Τον περασμένο Φεβρουάριο βρέθηκα σε συναυλία του Miles Kane στο Παρίσι (ήταν το support των Arctic Monkeys) και είδα μπροστά μου 4-5 χιλιάδες Γαλλάκια να χοροπηδούν εκστασιασμένα, σαν μια ενιαία μάζα. Δεν του το είχα να προκαλεί τέτοια υστερία… Τώρα έρχεται μια βόλτα απ’ τη χώρα μας, στο πλαίσιο του φετινού Ejekt Festival (την Τετάρτη 27/6, στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο), για να μας δείξει πώς παίζεται το rock ’n’ roll εν έτει 2012. Στη σύντομη τηλεφωνική μας συνομιλία, ο συνδυασμός «κλειστής» βρετανικής προφοράς και κακής σύνδεσης δεν άφησε πολλά περιθώρια να καταλάβω τι έλεγε. Όσα διέκρινα, πάντως, ακολουθούν παρακάτω...
Τι να περιμένουμε από τη συναυλία σου στο Ejekt;
Ένα ροκ σόου με ενέργεια και ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η φάση. Δεν έχω έρθει ποτέ στη χώρα σας και ανυπομονώ.
Έχω διαπιστώσει πως τα τραγούδια σου ακούγονται πολύ καλύτερα live απ’ ότι στον δίσκο. Στο έχουν πει και άλλοι;
Ναι, συνέχεια το ακούω... Όταν έφτιαξα το Colour Of The Trap μπήκα στο στούντιο χωρίς να έχω δοκιμάσει τα κομμάτια μπροστά σε κοινό. Κι ύστερα αποφάσισα να στήσω μια μπάντα για συναυλίες. Κάθε φορά που παίζαμε, άκουγα τα τραγούδια να παίρνουν υπόσταση. Δεν μπορείς να το πετύχεις εύκολα αυτό, αν δεν παίξεις μπροστά σε κόσμο.
Τι κάνει κάποιον καλό περφόρμερ;
Πρέπει να μην είσαι fake. Όχι μόνο για να σε γουστάρει το κοινό, αλλά και για τον ίδιο σου τον εαυτό. Θέλω να πω, δεν μπορείς να ανεβαίνεις σε μια σκηνή τέσσερις φορές την εβδομάδα και να προσποιείσαι πως είσαι κάτι άλλο.
Εσύ πώς έγινες μουσικός;
Ήμουν 11-12 χρονών και πήρα δώρο από τη θεία μου μια ισπανική ακουστική κιθάρα με νάιλον χορδές. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω τραγούδια των Oasis από το άλμπουμ (What’s The Story) Morning Glory?, ξέρεις το “Wonderwall” κι αυτά. Κι ύστερα άρχισα να πηγαίνω προς τα πίσω. Ανακάλυψα τον David Bowie, τους Four Tops και άρχισα να τραγουδάω.
Ποιοι είναι οι ήρωές σου;
Ο John Lennon –έμαθα πολλά από τα τραγούδια του. Και ο Paul Weller, τον οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω και από κοντά. Τον Lennon δεν τον γνώρισα (γέλια).
Αγαπημένο τραγούδι από Lennon αυτό τον καιρό;
Το “Gimme Some Truth” από το Imagine. Εκφράζει την απέχθεια που έχουμε όλοι για τους πολιτικούς –φαντάζομαι με καταλαβαίνεις…
Γιατί το Colour Of The Trap δεν κυκλοφόρησε ως η δεύτερη δουλειά των Last Shadow Puppets; Σε ρωτάω επειδή τα μισά κομμάτια τα έγραψες με τον Alex Turner…
Κοίταξε να δεις… Όταν ξεκίνησα να δουλεύω αυτό τον δίσκο είχα γράψει το “Come Closer”, το “My Fantasy”, το “Ιnhaler”, κάποια δυνατά τραγούδια... Και μπήκα στο στούντιο με αυτά. Ύστερα ήρθε ο Alex για να τραγουδήσει σε ένα κομμάτι (ή κάτι τέτοιο) και όποτε καθόμασταν λίγη ώρα ο ένας δίπλα στον άλλον, γράφαμε κάτι καινούριο. Συμφωνήσαμε λοιπόν ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε ένα-δυο χρόνια για να βγάλουμε το υλικό που προέκυψε.
Θα κυκλοφορήσετε δεύτερο άλμπουμ ως Last Shadow Puppets;
Θα γίνει κι αυτό, αλλά σίγουρα όχι φέτος.
Αισθάνεσαι καθόλου παλιομοδίτης παίζοντας ροκ σ’ αυτήν την εποχή;
Δεν πιστεύω πως έχουν ειπωθεί όλα. Αλλά ακόμα κι αν έχουν ειπωθεί, ένας άνθρωπος που δημιουργεί δεν το αισθάνεται έτσι: θέλεις να κάνεις το δικό σου. Σκέφτομαι λοιπόν διαρκώς ιδέες για νέα τραγούδια και προσπαθώ να μεταδώσω το θαύμα που ένιωθα ακούγοντας μουσική στην εφηβεία μου.
{youtube}2SV422fSYE4{/youtube}
