Η Γαλλίδα Caroline Hervé μετατράπηκε σε Miss Kittin και συγκεκριμένα σε DJ Miss Kittin αρκετά πριν το electroclash επονομαστεί αυτοτελές μουσικό είδος. Στην πορεία, άφησε τον συγκεκριμένο όρο να χαρακτηρίσει την τραγουδοποιία αυτής και των πολυάριθμων συνεργατών της, για να τον εγκαταλείψει και πάλι στη συνέχεια, αποδεχόμενη ότι αυτό που κατά βάση θέλει να κάνει είναι περισσότερο να παίζει και όχι τόσο να γράφει μουσική. Την επόμενη Παρασκευή, 16 Σεπτεμβρίου, θα εμφανιστεί στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια του φετινού Reworks Festival (16-17/9, στη Βίλκα), όπου περιμένει να δει πολλά χαμόγελα μα και πολλά κορμιά να πέφτουν εξαντλημένα στο δάπεδο του Reworks Club, από τον πολύ χορό…
Έχει ειπωθεί ότι τα τελευταία χρόνια έχεις σπάσει την εικόνα της electroclash ντίβας και έχεις μετατραπεί αυτοδίκαια σε DJ. Στην πραγματικότητα, έχεις νιώσει ποτέ elecroclash ντίβα;
Η λέξη «ντίβα» δεν ήταν ποτέ μια κατάλληλη λέξη για να με περιγράψει... Ξεκίνησα σαν DJ το 1994 και οπωσδήποτε ευθύνεται η συνεργασία μου με τον Hacker που με έφερε περισσότερο στο φως. Και πάντα λειτουργούσα καλύτερα σε ένα DJ σετ, παρά σε ένα λάιβ. Είναι φυσικά πολύ σπουδαίο να γίνεσαι αποδεκτός και ως DJ και ως τραγουδοποιός. Για μένα, η μουσική έμπαινε πάντα πάνω από την εικόνα, γι' αυτό και ποτέ δεν ένιωσα ντίβα. Παρόλα αυτά, με τιμά το ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να με θεωρούν ντίβα, με τη θετική έννοια.
Το 2004 αποχώρησες από τη NovaMute για να σχηματίσεις τη δική σου δισκογραφική εταιρεία, τη Nobody’s Bizzness, ώστε να μπορέσεις να έχεις τη μέγιστη δυνατή ελευθερία στην παραγωγή της μουσικής σου. Ποια είναι τα πράγματα που μπόρεσες να κάνεις στο πλαίσιο μιας δικής σου εταιρείας, τα οποία δεν μπορούσες να κάνεις ως τότε;
Ο κύριος λόγος για τον οποίο σχημάτισα τη δική μου εταιρεία ήταν για να είμαι ελεύθερη. Γιατί φτάσαμε σε ένα σημείο στη μουσική βιομηχανία όπου άρχισα να θέλω να δουλεύω ανεξάρτητα. Δεν θα είχα βέβαια πρόβλημα να παραμείνω μέρος μιας εταιρείας που θα με βοηθούσε, όμως αυτό δεν συνέβαινε εκείνη την εποχή… Από τότε δεν έχω βρει καμία καλύτερη λύση από το να λειτουργώ μέσα σε κάτι δικό μου. Διατηρώ τα δικαιώματα από τη μουσική μου και μπορώ να πάρω καλλιτεχνικές αποφάσεις χωρίς να πρέπει να μπλέκομαι με οικονομικά θέματα ή με θέματα μάρκετινγκ, τα οποία δεν εξυπηρετούν τη μουσική ή το όραμά μου. Νομίζω πως αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα όταν είσαι καλλιτέχνης...
Με βάση τη δισκογραφία σου, δείχνεις να προτιμάς περισσότερο τις συνεργασίες σε σύγκριση με τις σόλο κυκλοφορίες. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Ισχύει! Έχω υπάρξει αρκετή τυχερή ώστε να συναντήσω ορισμένους ανθρώπους, συνήθως σε απρόσμενους χρόνους, και να διασκεδάσουμε μαζί ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορούμε κάποιες επιτυχημένες δουλειές. Ύστερα από αυτό είναι δύσκολο να νιώσεις μόνος στο στούντιο! Αγαπώ να ανταλλάσσω ιδέες, να ανακαλύπτω τους κόσμους άλλων ανθρώπων και να προσαρμόζομαι σ' αυτούς, καθώς και να ωθώ τους συνεργάτες μου στα όριά τους. Επιπλέον, το να γράφω μόνη μου με έκανε να νιώθω πολύ ανασφαλής και φοβισμένη. Πίστευα ότι, ύστερα από όλες αυτές τις συνεργασίες, δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι αρκετά καλή μόνη μου. Τα τελευταία χρόνια όλο αυτό αποτέλεσε μια νέα πρόκληση για μένα και τελικά έγραψα ένα δικό μου άλμπουμ χωρίς βοήθεια.
Ο Hacker συνεργάζεται μαζί σου εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Πώς θα περιέγραφες τα στάδια της συνεργασίας σου μαζί του, στην πορεία των χρόνων;
Σε πρώτη φάση του ζήτησα να με βοηθήσει σε ένα τραγούδι, επειδή ήταν ο μόνος στην πόλη μου ο οποίος είχε τα κατάλληλα μηχανήματα. Ύστερα γνώρισα τον DJ Hell, που ήθελε να ακούσει τη μουσική μου και τότε είναι που επικοινώνησα ξανά με τον Hacker και ξεκινήσαμε σύντομα να περιοδεύουμε στην Γερμανία και σ’ όλη την Ευρώπη –γύρω στο 1996 ή 1997, αρκετά πριν εμφανιστεί ο όρος electroclash. Η σχέση μας έχει εξελιχθεί σε αδελφική με τα χρόνια. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, σε όλον τον κόσμο από το 1990 που γνωριστήκαμε.
Δηλώνεις φανατική οπαδός του βινυλίου. Πού στηρίζεται αυτή η προτίμηση;
Αγαπώ το αντικείμενο, αλλά δεν παίζω πια δίσκους βινυλίου στα κλαμπ… Είναι κρίμα, γιατί ο ήχος είναι πολύ καλύτερος από τα CD ή από τα ψηφιακά αρχεία, πολύ πιο θερμός και στρογγυλεμένος. Αλλά με την εξέλιξη των CD, τα κλαμπ συνήθως δεν διαθέτουν καλό εξοπλισμό για όσους προτιμούν να παίζουν βινύλια. Ακόμα χειρότερα είναι στα φεστιβάλ... Είχα μερικές κακές εμπειρίες, οι οποίες με έκαναν να χρησιμοποιώ κυρίως CD Serato. Εξακολουθώ βέβαια να ακούω βινύλια στο σπίτι. Άλλος ένας καλός λόγος για τον οποίο στράφηκα στα CD ήταν η σπατάλη των promo σε μορφή βινυλίου που λάμβανα. Έρχονταν εκατοντάδες κάθε μήνα, τα οποία δεν ήξερα τι να τα κάνω, ενώ δεν μπορούσα ούτε να τα ανακυκλώσω –δεδομένου ότι το βινύλιο είναι πολύ τοξικό. Άρχισα έτσι να ζητάω ψηφιακά promo, για οικολογικούς λόγους. Επίσης, όλοι οι DJ χάνουν βαλίτσες στα αεροπλάνα... Δεν θα μιλήσω καν για το βάρος τους. Μένω στον πέμπτο όροφο χωρίς ασανσέρ... Πάντως το βινύλιο δεν θα εξαφανιστεί ποτέ. Έχει εξελιχθεί σε είδος πολυτελείας, για συλλέκτες και συλλεκτικές εκδόσεις. Αρκετοί DJ παίζουν μάλιστα ακόμα δίσκους βινυλίου.
Υπάρχουν κάποια στάνταρ κομμάτια ή είδη στα DJ σετ της Miss Kittin;
Κομμάτια με δυνατές μελωδίες αλλά ποτέ υπερβολικά, όχι πολύ trance, όχι πολύ ποπ. Απλώς ακραία!
Υπάρχει κάποιος δίσκος, είτε σόλο είτε σε συνεργασία, στα πλάνα σου για τα επερχόμενο διάστημα;
Υπάρχει! Ένας νέος δίσκος και μερικά EPs.
Την επόμενη εβδομάδα θα εμφανιστείς στο Reworks Festival 2011, στη Θεσσαλονίκη. Τι περιμένεις από το ελληνικό κοινό;
Χαμόγελα και κορμιά πάνω στο δάπεδο, εξαντλημένα από τον πολύ χορό!
