Αποτελούν μία από τις πιο ευχάριστες συναυλιακές σταθερές μας: σχεδόν όλοι ξέρουν πως οι συναυλίες τους δεν χάνονται. Μπορεί να μην μοιραζόμαστε τις θεολογικές ανησυχίες του David Eugene Edwards, αλλά τα τραγούδια του τα τραγουδάμε σαν να τα πιστεύουμε. Από τις μέρες που οι 16 Horsepower ήταν η μεγαλύτερη ανακάλυψη της εφηβείας μας, μέχρι σήμερα που μαζεύουμε βιβλία και βινύλιά του, έχουμε ταυτίσει την έννοια του μουσικού πάθους με το πρόσωπο του όταν βρίσκεται στη σκηνή. Μιλήσαμε μαζί του, αλλά κυρίως τον περιμένουμε αυτή την Παρασκευή, 6 Ιουλίου, στο Gagarin...
Γυρνώντας πίσω στον χρόνο, πώς ακριβώς ένα παιδί που μεγάλωνε μέσα σε ένα συντηρητικό περιβάλλον ανακάλυψε ορισμένα από τα συγκροτήματα τα οποία έχει ονομάσει στο παρελθόν ως τα πλέον σημαντικά στη ζωή του (όπως Joy Division, Gun Club κτλ.);
Κυρίως στο σχολείο τα ανακάλυψα, από διάφορους συμμαθητές μου που είχαν τέτοια ονόματα στη δισκοθήκη τους. Θα μπορούσα να πω πως «έπεσα» πάνω τους, γιατί κυκλοφορούσα στον κόσμο ψάχνοντας.
Η μετάβαση που έκανες σταματώντας τους 16 Horsepower και μεταπηδώντας στους Woven Hand ήταν ένας δικός σου τρόπος αναζωογόνησης;
Όχι, καθόλου... Απλά συνέχιζα την πορεία μου –η πρώτη μπάντα είχε τελειώσει οριστικά και έπρεπε να συνεχίσω. Για να συνεχίσω να γράφω μουσική έπρεπε να αλλάξω το όνομα, αν και εξακολουθώ να κάνω τα ίδια πράγματα που έκανα και με τους 16 Horsepower. Δεν υπήρξε κάποια ουσιαστική αλλαγή ή κάποιου είδους απομάκρυνση από αυτά που έκανα στο παρελθόν.
Σε προηγούμενη συνέντευξή σου μας είχες δηλώσει ότι βρίσκεσαι σε απόλυτη ειρήνη με τον εαυτό σου. Μπορώ να πω ότι δεν έχω ακούσει ξανά κάτι τέτοιο από μουσικό, τουλάχιστον στην ηλικία σου...
Είχα πει τέτοιο πράγμα, ε; Ξέχασα μάλλον να προσθέσω πως είναι μια καθημερινή διαδικασία η εσωτερική σου γαλήνη. Πιθανότατα 10 λεπτά μετά από εκείνη τη συνέντευξη θα είχα αλλάξει γνώμη. Αποτελεί αγώνα ζωής να είσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό σου, με αυτό που είσαι κτλ. Τις περιόδους που επιτυγχάνεις κάτι τέτοιο, νιώθεις απόλυτα ευτυχισμένος. Αλλά είναι αγώνας τον οποίον δίνεις σε κάθε σου λεπτό.
Είμαι σχεδόν υποχρεωμένος να ρωτήσω πώς είσαι αυτή την περίοδο.
Δεν έχω ιδέα! Είμαι τόσο απασχολημένος, ώστε δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το παραμικρό. Είναι η περίοδος που δέχομαι πολλή πίεση να τα προλάβω όλα.
Την προηγούμενη φορά που μας είχες μιλήσει είχες επίσης παραδεχτεί πως ο τελευταίος σου δίσκος, το Threshing Floor, ήταν ένας μεταβατικός δίσκος για τον ήχο του συγκροτήματος και δεν ήξερες ακόμα προς τα πού πάει. Τώρα ξέρεις;
Δυστυχώς όχι... Ο καινούργιος δίσκος θα είναι κι αυτός «σκληρός». Δεν νομίζω πως ξέρω κάτι παραπάνω. Έχει βέβαια διαφορές από το Threshing Floor, με πιο βασική το γεγονός ότι έχει ηχογραφηθεί ζωντανά. Νομίζω πως σου δίνει μια αίσθηση συναυλίας.
Άλλωστε είσαι άνθρωπος που μοιάζεις να ευχαριστιέσαι την αίσθηση του ζωντανού, ίσως γι’ αυτό να κυκλοφορείς συχνά-πυκνά ζωντανές ηχογραφήσεις σας.
Είναι κάτι που κυρίως μου ζητάει ο κόσμος. Είμαστε τελείως διαφορετικοί στη σκηνή και κατά περιόδους θέλω να κυκλοφορώ τέτοιους δίσκους. Είναι δύσκολο να μεταφέρεις σε ένα άλμπουμ την αίσθηση μιας συναυλίας, αλλά νομίζω ότι έχω μάθει να το κάνω. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν σημαίνει κάτι παραπάνω. Δεν έχω σταθερές ιδέες για τίποτα, νομίζω. Ούτε θέτω ποτέ στόχους. Εγώ θέλω να συνεχίσω να γράφω μουσική. Τίποτα άλλο...
Κυκλοφόρησες κι ένα βιβλίο με τους στίχους σου, το οποίο περιέχει και δικά σου σκίτσα. Πες μου μερικά πράγματα γι’ αυτά...
Τα περισσότερα είναι πολύ παλιά. Τα είχα φυλάξει και δεν ήξερα τι να τα κάνω. Έχουν κάτι το ινδιάνικο νομίζω, αφηρημένα σχέδια είναι κυρίως. Τα περισσότερα είναι φτιαγμένα μόνο με μελάνι.
Πώς εξηγείς το μεγάλο γκελ που έχει η μουσική σου στους οπαδούς της «σκληρής» μουσικής; Λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως στιχουργικά καταπιάνεσαι με χριστιανικά θέματα, δεν θα έπρεπε να σε αποφεύγουν;
(Γέλια) Δεν μπορώ να το εξηγήσω! Αλλά το ευχαριστιέμαι και νιώθω τυχερός. Μου έχουν δώσει ένα σπίτι που δεν είχα ποτέ. Ποτέ δεν μας ήθελαν ιδιαίτερα οι οπαδοί π.χ. της κάντρι ή της φολκ μουσικής. Από την άλλη, οι μεταλλάδες όντως μας αγαπούν και δεν με νοιάζει που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ακούω κι εγώ αρκετό μέταλ, να πω την αλήθεια. Μου αρέσει η τονικότητά του. Λατρεύω για παράδειγμα τον ήχο στις κιθάρες των AC/DC ή στο μπάσο των Motörhead.
Πόσο πολύ σου αρέσει ο Bill Callahan;
Χαχα, δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι πιο ωραίο στην Αμερική αυτή τη στιγμή! Άκουσα και τον καινούργιο δίσκο που θα βγάλουν οι OM, είναι και πάλι καταπληκτικός.
Ελληνική ερώτηση: παρακολουθείς την οικονομική κρίση;
Είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια γελοία ιδέα. Εννοώ πως ολόκληρος ο πλανήτης έχει χρέη. Μερικά τρις χρέη έχει και η Αμερική. Όλοι οι λαοί ζουν με λεφτά που ουσιαστικά δεν υπάρχουν... Ανήκει στα όρια του φαντασιακού, δυσκολεύομαι να το παρακολουθήσω. Είναι όλα μια μεγάλη απάτη. Όλοι ζουν ή θέλουν να ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους, όλοι θέλουν παραπάνω. Ο κόσμος έχει τρελαθεί.
Πότε να περιμένουμε εκείνον τον καινούργιο δίσκο;
Είναι έτοιμος και θα κυκλοφορήσει γύρω στον Σεπτέμβριο. Λέγεται The Laughing Stalk.
Τέλος, μιας και μου αρέσουν πάρα πολύ οι διασκευές που κάνεις, πώς τις επιλέγεις;
Σχεδόν πάντα πρόκειται για τραγούδια που είναι κομμάτια της ζωής μου για πάρα πολύ καιρό. Κατά κάποιον τρόπο είναι οι σταθερές μου, τα σημεία αναφοράς της ζωής μου. Είναι πάντα σημαντικά τραγούδια για μένα.
{youtube}F2D98Y1p3eU{/youtube}
