Τέσσερις φίλες ήρθαν φέτος από τα παλιά, ουδόλως μεσόκοπες και καθόλου καραβοτσακισμένες σε επίπεδο rock ‘n’ roll. Στα τέλη των 1970s και στις αρχές των 1980s, οι Girlschool πάτησαν στα μονοπάτια που χάραξαν οι λυρικές κόμισσες της αλητείας –ονόματι Runaways– και έφτασαν γρήγορα (και με την αξία τους) να είναι headliners το 1981 στο Reading. Πήγαν και ήρθαν τα πράγματα και οι καταστάσεις στη μπάντα και αποφάσισαν να προβούν στην εξής αμφισβητούμενη κίνηση: ηχογράφησαν εκ νέου τον πλέον επιτυχημένο δίσκο της καριέρας τους –το Hit And Run– και μετά πήραν τους δρόμους και τις σκηνές του κόσμου. Με ευδιαθεσία φανερότατη και με χαλαρότητα ακόμα πιο προφανή, η Kim McAuliffe (τραγουδίστρια και κιθαρίστρια της μπάντας) ρίχνει μερικές επεξηγηματικές ατάκες περί των παραπάνω κινήσεων των Girlschool…
Τα σέβη μου για το νέο Hit And Run! Αν και μας μπερδέψατε λίγο με την κίνηση αυτή, εντούτοις φαίνεται ότι δεν κάνατε απλά έναν comeback δίσκο.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Προσπαθούμε, χωρίς να εθελοτυφλούμε. Είναι δύσκολο να ξαναμπούμε στον χάρτη. Είπαμε να το κάνουμε και να δούμε πώς θα πάει.
Είστε ικανοποιημένες απ τις κριτικές για τον νέο σας δίσκο;
Οι άνθρωποι, γενικότερα, αντιδρούν σωστά στην επανένωσή μας. Μας τρύπαγαν άλλωστε χρόνια τα αυτιά με τις παροτρύνσεις τους! Ο δίσκος έχει πάρει συμπαθητικές κριτικές, μη νομίζεις όμως ότι τις έχω δει κι όλες... Μπορεί να υπάρχουν λοιπόν μερικές κάκιστες, αλλά και μερικές θαυμάσιες.
Αρκετοί ενδεχομένως να θεωρήσουν ότι ακολουθήσατε την ασφαλή οδό: να επαναηχογραφήσετε δηλαδή έναν κλασικό δίσκο της καριέρας σας. Ποια είναι η δική σας θέση απέναντι σε μια τέτοια κριτική;
Να σου πω την αλήθεια; Η εταιρεία σκέφτηκε να επανηχογραφήσουμε το Hit And Run κι εμείς μαζευτήκαμε και ακούσαμε την ιδέα. Μας φάνηκε καλή και την ακολουθήσαμε. Καταλαβαίνω πάντως το σκεπτικό αυτών των ανθρώπων. Από μας μένει να αποδείξουμε αν έχουμε λόγο ύπαρξης.
Ποια ήταν αλήθεια η δυσκολότερη πλευρά της ηχογράφησης του Hit And Run; Το να ξαναδημιουργήσετε τον ήχο ή το να ακουστείτε σημερινές και όχι παρωχημένες;
Στην αρχή ήταν δύσκολα. «Σκουριασμένες», έλεγα αυτοσαρκαζόμενη. Μέσα σε λίγες μέρες, όμως, είχαμε βρει τα πάντα. Ακόμα και τους ήχους και τις ρυθμίσεις στις κιθάρες και στους ενισχυτές θυμήθηκα κάποια στιγμή! Συνειδητό déjà vu το ονομάσαμε και μάλλον κάτι τέτοιο είναι. Για την ηχογράφηση προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε τον ήχο του αυθεντικού δίσκου αλλά όχι με ρετρό διάθεση. Και επιδιώξαμε να προσθέσουμε εδώ κι εκεί κάποια ενορχηστρωτικά κολπάκια ώστε να δείξουμε τη διαφορά μεταξύ των δύο δίσκων.
Ποια ήταν η πλέον συγκινητική αντίδραση οπαδού σας σε πρόσφατη συναυλία σας;
Τίποτα παραπάνω από αυτά που φαντάζεται κάποιος όταν μιλάει για άφθονο rock ‘n’ roll και για ακόμα πιο άφθονο αλκοόλ, χαχαχα! Η αλήθεια είναι ότι τώρα τα πράγματα είναι λίγο πιο ήρεμα από τότε, αλλά εξακολουθούμε να περνάμε καλά. Το καλύτερο που άκουσα πρόσφατα σε συναυλία ήταν από μια μητέρα, η οποία έφερε την κόρη της στα παρασκήνια και μου είπε ότι αυτή και η κόρη της έφτιαξαν συγκρότημα αποκλειστικά γυναικείο επειδή μας έχουν σαν είδωλα. Συγκινητικό, όπως και να το δει κάποιος…
Αν και συνήθως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε το παρελθόν μας, είμαι σίγουρος ότι μερικά πράγματα πίσω στα 1980s δεν ήταν του γούστου σας. Ποια είναι αυτά;
Σωστό είναι αυτό που λες. Εξιδανικεύουμε. Αλλά αν μου βρεις τρόπο να εξιδανικεύσω τους τόνους νεύρων και πίεσης που συσσώρευσα πίσω στα 1980s, θα σου δώσω βραβείο. Ειλικρινά, ήταν πολύ πιεσμένα τα πράγματα. Οι ηχογραφήσεις μου άρεσαν πάντα, με τα καλά και με τα δύσκολά τους. Όμως ο κόσμος και οι υποχρεώσεις της μουσικής βιομηχανίες ήταν τα αφόρητα στοιχεία του καιρού εκείνου. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή είπαμε στοπ.
Από την άλλη, για κάποια στοιχεία των 1980s που σας αφορούν –εσάς και την πορεία σας– σίγουρα θα είστε περήφανες...
Περάσαμε καλά με τα κορίτσια πίσω στα 1980s και αφήσαμε και μερικούς δίσκους που μας κάνουν περήφανες με τη δύναμή τους.
Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά η τότε εικόνα σας δεν είχε μόνο τη rock ‘n’ roll πλευρά της, μα και τη χροιά της γυναίκας η οποία παίζει στα ίσα το παιχνίδι της κοινωνικής καταξίωσης –ακόμα και σε μία αρένα που έχει τεστοστερόνη ακόμα και στις κερκίδες της. Σταθήκατε κατά κάποιον τρόπο μητέρες των riot girls των Η.Π.Α., μια δεκαετία αργότερα…
Δεν υπήρχε τόσο μεγάλη συνειδητοποίηση τότε ότι παίζουμε κάποιον ρόλο ή ότι αντιπροσωπεύουμε την όποια γυναικεία ομάδα πληθυσμού. Απλά μας άρεσε το rock ‘n’ roll, μας άρεσε να παίζουμε εμείς σαν κορίτσια μεταξύ μας και δεν δίναμε δεκάρα τσακιστή αν ήταν δύσκολο να τα καταφέρουμε σε αυτόν τον παραδοσιακά ανδροκρατούμενο χώρο. Ισχύει πάντως αυτό που λες για το κύμα των κοριτσιών αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μου το έχουν πει κοπέλες από τα συγκροτήματα που πρωταγωνίστησαν αργότερα, ότι μας είχαν σαν πρότυπο στάσης και τσαμπουκά…
Είναι δύσκολο να επιστρέφεις στα στενά δερμάτινα σακάκια των 1980s για να ξαναβγείς στη σκηνή; Στις πρόσφατες πάντως φωτογραφίες σας φαίνεστε σε θαυμάσια φόρμα.
Για να το θέσω απλά, δεν προσπαθούσε να μπούμε πια σε σπάντεξ και δερμάτινα. Ναι, σαφώς και δεν βγαίνουμε με ταγιέρ ή με χίπικα χαϊμαλιά όπως κάποιες άλλες που επανασυνδέονται κι έχουν ανακαλύψει στο μεταξύ και το new age (ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο). Ένα καλό τζιν παντελόνι κι ένα t-shirt είναι μια χαρά.
{youtube}jsOT9uAvQls{/youtube}
