τον τρόπο που ταξιδεύει ο ήχος μέσα σε αυτόν και από την ενέργεια του κοινού. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν θα αναγνωρίσει κανείς τα κομμάτια των άλμπουμ μου: ένα μεγάλο μέρος του σετ θα απαρτίζεται από αυτά, πιθανότατα θα ακούσετε σχεδόν όλο το Vessels, το Resurgence και Unconquered. Όμως δεν έχω προσχεδιάσει το σετ, καθώς δεν ξέρω πόσο από αυτό θα βασιστεί στον αυτοσχεδιασμό. Θα υπάρχουν πάντως και λίγες εκπλήξεις για όσους έρθουν στη συναυλία.
{youtube}TBzLTlWiALs{/youtube}
