[main article photo by Laurent Lagarde/http://www.flickr.com/photos/onesharpeye/]
Τούτη τη φορά, εκτός από το σύνηθες σεξ & βία με στυλ, οι Gallon Drunk κουβαλάνε και πατριωτάκι στο μπάσο και πηχτό άλμπουμ έπειτα από καιρό (The Road Gets Darker From Here). Στο Gagarin 20 του μήνα, μέρα Σάββατο. Ο λόγος, βεβαίως, στον ηγήτορα James Johnston…
Αν δεν απατώμαι, δουλεύετε για πρώτη φορά με παραγωγό (σ.σ.: Johann Scheerer). Γιατί άραγε σας πήρε τόσο καιρό και πόσο διαφορετικά κύλησε η δημιουργική σας διαδικασία;
Αρχικά, η βασική επιρροή του Johann υπήρξε ο ενθουσιασμός και το γεγονός πως μας έδωσε το ελεύθερο να δουλέψουμε πραγματικά το άλμπουμ, αντί να πέφτουμε με τα μούτρα προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως συμβαίνει συνήθως. Μας είδε επί σκηνής και θέλησε να αποτυπώσει αυτή την ενέργεια. Το στούντιό του στο Αμβούργο είναι ευρύχωρο, γεγονός που μας επέτρεψε να παίξουμε live. Εδώ που τα λέμε πάντα έτσι λειτουργούμε, αλλά ο Johann επένδυσε πολύ χρόνο και φροντίδα στη φρεσκάδα και στη ζωντάνια του ήχου μας, ξεκινώντας απ’ το ντραμ σετ –τα ντραμς είναι ο πυρήνας της μπάντας. Άσε που χρονικά αυτή τη φορά είχαμε πολύ άνεση. Μπήκαμε στο στούντιο με πολλές πρωτόλειες ιδέες και τους δώσαμε πνοή στην πορεία. Κατά πως φαίνεται, το ρίσκο απέδωσε. Είναι φίλος ο Johann και πραγματικά εμπιστευόμαστε το κριτήριό του για τις λήψεις.
Κι ο χαμός του Simon (σ.σ: Simon Wring, για χρόνια μπασίστας των Gallon Drunk), πώς σας επηρέασε;
Όπως καταλαβαίνεις, το γεγονός μας συγκλόνισε και κανείς μας δεν πρόκειται να το ξεπεράσει… Δεν ήταν καλά για καιρό τώρα και όλη αυτή την περίοδο παίζαμε ως τρίο, ελπίζοντας ότι θα επέστρεφε κάποια στιγμή, κάτι που τελικά δεν συνέβη ποτέ.
Θα μπορούσα να αραδιάσω ένα κάρο κλισέ για τη δύναμη των μπλουζ… Τι συμβαίνει τελικά με δαύτα κι όχι μόνο δεν ξεχνιούνται, αλλά συνεχώς ανανεώνονται;
Σε ό,τι με αφορά τα πράγματα είναι απλά. Μεγάλωσα ακούγοντας John Lee Hooker, Howling Wolf, Lead Βelly, τέτοια πράματα. Είναι μέρος μου τα μπλουζ, επηρέασαν τον τρόπο που παίζω, μου έμαθαν την απλότητα, την αναζήτηση της ουσίας. Οι Suicide με επηρέασαν με παρόμοιο τρόπο.
Το νέο άλμπουμ ηχογραφήθηκε ζωντανά στο στούντιο. Αυτή η προσπάθεια αναπαραγωγής της ζωντανής αίσθησης, παίζοντας στο στούντιο, για να την καταγράψεις… Αντιλαμβάνεσαι κάποιο οξύμωρο;
Παίζεις σ’ ένα δωμάτιο, το live είναι το ίδιο ανεξαρτήτως χώρου. Παίζουμε ο ένας στον άλλο, όπως και σε μια συναυλία.
Λοιπόν, πόσο «πιο σκοτεινός γίνεται ο δρόμος»;
Δεν είμαι ο Νοστράδαμος, συνεπώς δεν μπορώ να απαντήσω. Ελπίζω όχι πολύ, τουλάχιστον για λίγο καιρό. Καλές θα ήταν μερικές αχτίδες φωτός…
Οι τρεις σας παίζεται και με τη Lydia Lunch στους Big Sexy Noise. Πόσο δύσκολη είναι η προσαρμογή μεταξύ διαφορετικών κόλπων;
Με εκπλήσσει το πόσο εύκολα προσαρμοζόμαστε, παρότι είναι εντελώς διαφορετική η λογική των συγκροτημάτων. Για παράδειγμα, ο τρόπος που παίζω κιθάρα δεν έχει καμία σχέση. Μέχρι και τα κουρδίσματα είναι συγκεκριμένης λογικής, ανάλογα με το πλαίσιο λειτουργίας.
Αναρωτιέμαι, επί σκηνής θα σας δούμε ως τρίο στο Gagarin;
Θα παίξουμε με τον νέο μας μπασίστα, τον Leo Kurunis. Μεγάλωσε στα μέρη σας, σε νησί του νοτιοανατολικού Αιγαίου, μέχρι που απέδρασε στο Birmingham. Στην πορεία συνειδητοποίησε το λάθος του και μετακόμισε στο Λονδίνο. Ούτε εκεί του αρέσει… Είναι φανταστικός παίχτης ο Leo, συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά σε κάποιο φεστιβάλ παίζοντας το “Queen Of Siam” της Lydia Lunch. Όπως κι ο Johann καταθέτει τον ενθουσιασμό του. Οι πιο πρόσφατες συναυλίες μας –στη Γερμανία– ήταν απ’ τις πιο άγριες και «πάρ’ τα στο κεφάλι» της πορείας μας.
Συμφωνείτε με τον Nick Cave; Είστε κουλ μέχρι συνουσίας (σ.σ.: «cool as fuck»);
Δεν θα ήθελα να διαφωνήσω. Συνήθως ο Cave έχει δίκιο σε θέματα που άπτονται του θέματος…
{youtube}3gqT_1-69m8{/youtube}
