Το ντεμπούτο της πάει καρφί για τις ψηλές θέσεις των λιστών με τα καλύτερα της χρονιάς. Η Erika M. Anderson ήταν ίσως γνωστή στη noise ιντελιγκέντσια ως μέλος των Gowns. Κυκλοφόρησε πέρσι μια κασέτα που μοιραία δεν προκάλεσε τσουνάμι δημοσιότητας, αλλά ήταν το συγκλονιστικό “The Grey Ship” που έδειξε ότι κάτι υπάρχει εδώ. Ανοίγει άλλωστε και το ντεμπούτο της Past Life Martyred Saints (Souterrain Transimissions), το οποίο κυριολεκτικά αποθεώθηκε –αρχικά από τη μπλογκόσφαιρα και από τα niche media, στη συνέχεια ακόμα και από τα mainstream μέσα. Γιατί όλοι είδαν σε αυτήν τη φωτογενή «θλιμμένη indie πριγκίπισσα» τον επόμενο κρίκο στην εύθραυστη αλυσίδα της γυναικείας τραγουδοποιίας. Ίσως είναι βέβαια νωρίς να τη βάζουμε στην ίδια πρόταση με την Cat Power (που τόσο θυμίζει) ή την Courtney Hole (με την οποία όλοι έσπευσαν να την ταιριάξουν), αλλά οι οιωνοί είναι κάτι παραπάνω καλοί. Όπως κάτι παραπάνω από θετικό είναι ότι το προσεχές Σάββατο 19/11 θα τη δούμε ακριβώς τη στιγμή που ζεματάει, στο Bios. Με αυτήν την εμφάνιση ως αφορμή, μας μίλησε με ιδιαίτερη προθυμία για την καλλιτεχνική(;) της ταυτότητα, την καθηλωτική ερμηνεία της, τον Lou Reed, τη γενιά μας και το αν είναι καλό ή κακό να ταυτίζεσαι με τη hipster σκηνή…
«EMA, digital media καλλιτέχνης και καταστροφέας κιθάρων»: δικός σου ο προσδιορισμός από το cameouttanowhere.com. Γιατί τόσο σοβαρή με την πρώτη ιδιότητα και «ευρηματική» όσον αφορά στη μουσική;
Σε έναν βαθμό το έχω γράψει έτσι, γιατί δεν νιώθω πάντα ότι είμαι «κανονική» μουσικός. Δεν έχω κλασική εκπαίδευση, δεν μπορώ να «διαβάσω» μουσική και, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν εξασκούμαι στην κιθάρα ή σε οποιοδήποτε άλλο όργανο. Δυσκολεύομαι ακόμα και με το να αποκαλώ τον εαυτό μου «καλλιτέχνη». Ντρεπόμουν για χρόνια να κυκλοφορώ με αυτήν την ταμπέλα κι ακόμα νιώθω κάπως δειλή στο να τη χρησιμοποιώ... Πιθανότατα γι’ αυτό αστειεύομαι μαζί της.
Οι κριτικοί επαίνεσαν παγκοσμίως τη συναισθηματική βάση του ντεμπούτο σου και στάθηκαν στον τρόπο με τον οποίον συνδύασες τη μουσική με αυτούς τους συχνά απεγνωσμένους στίχους. Συμφωνώντας, θέλω να σε ρωτήσω πόσο ειλικρινή είναι όλα αυτά που λες; Πόσο βασίζονται σε πραγματικές εμπειρίες;
Είναι λίγο περίεργο που το σημειώνεις κι εσύ, καθώς οι μουσικοί πάντα έγραφαν τρελά πράγματα στους στίχους τους, αλλά για κάποιον λόγο ο δίσκος μου όντως αντήχησε τους ακροατές. Νομίζω ότι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το περιεχόμενο, αλλά και με την ερμηνεία. Η οποία όντως φαίνεται αληθινή. Νομίζω ότι ακούγεται κάπως «ανένδοτη». Το γεγονός ότι φοβίζει ορισμένους ανθρώπους και τους κάνει να νιώθουν άβολα, το παίρνω ως κομπλιμέντο. Οι άνθρωποι σήμερα είναι τόσο μουδιασμένοι, ώστε ό,τι και να τους σοκάρει μοιάζει καταπληκτικό.
Πόσο συχνά σου κάνουν την προηγούμενη ερώτηση; Σε ενοχλεί, όταν σου ζητάνε να δικαιολογήσεις την αυθεντικότητα όσων τραγουδάς; Από την άλλη, πώς γίνεται να μην συζητηθούν στίχοι όπως «I wish that every time he touched me left a mark» ή «I got the same feeling inside me/Nothing, nothing, nothing»;
Ναι, με ρωτάνε αρκετά συχνά! Αλλά δεν τους κατηγορώ, γιατί πιθανότατα κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Προτιμώ λοιπόν να αφήνω τις λέξεις να μιλούν από μόνες τους. Μ’ αρέσει να είμαι ειλικρινής και ωμή, γιατί είναι καθαρτικό. Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι σημαντική κι απελευθερωτική. Στ’ αλήθεια όμως δεν έχω ιδιαίτερη επιθυμία να μοιράζομαι τις λεπτομέρειες της προσωπικής μου ζωής εκτός της τέχνης. Βγάζει κανένα νόημα αυτό που λέω;
Πού αναφέρεται ο τίτλος του άλμπουμ, Past Life Martyred Saints;
Ένας φίλος μου στη Νότια Ντακότα πέρασε μια φάση όπου νόμιζε πως σε κάποια προηγούμενη ζωή ήταν κάποιος άγιος, ίσως ακόμα κι ο Ιησούς. Μου φάνηκε πολύ οδυνηρό, όμορφο και λυπητερό ταυτόχρονα... Να έχεις υπάρξει κάποιος μάρτυρας στο παρελθόν και τώρα να είσαι small town freak όπως εγώ.
Οι «μάρτυρες» καλλιτέχνες παράγουν καλύτερη τέχνη; Θα έβλεπες τον εαυτό σου να κάνει στο μέλλον πιο φωτεινή μουσική; Αν κι έχω διαβάσει ότι θεωρείς τον σόλο δίσκο σου πιο ποπ σε σχέση με τη θητεία σου στους Gowns...
Θα δούμε! Σίγουρα θέλω να επεκτείνω την παλέτα μου. Πέρασα τόσον καιρό στη noise αυτοσχεδιαστική σκηνή, ώστε είχα ξεχάσει την έννοια της μελωδίας και τώρα ανακαλύπτω ξανά την ομορφιά της. Όμως θέλω να συνεχίσω να κάνω σύνθετες δουλειές, αναμειγνύοντας είδη. Το «verse chorus verse» δεν μου βγαίνει φυσικά. Βασικά, δεν θέλω όλα αυτά να τα σκέφτομαι πολύ για να γράφω ό,τι μου ακούγεται φρέσκο και με εμπνέει. Χωρίς κανόνες!
Στο τέλος της ημέρας ήταν το “Fuck You California/You Made Me Boring” αυτό που σε έφερε στο προσκήνιο; Ποιοι ήταν οι στόχοι αυτού του ξεσπάσματος;
Χα! Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι... Αν είναι αλήθεια, αποτελεί καλό σημάδι. Ήταν το κομμάτι που φαινόταν πιο ρισκαδόρικο. Αλλά και το πιο συναρπαστικό. Είναι πολύ ωραίο το κοινό να θεωρεί το λιγότερο ασφαλές κομμάτι του συνόλου ως το πιο αναζωογονητικό. Οι στόχοι μου; Ωωω… Πολλά διαφορετικά αγόρια, πιθανότατα!
Αισθάνεσαι «hipsters’ darling»; Αν ναι, σε ενοχλεί; Πού εντοπίζεις το σύνορο μεταξύ indie και mainstream, ενώ διανύουμε το 2011 και για παράδειγμα ο Ryan Gosling με τη Zooey Deschanel μοιάζουν να είναι τα πιο καυτά πρόσωπα της σεζόν, σε σινεμά και τηλεόραση αντίστοιχα; Αμφότεροι με indie παρελθόν…
Καλή ερώτηση...(σ.σ.: να ’σαι καλά κορίτσι μου) Ναι, μερικές φορές αισθάνομαι «hipsters’ darling» κι ελπίζω αυτό να μην αποθαρρύνει το κοινό, γιατί στόχος μου είναι να κάνω οξεία μουσική, που όμως θα είναι προσιτή σε όλους τους ακροατές. Νιώθω πάντως ότι βρίσκομαι σε μια μοναδική θέση, ικανή να καταλάβει και τις δύο πλευρές. Γιατί μεγάλωσα σε ένα μικρό, απομονωμένο μέρος, πολύ καχύποπτο με οτιδήποτε φλέρταρε την επιτήδευση ή το στυλ, με οτιδήποτε στο οποίο «μύριζαν» φιλοδοξία. Από την άλλη, ζώντας σε μερικές μεγάλες cool πόλεις και γνωρίζοντας αρκετούς «hip» καλλιτέχνες, κατάλαβα ότι είναι απλά άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να κάνουν κάτι δημιουργικό και ενδιαφέρον. Δεν είναι μαλάκες, ούτε υπερ-επικριτικοί. Ξέρω ότι το «hipness» μπορεί να είναι καταπιεστικό, αλλά για μένα οι πιο καταπιεστικοί άνθρωποι είναι εκείνοι που απλά κρίνουν, χωρίς να δημιουργούν –χωρίς να φτιάχνουν κάτι. Αυτοί μπορεί να είναι τύποι με cool κουρέματα που τους βρωμάει οτιδήποτε «επαρχιακό» ή ξεροκέφαλοι ίντερνετ geeks που κάνουν άσημα σχόλια σε ότι είναι πολύ «hip» για τα μέτρα τους. Νομίζω ότι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον όλο αυτό, αυτή η δυσπιστία και ο φόβος απέναντι στους «πολύ hip». Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι και στις δύο πλευρές.
Παρότι θεωρήθηκες η επόμενη σημαντική προσθήκη στον κατάλογο των γυναικών singers-songwriters, έχεις ξεχωρίσει τον Lou Reed ως κύρια επιρροή σου. Τι είναι αυτό που τον κάνει σπουδαίο; Άκουσες τη συνεργασία του με τους Metallica;
Oh man! Δεν τα κατάφερα ακόμα να το ακούσω, αλλά έχω δει το live ντουέτο που είχε κάνει με τον Pavarotti, το οποίο σου έπαιρνε το μυαλό. Φυσικά και δεν μου αρέσουν τα άπαντά του, αλλά ηχητικά είναι πολύ πιο κοντά σε αυτό που θέλω να φτάσω σε σχέση με όσους με έχουν συγκρίνει. Εκτιμώ την αφοβία του –συνεργάστηκε με τους Metallica! Είναι πολύ σίγουρος για τη φήμη του και δεν δίνει δεκάρα για το τι θα πουν οι άλλοι προκείμενου να κάνει αυτό που θέλει.
Προφανώς πρέπει να κάνω τη «θηλυκή» ερώτηση. Ποιες γυναικείες φιγούρες αποτελούν το all-time top 5 σου και με ποια νιώθεις πιο κοντά;
Λοιπόν, μεγάλωσα στα 1990s άρα θα πω σίγουρα Courtney, PJ, Kathleen Hanna και θα προσθέσω Aretha Franklin, Laurie Anderson. Αλλά, ας μην σταθούμε και πολύ εδώ…
Ποιος ήταν ο ήρωας της εφηβείας σου και ποιο ήταν το πιο χαζό cult που ακολούθησες ποτέ;
Όταν ήμουν 12 ξεκίνησα ένα ψεύτικο cult κολλώντας καμένα κεφάλια από διαμελισμένες κούκλες Barbie στην αγκράφα της ζώνης μου, φρικάροντας τους καθηγητές και τους φίλους μου. Οι γονείς μου με πήγαν σε ψυχολόγο που υπέθεσε ότι η Barbie ήμουν εγώ και ο ακρωτηριασμός της ένας τρόπος να απορρίψω όλες τις προσδοκίες τελειότητας οι οποίες είχαν επενδυθεί σε μένα. Τότε φυσικά το αρνήθηκα, τώρα που το ξανασκέφτομαι ήταν αρκετά οξυδερκές...
Έλα να γίνουμε φιλόδοξοι και να βγάλουμε μεγάλα συμπεράσματα. Έχουμε και οι δύο περίπου την ίδια ηλικία, βολτάροντας στα 30. Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα κοινό χαρακτηριστικό για τη γενιά μας παγκοσμίως –ξεπερνώντας τις γεωγραφικές διαφορές– τι θα έλεγες;
Ένα μόνο;! Κάτι που έχουμε κοινό ή έναν στόχο που εύχομαι όλοι να πετύχουμε; Στην εποχή μας νομίζω ότι παλεύουμε για αυτό που λέω «οικονομία της προσοχής», για την ικανοποίηση του ναρκισσισμού και το δίλημμα της φήμης. Είναι περίεργο που τόσοι πολλοί ελκύονται απ’ αυτήν παρά τα τόσα καταστροφικά παραδείγματα από την απόκτησή της. Ένα άλλο πρόβλημά μας είναι η έλλειψη πίστης, σε οτιδήποτε: στην κυβέρνηση ειδικά. Είναι δεδομένο πια ότι οι κυβερνήσεις είναι διεφθαρμένες και μας κοροϊδεύουν, ακόμα και με την τεχνολογία ή με τη χειραγώγηση των media, κάνοντάς μας να αισθανόμαστε αδύναμοι. Η γενιά μας ποτέ δεν θα ξεπεράσει τον George W. Bush να κλέβει στα ίσια τις εκλογές και μετά να επιτρέπει στις τράπεζες και στη Wall Street να μας γαμάνε το μέλλον. Ακόμα και οι χίπηδες αισθάνθηκαν την ανάγκη για αλλαγή. Αισθανόμαστε δαρμένοι κι ανίσχυροι.
Σ’ αρέσει να περιοδεύεις; Ποιο είναι το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα όταν βρίσκεσαι στον δρόμο;
Η περιοδεία είναι πόλεμος... Βρίσκομαι ήδη δύο μήνες στον δρόμο και αισθάνομαι βρώμικη, πλαδαρή και κουρασμένη. Αλλά, κοίτα, έρχομαι στην Ελλάδα! Το να ταξιδεύω και να γνωρίζω διαφορετικές κουλτούρες επεκτείνει την κοσμοθεωρία μου και αυξάνει την αντίληψη που έχω για τα πράγματα. Όχι κι άσχημα για ένα κορίτσι από μια μικρή πόλη…
Τι άκουσες σήμερα το πρωί;
Μόλις άκουσα έναν χαζούλικο καινούργιο δίσκο των Misfits, το Famous Monsters με τον Michael Graves στα φωνητικά (σ.σ.: το «καινούργιος» είναι μια κουβέντα –το 1999 κυκλοφόρησε). Είναι κάτι σαν jokey άλμπουμ, αλλά οι μελωδίες τους είναι φανταστικές!
Ακολούθησαν εκατέρωθεν ευχαριστίες…
