Πέρασε την εφηβεία του στην Αγγλία των 1970s και συνέβαλε ενεργά στις απαρχές της δημιουργίας της gothic μουσικής σκηνής μέσα από τους Sisters Of Mercy. Έπειτα ίδρυσε τους θρυλικούς Mission, τους οποίους επανενώνει για την επέτειο 25 χρόνων σε μια νοσταλγική, όπως την αποκαλεί ο ίδιος, περιοδεία αυτό το φθινόπωρο. Λίγο λοιπόν πριν την εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους (20 Οκτωβρίου στο Fuzz), ο Wayne Hussey μίλησε μαζί μας για τη ζωή του εντός και εκτός της μουσικής πραγματικότητας...
Πώς ήταν το 2011 μέχρι στιγμής για σένα; Με τι έχεις ασχοληθεί ως τώρα, πέρα από την ολοκλήρωση του άλμπουμ με την Julianne Regan (Αll About Eve); Δεν θα κρύψω ότι ανυπομονώ να το ακούσω...
Το 2011 ήταν μέχρι στιγμής πολύ ήρεμη χρονιά για μένα, για να πω την αλήθεια. Την πέρασα στο σπίτι, πράγμα το οποίο είναι ασυνήθιστο για μένα, αλλά το ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα –πέρασα πολύ χρόνο με τη γυναίκα μου, με τα σκυλιά και τα γατιά μου, διάβασα βιβλία και είδα πολλές ταινίες. Και φυσικά ολοκληρώσαμε το άλμπουμ με τη Julianne, το οποίο ελπίζω να σ’ αρέσει! Όπως έχω ξαναπεί, σε κάποιον που είναι φαν των Mission ή των All About Eve, δεν μπορώ να εγγυηθώ σε καμία περίπτωση ότι θα του αρέσει το Curios. Αλλά, αν είναι φαν της φωνής μου ή της Julianne, τότε θα το αγαπήσει.
Μένεις ακόμα στη Βραζιλία, σωστά; Πώς είναι η ζωή εκεί, κινείται με τους ίδιους ή διαφορετικούς ρυθμούς απ’ ότι στην Ευρώπη;
Ναι, ακόμα στη Βραζιλία. Τη λατρεύω! Έχουμε ένα σπίτι στην εξοχή, μέσα στο οποίο έχω και στούντιο, οπότε μπορώ και να δουλεύω όποτε θέλω. Δηλαδή πάνω-κάτω καθημερινά, όταν είμαι σπίτι. Είναι πολύ ήσυχα και πολύ απομακρυσμένα εκεί, πράγμα που μ’ αρέσει. Επίσης μας επιτρέπει να έχουμε πολλά κατοικίδια, εφόσον υπάρχει άπλετος χώρος για να μπορούν να τρέχουν και να παίζουν. Έχουμε όμως κι ένα μικρό διαμέρισμα στο Σάο Πάολο, επειδή η γυναίκα μου είναι ηθοποιός και δουλεύει συνήθως στην πόλη. Οπότε πάω και περνάω κάποιον καιρό εκεί, αλλά μετά από μερικές μέρες η πόλη αρχίζει και με τρελαίνει. Είναι πολύ μεγάλη, πολύ αγχωτική και πολύ θορυβώδης. Δεν είμαι πια παιδί της πόλης. Τα μόνα πράγματα που μ’ αρέσουν εκεί είναι ο κινηματογράφος, το θέατρο, τα βιβλιοπωλεία, οι γκαλερί τέχνης και τα εστιατόρια για χορτοφάγους. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι και λίγα, είδες;
Στην τωρινή περιοδεία, λοιπόν, η οποία όπως είπες γίνεται «χάριν νοσταλγίας», θα παίξουν και άλλοι μουσικοί μαζί σας εκτός από τον Craig Adams και τον Simon Hinkler ή θα είστε οι τρεις σας;
Mόνο ο νεαρός Mike Kelly θα είναι μαζί μας για να παίξει ντραμς. Δυστυχώς ο Mick Brown, ο αρχικός μας ντράμερ, αρνήθηκε την πρόταση να περιοδεύσει μαζί μας.
Οι Mission είναι ακόμα ζωντανοί ως μουσική οντότητα έξω από αυτήν την περιοδεία; Υπάρχουν σχέδια για κάτι καινούργιο;
Όχι, σίγουρα όχι αυτή τη στιγμή. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που παίξαμε τελευταία φορά μαζί, οπότε πρέπει να δούμε πώς θα πάει και πώς αισθανόμαστε ο ένας για τον άλλο προτού δεσμευτούμε για οτιδήποτε πέρα από την περιοδεία. Αλλά έχω μάθει να μη λέω «ποτέ», οπότε ποιος ξέρει;
Πώς είναι, αλήθεια, να παίζεις τα πρώτα σου κομμάτια live; Έχει περάσει τόσος καιρός από τότε που γράφτηκαν, τόσες αλλαγές έχουν γίνει στον κόσμο και, φαντάζομαι, μέσα σου σαν άτομο...
Πάει πολύς καιρός από τότε που έπαιξα αυτά τα τραγούδια με συγκρότημα και ακόμα περισσότερος από τότε που έπαιξα με τον Simon και τον Craig, που τα ηχογράφησαν μαζί μου αρχικά, οπότε το απολαμβάνω... Μέχρι στιγμής... Γενικά βαριέμαι αρκετά εύκολα, πάντως, οπότε χωρίς αμφιβολία θα αλλάζω κάθε βράδυ τη setlist. Σκεφτόμουν νωρίτερα σήμερα, καθώς κάναμε πρόβα το “Severina”, ότι δεν θα μπορούσα με τίποτα να γράψω ένα τέτοιο τραγούδι τώρα. Υπάρχει μια αθωότητα, μια «αφέλεια» σε πολλά από τα πρώτα μου τραγούδια, την οποία έχασα καθώς μεγάλωνα και γινόμουν σοφότερος. Είναι λίγο θλιβερό, αλλά έτσι είναι η ζωή, υποθέτω.
Και μια κλισέ ερώτηση: είσαι υπέρ ή κατά του τρόπου με τον οποίο η ψηφιακή εποχή έχει επηρεάσει τη μουσική βιομηχανία και γιατί;
Εντελώς υπέρ! Νομίζω πως είναι υπέροχο να έχουμε όλοι άμεση πρόσβαση σε πιθανότατα κάθε μουσικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ. Είναι σπουδαίο για τους φανς, αλλά και για τους μουσικούς, όσους θέλουν να διαδώσουν το έργο τους στο κοινό. Οι μόνες που πραγματικά υποφέρουν απ’ αυτό είναι οι δισκογραφικές εταιρείες και η αλήθεια είναι ότι τους αξίζει όλο αυτό που συμβαίνει τώρα, μετά από τόσα χρόνια που ήταν ανελέητες απέναντι στο κοινό το οποίο αγόραζε μουσική.
Τεχνικά μιλώντας, τι εξοπλισμό χρησιμοποιείς τώρα για τις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες και πώς επιλέγεις τα «όπλα» της προτίμησής σου;
Βασικά είμαι τύπος των Mac, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οι υπολογιστές μου στο στούντιο είναι όλοι Mac, όπως και το λάπτοπ μου. Για τις ηχογραφήσεις χρησιμοποιώ το Nuendo της Steinberg και ένα σωρό άλλα plug-ins, πάρα πολλά και πολύ βαρετά για να τα αναφέρω τώρα. Έχω επίσης πάνω από 30 κιθάρες, άρα και πάλι πάρα πολλές για να τις ονομάσω. Οι κιθάρες Schecter από την Καλιφόρνια, πάντως, έχουν μετατραπεί σε ευγενικούς χορηγούς αυτής της περιοδείας και έχουν πολύ ωραίο ήχο. Επίσης αποφάσισα για αυτήν την περιοδεία να παρατήσω έναν ενισχυτή Roland JC120 για ένα Roland GP8 rack effects unit, που χρησιμοποιώ από το 1986.
Τέλος, μπορείς να συνδέσεις ένα τραγούδι των Mission με κάθε μία από τις λέξεις που θα σου δώσω;
Χαρά – Like A Child Again
Απογοήτευση – Drown In Blue
Φθόνος – Shades Of Green
Έρωτας – Heaven Sends You
Εξουσία – (διαφθορά της...) Beyond The Pale
Μίσος – Trail Of Scarlet
Πεποίθηση – Grotesque
Ενότητα – Tower Of Strength
Πολύ καλή ερώτηση αυτή και δε μου την έχουν ξανακάνει ποτέ, γι’ αυτό σου αξίζει ένα μπράβο κι ένα ευχαριστώ για την πρωτοτυπία σου!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα σας δω στη συναυλία!
Εγώ σ’ ευχαριστώ, Νίνα, και ελπίζω να σε δούμε κι εμείς. Έλα να πεις ένα γεια!
