Ο χρόνος όλα κι όλους τα γιατρεύει. Σιγά που δεν θα έκανε το ίδιο με την υστεροφημία των Duran Duran. Στο πρώτο μισό των 1980s τους άνηκε ο κόσμος, αντιπροσώπευαν την εμπορική ποπ πλευρά του new wave, γέμιζαν στάδια και εφηβικούς κοριτσίστικους τοίχους, ήταν οι «νεορομαντικοί» βασιλιάδες μιας εποχής ακραία συντηρητικού ματιριαλισμού. Κι αυτό δεν τους το συγχώρεσε κανείς. Οι μουσικογραφιάδες στηλίτευσαν τον μαξιμαλισμό τους, αλλά σκόπιμα (και ίσως άδικα) αγνόησαν τη μουσική τους. Και χαιρέκακα, όταν έχασαν τη λάμψη τους κι αφαιμάχθηκαν από τη βιομηχανία, τους έβαλαν στο φέρετρο μιας σχετικής αφάνειας. Όμως μετά το reunion του 2001 κι ενώ η synth pop κάνει διαρκείς επιδρομές στη μουσική επικαιρότητα, οι Duran Duran εξελίχθηκαν σε επιρροή. Ναι, επένδυσαν στην εικόνα περισσότερο από τη μουσική, αλλά η τελευταία δεν ήταν και τόσο για πέταμα. Καθόλου δηλαδή… Τώρα, όλοι μπορούν να το παραδεχτούν χωρίς να διαπράττουν «εναλλακτική ύβρη». Κι αν μη τι άλλο, όσοι θα πάνε να τους δουν την επόμενη Παρασκευή, 6 Ιουλίου, στο Θέατρο Γης της Θεσσαλονίκης χωρίς να τους απασχολούν και τόσο τα παραπάνω ερωτήματα, ετοιμάζονται για πάρτι. Βρήκαμε στο Λονδίνο τον Roger Taylor, τον ήσυχο ντράμερ που τα παράτησε στο απόγειο της δόξας αδυνατώντας να φορέσει το σταριλίκι. Πια έχει επιστρέψει και μπορεί να φιλοσοφεί ψύχραιμα, για όλους και για όλα…
Nα ξεκινήσουμε από το τελευταίο σας άλμπουμ; Πώς αξιολογείς το All You Need Is Now περίπου ενάμιση χρόνο μετά την κυκλοφορία του;
Πιστεύω ότι ήταν ένας πολύ καλός δίσκος, είμαι πολύ ευτυχισμένος για το πώς βγήκε τελικά. Η συνεργασία μας με τον Mark Ronson που έκανε την παραγωγή υπήρξε εξαιρετική και απόλυτα χρήσιμη. Από τη μια μας ανανέωσε τον ήχο, από την άλλη μας γύρισε πίσω στις χρυσές μέρες του συγκροτήματος, μιας και ο ίδιος δηλώνει hardcore fan! Το αποτέλεσμα, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα άλμπουμ που στέκεται με μοντέρνο τρόπο δίπλα στα classics.
Με τον Ronson πώς γνωριστήκατε; Τον προσεγγίσατε εσείς ή πλησίασε εκείνος τη μπάντα;
Γνωριστήκαμε τυχαία backstage, μετά από ένα σόου στο Παρίσι στο οποίο παίζαμε και οι δύο. Από την αρχή μας φάνηκε ωραίος τύπος και δεν μας πήρε πολύ για να διαπιστώσουμε ότι έχουμε κοινό όραμα και μπορούμε να δουλέψουμε μαζί.
Με όλα τα σκαμπανεβασμάτα της πορείας τους οι Duran Duran κλείνουν αισίως 34 χρόνια καριέρας. Ήσουν εκεί στα μισά, μπορείς να ξεχωρίσεις την κορυφαία και τη χειρότερη στιγμή όλης της πορείας;
Θα μιλήσω προσωπικά, ξεκινώντας από το χειρότερο, την αποχώρησή μου το 1985. Ήταν ήδη 3-4 χρόνια που ήμασταν η κορυφαία μπάντα στον πλανήτη κι εγώ δεν μπορούσα να αντέξω άλλο την πίεση. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ τη δόξα, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο. Αισθανόμουν ότι είχα χάσει κάθε έννοια ιδιωτικότητας, ήμουν μάλλον ο πιο ντροπαλός της μπάντας και δεν ήθελα άλλη έκθεση στα media. Κάποια στιγμή όλα αυτά μαζεύτηκαν κι έφυγα. Στην αρχή πίστευα πως θα άραζα για 1-2 χρόνια, τελικά επέστρεψα μετά από 16. Το 2001, λοιπόν, όταν ξαναβρήκα τους υπόλοιπους, ήταν η καλύτερη μου στιγμή. Νιώθαμε –τόσο εγώ όσο και το γκρουπ– έτοιμοι για ένα μεγάλο comeback. Κι αν σκεφτείς τα μεγάλα σόου που έχουμε δώσει τα τελευταία χρόνια, όπως το εκπληκτικό περσινό στο Coachella, νομίζω το πετύχαμε. Επίσης, η επικείμενη συμμετοχή μας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου είναι σίγουρα career high.
Τι έχουν να πουν σήμερα οι Duran Duran; Για ποιο λόγο μπορούν να είναι ακόμα επίκαιροι και όχι μια μπάντα που επαναπαύεται στο παρελθόν;
Είναι δύσκολο να το πω εγώ, δεν το σκεφτόμαστε έτσι είναι η αλήθεια... Δεν μας φοβίζει ούτε η αναμέτρηση με το παρελθόν, αλλά ούτε και προσπαθούμε να ακουγόμαστε εκβιαστικά σύγχρονοι. Απλά γράφουμε καινούριο υλικό και με συνεργάτες όπως ο Mark Ronson αυτό έρχεται από μόνο του. Και στις συναυλίες φυσικά δεν ξεχνάμε τα μεγάλα hits.
Αισθάνεσαι κάτι σαν «γλυκιά εκδίκηση» κάθε φορά που κάποια μοντέρνα synth pop μπάντα πατάει πάνω στο δικό σας πρότυπο από τα 1980s;
Είναι κολακευτικό και πολύ γλυκό όταν συμβαίνει, κάποιος το διαπιστώνει και μας απονέμει το credit. Και, ναι, μας αρέσει πολύ γιατί στα 1980s η αντιμετώπιση που είχαμε από τον βρετανικό μουσικό τύπο δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Μας θεωρούσαν ρηχούς και υπερφίαλους.
Ποια συγκροτήματα θεωρείτε διαδόχους σας;
Νομίζω ότι, αν και με διαφορετικό ήχο, οι Coldplay έχουν την ίδια αίσθηση ποπ μελωδίας. Επίσης, μπορώ να ταυτιστώ με τον τρόπο που γράφουν/παίζουν οι Killers.
Νοσταλγείς καθόλου τη χρυσή εποχή των βιντεοκλίπ; Υπήρξατε ίσως το γκρουπ που συνδέθηκε περισσότερο από κάθε άλλο με την ανάπτυξη του MTV και πολλοί σας κατηγόρησαν ότι «ευνοούσατε την εικόνα σε βάρος της ουσίας»…
Ήταν απλά ένα εργαλείο της εποχής. Δεν μπορούσαμε να μην το χρησιμοποιήσουμε, δεν φταίμε αν το κάναμε καλά, δεν μείναμε κολλημένοι σε αυτό. Αλλά, για σκέψου πόσα views έχουν τα 1980s music videos σήμερα στο YouTube, ανάμεσά τους και πολλά δικά μας. Ήταν όλα βασισμένα σε απλές ιδέες, γυρισμένα σε μικροσκοπικά στούντιο στο βόρειο Λονδίνο. Σέβονταν όμως τους κινηματογραφικούς κανόνες κι άντεξαν το πέρασμα του χρόνου.
Μίλησέ μας λίγο και για το “Girl Panic”, το βιντεοκλίπ-υπερπαραγωγή με το οποίο επιστρέψατε πέρυσι (σ.σ.: διάρκειας σχεδόν 10 λεπτών, στο οποίο 5 εμβληματικά supermodels των 1980s/1990s –οι Naomi Campbell, Eva Herzigova, Cindy Crawford, Helena Christensen και Yasmin Le Bon– υποδύονται το συγκρότημα)…
Ήταν μια ιδέα του Nick Rhodes. Προφανώς η πορεία των κοριτσιών αυτών θυμίζει τη δική μας. Μεγάλωσαν μέσα στην επιτυχία και νομίζω ότι κράτησαν την ίδια στάση. H Yasmin, γυναίκα του Simon LeBon, έκανε τα τηλεφωνήματα κι έγενετο ένα βίντεο που μόνο οι Duran Duran θα μπορούσαν να είχαν κάνει!
Γιατί ζούμε συνεχώς αυτήν την 1980s αναβίωση; Είναι θέμα νοσταλγίας ή επαναπροσδιορισμού της «ένοχης» δεκαετίας;
Η μουσική, όπως και η μόδα, κάνει συνεχώς κύκλους. Αλλά κάθε φορά, πιστεύω, υπάρχει καινούριο πνεύμα. Πάρε για παράδειγμα τους La Roux. ΟΚ, θυμίζουν πολύ Duran Duran αλλά το κάνουν με τη δική τους αιχμή. Κι εμείς άλλωστε στα τέλη των 1970s, όταν σχηματιστήκαμε, επηρεαστήκαμε με κάθε τρόπο από Roxy Music, Bowie και Sex Pistols. Μην περιμένεις να σταματήσει ποτέ η ανακύκλωση.
Κάποτε ήσασταν τα χρυσά “Wild Boys” της μουσικής βιομηχανίας, όμως υπήρξε και μια στιγμή στις αρχές των ’00s που βρεθήκατε χωρίς δισκογραφικό συμβόλαιο. Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σας με τις εταιρείες όλα αυτά τα χρόνια;
Εναλλασσόμενη… Όντως περάσαμε από εποχές μεγάλης δόξας, αλλά κι αβεβαιότητας ειδικά μετά το reunion του 2001. Η τελευταία μας συνεργασία με major label ήταν με την Epic, η οποία ανήκει στο γκρουπ της Sony Music. Είχαμε καλή συνεργασία, αλλά όχι φανταστική. Και το All You Need Is Now αποφασίσαμε να το κυκλοφορήσουμε αρχικά αποκλειστικά στο iTunes χωρίς να κάνουμε καμία έκπτωση στην αντιμετώπισή του ως πλήρες καλλιτεχνικό πρότζεκτ.
Χρησιμοποιείτε το ίντερνετ και τα social media ως μέσα προώθησης; Είναι καλή εξέλιξη η κυριαρχία τους στο κομμάτι του promo ή αποτελούν απλά πιο φθηνά μέσα που «μικραίνουν» τις ιδέες του παρελθόντος;
Κάθε μέλος της μπάντας έχει και διαφορετική σχέση με τα κοινωνικά δίκτυα. Άλλοι χρησιμοποιούν το Twitter, εγώ είμαι πιο πολύ του Facebook. Έχουν καλές και κακές πλευρές. Το γεγονός ότι μπορείς πολύ άμεσα π.χ. να ποστάρεις τις φωτογραφίες από τη χθεσινοβραδινή σου συναυλία και να έχεις απευθείας επαφή με τους fans είναι καταπληκτικό. Στα πλην θα έβαζα το γεγονός πως έρχεσαι πολύ συχνά αντιμέτωπος με αδικαιολόγητη αρνητικότητα όσον αφορά στα σχόλια.
Ποιο είναι το trailer της εμφάνισής σας στην Ελλάδα;
Σε 2 ώρες διατρέχουμε 30 χρόνια ενός μεγάλου καταλόγου, προσπαθώντας να μην αφήσουμε κανένα παραπονεμένο. Παίζοντας τα καλύτερα της καριέρας μας αλλά και τα καλύτερα του τελευταίου μας άλμπουμ. Αυτή τη φορά παίζουμε λιγότερο με τις οθόνες, κάνουμε όμως εντυπωσιακή χρήση στα φώτα. Θα το διαπιστώσετε!
Κι ένα τελευταίο, πες μου το χειρότερο στιλιστικό trend των 1980s. Αυτό που δεν θα ξανάκανες ποτέ…
Ε, δεν μπορώ να με φανταστώ να ξαναέχω αλογοουρά…
{youtube}sSMbOuNBV0s{/youtube}
