Ανυποχώρητοι στην κοσμοθεωρία και στις καλλιτεχνικές επιδιώξεις τους, οι Esmerine αποτελούν μία από τις πιο αξιόλογες δυνάμεις της πολυκεντρικής μουσικής σκηνής του Μόντρεαλ. Το σπουδαίο βιογραφικό των μελών τους όχι μόνο δεν χωράει, αλλά και υποτιμάται αν καταγραφεί σε λίγες εισαγωγικές γραμμές. Άλλωστε η προσωπική προβολή δεν έχει και πολλή σημασία μπροστά στην αγωνιώδη αναζήτησή τους όλα αυτά τα χρόνια. Ο Bruce Cawdron και η Beckie Foon προσφέρθηκαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας, εν όψει της «εκλογικής» συναυλίας τους την Κυριακή 6 Μαΐου, στο Gagarin 205...
Ο πυρήνας των Esmerine αποτελείτο πάντα από μουσικούς που παράλληλα συμμετείχαν και σε άλλες μπάντες και project. Ποιες είναι λοιπόν οι ανάγκες που θέλετε να ικανοποιήσετε δια της δημιουργίας στο πλαίσιο των Esmerine;
Beckie: Μέσα από τους Esmerine μπορώ να εξερευνήσω τις μελωδικές διόδους του τσέλο, όπως και να δημιουργήσω διάφορες υφάνσεις με το όργανό μου. Και αυτή η μπάντα μού δίνει επίσης την ευκαιρία να παίζω μουσική με ακουστικές ενορχηστρώσεις, κάτι που με βοηθά να ολοκληρωθώ καλλιτεχνικά.
Bruce: Για να το θέσω πιο απλά, οι Esmerine είναι το μόνο συγκρότημα στο οποίο συμμετέχω και μπορώ να παίζω κυρίως μελωδικά όργανα. Και φυσικά λατρεύω να γράφω τραγούδια, κάτι που μπορώ να το εξασκώ μέσα από αυτή την μπάντα.
Οι Esmerine αποτελούνται πλέον από τέσσερα μόνιμα μέλη, τα οποία έχουν επιλέξει αυτό το σχήμα ως κύριο μέσο για τη μουσική έκφρασή τους. Να συμπεράνουμε ότι από εδώ και πέρα θα βλέπουμε πιο συχνές κυκλοφορίες υπό αυτό το όνομα; Θα ρίχνετε δηλαδή λιγότερο βάρος στα διάφορα περιφερειακά projects σας;
Bruce: Τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτό τον κόσμο, αλλά για την ώρα περνάμε υπέροχα γράφοντας και παίζοντας μουσική όλοι μαζί. Κάθε φορά κλεινόμαστε μέσα σε ένα δωμάτιο και γεννούνται νέα τραγούδια. Αυτή είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό project. Οπότε μπορώ να πω ότι σίγουρα θα γράψουμε ακόμα περισσότερους δίσκους ως Esmerine. Χωρίς βέβαια κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα σχήματα θα υποφέρουν. Άλλωστε η σκηνή του Μόντρεαλ είναι τρομερά «εύφορη», ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία ή με ποιον θα παίζεις και θα ηχογραφείς την επόμενη εβδομάδα!
Το τελευταίο σας άλμπουμ είναι αφιερωμένο στη Lhasa De Sela. Ποια στοιχεία της προσωπικότητάς της θέλετε να φέρετε στην επιφάνεια με το La Lechuza;
Bruce: Ο δίσκος είναι αφιερωμένος στη Lhasa γιατί ήταν μια αγαπημένη φίλη όλων μας. Δεν γράφτηκε για να αναδείξει κομμάτια της προσωπικότητάς της. Άλλωστε οι δικοί της δίσκοι είναι πιο αντιπροσωπευτικοί και όλοι θα έπρεπε να τους ανακαλύψουν κάποια στιγμή. Το άλμπουμ μας θέλει να υποκλιθεί στη δύναμή του πνεύματός της, που ενέπνευσε τόσο πολλούς ανθρώπους. Τον Γενάρη διοργανώθηκαν δυο συναυλίες όπου 30 φίλοι της μουσικοί μαζεύτηκαν και έπαιξαν μερικά τραγούδια της, με αφορμή τη δεύτερη επέτειο του θανάτου της. Εκεί ήταν που διάφορα στοιχεία της προσωπικότητάς της έλαμψαν! Αυτήν την εκπληκτική συναυλία, που κράτησε τέσσερις ώρες, μπορείτε να τη βρείτε και στο site του CBC.
(σ.σ.: Οι Esmerine μάς έστειλαν και το σχετικό link με ένα απόσπασμα της συναυλίας http://music.cbc.ca/#/concerts/La-Route-Chante-A-Tribute-for-Lhasa-De-Sela-2012-01-06)
Η Beckie πρόσφατα δήλωσε ότι μαζί με τον Bruce ήθελε να εξερευνήσει τον κόσμο των μελωδικών κρουστών και του τσέλου. Αυτή η αναζήτηση τελικά σάς έκανε να αναθεωρήσετε κάποιες απόψεις σας και να εγκαταλείψετε κάποια μουσικά στυλ;
Bruce: Όταν ξεκινήσαμε ως ντουέτο, συχνά προσπαθούσαμε να ανακαλύψουμε τι μπορούμε να κάνουμε μέσα από το εξής σχήμα: ο ένας να φτιάχνει μια μουσική βάση –είτε κάτι drone, είτε μια μικρή μελωδική ακολουθία– και ο άλλος να εξερευνά τις μελωδικές δυνατότητες εντός αυτής της βάσης. Μετά ανταλλάζαμε ρόλους και βλέπαμε πού μας πάει όλο αυτό. Τη συγκεκριμένη διαδικασία μπορείς να τη δεις σε μεγάλο βαθμό στον πρώτο μας δίσκο. Όσο μεγαλώναμε ως μουσικοί και φίλοι, προσθέταμε στα διάφορα κομμάτια επίπεδα πιο σύνθετα ή πιο απλά. Άλλες φορές γράφαμε κάτι έχοντας στο νου κάποιο άλλον φίλο ή ένα διαφορετικό όργανο και η δημιουργία γινόταν πιο συλλογική. Αυτή η διαδικασία μάς οδήγησε στο να γίνουμε κουαρτέτο, σε βαθμό που οι δυνατότητες πολλαπλασιάστηκαν πέρα απ' ό,τι περιμέναμε. Προσωπικά μιλώντας, οι Esmerine ήταν πάντα ένα σχήμα στο οποίο μπορούσα να ψάξω και να αναπτύξω την αγάπη μου για τη μαρίμπα. Λατρεύω ειδικά να παίζω μαρίμπα με δοξάρι! Ο ήχος που παράγεται όταν ένα κρουστό όργανο μεταμορφώνεται σε «έγχορδο» είναι εκπληκτικός.
Beckie: Κι εγώ λατρεύω την αναζήτηση των δυνατοτήτων του τσέλου. Τα δημιουργικά μονοπάτια του είναι εκπληκτικά, ειδικά όταν πλαισιώνονται από πλούσια υλικά και από τα πανέμορφα μελωδικά κρουστά.
Υπάρχει μια ευρέως διαδομένη άποψη ότι το post-rock «ξεφτίζει» τα τελευταία χρόνια και έχει μπει σε μια αέναη επανάληψη του εαυτού του. Ποια είναι η άποψή σας;
Bruce: Η βασική αρχή του post-rock είναι η επανάληψη, το να χτίζεις απανωτά ένα τραγούδι με ένα απλό riff. Οπότε έχει πλάκα το ότι ο κόσμος έχει αρχίσει να παραπονιέται για αυτό! Θα παραφράσω μια παροιμία του zen: «αν κάτι είναι βαρετό μετά από δυο λεπτά, δοκίμασέ το για τέσσερα. Αν είναι και πάλι βαρετό, δοκίμασέ το για οχτώ, δεκάξι, τριάντα δυο και ούτω καθεξής. Τελικά κάποιος θα ανακαλύψει ότι δεν είναι καθόλου βαρετό, αλλά πολύ ενδιαφέρον». Ίσως το post-rock βρίσκεται στο δύσκολο στάδιο της εφηβείας του. Έχει ακμή και δεν ξέρεις αν θα κάνει ποτέ μπάνιο. Ας περιμένουμε μερικά χρόνια και όλοι θα εύχονται να ήταν φίλοι με αυτό το παιδί, που θα είναι πλέον υπέροχο.
Με τη μέχρι σήμερα μουσική σας πορεία πρεσβεύετε μια προσέγγιση στη δημιουργία και εργασία εμφανώς διαφοροποιημένη σε σχέση με τη μαζική μουσική βιομηχανία. Υπάρχουν ωστόσο «mainstream» καλλιτέχνες με τους οποίους θα θέλατε αν συνεργαστείτε;
Bruce: Προφανώς! Όταν ρώτησαν τον Duke Ellington ποιο είδος μουσικής αγαπάει, εκείνος απάντησε: «την καλή μουσική». Οπότε απολαμβάνω να παίζω με οποιονδήποτε μουσικό είναι εφευρετικός και δεν έχει ένα τεράστιο εγώ. Όλες οι μουσικές κολεκτίβες με τις οποίες παίξαμε είναι απλά άνθρωποι που συμπεριφέρονται στους υπόλοιπους ως ίσοι. Ο καθένας έχει κάτι να συνεισφέρει. Αν το πιστεύεις αυτό, τότε μπορεί να φτιαχτεί σπουδαία μουσική!
Beckie: Υπάρχουν τόσο πολλοί μουσικοί, συνθέτες, παραγωγοί εκεί έξω, από mainstream μέχρι πειραματικοί, με τους οποίους θα ονειρευόμουν να δουλέψω μαζί. Όπως ο Philip Glass, οι Kronos Quartet, ο Brian Eno και ο Neil Young.
Κατά τη διάρκεια του περασμένου φθινοπώρου κάνατε ως Esmerine την πρώτη περιοδεία σας στην Ευρώπη. Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού; Πήρατε μαθήματα από αυτές τις συναυλίες;
Beckie: Ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε αυτή η πρώτη περιοδεία στην Ευρώπη. Και είναι πάντοτε μια πρόκληση να παίζουμε σε χώρους όπου οι άνθρωποι θέλουν πραγματικά να ακούσουν μουσική και να δουν ένα σόου. Τα ακροατήρια ήταν γλυκύτατα και προσεκτικά, κάτι που μας έκανε να περάσουμε τέλεια. Και σε τελική ανάλυση αυτός είναι ο λόγος που επιστρέφουμε στην Ευρώπη!
Έρχεστε και στην Αθήνα, σε μια περίεργη περίοδο για τους πολίτες και την οικονομία της χώρας. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που θα θέλατε να μοιραστείτε σχετικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση;
Bruce: Για μένα αποτέλεσε τρομερή έμπνευση ο τρόπος με τον οποίο ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε και δεν άφησε την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον χρηματοπιστωτικό τομέα να τους επιβληθούν. Αυτό που ζουν οι Έλληνες –και σύντομα θα αντιμετωπίσουν οι Ισπανοί, οι Ιταλοί, οι Πορτογάλοι και, ποιος ξέρει, οι Γάλλοι ή οι Πακιστανοί– είναι κάτι που θα αντικρίσει η επόμενη γενιά σε όλο τον κόσμο. Το κίνημα του 99% που ξεκίνησε στις Η.Π.Α. είναι ένας τρόπος να αναδείξουμε το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε, αλλά οι ελίτ και οι μεγάλες επιχειρήσεις συγκεντρώνουν όλο και περισσότερες δυνάμεις στα χέρια τους από τη δεκαετία του 1970, αναιρώντας έτσι τις εξελίξεις στην κοινωνική δικαιοσύνη που ίσχυσαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Με κάποιους τρόπους, πολλές από τις τάσεις που ίσχυαν πριν από 100 χρόνια έρχονται ξανά στο προσκήνιο: παγκοσμιοποίηση, εκμετάλλευση των εργατών και της κοινωνίας, εκτεταμένη φτώχεια και διευρυνόμενο χάσμα των μισθών. Και την ίδια ώρα αυξάνονται συνεχώς τα κινήματα που ξεπήδησαν ως αντίδραση, είτε μιλάμε για κοινωνικά κινήματα αλληλεγγύης, για κινήσεις οι οποίες προωθούν την ανταλλαγή ως εναλλακτική της αγοράς, ομάδες που επιζητούν την ανάμιξη «κανονικών» ανθρώπων με την πολιτική ή που στηρίζουν τοπικές και αειφόρες οικονομίες. Ζούμε λοιπόν σε μια εποχή που μπορεί να αποτελέσει έμπνευση σε όλους τους τομείς, αρκεί να εμπλακούμε με όλα αυτά για να αλλάξουμε την κατάσταση!
{youtube}VMKaiMeoTwA{/youtube}
