Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της νέας συναυλιακής σαιζόν η έλευση των Cult Of Youth (στο Bios, αυτή την Πέμπτη 4 Οκτωβρίου), η οποία αναμένεται να συσπειρώσει όλη την indie κοινότητα της πρωτεύουσας. Οι Αμερικανοί έρχονται τώρα που γι’ αυτούς γυρίζει και υπάρχουν προβλέψεις ότι σύντομα θα ξεπεράσουν τα όρια του underground, παρότι άλλοι δεν βλέπουν στη μέχρι στιγμής δισκογραφική τους παρουσία λόγους για τόση αισιοδοξία. Εμείς βρήκαμε στο μεταξύ τον Sean Ragon και τον ρωτήσαμε όλα τα σχετικά περί hype, όπως και για το δισκοπωλείο του στο Μπρούκλιν και την αγάπη του για την τζαζ (την οποία ποτέ δεν θίγουν οι indie δημοσιογράφοι)...
Λένε για σας ότι είστε αμερικάνικη μπάντα με ευρωπαϊκό ήχο, ενώ οι κριτικοί εντοπίζουν τις ρίζες της μουσικής σας σε συγκροτήματα σαν τους Joy Division, τους Bauhaus ή τους Death In June. Λένε αλήθεια ή ψέματα;
Δεν ξέρω πώς να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση... Μου αρέσουν αρκετά όλα τα συγκροτήματα που ανέφερες, οπωσδήποτε όμως δεν κάθομαι κάτω και προσπαθώ να φτιάξω μουσική με ένα συγκεκριμένο στιλ. Απλά κάνω ό,τι μου έρχεται φυσικά. Σίγουρα σε προηγούμενες ηχογραφήσεις άφηνα τις επιρροές μου να φαίνονται πολύ, αλλά όσο περνάει ο καιρός θεωρώ ότι αναπτύσσω όλο και περισσότερο τον δικό μου ήχο, αφήνοντας πίσω την οικεία περιοχή του παρελθόντος.
Μένω πάντως με την αίσθηση ότι τα δικά σου τραγούδια έχουν πιο ανεβαστικές διαθέσεις, σε σύγκριση με εκείνα των παραπάνω σχημάτων. Ειδικά οι στίχοι έχουν έναν εορταστικό τόνο, ακόμα δε και ο τίτλος του τελευταίου σας άλμπουμ –Love Will Prevail– βγάζει αισιοδοξία. Έχω λάθος;
Πάντα προσπαθούσα να γράψω ανεβαστικά τραγούδια, για να πολεμήσω την κατάθλιψή μου και για να προσπαθήσω να αλλάξω την πραγματικότητά μου. Έχω αλλάξει πολύ σαν άνθρωπος απ’ όταν ξεκίνησε η μπάντα, το ότι την άρχισα υπήρξε ένας πραγματικός καταλύτης για μένα, ώστε να πράττω πιο θετικά σε πολλές πλευρές της ζωής μου.
Επίσης, σε μια αμερικάνικη συνέντευξη διάβασα ότι έχεις επηρεαστεί σημαντικά και από την τζαζ, όχι μόνο απ’ το new wave. Ποιοι τζαζ καλλιτέχνες σου είναι πιο αγαπητοί;
Αγαπώ το πιο πνευματικό κομμάτι της τζαζ. Καλλιτέχνες σαν τον (ύστερο) John Coltrane ή τον Pharoah Sanders μιλάνε στην καρδιά μου. Μου αρέσουν επίσης αρκετοί τραγουδιστές –έχω ιδιαίτερη λατρεία στον Mose Allison.
Υπάρχει αλήθεια τρόπος να εντοπίσει κανείς τέτοιες επιρροές στη δική σας δουλειά, στις ενορχηστρώσεις ή στα φωνητικά;
Ο τρόπος που ηχεί η τρομπέτα στο τραγούδι “New Old Ways” από το τελευταίο άλμπουμ ήταν μια εσκεμμένη αναφορά στις δουλειές του Miles Davis της δεκαετίας του 1960.
Πες μας μερικά πράγματα για το δισκοπωλείο σου στο Μπρούκλιν και το στούντιο που έχτισες στο πίσω μέρος του. Σε τι είδους μουσική ειδικεύεται το μαγαζί;
Το δισκοπωλείο μου έχει ανεξάρτητες κυκλοφορίες απ’ όλο το μουσικό φάσμα. Πουλάμε industrial, πανκ, synth pop, κλασική μουσική του 20ου αιώνα, ψυχεδέλεια, goth, neofolk, techno μα και avant-garde και κάθε είδους παράξενα πράγματα. Είναι ένας ναός της αντί- κουλτούρας. Προσπαθώ πολύ σκληρά να εντοπίζω σπιτικά φτιαγμένες κυκλοφορίες και δύσκολα labels απ’ όλον τον κόσμο. Δεν έχω μεγάλο ενδιαφέρον για το indie rock και για την εμπορική μουσική. Επίσης, στήνουμε διάφορα σόου εκεί, καθώς και μη μουσικά events, π.χ. ομιλίες.
Γιατί ήταν για σένα τόσο σημαντικό να έχεις το στούντιό σου εκεί κοντά;
Είναι αυτό που πάντα ονειρευόμουν να έχω. Το έχτισα όλο από το μηδέν, έκανα ακόμα και την ξυλουργική μόνος μου, με το σφυρί στο χέρι. Ο στόχος μου με το μαγαζί και με το στούντιο είναι να παρέχω μια διέξοδο για τους συναδέλφους μου και να κάνω το απολύτως καλύτερό μου ώστε να συνεισφέρω κάτι στη μουσική και στην καλλιτεχνική κοινότητα.
Έχεις ένα πολύ δυνατό DIY προφίλ. Αισθάνεσαι όμως ότι τελευταία το παλιό του πνεύμα έχει κάπως ξεθωριάσει, γενόμενο μια μανιέρα για τους όχι-και-τόσο-ταλαντούχους; Τι κοινό έχει αλήθεια το πανκ με όλες αυτές τις αναβιωτικές τάσεις των ημερών μας;
Το πανκ επηρεάζει κάθε τι που κάνω, γιατί έτσι μεγάλωσα. Νομίζω δε ότι, τουλάχιστον στις Η.Π.Α., υπάρχει μια νέα γενιά DIY καλλιτεχνών και μουσικών οι οποίοι κάνουν πράγματα με ολότελα νέους τρόπους και επανεφευρίσκουν τους κανόνες του παρελθόντος. Υπάρχει μια πολύ δυνατή αίσθηση συντροφικότητας ανάμεσα σε διαφορετικές υποκουλτούρες κι ένα αίσθημα ότι όλοι μας δουλεύουμε προς έναν παρόμοιο στόχο. Πράγματι, ως και πέντε χρόνια πριν η σκηνή στην Αμερική ήταν χάλια. Τώρα όμως βρίσκεται στα καλύτερά της. Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος για το μέλλον.
Είσαι ίσως το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να μας διαφωτίσεις: έξω από μια λατρεία της νεότητας, μήπως υπάρχει και μια λατρεία προς τη Sacred Bones ανάμεσα στην εναλλακτική νεολαία;
Χα! Όχι απ’ όσο ξέρω, ίσως όμως να μη βρίσκομαι ακόμα αρκετά ψηλά στην ιεραρχία...
Σας περιμένουμε στην Ελλάδα σε λίγες μέρες. Έρχεστε για πρώτη φορά εδώ; Έχετε κάποια συγκεκριμένη εικόνα για τη χώρα μας;
Έχουμε μια μέρα ελεύθερη μετά τη συναυλία, ελπίζω να την περάσω ψωνίζοντας στα δισκοπωλεία της Αθήνας και τρώγοντας ελληνικό φαγητό!
Τελευταία ερώτηση στη σειρά, μα όχι σε σημασία: γιατί θα επικρατήσει η αγάπη;
Ο τίτλος του άλμπουμ προέρχεται από τους στίχους του “Garden Of Delights”. Υπήρχε ένα αίσθημα ότι το τραγούδι ήταν με κάποιον τρόπο «καταραμένο». Έγραψα τους στίχους λίγες ώρες αφότου έμαθα ότι είχαν ανοίξει το κεφάλι ενός φίλου με έναν ατσάλινο σωλήνα. Δυσκολευόμουν να καταλάβω τι είχε συμβεί και τότε ξεπήδησε το συγκεκριμένο τραγούδι. Αλλά κάθε φορά που πήγαινα να το δουλέψω, συνέβαινε και κάτι το καταστροφικό –έφτασα σε σημείο να φοβάμαι πια να το ανοίξω για να το επεξεργαστώ. Αυτό το σημαντικό συναισθηματικό βάρος διατηρήθηκε και κατά την ηχογράφησή του. Έμοιαζε λοιπόν ως ένας κατάλληλος τίτλος.
{youtube}Yhkm6U_eqpQ{/youtube}
