Ερωταπαντήσεις με τον κύριο Martyn Bates δίχως την παραμικρή (άμεση) αναφορά στους Eyeless Ιn Gaza γίνεται; Γίνεται, μάλιστα υπό μία έννοια επιβάλλεται κιόλας. Η συνέχεια την ερχόμενη Παρασκευή, 5 του Απρίλη, στο Drugstore, με την Elizabeth S. στο πλευρό του...
Θυμάστε τον εαυτό σας να τραγουδά ως παιδί; Υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι (ή τραγούδια) στα οποία «επιστρέφατε» συνεχώς; Για ποιον λόγο;
Τα τραγούδια που βίωσα ως παιδί ήταν τα τραγούδια των παιδιών του δρόμου και γενικά τα παιδικά τραγούδια και στιχάκια τα οποία κυριαρχούσαν στην αρχή της δεκαετίας του 1960 στην περιοχή όπου ζούσα. Τραγουδάκια σαν το “I Draw A Snake Upon Your Back”, “Who’s Got The Ball-i-o’’, “Can’t Catch Me”, “Ring a Ring A Roses”, κλπ. Τέτοια τραγούδια ήταν μέρος της παιδικής μου ηλικίας μαζί με τη θρησκευτική μουσική στο σχολείο και στην εκκλησία. Γενικώς, η μουσική ήταν ένα καθημερινό και συνεχές στοιχείο στη ζωή μου. Τα παραπάνω ανταγωνίστηκαν στη συνέχεια το ροκ εντ ρολ και αργότερα την ποπ μουσική.
Πόσο νωρίς στη ζωή σας εισήλθατε στον κόσμο της βρετανικής folk; Το χρωστάτε σε κάποιον;
Αυτά τα πράγματα σε προσεγγίζουν από πολλές και διάφορες πηγές. Οπωσδήποτε το οφείλω σε συγγενείς μου οι οποίοι είχαν τέτοιους δίσκους και στην επιρροή του θείου μου David Jones, που αγαπούσε τη folk μουσική. Όταν ακόμη ήμουν έφηβος, με πήγε στους Jug Of Punch και στον Martin Carthy. Αλλά ακόμη και στο σχολείο όλα τα παιδιά τραγουδούσαν συστηματικά, κάθε εβδομάδα, με την εκπομπή του BBC Singing Together, όπου ακούγονταν folk τραγούδια από όλη την Ευρώπη (“John Barleycorn”, “The Ash Grove”, “The Keeper”). Επίσης, χορεύαμε γύρω από το γαϊτανάκι το Πάσχα στο σχολείο. Ήταν αρκετά αθώα πράγματα, ωστόσο ο καθένας εξάγει τα δικά του συμπεράσματα από τις δραστηριότητες αυτές. Μπλέκονται μεταξύ τους με τρόπους που δεν μπορείς να καθορίσεις. Γίνονται προσωπικά βιώματα και η μουσική σε διαμορφώνει, σου δίνει ζωή... Είναι δυνατό πράγμα.
Με ποιους τρόπους διαμόρφωσε αυτό τη μουσική σας αισθητική;
Τι είναι αυτό που οι Ιησουΐτες πατέρες συνήθιζαν να λένε... «δώσε μου ένα παιδί μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, και θα σου δώσω πίσω έναν άντρα». Νομίζω ότι τέτοια πράγματα δεν αλλάζουν, παραμένουν μαζί σου για όλη σου τη ζωή, και διαφέρει μόνο η μέθοδος με την οποία διαχειρίζεσαι αυτά τα βασικά δομικά στοιχεία. Αυτό είναι το έργο σου, ο προορισμός σου ως άνθρωπος. Μαθαίνεις νέους τρόπους και τεχνικές για επιβίωση και προσαρμογή, αλλά, βασικά, δουλεύεις πάντα με το ίδιο ακατέργαστο υλικό.
Αργότερα, όταν κατέφτασε το post-punk, με ποιους τρόπους αυτοί οι δυο κόσμοι διέδρασαν στο μυαλό σας;
Το πανκ ήταν ένα εργαλείο ενέργειας, μία πινακίδα σε ένα ταξίδι. Προέκυψε χωρίς αμφιβολία λόγω ενός συνδυασμού κοινωνικών και οικονομικών συσχετισμών –ήταν η γέννηση μιας συμπεριφορικής που έπρεπε να βγει στην επιφάνεια. Και, εξάλλου, ήμουν έτοιμος.
Εκείνη την εποχή ήταν σύνηθες για κάποιον να κουβαλάει ταυτόχρονα τον Martin Carthy, για παράδειγμα, και το post-punk; Δεχθήκατε αρνητικά σχόλια για τα γούστα σας σε επίπεδο «coolness»;
Όχι, καθόλου. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για εποχή επανεκκίνησης. Βέβαια, άνθρωποι σαν τον Lydon κατακρίνονταν επειδή έλεγαν ότι τους άρεσε ο Tim Buckley, η Nico, ή ο Peter Hammill. Θυμάμαι έντονα εκείνη την εποχή, σε άρθρα του μουσικού τύπου (κάπου στα 1980), όπου ανέφερα άλλα ντουέτα των οποίων τη δουλειά θαύμαζα –Tyrannosaurus Rex, Incredible String Band, Medicine Head, κλπ. Αλλά οι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν ή δεν επέλεγαν να δουν τη σύνδεση, γι' αυτό και δεν τους ανέφεραν ποτέ. Εντάξει, δεν υπήρχε και σαφής σύνδεση, οπότε μάλλον είχαν δίκιο που δεν τους ανέφεραν... Άσε που μπορεί να είχαν μπερδέψει περισσότερο τους ήδη μπερδεμένους αναγνώστες τους!
Η μουσική σας είναι, με λίγες εξαιρέσεις, ταυτόχρονα «σε αναζήτηση» και προσβάσιμη. Προφανώς αυτό είναι σε έναν βαθμό ενστικτώδες, αλλά φαντάζομαι ότι η διαδικασία περιλαμβάνει κι ένα ενσυνείδητο κομμάτι. Είναι αυτό το τελευταίο θεμελιώδες και, ακόμη, υπάρχουν άλλα κριτήρια για να δημοσιοποιήσετε μουσική εκτός από το να σας αρέσει;
Εφαρμόζω διαφορετικά κριτήρια ανάλογα με την εποχή. Δεν είμαι από αυτούς τους πολύ αναλυτικούς καλλιτέχνες, μια γρήγορη ματιά σε ό,τι έχω κυκλοφορήσει το δείχνει καθαρά. Ακολουθώ τις δικές μου ορέξεις, πιθανώς εις βάρος της καριέρας μου, του κοινού μου, της οικονομικής μου ασφάλειας και της όποιας υλικής επιτυχίας. Αλλά καλλιτεχνικά, τις περισσότερες φορές, αισθάνομαι ευχαριστημένος με τις επιλογές μου. Μισώ να μετανιώνω ή, μάλλον, μισώ να παραδέχομαι ότι μετάνιωσα. Πιστεύω ότι ζούμε στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, την ίδια στιγμή. Μερικές φορές αισθάνομαι σαν «υπαρξιστικός πνευματιστής», αν υπάρχει τέτοιο πράμα...
Πίσω στο 2006, η Sub Rosa εξέδωσε το Your Jewled Footsteps, μία συλλογή με σόλο υλικό και συνεργασίες σας μεταξύ 1979 και 2005. Αν η συλλογή αυτή κυκλοφορούσε το 2013, τι θα προσθέτατε;
Το ‘‘Stars Above’’ από το μίνι άλμπουμ Dance Of Hours, το ‘‘Fell Hill’’ από το A Map Of The Stars In Summer, το ‘‘Came Here To Look You In The Eye’’ από το Morningsinging, και… το ’’The Sun Knows’’ από το Unsung. Βασικά, θα έκανα τη συλλογή διπλή και θα προσέθετα άφθονο, ακυκλοφόρητο μέχρι στιγμής, υλικό. Υπάρχει ακόμη τόση πολλή μουσική που θέλω/ έχω ανάγκη να βιώσω...
Για τη συναυλία σας στην Αθήνα σκοπεύετε να κινηθείτε αναλόγως; Εργάζεστε πάνω σε κάτι αυτή την περίοδο που θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο μέρος του σετ σας;
Το μόνο σίγουρο είναι πως θα αναμείξω μουσική από σχεδόν ό,τι έχω κάνει ως τώρα, με την κατάλληλη βοήθεια της Elizabeth S. στο μπάντζο, στα φωνητικά, στα κρουστά, στη φυσαρμόνικα, στις κιθάρες και στα keyboards. Θα είναι μία σπάνια σόλο εμφάνιση για εμένα, την οποία σκοπεύω να απολαύσω.
Αν έπρεπε να διαλέξετε αυστηρά μεταξύ μοναχικής εργασίας και συνεργασίας;
Προτιμώ πάντα να ζω στη στιγμή. Ως εκ τούτου, η απάντησή μου μπορεί να αφορά μόνο το παρόν. Μου αρέσει να δουλεύω με έναν τρόπο που δεν έχει περιορισμούς, ή μάλλον όπως η εσωτερική φωνή μου ψιθυρίζει/ουρλιάζει.
Έχετε «μελοποιήσει» αρκετά ποιήματα. Υπάρχει κάποιος αγαπημένος σας ποιητής τον οποίον δεν επιχειρήσατε ποτέ να ακουμπήσετε; Που ίσως προτιμάτε οι στίχοι του να αντηχούν στη σκέψη σας μόνο;
Ναι, ναι, θα ήθελα να είχα καταπιαστεί με την άφθαστη ποίηση του Dylan Thomas, αλλά αμφιβάλω αν θα το πράξω ποτέ. Ωστόσο, όσον αφορά στην ποίηση, υπάρχει κάτι ημιτελές στη σκέψη μου, το οποίο θα ήθελα πολύ να ολοκληρώσω: να μελοποιήσω τα υπόλοιπα ποιήματα από τη συλλογή Pomes Pennyeach του James Joyce και να τα βάλω όλα μαζί σ' έναν δίσκο, αντί να είναι διασκορπισμένα, όπως έχω κάνει ως τώρα. Ψάχνω δισκογραφική εταιρία για την έκδοση αυτού του εγχειρήματος, μπορεί να βρω, μπορεί και να μη βρω. Ω, δισκογραφική εταιρία, φανερώσου!
Τραγουδάτε σαν ενήλικας στην καθημερινότητά σας;
Η ζωή μου είναι η μουσική και το αντίστροφο. Τραγουδώ ΟΛΗ την ώρα, αλήθεια! Αυτά είναι τα τραγούδια που έρχονται στο μυαλό μου σήμερα: “Working Alone” / “A Blessing” (Jackie Leven), “This Night Has Opened My Eyes” / “Wonderful Woman” ( The Smiths), “All Around” (The New Age). Και έχω πάντα όρεξη για τα “The Sadness of Things” (Tibet / Stapleton), “Asbestos Lead Asbestos” (World Domination Enterprises), “Half Moon Bay” (Sun Kil Moon), “Another Coke” (ATV) και “God Dog” (Incredible String Band). Ρωτήστε με βέβαια αύριο και θα σας πω άλλα, όμως, ούτως ή άλλως, θα αγαπώ πάντοτε όλη την πανέμορφη μουσική που ανέφερα σήμερα. Γι' αυτό είμαι σίγουρος.
{youtube}i8HU-nQVPx8{/youtube}
